Er gaat het verhaal dat het paradijs ergens in Afrika gelegen zou hebben. Heden ten dage denken nogal wat Afrikanen dat het paradijs in Europa ligt. Qua kunst zou dat Venetië moeten zijn.
In het vorige artikel zagen we al dat op de Biënnale in Venetië maar weinig Afrikaanse kunstenaars te zien zijn: 22 kunstenaars uit 9 Afrikaanse landen.
Daarmee is ruim 16 procent van het Afrikaanse werelddeel vertegenwoordigd. Azië heeft ruim 33 procent op de biënnale staan, Latijns Amerika 24 procent, Oceanië 25 procent en Noord-Amerika scoort makkelijk 100 procent door de aanwezigheid van de V.S. en Canada..
De Venetiaanse biënnale is uiteraard vooral een Europese aangelegenheid. Dik 89 procent van de Europese landen is met een nationale inzending aanwezig.
Vanaf de eerste biënnale in 1895 tot nu toe, 57 edities later, hebben 19 van de 54 Afrikaanse landen zich er wel eens gepresenteerd. Naast de landenexposities zijn via galeries ook individuele kunstenaars te zien. Dit jaar zijn van de 120 kunstenaars die langs deze weg worden gepresenteerd, slechts 6 van Afrikaanse origine. Wat nog stukken beter is dan die ene, sinds 1975 vermiste Nederlander.
Nu is de situatie in veel Afrikaanse landen van dien aard, dat je je kunt voorstellen dat kunst wel het laatste is waar men zich druk om maakt. Misschien verklaart dat waarom er op zo’n prestigieuze biënnale weinig Afrikaanse kunst is te zien. En het verklaart wellicht ook dat een groot deel van de kunstenaars buiten Afrika woonachtig en werkzaam is.
Er zijn enthousiastelingen die menen dat “Afrika eindelijk aan de beurt is”(Wim Pijbes) en “Het tij is aan het keren. Dat komt doordat er bewuste pogingen worden gedaan om te veranderen. Het verandert, omdat de hele wereld verandert” (Robert Devereux). Maar vooralsnog is er meer Afro-folklorisme in volkenkundige musea te zien dan eigentijdse Afrikaanse kunst in de bekende kunsttempels.
En jawel, het wordt prachtig gevonden als een Afrikaanse kunstenaar zijn ‘roots’ laat doorwerken en folklore mengt met hedendaagse werk. Curatoren die deze gedachte aanhangen zijn toch niet helemaal van post-kolonialisme vrij.
Van de Biënnale in Venetië moeten Afrikaanse kunstenaars het dus niet hebben. Wellicht hebben ze meer aan de 1:54 Contemporary African Art Fair, uiteraard met louter Afrikaanse kunstenaars, al dan niet werkzaam en wonend in één van de Afrikaanse landen.
ELF, Rien à Foutre, 2005.
Dream, 2007.
Sweetness, 2006.
Souvenir Palace, 2010.
Ibrahim Mahama – Out of Bounds, 2015.
Abdoulaye Konaté (en hier meer).
Wandversiering van keramiek in metro van Lissabon, 1998.
Symphony in blue, 2007.
Ibrahim El-Salahi – Reborn sounds of childhood Dreams I, 1961-1965.
Prettige dag verder.
Reacties (5)
Nog meer Kunst op Zondag:
https://www.artofmarkbryan.com/politics/
@1: Leuk. Maar isnie on topic toch?
Een linkje van Kunst op Zondag uit 2012, maskers uit Afrika.
http://www.caacart.com/html/Romuald-Hazoume-african-art.html
Geweldig, dat suikerwerk van Meschac Gaba.
En dan dat werk van Ibrahim Mahama, die steeg bekleed, behangen met jute, zo imponerend, had ik graag gezien, of ondergaan, hoe zeg ik dat.
Afrika is inderdaad niet zo ruim vetegenwoordigd.
Wat ik “links en rechts” nog wel eens tegenkom in galerieën en of beeldentuinen, zijn bijvoorbeeld Afrikaanse spekstenen beelden.