[caption id="attachment_357534" align="aligncenter" width="500"] Bed Wrestling (2019-2024) © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] De Chinese fotograaf Pixy Liao heeft de lachers op haar hand in haar eerste solotentoonstelling in ons land. In de Tuinzaal van Museum MORE in Gorssel maak je in de expositie Between Us kennis met Pixy Liao en haar partner Moro. Haar Liefdesrelatie met Moro is al jaren een vast thema in Liao’s werk. In haar beelden ontdek je een flinke dosis humor, spel, intimiteit en erotiek. Liao bevraagt in haar werk bestaande genderrollen, relatiedynamieken en verwachtingspatronen. Je hebt nog tot en met 30 maart 2025 om Between Us zelf te ontdekken. [caption id="attachment_357537" align="aligncenter" width="450"] Between Us © Pixy Liao © fotocollage Wilma Lankhorst[/caption] Wie is Pixy Liao? Pixy Liao is in 1979 in Shanghai, de grootste stad van China geboren. Na de middelbare school studeert ze grafische vormgeving in haar geboortestad. Nadat ze enkele jaren werkt als grafisch ontwerper raakt ze gedesillusioneerd door het werkveld. Na het zien van de film Blow-Up (uit 1966) van de Italiaanse regisseur Michelangelo Antonio gooit ze het roer om. Ze verhuist naar de Verenigde Staten. In Memphis/Tennesse begint ze in 2005 aan de Master of Fine Art in fotografie. Aan de universiteit van Memphis ontmoet ze de vijf jaar jongere Moro, hij studeert er muziek. In de korte film in de tentoonstelling vertelt ze hier meer over. [caption id="attachment_357543" align="aligncenter" width="500"] Zaalimpressie van Between Us Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Experimental Relationship In het China waar Liao is opgevoed, is het een ongeschreven norm dat vrouwen trouwen met een wat oudere partner. In de Chinese traditie wordt de man geacht de leiding te nemen binnen het huwelijk, De man vervult in de relatie de rol van mentor. Zowel op financieel gebied als wanneer het gaat om levenservaring neemt de man traditioneel getrouw de leiding. Liao zet zich af tegen dit gevestigde beeld, zij neemt zelf de rol van mentor op zich. Zij heeft, zoals wij dat vaak zeggen, de broek aan. In de fotoserie Experimental Relationship (vanaf 2007) creëert Liao de kaders, zij bepaalt de composities en regisseert de poses. Liao geeft haar vijf jaar jongere partner de instructies. [caption id="attachment_357539" align="aligncenter" width="500"] Sfeerbeeld Between Us © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst[/caption] For Your Eyes Only De naam doet het al vermoeden. Na de eerste fotoserie volgt een tweede, meer intiemere serie met als titel For Your Eyes Only. In deze serie met daarin meer gevoelig werk neemt Liao deel aan verschillende groepstentoonstellingen in de Verenigde Staten, Australië, Europa en Azië. Haar eerste solo heeft ze in 2010 in het Amerikaanse Woodstock: Arist Reseidency in het center for Photography Woodstock. Ze heeft verschillende fotoprijzen gewonnen zoals de NYFA Fellowship in Photography, de Santo Foundation Individual Artist Award en de Madame Figaro Women Photographers Award. Pixy Liao heeft ook deelgenomen aan artist residencies bij instellingen zoals Light Work, de Lower Manhattan Cultural Council, het Center for Photography in Woodstock, de University of the Arts London, de School of Visual Arts, Pioneer Works en de Camera Club of New York. Liao woont en werkt, met haar partner Moro, in Brooklyn, New York. “Wij beschouwen onszelf als performers voor de camera”. Pixy Liao (uitspraak in interview Empower Artists.) [caption id="attachment_357536" align="aligncenter" width="450"] Collage sfeerbeeld Between Us © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Belangrijke thema’s voor Pixy Liao Thema’s die steeds weer terugkeren in het werk van Liao zijn genderrollen, relatiedynamieken en culturele tradities. Ze onderzoekt en bevraagt deze onderwerpen steeds weer opnieuw. Ze doet dit op persoonlijke wijze: haar relatie met de Japanse Moro is daarbij haar uitgangspunt. In Liao’s werk is geen sprake van onderdrukking of machtsuitoefening. We zien hier foto’s van experimentele situaties in de kamers van hun privé woning. Het lijken soms spontane acties, maar vergis je niet. Liao heeft alles tot in detail doordacht en geregisseerd. De houdingen van Moro en haar zijn met grote zorg gekozen, de soms wat rommelige