Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Herman Brusselmans

28 februari 2013 , 09:00 , door Max Molovich

COLUMN - Herman Brusselmans sleepte mij ooit de literatuur in. Dankzij Ex-Drummer begreep ik pas dat er ook gelachen mocht worden tijdens het lezen. Daarna verslond ik zijn werk. Kreeg ik dorst van Heden ben ik nuchter. Vond ik De man die werk vond het beste Nederlandstalige boek van het fin de millennium. En besloot ik dat “Guggenheimer rook aan zijn neus” tot in de lengte der dagen mijn favoriete openingszin zal zijn.

Maar ergens ter hoogte van Logica voor Idioten begon ik er genoeg van te krijgen. Zijn volgende drie boeken las ik nog plichtsgetrouw, de mozaïekvertelling Het Einde van Mensen in 1967 vond ik zelfs erg goed, maar van de boeken daarna heb ik hooguit staand in de boekhandel de eerste drie zinnen gelezen om te weten dat Herman Brusselmans en ik uit elkaar waren gegroeid. Maar zodra ik een interview met hem lees, weet hij mijn hart te stelen.

Hij stond in De Volkskrant-rubriek ‘de boekenkast van…’ Herman Brusselmans heeft geen boekenkast meer. Op bijgaande foto zit Herman Brusselmans op het kleine stapeltje boeken dat nog van hem is. Zwarte bril. Donkere haren die wat vlassig zijn pezig gelaat omlijsten. Hij kijkt me wat verwijtend aan. Waarom ik hem verlaten heb. Zijn hondje staart mistroostig in het niets. Herman Brusselmans heeft, sinds het vertrek van zijn vrouw, de meeste van zijn bezittingen de deur uitgedaan. Ik vermoed dat het niet lang duurt voordat hij, misantropische zenmeester tegen wil en dank, het soort staat van verlichting bereikt waarin het altijd regent.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

De Automatische Externe Defibrillator

27 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

COLUMN - Het doel is bereikt. De Automatische Externe Defibrillator (AED) hangt overal. De stichting heft zichzelf op. Mocht u een hartstilstand krijgen, en er is iemand in de buurt die weet hoe zo’n ding werkt, dan is de kans redelijk groot dat uw tijd op het aardse nog eventjes wordt verlengd. Vloekend en tierend kiest Magere Hein eieren voor zijn geld. Degene met de hartstilstand blij, de redder blij, de kinderen van degene die de hartstilstand had blij, de kinderen van de redder blij. Iedereen blij.

Iedereen, behalve het ziekenhuis, zo heb ik me een keer laten vertellen door iemand die als verpleegster bij het VUmc werkte. Nu hebben ze het daar sowieso niet zo op medische ethiek, dat weet u. Maar het deed mijn wenkbrauwen toch fronzen, te horen dat ze in het ziekenhuis helemaal niet zitten te wachten op al die halve lijken die worden binnen gebracht, terwijl ze eigenlijk gewoon hartstikke dood hadden moeten zijn. Maak het ziekenhuisbed maar weer op en zet alle meetinstrumenten maar klaar: iemand heeft het nodig gevonden om een 85 jaar oude baas die ter aarde stortte voor het koelvak van de Albert Heijn te defribilleren dat het een aard had.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen Bal op TV | Vliegende Hollanders

26 februari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - In Vliegende Hollanders: Sterren van de Schans stort het soort Bekende Nederlanders dat toch niets te verliezen heeft zich van de skischans af in de hoop op wat extra marktwaarde in het schnabbelcircuit. Presentator Gerard Joling kan z’n lul niet op. Ik bedoel lol.

Van bovenaf werd mij de wijze raad gegeven op de televee ook eens kijkje buiten de eigen parochie te nemen. Leuk natuurlijk, al die fijne programmaatjes van de Staats TV, maar het Nederlandse medialandschap heeft meer te bieden dan Tegenlicht. Vliegende Hollanders bijvoorbeeld.

Ergens las ik dat Carlo Boszhard SBS6 had aangeraden om zich niet chiquer voor te doen dan ze zijn en om voor hun programma’s vooral flink te blijven vissen in de poel met Bekende Nederlanders van de B-, C- en vooral D-garnituur. Het soort Bekende Nederlanders dat bekend is omdat ze ooit de plee van Big Brother hebben ondergekotst, Call TV hebben gepresenteerd of in de eerste ronde van Idols door Gordon zijn afgezeken. Vandaar dus dat ik good ol’ Kelly zich in een glimmend skischanspakje zag hijsen om vooral heel demonstratief niet te gaan oefenen maar champoepel te gaan drinken, tot grote ergernis van haar Duitse skischansleermeester en tot grote hilariteit van Gerard Joling.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

De vrienden van Jorge Zorreguieta

25 februari 2013 , 09:00 , door Max Molovich

COLUMN - Met sommige vrienden heb je geen vijanden nodig. Jorge Zorreguieta heeft zo’n vriend. Mario Cadenas Madariaga is de naam. In 1976 werd hij staatssecretaris van Landbouw, en Zorreguieta werd zijn ondersecretaris. Deze zaterdag stond in De Volkskrant een redelijk verbijsterend interview met de 84 jaar oude baas.

