Redacteur bij Sargasso: P.J. Cokema

P.J. Cokema is het pseudoniem van Peter de Jonge. Hoewel geen fervent voorstander van pseudoniemen, toch deze internet-identiteit aangenomen, omdat er erg veel Peter de Jonges op het world wide web te vinden zijn.

Tot juli 2018 werkzaam geweest in de dak- en thuislozenopvang. Blogt sinds 9 januari 2006 op zijn eigen website Peterspagina (voorheen Codes, keuzes en maakbaarheid). Onder het pseudoniem P.J. Cokema voegde hij zich in 2008 als gastlogger bij GeenCommentaar, waar hij in mei 2011 toetrad tot de vaste groep redacteurs.

Na de fusie met Sargasso verzorgde hij sinds oktober 2011 de wekelijkse rubriek Kunst op Zondag, nu nog 1 tot 2 keer per maand. Daarnaast zijn binnenlands bestuur en de gezondheidszorg de belangrijkste aandachtsgebieden voor zijn artikelen.

Tevens initiatiefnemer van de Blogparel (tot 2014), de blogprijs voor stukjes die lezers eerst doen lachen en vervolgens tot nadenken stemmen.

Foto: Danny Choo (cc)

FBI waarschuwt voor slim speelgoed

18 juli 2017 , 11:11 , door P.J. Cokema

COLUMN - Hou het slimme speelgoed van uw kinderen in de gaten, want dat speelgoed houdt u in de smiezen. In een bericht op haar website waarschuwt de FBI voor de risico’s van slim speelgoed. Met internet verbonden speeltjes kunnen gehackt worden, met vervelende gevolgen van dien.

Geen loos alarm en veel te laat, want eerder bleken de pratende poppen Barbie en Cayla zo lek als mijn roddelende buurvrouw en waren gegevens van 124.730 Nederlandse kinderen gehackt uit met internet verbonden speelgoed van het bedrijf Vtech.

Voor Nederlandse consumenten zal het een volstrekt overbodige waarschuwing zijn, want hier volgt iedereen, mediawijs als wij allen zijn, natuurlijk al lang het advies op dat de Consumentenbond gaf in het rapport Internet of Toys: een nieuw speelveld. Dat advies luidde: niet kopen!

Goed, die blauw getande praatpoppen gaan dus niet mee op vakantie. Nu nog zonder slimme vakantiespulletjes op stap en u bent beter uitgerust dan ooit.

Waan van de dag

Export rubberbootjes aangepakt

17 juli 2017 , 22:20 , door P.J. Cokema

NIEUWS - De EU-ministers van buitenlandse zaken hebben besloten de export van rubberboten naar Libië aan banden te leggen. Alleen kopers die kunnen aantonen dat de boten worden gebruikt als sloep voor de visserij mogen van de EU voortaan nog een boot importeren.

We proberen zo het businessmodel van de smokkelaars te kraken

aldus Federica Mogherini, de buitenlandchef van de EU.

Zul je zien dat er ineens een tsunami van Libische visserij ondernemers de Middellandse Zee overspoelt.

Waan van de dag

Opvang regenwater wordt burgerplicht

17 juli 2017 , 12:43 , door P.J. Cokema

ONDERZOEK - Bijna veertig gemeenten dwingen huiseigenaren tot het aanschaffen van een regenton of andere middelen om hemelwater op te vangen, schrijft De Volkskrant.

Dat kan burgers op hoge kosten jagen:

Een inwoner van Laren rekende vorig jaar uit dat hij 3.000 euro kwijt zou zijn om aan de hemelwaterverordening van de Noord-Hollandse gemeente te voldoen. Die schrijft voor dat inwoners minimaal 40 liter water moeten opvangen voor elke vierkante meter dak. Dat tikt aan bij een dak van 175 vierkante meter.

Foto: Alexandre Dulaunoy (cc)

Kunst op Zondag | Kader Attia

16 juli 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Kader Attia, won vorig jaar de Marcel Duchamps Prijs. Tot oktober is in Gent werk van hem te zien. Zoals vaker bij Kader Attia, is de tentoonstelling in Gent meer een museale installatie, met componenten uit diverse werken die vooral “herstel” als onderwerp hebben.