opstellingen zijn bewust zo gecreëerd. Liao houdt de controle over de details. [caption id="attachment_357544" align="aligncenter" width="500"] Openingsbeelden in Between Us, l. Balancing on a Tripod Stool © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Between Us In Between Us ontdek je werk uit verschillende van de hier boven genoemde fotoseries. Curator Sito Rozema had de keus uit een groot aanbod aan foto’s. Kenners van Liao’s werk weten dat haar oeuvre ook foto’s bevat waarin Liao zichzelf en Moro explicieter, naakter en in meer uitdagender houdingen afbeeldt. Voor dit type werk heeft Rozema niet gekozen met het oog op de bezoekers van Museum MORE. Al hoewel… een van de eerste foto’s ‘Balancing on a Tripod Stool 2910’ (2022) roept regelmatig reacties op van bezoekers. Ik kijk naar een foto van een man die zijn balans zoekt op een statief. Je kijkt naar hem op zijn rug. Achter deze man staat een vrouw, zij staat met beide voeten stevig op de grond. Zij voert de regie en hij zit in een gevoelige afhankelijke positie. Met meest bijzondere aan deze foto is dat man volledig naakt is. [caption id="attachment_357540" align="aligncenter" width="500"] Sfeerbeeld van Between Us, Forefinger © Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Let op de vele details Dana Dijkgraaf Design, de vormgever van deze tentoonstelling heeft een scherp oog voor de details in de foto’s. Zo kreeg de wijzende, onderzoekende rood gelakt vinger de hoofdrol in de achterwand van de serie…. Ik hoor mensen lachen bij ‘Home-made sushi Roll’ (2010). Op deze foto is Moro ingewikkeld in een aantal dekbedden als een sushi rol. Op het eerste gezicht het lijkt dit grappig bedoeld. Wie zelf thuis al eens sushi heeft gemaakt weet dat dit een zeer precies werkje is. Zowel de juiste ingrediënten als de volgorde waarin je de ingrediënten met de rijst in het zeewierblad rolt zijn van groot belang. Het is een precies werkje dat is contrast staat met de grappige weergave op de foto die je hier ziet. https://youtu.be/JV-3agcE8-g?si=KocHkPAdHABLEteN PIMO, Bear The Stoker Om de context van deze tentoonstelling beter te begrijpen, is de video PIMO - Bear the Stoker, ontworpen door Dana Dijkgraaf Design, een goed medium. De muziek in de video is gecomponeerd en uitgevoerd door Moro, Pixy Liao zelf is de zangeres. Liao laat zich voor haar werk inspireren door voorbeelden uit de kunstgeschiedenis en de media. Ze laat zich zowel door omslagen van modetijdschriften als door werken van klassieke schilders inspireren. In de video POMO (in de Tuinzaal) vertelt ze dat ze vaak begint met een idee voor een compositie en zich daarna al werkend laat leiden door spontane ingevingen. Ook de inbreng van haar partner Moro speelt in dit proces een rol. In de uiteindelijke fotoseries krijgen zowel (historische en hedendaagse media) referenties als persoonlijke inventies hun vorm. [caption id="attachment_357535" align="aligncenter" width="500"] Between Us in Museum MORE © foto Wilma Lankhorst.[/caption] Between us van Pixy Liao is nog tot en met 30 maart 2025 te zien in Museum More in Gorssel. Kijk hier voor de details. MK = geldig. [caption id="attachment_357543" align="aligncenter" width="500"] Zaalimpressie van Between Us Pixy Liao © foto Wilma Lankhorst.[/caption] @ tekst en foto’s Wilma Lankhorst. © gebruik van de afbeeldingen met dank aan en met toestemming van Museum MORE, de genoemde kunstenaar en alle bruikleengevers. [caption id="attachment_357547" align="aligncenter" width="500"] Reality Check, King Steph (2022) © Maudy Alferink © foto collectie kunstenaar.[/caption] Nu ook te zien in Museum MORE Reality Check │10 jaar MORE │ 10 jaar realisme. Kijk hier voor de details. MK = geldig.
De Vlaamse singer-songwriter Maarten Devoldere maakt melancholische indiepop, volgend de Muziekgieterij “vaak doordrongen van een filmische sfeer en een sensuele ondertoon.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Een gastbijdrage van Anne Hogerheijde, eerder verschenen in Vegan Magazine nr. 142 – najaar 2024 en op de website van de NVV.
Mijn liefde voor dieren begon ironisch genoeg op de kinderboerderij. Ironisch ja, want deze plek is helemaal niet liefdevol. De naam verraadt het eigenlijk al: kinderboerderij. Het plezier van kinderen staat voorop en niet het welzijn van de (niet-menselijke) dieren die er wonen.
