Gisteren stortte een vliegtuig neer bij Tripoli. Slechts een kind overleefde op wonderbaarlijke wijze de ramp. Maar dat kind heeft nu geen leven meer.
De media gaven zonder scrupules de eerste beelden door van het kind in het ziekenhuis. Voor iedereen herkenbaar. En later op de avond deden ze er nog een schepje bovenop door het kind met volledige naam te noemen. Het kind is bij deze de controle over zijn leven kwijt. Afgenomen door de media die hun aandachtshonger boven de privacy van het jongetje stelden. Media die hun eigen belang belangrijker vinden dan het dienen van een publiek belang.
Ik voel me diep bedroefd over hoe schaamteloos men in deze zaak heeft geacteerd. Hopelijk realiseren de mediamensen in kwestie zelf ook dat hun gedrag in en in triest is. Hopelijk een publiek excuus en een les geleerd. Maar ik vrees dat men nu naïef vindt.
Overigens is het handelen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken ook niet kies.
Maar dat is mijn mening. Na een nacht alle kanten van de zaak bekeken hebben, kan ik geen andere conclusie trekken. Maar gegeven de ernst van de zaak laat ik me graag overtuigen van het tegendeel.
En voor u aankomt met het voorbeeld van beelden van gewonde Iraakse jongetjes (oorlog) of Italiaanse meisjes (aardbeving) kan ik u alvast zeggen dat ik die ook niet blief. Alleen op afstand en onherkenbare beelden om de omvang van een ramp te duiden zijn acceptabel. Close-ups zonder toestemming (inclusief uitleg mogelijke gevolgen) nooit en al helemaal niet als daar een politicus bij staat voor een meeleefmomentje.
En kom al helemaal niet met het argument “maar zij deden het ook dus het was toch al bekend”. Dat komt voor mij overeen met het getuigen zijn van een steniging en dan besluiten maar mee te doen, want men was toch al lekker bezig immers.