“We wisten allemaal van die verdwijningen”, luidt de kop van het artikel. Jorge Zorreguieta dus ook. Toen ik die kop las, nam ik aan dat een vriend van Zorreguieta besloten had niet langer te zwijgen en te vertellen wat verteld moest worden. Uit plichtsbesef. Omdat je het moreel ontoelaarbaar vindt dat een goede vriend de waarheid achterhoudt.

Maar Madariaga bleek het gewoon onzin te vinden om moeilijk te doen over die verdwijning. Ja, zegt Madariaga, er zijn mensen vermoord en verdwenen en daar wisten wij van, maar het alternatief, een socialistische heilstaat, moest nu eenmaal koste wat kost worden voorkomen. “U moet begrijpen dat we hier niet in Europa zijn. In Latijns-Amerika hebben we te maken met inferieure culturen, die van de zwarten en de indianen (…) Je ziet in Cuba, maar ook in landen als Venezuele en Nicaragua wat er gebeurt als je dits oort mensen de macht geeft. Dan krijg je samenlevingen met een heel laag niveau.” Ik kan me zo voorstellen dat de interviewer in kwestie, Marjolein van de Water, flink in haar handjes zat te knijpen tijdens het interview. Zit er ineens een soort weduwe Rost van Tonningen voor je.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

minimax | Leon de Winter geschorst voor het leven

23 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Op 22 april hoort Leon de Winter of hij schrijver mag blijven. Tot die tijd buigt de hoogste tuchtrechter zich over de vraag of De Winter terecht voor zijn leven is geschorst. Aanleiding voor de levenslange schorsing was een column in De Telegraaf, waarin De Winter zijn vriend Bram Moszkowicz als een leeuwenkoning beschreef. “Het was de druppel”, aldus Jan Wientjes van de Raad van Discipline, de strafeiser. “Sinds pak ‘m beet 11 september 2001 hang het oeuvre van De Winter van bombast aan elkaar. Op zich was de vergelijking met een gewonde leeuwenkoning nog niet eens zo verkeerd. Een mannetjesleeuw is lui, laat vrouwen al het werk doen en doet de hele dag niet veel meer dan eten, slapen en neuken. Precies zoals Bram Moszkowicz zijn praktijk runde. Maar in plaats van de metafoor op zo’n manier uit te werken dat deze de waarheid dient, besloot De Winter er een pathetisch standbeeld voor zijn vriend mee op te richten, dat niet zou misstaan op het graf van een Italiaanse maffiabaas.” Via zijn advocaat Bram Moszkowicz laat Leon de Winter weten de schorsing abject en infaam te vinden

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

minimax | de essentie van het bestaan

22 februari 2013 , 09:00 , door Max Molovich

Erger dan het idee dat hij er ooit niet meer zal zijn, vindt mijn zoontje het idee dat hij er ooit niet was. Dat hij er ooit niet meer zal zijn, komt eenvoudigweg niet in hem op. Dat hij er ooit niet was wel, want dat ziet hij op foto’s van ons. “Waar was ik toen?”, vraagt hij dan. De toon waarop hij deze vraag stelt, is licht panikerend. Alsof hij een bang vermoeden heeft. Hij wil het nog niet horen. Ik zeg altijd dat hij in de buik van zijn moeder zat.

Een kind van drie is volmaakt egocentrisch. Dat de wereld zonder hem kan bestaan, is ondenkbaar. Het is zo basaal als wat. Er valt zo nu en dan iets weg uit zijn wereld, maar hij niet. Als hij weg zou vallen, zou er niets meer zijn, en dat kan niet.

Onlangs overleed zijn overgrootmoeder. De laatste van die generatie. Hij heeft haar twee keer gezien, beide keren kan hij zich niet herinneren. Hij weet dat ze dood is. Kapot noemt hij het. “Als je kapot bent, dan doe je het niet meer”, zei hij ooit. Onlangs zij hij tegen mijn vrouw dat hij niet wil dat wij kapot gaan.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

