Het ging eergisteren in de Closing Time, en de comments eronder, zijdelings over wat punk nou was. Of het er toe deed dat de kapsels wel punk gestyled waren of dat de kleding wel past in het plaatje, en of er niet toevallig meer dan 3 akkoorden gespeeld werden, en wat, blazers erbij, in een punkband? Het ging om de attitude. En niet om het leren jack, de kistjes of de hanenkam.
M. zei: . ‘Je kunt dit liedje zeker niet bewaren tot de Closing Time van Hemelvaart zeker?’ En ik van hoezo? Zij weer: ’Omdat de tekst volledig is: what a beautiful day to go to heaven.’
Het liedje is niet van Tim Knol, het is een cover. Het origineel is van Bob Neuwirth, uit 1996. Maar, de versie van Tim is echt mooier. (Sorry Bob).
Tim Knol heeft verleden jaar een plaat gemaakt: The lost and found tapes compilation album. Een plaat met daarop liedjes die hem gevormd hebben, liedjes die hem boeien, liedjes die wezenlijk zijn, liedjes die hem na aan het hart liggen, songs die geschiedenis zijn. Amerikaanse liedjes. En al deze liedjes, vijftien stuks, heeft Tim Knol zich eigen gemaakt. En alleen met een akoestische gitaar nagespeeld. Verder niets. Gitaar en de stem van Tim Knol.
COLUMN - ‘Godgloeiendegodgodverdomme’. De deuren van de St. Clarakerk staan wijd open, en de stem van de even godvrezende als godslasterlijke pastoor Engelbartus de Zeeuw schalt over de Oosterzij. Een meerkoetje strijkijzert haastig het riet in.
‘Hij is de antichrist, de duivel. Moge zweren en pijnen hem kwellen en geselen tot het einde der tijden. Ik vervloek hier Poetin, gezegende parochianen, de schandvlek, de pest van Rusland van nu. Overal waar de hoeven van deze demon de aarde raken, schroeit en brandt het.’
‘En u weet, ik ben een groot liefhebber van de Russische literatuur. Dat gaat mij aan het hart, godgloeiende. Die despoot besmeurt Gontsjarov, Dostojewski, Saltykov en Poesjkin – er kan nu een slecht daglicht op hun werken gaan schijnen, wat God zelve moge verhoeden. Veroordeelt niet de Russen, zij weten niet, maar vervloek Poetin.’
‘En daarom, geliefde, vrijgevige parochianen, is er vanmiddag na de dienst, op en rond de Robert Ankerbrug, een braderie en veiling en behoeve van Oekraïne. De bekende Dirkswoudse kunstenaar Ton Minneboo zal daar zijn werk, fotografie, onder andere naakten, waarvan de portee open staat voor, uh, interpretatie, verkopen aan de hoogste bieder met het hart en de portemonnee op de juiste plek.
De zanger van dit lied is Arnold de Boer, bekend als zanger van de Amsterdamse (en Wormse) punkband The Ex, en die bestaat al heel lang. En Arnold is dus niet de eerste zanger. Hij is er later bij gekomen, van Makkum naar Mokum. Maar het Friesche bloed kruipt waar het niet gaan kan, en dus kwam er een Friese plaat, een etnische plaat, vandaar dat hieronder een stukje van de songtekst staat en daarna de vertaling. De plaat is meer folkie, verstild, geen industriële klanken, minder experimenteel kabaal, maar akoestisch.
The Saints zijn hier al eerder voorbij gekomen in een Closing Time. Vandaag zijn ze er weer, maar de aanleiding daartoe is niet zo fijn: de zanger, Chris Bailey is overleden, in Haarlem.
Chris Bailey vormde samen met gitarist Ed Kuepper de band The Saints. Ze speelden punk terwijl ze er niet zo uitzagen, ze speelden punk terwijl ze het zelf niet zo noemden: ze hadden blazers, als ze vonden dat dat erbij hoorde. Ze speelden, ruig, uit het hart, opwindend, direct. De snerende stem van Chris paste perfect bij het repertoire en de attitude.
Ik ben ook wel erg makkelijk in te pakken: een lekker basloopje, wat losse, lichte, niet te volgen percussiegeluiden op drums en conga’s, de zang die meer spoken word is, van Camea ‘Moor Mother’ Ayewa Ayewa, jazzy sfeertje en dan de blazers, saxofoon en trompet natuurlijk.
