‘Journalistiek geschokt over inval AIVD-zaak’, kopte de NOS gisteren. ‘De Nederlandse Vereniging van Journalisten en het Genootschap van Hoofdredacteuren vinden het ongehoord in een democratie, dat een journaliste die gewoon haar werk doet, in haar eigen huis wordt overvallen door de overheid’. In dit geval is het een Telegraafjournaliste die gewoon haar werk doet. Opmerkelijk dat de Telegraaf vorig jaar – met dank aan info van diezelfde AIVD – de grootste kritiek had op het ‘aktivisties’ gedrag van voormalig Tweede Kamerlid Wijnand Duyvendak (ingebroken in het Ministerie van Economische Zaken in 1985), maar nu op de bres springt voor een journalist die staatsgeheimen in bezit heeft.
Dat het huis van een journalist ‘overhoop’ wordt gehaald, is natuurlijk uiterst dubieus. De aanleiding: journalist Jolande Van der Graaf publiceerde de afgelopen maanden samen met collega’s artikelen waarvoor zij informatie gebruikte die van de AIVD afkomstig was. In het geval van de gevoeligheden rond Irak pakte haar speurwerk in samenwerking met Joost de Haas goed uit. Als je dergelijke informatie gebruikt omdat het maatschappelijk belang boven alles gaat, is dat lovenswaardig.
Maatschappelijk nut
Minder sterk was misschien het betrekken van AIVD-stukken in een artikel over de Dalai Lama, al zijn Van der Graaf en Hans Kuitert zo slim geweest om de AIVD niet als bron te vermelden. Maar begin juni is bij de AIVD wel een belletje gaan rinkelen; hoe kan zulke informatie nu ‘op straat’ komen te liggen?
Gisteravond haalde Geert Wilders tegen de camera’s van Nova in een kort interview maar weer eens aan dat 40 procent van de Britse moslims vóór de invoering van een sharia zou zijn. Wie, zoals Wilders, vlot cijfers noemt, moet er vanuit gaan dat de bronnen een iets langere adem hebben. Resultaten uit hetzelfde onderzoek: 41 procent van de Britse moslims is tegen die sharia en een kleine 20 procent ‘wist het niet’. En 82 procent van diezelfde groep keurt bijvoorbeeld de rellen en het geweld na de Deense cartoons af. Nog meer cijfers?
Wilders heeft zich vermoedelijk gebaseerd op een artikel in de Britse krant Telegraph van 19 februari 2006, net als de rest van het journaille destijds. De resultaten van ICM Research, die het onderzoek deed in opdracht van de krant, beslaan echter 26 pagina’s. In deze uitgebreide enquête werd Britse moslims onder andere gevraagd naar hun stemgedrag en het beeld dat de autochtone Britse bevolking van hen heeft. Ter verduidelijking: deze poll werd afgenomen niet alleen een jaar na de aanslagen in Londen, maar ook kort na de Deense cartoonrellen en nadat videobeelden waren opgedoken waarop te zien was hoe Britse soldaten onschuldige Irakezen martelden. Enige verdeeldheid in de samenleving dus, maar desalniettemin zijn de cijfers geruststellend. Enkele resultaten uit het onderzoek uit 2006:
80 procent van de ondervraagden is het eens met de volgende stelling: “De westerse maatschappij mag dan niet perfect zijn, maar moslims zullen zich moeten aanpassen en niet proberen deze maatschappij te beëindigen.” Slechts 7 procent vond de westerse maatschappij “decadent en immoreel“. Op de vraag wat men dacht van “Al-Qa’eda of sympathisanten hiervan die Westerse doelen aanvallen” antwoordde 86 procent van de ondervraagden “wrong“. 7 procent ‘wist het niet’ en 3 procent beantwoordde de vraag niet. Slechts 4 procent stond er ‘positief’ tegenover.
