Perik

Wie jankend bij justitie aanklopt beperkt de ruimte voor een inhoudelijk debat.

Als jong paaps meisje liep Anna Theodora Bernardina Bijleveld-Schouten (geboren te IJsselmuiden op 17 maart 1962, en momenteel woonachtig te Goor) vroeger op het schoolplein bijna dagelijks met dikke tranen op haar bolle wangetjes naar de schoolmeester. Als zij verloren had met knikkeren. Als iemand haar stom vond. Of als zij niet voor iemands verjaarspartijtje was uitgenodigd. Of gewoon, als iemand iets onaardigs zei. En toen iedereen uit de klas haar Ank Jank ging noemen, werd dat alleen maar erger. Zo stel ik mij voor. Gelukkig is ze toch nog best aardig terecht gekomen. Hoewel het kleine Ankje Jankje af en toe weer even boven komt bij deze CDA-mevrouw.

Gisteren deed ze aangifte bij justitie. Want de alleraardigste folder van Het Nieuwe Rijk tegen de massale registratie van onze vingerafdrukken vindt zij smakeloos. Of eigenlijk: ze vindt het geen probleem hoor dat je tegen die vingerafdrukken bent. Maar zeg dat dan normaal. Want zo hoort dat. Bijkomend voordeel is dat niemand dan naar je luistert.

Wie in het publieke debat iets naar voren wil brengen – ik noem maar wat: argumenten of zo – heeft als niet-politicus eigenlijk maar twee opties. Je fijnbesneden met goede argumenten wapenen in de hoop dat je iemand overtuigt. Een bijna onbegonnen zaak, want bezwaren tegen overheden worden niet op argumenten beoordeeld, maar op basis van regels. Ja natuurlijk zou dat beter zijn, maar Europa. Nee natuurlijk is dat onwenselijk, maar internationaal verdrag zus. Uiteraad zou dat moeten, maar afspraken zo. En als dat niet zo is, dan is het maar de vraag of er uberhaupt naar die argumenten wordt geluisterd.