minimax | IKEA

21 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Elke keer als ik iets van IKEA in elkaar zet, beloof ik mezelf nooit meer iets van IKEA te kopen. Per kastje of bed gebeurt het me zo’n drie of vier keer dat ik een paar stappen terug moet doen omdat ik voor een bepaalde handeling het verkeerde schroefje heb gebruikt. Ik verdenk IKEA ervan dat ze het erom doen. Sommige schroefjes lijken zo op elkaar dat ik me afvraag waarom ze überhaupt van elkaar verschillen. Er zitten bij IKEA ongetwijfeld ingenieurs en designers die er een sport van maken om de juiste balans te vinden tussen mij gek krijgen en ervoor zorgen dat ik nog in staat ben het meubelstuk in kwestie in elkaar te zetten. Ergens hoorde ik dat IKEA in de top 5 van staat van aanleidingen om te scheiden. Ik heb het maar van horen zeggen, maar ik kan het me goed voorstellen. Het ware IKEA-genie is in staat een echtpaar tot zulke waanzin te drijven dat de man vrouw en kinderen verlaat om nog diezelfde week naar de IKEA te gaan en een nieuwe slaapbank voor zijn in de gauwigheid gehuurde, ongemeubileerde kamertje te kopen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | 24 uur met… Katja Schuurman

19 februari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - In 24 uur met… Katja Schuurman krijgen wij een Katja Schuurman te zien zoals Katja Schuurman zelf denkt dat Katja Schuurman hoort te zijn.

Wilfried de Jong is een goed interviewer. Oprecht geïnteresseerd, goed geïnformeerd, hij luistert echt, heeft het vermogen verrassende vragen te stellen en is nooit te beroerd om zich kwetsbaar op te stellen. Toch weet hij met zijn programma ’24 uur met…’ zelden écht te boeien. Van alle afleveringen die ik gezien heb, is eigenlijk alleen de uitzending met de kunstenaarszusjes L.A. Raeven mij bijgebleven. O, en Pierre Bokma was ook wel goed. En Jack Wouterse. Die leken beiden te hebben besloten om volledig met de billen bloot te gaan. Als je met die houding naar binnen stapt, dan zorgt Wilfried de Jong wel dat je excelleert. Anders niet en kabbelt het voort. Hij zal het niet uit je trekken. Daarvoor is hij, vermoed ik, te aardig.

Afgelopen vrijdag zat De Jong 24 uur opgescheept met Katja Schuurman. Het was gezellig, de twee konden het goed met elkaar vinden. Misschien had Schuurman zich ook wel voorgenomen om met de billen bloot te gaan. Ze vertelde over haar dwangneuroses. Dat bijvoorbeeld, als iemand zegt in 1954 te zijn geboren, zij de rest van de dag verschillende manieren zit te bedenken om uit te rekenen hoe oud hij of zij nu is. ‘Daar slik ik nu wat voor,’ zei ze. Heel even schoot er door me heen dat ze zich die neurose had aangemeten om wat interessanter over te komen, maar ze leek me niet het type om lichtzinnig met dat soort zaken om te springen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Abdicatie Benedictus

12 februari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Max is bezig met verhuizen, dus heeft de laatste dagen geen seconde tv gekeken. En ook dat hele internet heb-ie min of meer links laten liggen. Vandaar onderstaande sfeerimpressie van een historisch dagje op de redactie van de NOS.

Godverdomme mensen! We gaan vlammen vanavond: ik hoor net dat Paus Dinges dood is. Niet? Hij treedt af! Waarom moet die rotmof nu aftreden? Waarom gaat ie niet gewoon dood? Het is verdomme de plaatsvervanger van God op aarde? God zelf treedt toch ook niet af? Wat een zak! Daar gaat ons draaiboek.

Goed. Geen paniek. Vorige week trad Beatrix af. Toen hebben we er ook een geweldige avond van kunnen maken. Stuur Karhof maar naar Den Bosch. Kijken of er nog wat huilende katholieken van de Sint Jan springen. Wat? ’t Durp Oeteldonk? Is het carnaval? Des te beter. Geen loslippiger volk dan bezopen katholieken. Zijn er al carnavalskrakers gecomponeerd? Ah, de Oeteldonker Droaîdeuren hadden toevallig een lied uitgebracht. Mooi. Maak een reportage en zet het eronder. Aanstootgevende tekst? Hoe aanstootgevend kan het zijn? Zeg het maar, ik ben wel wat gewend. ‘Jouw priesters hebben aan mijn piemeltje gelikt dus / Brand lekker in de hel Paus Benedictus.’ Hm. Ik zie wat je bedoelt. Gooi er toch maar onder. Een beetje controverse is nooit weg op zo’n dag. De Wereld Draait Door zal Prem wel weer van de apenrots in Artis hebben geplukt. Die gaat ongetwijfeld zeggen dat de Paus een gore pedofiel is en dat hij ‘m laatst nog op bezoek zag bij Jean-Pierre van Geelen. Laat dat maar aan Prem over. Nee? Geen Prem? Roderick Vonhögen? Wie in Godsnaam is Roderick Vonhögen? Hitler Jugend-maatje van Ratzinger? O, die zak aardappelen. De Twitterende priester. Prima. Hebben we niks van te duchten. Die gaat waarschijnlijk vertellen dat de Paus van Dire Straits houdt en elke zaterdagochtend keihard Sultans of Swing door het Vaticaan laat schallen en dat ie dan die hele gitaarsolo mee neuriet. En wat doen Pauw en Schetemannetje? Jesse Klaver? Het honingdropje van GroenLinks? Die heeft toch niks over de Paus te vertellen? Paul van Geest… Ken ik niet. Kerkhistoricus. Aha. Mooi. Daarmee slaan ze dus ook geen deuk in een pakje boter. Prima. Ik zou zeggen: maak een leuk portretje, nodig wat deskundigen uit en over tot de orde van de dag, mensen, er schijnen paardenlullen als biefstuk te zijn verkocht!

