Hoe moeilijk kan het zijn eens te bekennen dat je fout zit? Carolyn Wonderland kan het. Begeleid door Bonnie Raitt brengt ze haar versie van Blind Willie Johnson’s ‘Mea culpa’ (begint op 1 min. 40)
The idea of community will be something displayed in a museum
De quote komt uit “Juggernauts” (2009) van de band Enter Shikari. Afkomstig van het album Common Dreads, alwaar ook hun ‘Fanfare for the Consious Man’ op te beluisteren is.
Hoeveel geweten hebben we nodig om te kunnen zeggen: we hebben het geweten en we hebben er wat tegen gedaan.
Na de ode aan schuifmuziek en de trompet maken we vandaag een drieluik compleet met de tuba.
En om niet meteen met al te “moeilijke” muziek te komen: als een vioolstukje van Paganini op trompet kan (in onze vorige KoZ door Alison Balsom vertolkt), waarom dan ook niet op tuba? Hier in een uitvoering door de in 2006 overleden Griekse tubaïst Giannis Zouganelos.
Behoorlijk virtuoos en toch niet beroemd geworden als de “Paganini van de tuba”. Als zodanig zijn de Amerikaan Harvey Philips en de Fransman Thomas Leleu wel bekend. Harvey Philips speelt tuba achter de paarlen poorten.
Thomas Leleu, toch al wat jaartjes bezig, wordt geafficheerd als `de jonge wereldster op tuba`. Tja, wie op zijn 17e naar het conservatorium gaat, op zijn 19e al een baan in een orkest heeft en op zijn 25e een leuke prijs wint, mag op zijn 30e inderdaad verschrikkelijk jong worden genoemd. Maar goed, luister naar zijn kwaliteiten in:
Finale – Rondo alla tedesca: Allegro uit het Concert voor Tuba, gecomponeerd door Ralph Vaughan Williams.
De in Oostenrijk wonende en werkende jazzmuzikant Jon Sass is minder jong maar kent eveneens een schitterende carrière. Hier een improvisatie met live electronica en video projecties.
“Hey, That’s No Way to Say Goodbye”, geschreven door Leonard Cohen, werd als eerste door Judy Collins uitgebracht in 1967. Een maandje later kwam Cohens debuutalbum uit, met daarop ook dit afscheidsliedje. Hier zingen ze het samen.
De strekking van het liedje: een mooie tijd samen gehad, maar er zijn redenen niet langer samen te zijn. Dat wil niet zeggen dat de liefde verdwijnt dus neem dan zonder verdriet afscheid.
In deze Closing Time was er, getuige deze reactie, wat onbegrip voor het feit dat het originele nummer niet werd vermeld. Alras maakten anderen dat met hun reacties goed (onder andere in deze en in deze).
Vanavond maken we het nog beter door Eric Burdon hier op te voeren, die jaren nadat het origineel werd uitgebracht, nog steeds smeekt niet onbegrepen te willen worden
Tja, begrip begint bij het begrijpen van een ander. Als u dat niet begrijpt……
COLUMN - Heeft u wel eens dat u denkt: ik wou dat het een keertje nergens over ging? Dan kom ik u daarin nu tegemoet.
Minister van Buitenlandse Zaken Stef Blok, nog steeds in functie ondanks zijn ambt beschadigende uitlatingen, ontmoet aanstaande donderdag zijn Britse collega Jeremy Hunt.
Die is nog maar net in functie en moet nog wat wennen, maar zijn eerste uitglijder heeft hij al op zak. Tijdens zijn bezoek aan China noemde hij zijn eigen vrouw een Japanse, terwijl ze in Xi’an is geboren.
U moet begrijpen dat voor een minister van Buitenlandse Zaken dit een beetje bizar is. Hij hoort op de hoogte te zijn van de eeuwenlange rivaliteit tussen China en Japan en een Chinees laat zich niet zomaar voor Japanner uitmaken. En andersom.
Hij mag dus van geluk spreken dat hij niet onmiddellijk China werd uitgezet. Sterker nog: dat hij bij thuiskomst er weer in mocht van zijn vrouw.
Dus u kunt wel nagaan waar die twee het donderdag zeker over zullen hebben. Onze minister vraagt de Britse minister hoe zijn kersverse nieuwe baan hem bevalt. Waarop die zegt dat het hem reuze meevalt. Je hoeft nergens wat van te weten, kan zeggen wat je wilt en toch wordt je salaris overgemaakt. Dat weet jij toch wel, zegt de Brit tegen de Hollander.
Ter aanvulling op onze dagsluiters, dé muziekhoek van Sargasso, wat meer kunst en muziek (waar we hier slechts een enkel keertje over schreven).
In vervolg op de Closing Time met trombone brachten we vorige week een ode aan schuifmuziek. Vandaag nog wat koperen blaasmuziek. Gewoon uit bewondering voor wat er uit een pijp metaal kan komen.
Lucian Berio heeft bewezen prachtige solostukken te kunnen componeren (de Sequenzas). Hij heeft voor de meeste orkestinstrumenten een Sequneza gecomponeerd. Uit de strijkersgroep is er een Seqenza voor viool, een voor altviool en een voor cello (die later is bewerkt voor contrbas). Voor alle houtblazers is er een Seqeunza.
Voor de koperblazers is er dus de Sequenza voor trombone. Maar niet voor hoorn, niet voor tuba. En voor trompet kwam er pas een Sequenza na lang aandringen van de directeur van het Los Angeles Philharmonisch Orkest.