Zijn inspiratiebronnen (zegt hij zelf): politicus/filosoof Pierre-Joseph Proudhon (“eigendom is diefstal”), de dichter Oswald de Andrade (stelde in het Cannibal Manifesto dat Brazilië zich alleen kan verweren tegen de koloniale Europese cultuur door het te “kannibaliseren”) en psychiater Frantz Fanon, lid van het Algerijnse Bevrijdingsfront (schreef over de psychologische effecten van kolonisatie en hoe men zich er van kan bevrijden).

Oil and Sugar #2, 2007.

Neemt u rustig de tijd voor de rest van onze expositie van vandaag.

Ghost, 2007.

Hier Kader Attia zelf over Ghost:

Ghardaïa, 2009.

Repair of the Occident to Extra-Occidental Cultures, 2012.

Details uit Repair of the Occident to Extra-Occidental Cultures:

The repair of natures failure.

Crucifixes made from bullets.

Uit “J’accuse” (Senegalese houtsnijders maakten houten beelden op basis van fotos’s van gewonde soldaten die met plastiche chirurgie zijn opgelapt).

Kader Attia over “herstel”.

Continuum of Repair: the Light of Jacob’s Ladder, 2013 – 2014.

Foto: libby rosof (cc)

Kunst op Zondag | Mona Hatoum

9 juli 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Mona Hatoum weet wat het is om op te groeien in “vluchtelingenopvang in de regio”.

Although I was born in Lebanon, my family is Palestinian. And like the majority of Palestinians who became exiles in Lebanon after 1948, they were never able to obtain Lebanese identity cards. It was one way of discouraging them from integrating into the Lebanese situation.(Bron: Tate Modern).

Wat sommigen zullen zien als toevallige samenloop van omstandigheden Ze is aan die toestand op ontsnapt en

When I went to London in 1975 for what was meant to be a brief visit, I got stranded there because the war broke out in Lebanon, and that created a kind of dislocation, [which] manifests itself in my work.

Laten we eens zien in hoeverre we dat statement nog in haar werk terug zien. Trefwoorden: conceptueel, minimalisme, surrealisme, politiek, humor. We voegen er hier en daar wat uitspraken van haarzelf aan toe.

Light Sentence, 1992.
You know, I’m always surprised when, years after I make a work, someone comes up and says, “Oh, this means this to me.” Just recently I was talking about Light Sentence in kind of negative terms… You know, it reminds you of the architecture of tower blocs in the suburbs of big cities, uniform and regimented architecture… But someone responded, “Oh, it’s funny because when I looked at the shadows, it gave me a lot of hope.” Wonderful! Absolutely amazing! (Bron: The Talks).

Foto: Dr Case (cc)

Kunst op Zondag | Hands Off Our Revolution

2 juli 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Populisme meer dan zat hebben inmiddels ruim 1580 kunstenaars, curatoren, museumdirecteuren, galeriehouders, schrijvers, dichters, acteurs, dansers, filmmakers, ontwerpers en andere aan kunst gerelateerde professionals zich aangesloten bij ‘Hands of our revolution’.

Op initiatief van Adam Broomberg (van het duo Broomberg & Chanarin) en bedoeld om

(….) counter the rising rhetoric of right-wing populism, fascism and the increasingly stark expressions of xenophobia, racism, sexism, homophobia and unapologetic intolerance.

Wat hebben kunstenaars daar nu mee te maken?

As artists, it is our job and our duty to reimagine and reinvent social relations threatened by right-wing populist rule. It is our responsibility to stand together in solidarity. We will not go quietly. It is our role and our opportunity, using our own particular forms, private and public spaces, to engage people in thinking together and debating ideas, with clarity, openness and resilience.

Onder de deelnemers aan deze beweging bekende kunstenaars. We noemen er een paar (de bijgegeven kunstwerken zijn keuze van KoZ).

David Byrne – Tight Spot.

Olafur Eliasson – The Wheater Project.

Anish Kapoor – Dismemberment.