Het nummer is van de derde plaat, Open The Gates, van Irriverseble Entanglements.
Het is misschien wel twintig jaar geleden. Mijn lief ging op wandelvakantie in Spanje. En wandelen is niet echt mijn ding, dus ik ging niet mee. Ik zou haar een maand moeten missen (het was 3 weken red.). Ik zwaaide haar uit op het station.
Op de weg van het station naar huis kwam ik langs platenzaak Plato. Ik keek wat rond, en vertrok met een dubbel cd van Orchestra Baobab, Pirates Choice.
Ze stond midden op de dansvloer, en ze danste aritmisch.
Dat zag er niet uit, dat gehups van haar en het zwaaien
met haar armen, uit de maat. Eigenlijk kende ze deze muziek
niet goed genoeg, het was te werelds. Ze had geen aangeboren
talent om te dansen, en ze was niet bepaald in het meest
ideale gezin opgegroeid: zwarte kousen, zware zeden.
Het was om te stikken geweest. Ze had altijd gehoopt
dat er op een dag een barst zou komen, waardoor lucht
en licht naar binnen zou komen en dat dat op haar zou
schijnen en haar zou verlichten. Het moest allemaal nog
vorm krijgen. Hoe zou ze zijn in de nieuwe wereld?
Ze zag zichzelf lopen, ooit, ergens, hand in hand,
met iemand die ze nu nog niet kende.
Ze had nog geen gezicht, geen beeld. Maar daar
liep zij naast, het zonlicht spatte van d’r haar, goud.
Met haar blote armen, daar liep zij, door de barst,
stralend, van God los, de wereld in. De tijd dat ze dacht
dat Hij haar en haar zonde zag, lag achter haar.
En vanavond ging ze dansen, aritmisch
en uit de maat, kom, barst maar, dacht ze.
Foto: Maria Willems (cc)
Jazzmatazz. An experimental fusion of hip hop and jazz. Zegt de ondertitel van de plaat. En daar heb ik niets aan te voegen. Behalve dan dat het een erg geslaagd experiment is.
Mellow out, just loungin’. Guru zelf relaxed op z’n gympies en pantoffels en Donald Byrd, stijlvol gekleed tot in de puntjes, op z’n vurrukkelukke gestopte trompet.
Meer van Jazzmatazz hieronder
01 – Introduction – 00:00
02 – Loungin’ – 1:21
03 – When You’re Near – 06:00
04 – Transit Ride – 10:04
05 – No Time To Play – 14:02
06 – Down The Backstreets – 18:56
07 – Respectful Dedications – 23:44
08 – Take A Look (At Yourself) – 24:39
09- Trust Me – 28:38
10 – Slicker Than Most – 33:05
11 – Le Bien, Le Mal – 35:43
12 – Sights in the City – 39:06
Donna Blue komen uit Nederland. En ze zijn van nu. Maar als je de zwoele zomerse muziek hoort zou je denken aan de jaren zestig en aan Frankrijk en Italie. Romantici, filmmuziek.
Jimi Hendrix zou dit jaar 80 zijn geworden, op 27 november, als hij niet al op 18 september 1970 was overleden. En dan denk je toch, what if…. Wat als hij nog steeds geleefd zou hebben, wat zou hij dan hebben gedaan de afgelopen 52 jaar? En wat zou hij nu doen? Zou hij nog steeds spelen, zou hij nog optreden? En wat zou hij dan spelen, en hoe? Blues, jazz, soul, hiphop? Of zou hij de politiek in zijn gegaan, gaan acteren misschien?
World conscience, you are a stain of shame
De Duitse kunstenaar Volker-Johannes Trieb, dumpte precies 6500 zandzakken in de vorm van een voetbal, voor het hoofdkantoor van de Fifa in Zurich. Op alle voetballen was de tekst gedrukt: World conscience, you are a stain of shame. De actie was een protest tegen het WK voetbal in Qatar. Tijdens de bouw van de stadions ten behoeve van het Wereldkampioenschap voetbal, overleden er duizenden arbeidsmigranten door de hitte en de slechte leef- en arbeidsomstandigheden. Volgens Volker-Johannes Trieb werden de arbeiders als slaven behandeld.