Ik kan duizend dingen bedenken waarom een kunstenaar ook maar iets doet. Maar ik kan slechts één handvol dingen bedenken waarom een kunstenaar zevenduizend eiken plant. Of duizend kraanvogels vouwt. Of duizend hamburgers op een vloer tentoonstelt.
In dat handjevol dreint één zin rond: gaat het misschien om de eeuwigheid?
Duizend dingen, zelfs al zijn dat dagen, zijn natuurlijk een peuleschil in de eeuwigheid. Excuses voor het cliché. Toch dringt de gedachte over eeuwigheid zich op bij duizendvoudige kunst, zich eindeloos herhalende kunst en reusachtige, monumentale kunst. Zijn dat nou pogingen duurzame kunst van naam te maken of niet?
De Letters van Utrecht is een poging een eeuwig evoluerend gedicht in de publieke ruimte te maken. Onder andere geïnspireerd door de 7000 eiken van Joseph Beuys en mede mogelijk gemaakt door publieksparticipatie.
Elke zaterdag, tussen 13.00 en 14.00 uur wordt een letter aan het gedicht toegevoegd. Op 23 februari 2018 is de duizendste letter te verwachten. De organisatoren hopen dat als Utrechters dit eeuwen blijven doen, zij “met de lijn van zinnen letters schrijven in de plattegrond van de veranderende stad”.
Hier een impressie van hoe zo’n “steentje bijdragen” er aan toe kan gaan.
Er liggen nu 913 letters in 7 strofen over zo’n 100 meter en het zal nog een eeuwigheid duren voor dit gedicht het langste gedicht ter wereld is. Die eer wordt onjuist aan Deelder toebedacht (8 strofen, 16 regels, 230 letters over 900 meter), maar vooralsnog mag de “continue stroom aan real-time Twitter tweets die op elkaar rijmen” zich terecht het langste gedicht ter wereld noemen.
Duizendtallen zijn al slecht te bevatten, eeuwigheid valt veel verder buiten de reikwijdte van ons begripsvermogen. Leuk voor onbegrijpelijke filosofieën, esoterische bespiegelingen en religieuze dwalingen. Ontoereikend om ons voor te stellen hoe de stad Utrecht er uit zal zien aan het eind van de honderdduizendste strofe van de Letters van Utrecht.
Eeuwigheid is niets meer dan verleden, heden en toekomst. Alleen het verleden is goed te overzien. Hier in de vorm van replicas van stokoude Chinese sculpturen boven kopietjes van even stokude Griekse megalomanie.
Xu Zhen – Eternity 2013/14.
Eeuwigheid is ‘van stof tot stof’. Edith DeKyndt – Thousand and one Night, 2017.
Eeuwigheid is te vangen als oneindige Escheriaanse grafiek. Refik Anadol – Infinity Room, 2015.
Vernietigen we de eeuwigheid, dan krijg je dit….
Yayoi Kusana – Aftermath of Obliteration of Eternity, 2009.
Eén van Yayoi Kusana’s ‘infinity mirror rooms’ kun je bezoeken in museum Boymans.
Jawel, de toekomst, de eeuwigheid, de oneindigheid, is uitermate ongewis. Honderden rode wollen draden en vijf bootjes vormen de installatie ‘Uncertain Journey’, een kunstwerk verwant aan ‘Infinity Lines’. Gisteren geopend in het Noord Brabants Museum en nog tot 15 oktober te zien.
Chiharu Shiota – Uncertain Journey, 2016.
Terugkomend op die letters:
Arthur Stace – Eternity.
Eeuwigheid is slechts een woord.
Reacties (2)
Infinity en Eternity zijn toch wel heel verschillende begrippen. Het eerste is een vrijwel wiskundig begrip, het tweede een vrij abstracte romantische wens tot onsterfelijkheid, eeuwigheid. Ze zijn voor mij iig niet inwisselbaar.
De onsterfelijkheid is er wellicht door mij met de haren bijgesleept, maar kunstenaars en hun onsterfelijkheidswens (of juist daarom het tegengestelde) zijn bijna een onlosmakelijke twee-eenheid.
Kunstenaars zoeken bekendheid, roem, onsterfelijkheid zonder welke hun werk zonder waarde is (blijft).
Ik maak maar een puntje, geen waarheid.
Hij is weer prachtig @Peter, ik zou het bijna vergeten. Zo lang Sargasso bestaat ben je onsterfelijk.
@1:
Een probleempje:
Er is al een onsterfekike Peter
:-)
N.B.
Weer een aangename K.O.Z.