Cornelia Parker – Cold Dark Matter: An Exploded View.

Martha Rosler – The Grey Drape.

Foto: peterned (cc)

Kunst op Zondag | 1000 + 1 in de eeuwigheid

25 juni 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Ik kan duizend dingen bedenken waarom een kunstenaar ook maar iets doet. Maar ik kan slechts één handvol dingen bedenken waarom een kunstenaar zevenduizend eiken plant. Of duizend kraanvogels vouwt. Of duizend hamburgers op een vloer tentoonstelt.

In dat handjevol dreint één zin rond: gaat het misschien om de eeuwigheid?

Duizend dingen, zelfs al zijn dat dagen, zijn natuurlijk een peuleschil in de eeuwigheid. Excuses voor het cliché. Toch dringt de gedachte over eeuwigheid zich op bij duizendvoudige kunst, zich eindeloos herhalende kunst en reusachtige, monumentale kunst. Zijn dat nou pogingen duurzame kunst van naam te maken of niet?

De Letters van Utrecht is een poging een eeuwig evoluerend gedicht in de publieke ruimte te maken. Onder andere geïnspireerd door de 7000 eiken van Joseph Beuys en mede mogelijk gemaakt door publieksparticipatie.

Elke zaterdag, tussen 13.00 en 14.00 uur wordt een letter aan het gedicht toegevoegd. Op 23 februari 2018 is de duizendste letter te verwachten. De organisatoren hopen dat als Utrechters dit eeuwen blijven doen, zij “met de lijn van zinnen letters schrijven in de plattegrond van de veranderende stad”.

Hier een impressie van hoe zo’n “steentje bijdragen” er aan toe kan gaan.

Foto: Marta Estella (cc)

Kunst op Zondag | Textiel

11 juni 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Hoewel het goed gaat met museumbezoek in het geheel, moeten de kleinere musea toch de eindjes aan elkaar zien te knopen. Uit onderzoek van het NRC, vorig jaar, bleek dat de helft van de kleinere musea hun financiële situatie als kwetsbaar of slecht inschat. En uit de ConjunctuurWijzer van de Rijksdienst Cultureel Erfgoed blijkt dat de kleinere musea voor dit jaar weinig verandering in de negatieve trends verwachten.

Tijd dus om die musea eens wat meer te bezoeken. Het Museum Rijswijk is goed voor een jaarlijks bezoek aan de papier en textiel biënnales. Nu is er, tot 24 september, de textiel biënnale, met 24 kunstenaars uit 14 landen.

Textiel, van welke soort en in welke hoedanigheid dan ook, is één van de materialen die we hier eerder al zagen bij mixed media kunst. Textiel op zichzelf wordt vooral als mode- en designmateriaal gezien, minder als puur kunst.
Op deze biënnale valt borduur-, naai- en weefwerk te zien die het traditionele handwerk ver te boven gaat.

Het is hier al vaker gesteld: de plaatjes halen het niet bij de werkelijkheid dus ga dat zien, ga dat zien.
In de grote zaal van het Museum Rijswijk kunstwerken van onder andere:

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag | Duizend

4 juni 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Een beetje kunst loopt in de duizenden…

Joseph Beuys– 7000 Eichen, 1982 – 1987.
Stadsbebossing in plaats van stadsbeheer, herbebossing van de wereld. Dat had Beuys in gedachten toen hij de stad Kassel 7000 eiken wilde schenken. Elke eik vergezeld door een basaltsteen. Start van het projekt in 1982 bij Documenta 7. De laatste eik werd in 1987 door zijn zoon geplant, Beuys was inmiddels op 23 januari 1986 overleden. Op deze foto de eerste en de laatste eik voor het Fridericianum museum in Kassel.

Damien Hirst – A Thousand Years, sinds 1990.
Hirst, bekend van de schedel met duizenden diamanten of de duizenden vlindervleugeltjes, vindt zelf A Thouand Years zijn beste werk ooit.

Vliegen doen zich te goed aan een koeienkop en sterven een wisse dood in de vliegenvanger (de Insect-O-Cutor). Natuurlijk over leven en dood. Vanaf 2009 negen keer tentoongesteld.