In Sequenza X wordt de trompet begeleid door de piano, die tot klinken wordt gebracht door de trompet. In de ‘jijbuis’-filmpjes is het slecht te horen, maar de trompet toetert af en toe in de open vleugel en brengt zo de snaren aan het trillen. Voor een fraaie analyse, tekst en uitleg klikt u hier.
Onze dagsluiters vormen dé muziekhoek van Sargasso en in Kunst op Zondag weiden we daar een enkel keertje over uit.
Maar ik hou van blaasmuziek, bekende ik in deze Closing Time met trombone. Eerder had ik van dezelfde componist (Berio) al een stukje fagot en hobo doorgegeven.
Ik hou bovenal van koperen blaasmuziek en dus kom ik, zoals in die Closing Time verkondigd, terug op de trombone. Het klinkt heel goedkoop als ik zeg: laat die maar schuiven, maar de voor die schuiftoeter zo karakteristieke, deuntjesoverstijgende kwaliteiten, tref je weinig bij andere instrumenten aan.
Met de juiste muzikanten is duidelijk te maken wat die eigenaardige kwaliteiten zijn. Met de uiterst selectieve concerten hieronder doe ik zoveel andere schitterende trombonisten te kort, maar de ruimte is nu eenmaal beperkt,
Om meteen op deze reactie door te gaan: Hier Conny Bauer, solo tijdens de Groninger Zomer Jazz Fietstoer 2017.
Dat doet me denken aan een andere Duiste trombonist.
De in 2005 overleden Albert Mangelsdorff. Beroemd geworden met zijn multiphonics (door een toon te blazen en tegelijk te zingen ontstaan boventonen).
Albert Mangelsdorff – Do Your Own Thing,
Wordt u er wat nerveus van? Dan klinkt u zo:
Ik hou van blaasmuziek. Lucian Berio (in 2003 overleden) heeft een aantal schitterende Sequenzas gecomponeerd, waaronder deze voor trombone solo. Sequenza V is bedoeld als ode aan de clown Grock en dient dan ook in clownskostuum te worden uitgevoerd. Hier de uitvoering door Christian Lindberg.
Sequenza V is geschreven in 1966 voor trombonist Stuart Dempster. Die trombone, daar kom ik nog op terug.
Bij ‘foute kunst’ wordt doorgaans gedacht aan kunst die door de nazi’s werd gestolen of kunst ter meerdere eer en glorie van foute regimes. Wij gaan vandaag kijken naar kunst waarbij een foutje is gemaakt bij de realisatie van het werk.
Kunstenaars zijn mensen, dus niet perfect, dus gaat er wel eens wat mis bij het maken van een kunstwerk. Meestal zien we weinig van fout gemaakte kunst omdat de kunstenaar zo’n werk niet aan de openbaarheid prijsgeeft. De fout wordt hersteld (weggewerkt) of het werk wordt vernietigd.
Een door Joost Zwanenburg gemaakt oorlogsmonument haalde het nieuws, omdat een verkeerd vliegtuig was afgebeeld.
Het monument is bedoeld ter herinnering aan de bemanning van een Canadese Halifax bommenrwerper, in de nacht van 16 op 17 juni 1944 neergeschoten bij Alphen aan den Rijn. De kunstenaar schilderde echter een Lancaster-vliegtuig. De kunstenaar gaat die fout herstellen.
In dit filmpje de onthulling van het monument met het ‘foute’ vliegtuig.
Zodra kunst de realiteit weergeeft moet de kunstenaar natuurlijk enorm oppassen, want zelfs artistieke vrijheden worden al snel als fouten gezien.
Emanul Santos maakte een borstbeeld van voetballer Cristiano Ronaldo. Volgens velen leek het absloluut niet op beroemdheid. Emanuel Santos boog voor de kritek en maakt een nieuw borstbeeld.
Abby Roach de lepellady….
Ze is uniek maar beslist geen curiositeit, want ze treedt al jaren op en verdient er haar brood mee. Bekijk ook deze korte film (10 m in.) over/met haar.
Nu is lepelen meer bekend als ritmische begeleiding van (vooral folk) muziek, dus hier de ‘Spoon Lady’ aan het werk in ‘You gotta move’.
COLUMN - Onze vaste buitenlandredacteur is t/m 10 augustus op reces. We vullen het gat met wat ons elders in het nieuws is opgevallen.
Heel de wereld kijkt gespannen naar Frankrijk waar de Tour de France president Marcon onder vuur ligt omdat een van zijn lijfwachten illegaal demonstranten heeft gemept en Macron hem aanvankelijk de hand boven het hoofd heeft gehouden.
Er loopt nu een onderzoek, de president maakte iets van verontschuldigingen, ontsloeg de lijfwacht, maar het blijft afwachten of de positie van Macron gevaar loopt. Ons viel echter een opmerking van Stefan de Vries op, in een artikel voor RTL Nieuws:
Fransen zijn zo gewend aan politiegeweld, dat niemand aanstoot nam aan het gemep op zich
Nu lijkt dat niet vreemd. Er was ook amper ophef over een meppende toeschouwer die bij de Tour de France een klap uitdeelde aan wielrenner Froome. Maar mocht het al zo zijn dat ‘losse handjes’ tot het cultureel erfgoed der Fransen behoort, gewelddadig machtsmisbruik is minstens zo ernstig als het machtsmisbruik waar de Franse president nu van wordt verdacht.
En ja, Fransen zijn gewend aan politiegeweld.
Amnesty International heeft de Franse politie al jaren in het vizier (o.a. in 2009 en 2017), omdat in ieder geval de politie zelf geweld, ook waar het niet nodig is, heel gewoon lijkt te vinden.