Een maand geleden noemde Jan Marijnissen de jongste plannen rond het te realiseren Nationaal Historisch Museum een ‘postmoderne hutspot, hipdoenerij van museumbobo’s‘. Marijnissen was naar eigen zeggen nog wel de mede-initiator van zo’n Nationaal Historisch Museum. Niet alleen de inhoud van het plan is gewijzigd, ook de lokatie. Minister Plasterk van OCW ziet heil in een museum naast de John Frost brug in Arnhem. Tegenstanders wilden dat het museum op zijn minst náást het Openlucht Museum komt te liggen, en anders moet het plan maar verhuizen naar een andere stad. Flauw. De directie in Arnhem en minister Plasterk hebben het bij het juiste eind.
Schoolmeester Marijnissen fulmineerde vorige maand nog: ‘Een nationaal museum moet een chronologie bieden. Zo simpel is het, heel veel mensen kennen die niet. Dat is het grote manco, we hebben geen tijdsbalk in ons hoofd. Het idee was: de chronologie moet je horen, zien, meemaken. Dat moet de hoofdzaak zijn. Al het andere komt later wel.’
Heel Nederland staat eigenlijk al vol met historische musea. Van pannenlap tot tinnen soldaat, gebroken kelk tot stillevens van ui en versteend brood: elke gemeente kan je erover vertellen. Ieder museum heeft eenzelfde opzet, kent dezelfde uitleg in meerdere talen en biedt wellicht nog een audiotoer. Een gebrek aan chronologie? Die ontbreekt hooguit in het hoofd van Marijnissen. De verplichte geschiedeniscanon op school geeft ons (gelukkig) aardig wat kennis over die chronologie. Marijnissen wil ongetwijfeld de geur opsnuiven in een replica van een boerderij waar-ie zelf kan turfsteken.
Een pan koolsoep op een nepvuur
Doet Marijnissen het (nieuwe) idee van losse thema’s zoals “water en verstedelijking” en “rijk en arm” nog af als hipdoenerij, een veel groter gevaar zie ik in sentimentele dijkenlikkers die al zoethout kauwend in een mottig kabinet een pop van Willem van Oranje willen aanschouwen. Een museum waar decors van kruidenierswinkels staan en het liefst ook nog een draaiorgel dat ergens oorverdovend loeit terwijl beelden van de watersnoodramp de grootouders incontinent maakt. Hup, naar de volgende kamer: Ach, daar staat vadertje Drees op sterk water naast een pan koolsoep op een nepvuur. Dat is geen museum. Dat is leuk voor een aflevering van Willem Wever, schooltv. En voor een deel zie je zoiets al in het Openlucht Museum. Ook Frits van Oostrom, nota bene initiatiefnemer van de nationale canon vertelde gisteren: ‘Het eerste wat ik heb gezegd toen ik werd gevraagd voor de Raad van Toezicht, is dat ik er niet ben om de canon te stutten. Laat die teugels toch vieren, heb ik bepleit. De canon is een goede inspiratiebron, maar geen museaal concept.’
Komt de massale steun voor de PVV niet vanwege de groeiende overlast door Kutjochies? Kutjochies leek me een betere term dan Rotjochies (te Pietje Bell) of Kutmarokkanen (want vraag aan het gemiddelde Kutjochie om Rabat aan te wijzen op een kaart en je bent al een bledder), laat staan een Kutmoslim. Mensen zijn graag geneigd verschillende onderbuikgevoelens aaneen te schakelen, meestal dankzij het media-infuus. Islam – Mohammed B – WTC – 9/11 – Terrorisme – Van Gogh – Wilders – Marokkanen. De waarheid is veel banaler. In ons dagelijks leven hebben we te maken met het schimmige winkelcentrum, diefstal, het getreiter in het portiek en overlast op het plein. Niks geen radicale islam.
Als we nu eens hardop zeiden dat de oorzaak van een hoop overlast in de publieke ruimte gewoon door Kutjochies komt. Of ze nu van autochtone of allochtone komaf zijn. Ik ben van mening dat we niemand tegen de schenen schoppen als we ons de komende jaren zouden richten op de Kutjochies. Radicaal? Ja. Geradicaliseerde moslims? Ik dacht niet dat Tante Bep daar iets van merkt in het winkelcentrum in Vlaardingen. Gewoon, Kutjochies.
