Het is misschien wel twintig jaar geleden. Mijn lief ging op wandelvakantie in Spanje. En wandelen is niet echt mijn ding, dus ik ging niet mee. Ik zou haar een maand moeten missen (het was 3 weken red.). Ik zwaaide haar uit op het station.
Op de weg van het station naar huis kwam ik langs platenzaak Plato. Ik keek wat rond, en vertrok met een dubbel cd van Orchestra Baobab, Pirates Choice.
Die hele maand (gast, het was echt drie weken, red), heb ik alleen maar die plaat gedraaid, cd 1 en cd 2. Ik kon na een tijdje de plaat wel dromen en had zo mijn voorkeuren. Een van mijn lievelingsnummers was Werente Serigne. Om de blazer, de saxofoon, de dialoog tussen de saxofoon en de gitaar, de niet te volgen percussie en de zang die zo perfect in elkaar stak. Die zang. Geen idee waar het over ging, maar ik zong zo goed als ik kon fonetisch mee.