Als kind kon je me niet blijer maken dan met een bezoekje aan een kinderboerderij. Vooral in het voorjaar, wanneer er weer geitenlammetjes ronddartelden. Deze plek was altijd mijn veilige haven. Het was de plek waar ik als kind naartoe ging om te ontsnappen aan alle mensen die mij – en mijn neurodiversiteit – niet begrepen. Omringd door niet-menselijke dieren kreeg ik het gevoel dat ik er mocht zijn. Deze dieren accepteerden me zoals ik was en dit hielp me om mezelf te accepteren. Maar de plek waar ik innerlijke harmonie ervaarde, bleek gebaseerd op een illusie.
Toen ik negen was, bracht ik in de lente een bezoek aan de kinderboerderij in mijn dorp. Er waren geitenlammetjes geboren. In de weide kwam er gelijk een babygeitje naar me toe. Het was liefde op het eerste gezicht – van mijn kant tenminste. De hele middag heb ik op het gras gezeten, met dit geitje op mijn schoot. Ik doopte hem Vlekkie, vanwege zijn gevlekte vacht. Door zijn kenmerkende vlekkenpatroon kon ik dit geitje goed onderscheiden van alle andere babygeitjes. Meerdere keren per week ging ik langs bij Vlekkie om hem te aaien en knuffelen. Ik had altijd het gevoel dat ik er niet bij hoorde en was vaak overprikkeld. Vlekkie bood me de rust die ik zocht.
Op een dag was de wei een stuk leger en ook Vlekkie was verdwenen. Ik heb urenlang rondgefietst in mijn dorp op zoek naar ‘mijn’ geitje. Mijn moeder zei me dat Vlekkie vast verhuisd was naar een ander weiland. Dit wilde ik graag geloven. Ik droogde mijn tranen, maar ergens was er een zaadje geplant in mijn hoofd. Verhuisden Vlekkie en de andere dieren echt naar een nieuw thuis of was er meer aan de hand? Dat laatste bleek helaas het geval te zijn.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Onlangs kwam ik een filmpje tegen van een interview met Billy Bob Thornton, die vertelde hoe hij op z’n papegaai had geëxperimenteerd door een plaat van Captain Beefheart op herhaling af te laten spelen, toen hij eens zelf voor langere tijd de deur uit moest.
Daar kwam volgens Thornton niet veel meer uit dan een handjevol frasen met de intonatie van Don van Vliet, maar een leuk experiment is het wel.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Volgens eigen zeggen maakt de Utrechtse band Rain Nation psychedelische hardrock, maar mij doet het vooral denken aan wat hardere grungebands uit de jaren negentig.
Cassilda’s Song is oorspronkelijk een lied waarmee de verhalenbundel The King in Yellow (1895) van Robert W. Chambers opent. Het lied zou onderdeel vormen van een gelijknamig toneelstuk (The King in Yellow, Eerste Bedrijf – Scene 2), waar in verscheidene van de verhalen naar wordt verwezen.
Hij klinkt hier bij vlagen als een jonge Billy Joel, de voormalige Britse acteur Sam Fender. Hij heeft een nieuwe plaat uit (zijn derde inmiddels): People Watching.
Een nostalgisch album, waarop Fenders muzikale invloeden onmiskenbaar terug te horen vallen. Leuk spelletje: welke artiest hoort u terug op welke track? En dan triviantkaarten vergelijken.
‘Remember My Name’ is een ode aan zijn grootouders, vermeldt Fender bij het lied:
Sylvie Kreusch is een Vlaams fotomodel en muzikante. Op Valentijnsdag verraste ze haar fans met een videoclip voor het nummer ‘Sweet Love’, van haar album Comic Trip uit 2024.
Kreusch toert sinds 2016 ook met de eenmansact Warhaus van haar vriend Maarten Devoldere.
‘How the West Was Won’ is een epische Western van John Ford uit 1962 die de kolonisatie van de frontier vanaf 1839 schetst in vijf bedrijven.
Manifest Destiny noemde men dat in de 19e eeuw. De ik-persoon van dit lied van R.E.M. verweeft deze thematiek met zijn eigen leven, als geboren Amerikaan.
The story is a sad one, told many times
The story of my life in trying times
Just add water, stir in lime
How the west was won and where it got us, ah
Markus Koenraad (‘Markus K’) werd geboren in Holland, maar leeft alweer dertig jaar in het Verenigd Koninkrijk, waar hij rondkomt als rondreizende bluesbard.
Soms treft u filmpjes uit Kenia of Egypte. De heer K. heeft een eigen bandcamp-pagina, waar u digitale albums kunt aanschaffen.
En, hoe was uw Valentijnsweekend? Nu ja, Valentijnsdag is natuurlijk gewoon weer zo’n verzinsel van de middenstand om snuisterijtjes, uitjes en chocola te verkopen onder het mom van romantiek.
Desalniettemin weten Morten Harket en Ingrid Helene Håvik een gevoelige snaar te raken.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.