De Erasmus Universiteit heeft vorige maand de lezing van de Frans-Israëlische socioloog Eva Illouz afgezegd. Het voelde 'niet comfortabel' volgens een meerderheid van het organiserende team. Illouz is als hoogleraar sociologie verbonden aan de Hebrew University in Jeruzalem en de École des hautes études en sciences sociales (EHESS) in Parijs. De Erasmus Universiteit had eerder de banden met de universiteit in Jeruzalem verbroken. Maar een individueel bezoek van een academicus is niet in strijd met de richtlijnen inzake relaties met de universiteit. Toch schrapte de organisatie de lezing van Illouz 'over romantische liefde en het kapitalisme', haar onderzoeksterrein. Eva Illouz is een als links bekend staande wetenschapper. Begin dit jaar werd haar in Israël een belangrijke prijs afgenomen vanwege vermeende 'vijandigheid' jegens haar land. Ze had een petitie ondertekend voor een onderzoek naar mogelijke oorlogsmisdaden van het Israëlische leger. In een interview door Bas Heijne in de NRC beklaagt Illouz zich nu over de afzegging door de Rotterdamse universiteit. Die ervaart ze als bijzonder pijnlijk. 'Als een rechtse Israëlische minister mij een prijs afneemt, is dat vanwege mijn mening, Maar bij het afzeggen van mijn lezing ging het niet om wat ik vind, maar puur om wat ik was, een Israëliër.' Dat laatste blijkt niet duidelijk uit de berichtgeving. De afzeggers hebben geen toelichting gegeven op hun ongemakkelijke gevoelens. Pijnlijk is het in elk geval wel, en dan vooral gezien het onderwerp waarover Illouz in Rotterdam zou komen spreken. Ze heeft een boek geschreven over de hedendaagse omgang met gevoelens onder de titel Explosieve moderniteit - hoe emoties onze tijd bepalen. Ook in het publieke debat. Illouz wijt die ongemakkelijke gevoelens die tot de afzegging van haar lezing hebben geleid met name aan een door emoties 'verziekte sfeer in het publieke domein'. In haar boek legt Illouz een verband tussen de omgang met emoties en typische kenmerken van onze maatschappij.Terwijl mensen in het verleden emoties in onderlinge relaties tot op zekere hoogte wisten te onderdrukken laten we ze nu steeds meer volledig los. Het niet uitkomen voor je gevoelens wordt nu vaker veroordeeld. En in het huidige type democratische samenleving kan de belofte van gelijkwaardigheid al snel gevoelens van gekrenktheid en rancune oproepen als die niet wordt ingelost. En gevoelens van afgunst. ‘Democratie wakkert de dorst naar gelijkheid aan, waardoor de ongelijke verdeling van rijkdommen niet alleen dubieus wordt, maar een afgunst oproept die een beslissende vraag stelt: en ik dan?’ Het ressentiment waar de populisten misbruik van maken. Afgunst past ook in de consumptiecultuur die mensen motiveert ‘om spaargeld te verruilen voor artikelen waarmee ze mensen die hoger op de maatschappelijke ladder stonden konden imiteren’. De onvervulde belofte van een democratische moderniteit, schrijft Illouz in een essay in De Groene, is een woede die kookt ‘in het hart’. Woede, afgunst, rancune: het zijn gevoelens die mensen kunnen verleiden tot steun aan extreem rechts. Hoezeer ook de huidige politiek en economie deze gevoelens kunnen oproepen, ze zijn nog steeds niet dominant. Nog niet. Ondanks het overwicht van gevoelens in de media en in het publieke debat is een meerderheid nog wel bereid het verstand te laten werken. Maar de waarschuwing van Eva Illouz voor de explosiviteit van negatieve emoties kan juist vanwege de risico's die de democratie in deze tijd loopt niet vaak genoeg gehoord worden. En daarom is het jammer dat zij haar verhaal niet heeft kunnen houden in Rotterdam. Update 21 november 2025: De Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR) heeft „oprechte en welgemeende” excuses aangeboden aan de Frans-Israëlische socioloog Eva Illouz wegens het intrekken van een uitnodiging aan haar om een seminar te komen bijwonen en een lezing te geven. [overgenomen van Free Flow of Information]
In 2019 bracht Netflix een documentaire van Martin Scorsese uit over Bob Dylan: Rolling Thunder Revue, naar aanleiding van Dylans concerttournee in 1975/76.
Part concert film, part fever dream. Featuring Joan Baez, Rubin “Hurricane” Carter, Sam Shepard, Allen Ginsberg.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
SATIRE - Met de pubertijdsremmers voor trans mensen wordt het voor cisgender mensen nu wel erg moeilijk om te zien wie transgender is.
De Amerikaanse comédienne Ashley Ryan vindt het ook lastig dat mensen pas ontdekken dat zij een trans vrouw is als zij gaat praten, dus heeft ze een symbool bedacht.