Jacqueline Verhaagen – Duizend dagen, 1997.
Holle en bolle spiegels draaien rond in vijf trapezes,verdeeld over de twee vides in de centrale hal van een school. Ze tonen een voortdurend veranderend en vervormd beeld van de omringende ruimte en de toeschouwers. De spiegels projecteren het invallende licht naar de grijsblauwe achterwanden. Voor ieder seizoen is een andere choreografie ontworpen.

Waan van de dag

Mantelzorgboete afgeblazen

1 juni 2017 , 19:53 , door P.J. Cokema

De beruchte mantelzorgboete (voordeurdelersheffing voor degenen die zorgbehoevende vader of moeder in huis nemen) gaat van uitstel naar afstel.

Het demissionaire kabinet repareert iets dat gelukkig net niet de kans heeft gekregen iets kapot te maken. Rutte zal het nu niet in zijn hoofd halen excuses aan te bieden voor het schrappen van dit plannetje.

Foto: -JvL- (cc)

Controversieel

29 mei 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Laten we de week eens beginnen met controversiële onderwerpen. Of anders gesteld: wat een reusachtige berg ontzettend belangrijk werk ligt doelloos op de plank.

Elf april verklaarde de Tweede Kamer 250 wetsvoorstellen en beleidsdocumenten controversieel. Zolang er geen nieuw kabinet is worden die zaken niet verder behandeld. Hoe langer de (in)formatie duurt, hoe langer die 250 zaken onbehandeld blijven.

Wat wij nu willen weten is: voor welke van die onderwerpen zouden de potentiële coalitiepartners nu eens haast moeten maken? Of zijn er misschien onderwerpen bij die acuut van die lijst gehaald moeten worden en ook wel zonder een nieuw kabinet behandeld kunnen worden?

Het is tenslotte de Tweede Kamer die deze lijst heeft gemaakt, dus diezelfde Kamer zal toch zeker wel de bevoegdheid hebben die lijst ook weer te veranderen?

Download u de lijst hier en we zien uw reacties met grote nieuwsgierigheid tegemoet.

Foto: Duncan Hull (cc)

Kunst op Zondag | Uit Afrika

28 mei 2017 , 08:00 , door P.J. Cokema

Er gaat het verhaal dat het paradijs ergens in Afrika gelegen zou hebben. Heden ten dage denken nogal wat Afrikanen dat het paradijs in Europa ligt. Qua kunst zou dat Venetië moeten zijn.

In het vorige artikel zagen we al dat op de Biënnale in Venetië maar weinig Afrikaanse kunstenaars te zien zijn: 22 kunstenaars uit 9 Afrikaanse landen.

Daarmee is ruim 16 procent van het Afrikaanse werelddeel vertegenwoordigd. Azië heeft ruim 33 procent op de biënnale staan, Latijns Amerika 24 procent, Oceanië 25 procent en Noord-Amerika scoort makkelijk 100 procent door de aanwezigheid van de V.S. en Canada..

De Venetiaanse biënnale is uiteraard vooral een Europese aangelegenheid. Dik 89 procent van de Europese landen is met een nationale inzending aanwezig.

Vanaf de eerste biënnale in 1895 tot nu toe, 57 edities later, hebben 19 van de 54 Afrikaanse landen zich er wel eens gepresenteerd. Naast de landenexposities zijn via galeries ook individuele kunstenaars te zien. Dit jaar zijn van de 120 kunstenaars die langs deze weg worden gepresenteerd, slechts 6 van Afrikaanse origine. Wat nog stukken beter is dan die ene, sinds 1975 vermiste Nederlander.

Nu is de situatie in veel Afrikaanse landen van dien aard, dat je je kunt voorstellen dat kunst wel het laatste is waar men zich druk om maakt. Misschien verklaart dat waarom er op zo’n prestigieuze biënnale weinig Afrikaanse kunst is te zien. En het verklaart wellicht ook dat een groot deel van de kunstenaars buiten Afrika woonachtig en werkzaam is.

Vorige Volgende