Wie twijfelt aan de basisprincipes van de multiculturele samenleving, moet eens een kijkje nemen in ‘Prachtwijk’ De Baarsjes in Amsterdam-West. Op een zonnige dag is er op het Columbusplein een bonte mengeling van culturen zichtbaar. Kinderen en volwassenen dartelen door elkaar, met en zonder hoofddoeken, halal- en niet-halal sandwiches. Niets naargeestigs aan. Daar kan niemand zich een buil aan vallen, ook geen PVV-er. Maar buiten het zicht, op de hoeken van de minder vrolijke straten drommen de Kutjochies samen.
Naar aanleiding van de vrijspraak van Jomanda in de zaak Millecam, maakte de AVRO vanmiddag in het Radio 1-programma De Praktijk een reportage over de omstreden ‘priester’ Jan Zijlstra. Al eerder deden Netwerk en de Volkskrant verslag van de illustere knecht van God. Niet alleen terminaal zieke volwassen patiënten hopen op een wonder. Ook kinderen worden volgens Zijlstra onder andere voor ADHD door de kerkelijke gemeente ‘Levensstroom’ geholpen. PvdA-kamerlid Khadija Arib beluisterde vandaag eveneens de reportage in het radioprogramma en was niet erg gecharmeerd van de healingpraktijken voor kinderen.
Mevrouw Arib zegde toe kamervragen te stellen, volgende week. Het klinkt veelbelovend, maar het lijkt me ook een onmogelijke taak. Waar ligt nu de grens van ‘healen’ bij kinderen? Als we de kerk van Levensstroom ondersteboven keren, moeten we misschien ook onze oren te luisteren leggen bij minder mediagenieke kerkgemeentes in schimmige buurten of personen die in marges opereren.
Moet een kind te allen tijden ‘reguliere’ medische zorg krijgen bij ‘lichte’ psychische of vage lichamelijke klachten? Of mogen mensen zelf weten of zij hun kroost willen laten healen met het tikken op een klankschaal, het aanroepen van de Heer of toch gewoon een patatje saté en een voorstelling van Studio 100?
In crisistijd grof geld neerleggen voor een bed, is dat niet zonde? Het weerwoord van de beddenverkoper zal zijn: ‘Maar gaat u dan voor de rest van uw leven op een spijkerbed liggen als u in ruil elke nacht een paar dubbeltjes op uw nachtkastje cadeau krijgt?’ Maar je kan overdrijven. Het demonisch dure Burj Al Arab hotel in Dubai heeft een oplossing voor mensen die niet meer willen reizen richting de Verenigde Arabische Emiraten. Of verlangen naar een permanente Burj Al Arab ervaring. Te koop via de site van het hotel: een Burj Al Arab Bed. Kosten: 17.000 dollar.
Maximaal aantal te bestellen: 15 stuks. 15 bedden van het type Dux 8888 voor de totaalprijs van een bescheiden doorzonwoning. Volgens de Zweedse fabrikant Duxiana moet je daar vermoedelijk maar niet over nadenken.
Vrij Nederland heeft deze week een coverartikel waarin ze een inkijkje geeft in de Amerikaanse aanhang van (hoor ik daar een zucht?) Geert Wilders. Blogs als Atlas Shrugs en Jihad Watch zouden ‘support’-buttons op hun site hebben staan die direct doorlinken naar de PayPal-functie van de Stichting van de vrienden van de PVV.
En officieel mag dat niet volgens de Amerikaanse belastingdienst, een non-profit instelling (zoals Jihad Watch) die financiële steun werft voor (buitenlandse) politieke partijen. Overigens is de steun vanuit Amerika voor Wilders en de PVV niets nieuws. En, zoals Vuijst terecht schrijft, mogen buitenlanders volgens de Nederlandse wet de PVV steunen (de PVV is geen partij, maar een stichting). Van groteske aanhang en een joelende menigte is geen sprake. Heel erg bang hoef je niet te zijn voor schepen met geld van bijvoorbeeld Atlas Shrugs (het blog van Pamela Geller). Of is die schatting van de visits niet accuraat? (Of weet Statbrain sowieso niet de waarheid te vertellen over bezoekersaantallen van blogjes?).