Als je transgender bent en je zoekt een safe space, kijk dan naar gebouwen met dit symbool ➕️
Meestal hebben die gebouwen ook regenboogkleurige ramen, en binnen dat gebouw loopt ook vaak een crossdresser in een zwarte jurk.
Een gratis wijntje met een snack maakt deze safe space ook helemaal gezellig.
Welkom.
Ashley Ryan is een Amerikaanse comédienne en heeft een podcast The Funny Police.
Zij begon haar carrière bij wijlen Joan Rivers op de set van The Fashion Police, en heeft ook een gastoptreden bij Comedy Central gehad.
In een tijd waarin Amerikaanse verkiezingen steeds vaker verworden tot investeringsprojecten van miljardairs, heeft Zohran Mamdani iets ongebruikelijks gedaan: hij heeft gewonnen. Niet dankzij de miljoenen van hedgefondsen, niet dankzij de steun van vastgoedmagnaten of door een als ‘independent’ meedoende Andrew Cuomo, maar ondanks hen. Tegen een lawine aan geld en desinformatiecampagnes in, wist Mamdani gekozen te worden op een programma dat zich expliciet keerde tegen de machten die normaal bepalen wie überhaupt kans maakt.
Mamdani is niet de gladde centrist die de Democratische Partij doorgaans voortbrengt. Hij noemt zichzelf een democratisch socialist en handelt er ook naar. Hij is een politicus die niet wegkijkt van woorden als klasse, ongelijkheid of kolonialisme, en daar openlijk trots op is. Terwijl anderen hun eerste bezoek als burgemeester plannen naar Israël om de partijdiscipline te tonen, zei Mamdani openlijk: nee. Geen rituele knieval, geen diplomatiek toneelstuk. Het was een kleine daad van morele autonomie in een omgeving die daar allergisch voor is.
Zijn openlijk islamitische identiteit maakt hem bovendien een zeldzaamheid in het Amerikaanse politieke landschap, waar religie vaak een instrument is om conformiteit te etaleren, niet verschil. Voor Mamdani is dat geen merk, maar een realiteit die samenvalt met zijn politiek: solidariteit met gemarginaliseerde groepen, kritiek op onderdrukking, en de overtuiging dat je niet kunt praten over vrijheid zolang macht ongelijk verdeeld blijft.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tot mijn ontsteltenis is dit nummer nog nooit langsgekomen in deze serie. Een omissie die nodig rechtgezet moest worden. Bij deze.
Semisonic was geen grungeband, geen boyband, geen rebellie. Ze waren de soundtrack van het moment waarop de Amerikaanse middenklasse dacht dat de geschiedenis voorbij was. De koude oorlog was gewonnen, Bill Clinton speelde saxofoon, en iedereen dacht dat het internet de democratie zou redden. Closing Time klonk als het geluid van tevredenheid, het soort tevredenheid dat achteraf bezien altijd de voorbode is van een crash.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De leadsingle van Rosalía’s nieuwe album ‘Lux’ verwijst niet alleen maar naar een exclusieve technoclub in Berlijn. Volgens de zangeres moet de betekenis gezocht worden in de letterlijke vertaling: bos op de berg.
Op het album komt een parade van vrouwelijke heiligen voorbij, wiens levens verlopen in Rosalía’s eigen ervaringen. Zo lijkt ze in deze clip een mystieke ervaring te hebben naar aanleiding van een giftige relatie.
–
R.E.M. is een van die bands die superpopulair waren in de vroege jaren negentig, en waar je nu niks meer van hoort.
Toen muziek nog gemaakt werd door mensen die instrumenten beheersten, in plaats van computers. Das war einmal…
QUOTE - Uit het nieuws van vandaag:
De landelijke dekking van kraamzorg staat onder druk. En dat terwijl vrouwen recht hebben op minimaal 24 uur kraamzorg. Voorname oorzaak is dat sommige grote zorgorganisaties stoppen in bepaalde gebieden, met name in sociaaleconomische achterstandswijken.
…
De gemeente [Utrecht] luidt dan ook de noodklok. “Waar relatief veel gezinnen wonen die veel zorg nodig hebben, is juist minder kraamzorg dan in de wijken waar het andersom is. En dat komt door cherry picking van kraamzorgorganisaties”, zegt Eelco Eerenberg, wethouder Volksgezondheid.
Er wordt wel eens gezegd dat mannen verhalend dichten en vrouwen gevoelens weergeven, maar Polly Jean Harvey bewijst dat dit lang niet altijd opgaat.
Neem nou die inleiding:
My first name, Angelene.
The prettiest mess you’ve ever seen.
Love for money is my sin –
any man calls, I’ll let him in.
Je weet meteen alles wat je over dit personage moet weten.
Python Lee Jackson was een Brits-Australische rockband die van 1965 tot midden 1969 actief was, gedeeltelijk in het Verenigd Koninkrijk.
Het was daar dat ze hun bekendste single opnamen: ‘In a Broken Dream’, met een jonge Rod Stewart als gastzanger. De formatie kwam in 1972 weer kort bijeen, waarna de single opnieuw werd uitgebracht.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.