Nee, het betreffende artikel van Freke Vuijst in de nieuwste Vrij Nederland staat natuurlijk niet online. Je moet je dus wenden tot het papieren internet.
Docent Piet Kaashoek van de Fontys Hogeschool Journalistiek in Tilburg, is met de dood bedreigd door een 19-jarige student. Kaashoek (“taalkundige, publicist, neerlandicus, columnist”, maar helaas geen begenadigd webeditor, getuige zijn site) googlede zichzelf en ontdekte op een site voor gamers de volgende tekst van ene Kwark: “Kent iemand trouwens Piet Kaashoek? Dood hem, mensen. Ouwe met pornosnor, kale hoofd en één übercharisma. Geeft mij onvoldoende voor toets.”
Volgens de Journalist kwam Kaashoek achter de ware identiteit van de student dankzij het speurwerk van zijn zoon die werkt voor een ‘onderzoeks- en adviesbureau dat werkt op het gebied van innovatie’, whatever that might be. Nu ken ik de geschiedenis tussen de student en de heer Kaashoek niet, en gamen heb ik nooit begrepen, laat staan internetfora over gamen. Maar in hoeverre is de term ‘doodsbedreiging’ van toepassing?
De beste man werkt al sedert 1981 op de journalistiekopleiding in Tilburg. Dertig jaar later en hij wekt de indruk niet helemaal de waarde in te schatten van internetfora over gamen, krabbels op Hyves, berichten op Facebook, comments op blogs. Natuurlijk, posters verwarren nogal eens de publieke met de private ruimte en de goede met de slechte smaak. Maar kan je de kreet van de 19-jarige direct vertalen naar een doodsbedreiging? Als we op alle grove verwensingen op het net af moesten gaan was half politiek Den Haag al afgeslacht. En een moord hebben we helaas nooit kunnen voorkomen dankzij mails en verklaringen op websites van daders. Maar de zin “Dood hem”, die is ingebed tussen de woorden “ouwe met pornosnor”, is die niet van een andere orde?
Als het aan Eduard Zonneveld, lijsttrekker van het vers opgerichte Nieuw Nederlands Appèl ligt, ligt Geert Wilders in 2011 ver achter hem. ‘Van negatief effectbejag heeft men over twee jaar schoon genoeg. Je moet wel oplossingen bieden. De beestjes bij de naam noemen. Niet de Islam aanvallen, maar de rotjochies aanpakken. Niet mensen aan de lopende band beledigen, maar de goede Nederlandse burgers belonen.’ Aan het woord de enthousiaste 37-jarige Zonneveld uit Brunssum, nu al de gedoodverfde kandidaat voor de grote volkspartij, Nieuw Nederlands Appèl. Maurice de Hond kan aan de slag.
‘Inderdaad, ik kom net als de heer Wilders ook uit Limburg, maar ik maak denk ik meer vrienden in de rest van Nederland,’ grapt de kersverse politicus in-spé. De redactie van Sargasso werd getipt door een mail van de man zelf. Maar we hebben geen zin om het uithangbord van een politieke partij te worden. ‘Prima, maar mag ik dan wel mijn zegje doen, al is het heel kort, om duidelijk te maken dat Nederland er helemaal naast zit met de massale steun aan Wilders? Ik denk dat men daar best wel eens oren naar zou kunnen hebben.’
Nou, vooruit dan maar. Omdat Zonneveld nu al zo druk bezig is met Tweede Kamerverkiezingen. Omdat hij een man van het volk is. Omdat hij een partijprogramma heeft dat naar eigen zeggen ‘naar meer smaakt, en meer biedt dan kreten alleen.’ Niet veel later kregen we een uitgemeten programma opgestuurd, de statuten, begrotingen en een lijst met mogelijke kandidaten.