minimax | Bankiers

6 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

MINIMAX - Joris Luyendijk legde een aantal weken geleden in Tegenlicht uit dat veel van de moderne bankiers die hij bestudeerde voor zijn blog op The Guardian psychopaten zijn. Of autisten. Het ging over een bepaald type bankier. Het type dat geen idee heeft hoe mensen in elkaar zitten. Cijferfreaks die in andere tijden op de brandstapel geëindigd waren. En nu de dienst uitmaken. Revenge of the nerds.

Een wetenschapper liet zien dat sommige bankiers langere ringvingers dan middelvingers hebben. Of langere wijsvingers. Of ging dat niet over bankiers maar over autisten? De precieze reden van het fragment ontging mij. Maar de boodschap was duidelijk: de top van de financiële wereld bestond uit Patrick Batemannen. Ze praatten over miljoenen alsof het Monopoly-geld was. Totaal van de wereld losgezongen. In een ander programma had ik al gezien: hoe hoger de bonus, hoe groter de teleurstelling. Het is altijd te weinig. Probleem is ook dat er geen malus tegenover de bonus staat. Als je het slecht doet, wordt het geld dat je al hebt verdiend niet teruggepakt.

Een week eerder las ik in Trouw een interview met de Amerikaanse econome Deirdre McClosky. Zij noemde kapitalisme een vorm van liefde.

Geen bal op tv | De Ontmaskering van de Vastgoedfraude

5 februari 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - De Ontmaskering van de Vastgoedfraude is een bijzonder onderhoudende miniserie, maar heeft z’n gebreken. Zo is niet alles even geloofwaardig. Of was de werkelijkheid wellicht ook niet altijd even geloofwaardig?

‘Theo Frijn volgde therapiesessies in het alternatieve circuit en genas op wonderbaarlijke wijze.’ Waarom nou toch, dacht ik toen ik dat las op de aftiteling van de laatste aflevering van De Ontmaskering van de Vastgoedfraude. Waarom zo’n alleraardigste, overduidelijk met liefde gemaakte serie aan het eind ontsieren met zo’n flauwigheidje? Dat heeft zo’n serie toch niet nodig? Theo Frijn had darmkanker. Uitgezaaid naar de lever. Dat is einde oefening. Dat was overduidelijk. Waarom dan zo’n aftitelingsgeintje?

Welnu, omdat het waar bleek te zijn. In het echt heet Theo Frijn geen Theo Frijn, maar Nico Vijsma. En net als Nico Vijsma (op vrij onnavolgbare wijze gespeeld door Jeroen Willemse), is Theo Frijn overduidelijk een arrogante lul van een vent. De Bukowski van het vastgoed. Een doorgeflipte mental coach. Altijd een lange zwarte jas, altijd een zonnebril, altijd de behoefte om theatrale entrees te maken. ‘Flamboyant,’ noemen ze dat in de media. ‘Charmant’ in de vastgoedwereld. Hoogst irritant noemt de rest van de wereld zo iemand.

Maar die Nico Vijsma dus, de echte, bleek ook een fikse kanker onder de leden te hebben op het moment dat hij terecht had moeten staan. Leverkanker om precies te zijn. Hij genas op miraculeuze wijze. Door middel van alternatieve geneeskunde. De wonderen zijn kortom de wereld nog niet uit, ik had te vroeg geoordeeld. De aftiteling had gewoon de werkelijkheid gevolgd. Of dat verstandig is (‘waar gebeurd, is geen excuus,’ zei Gerard Reve al), is een andere vraag.

Gaap | Gerard van Olphen

4 februari 2013 , 07:00 , door Max Molovich

Gerard van Olphen zat met een glas cognac in zijn hand naar het vrolijk dansende vuur in zijn open haard te kijken. “SNS Rrrroyale’, grapte hij tegen het vuur. Hij had een speciaal flesje opengetrokken om zijn nieuwe baan te vieren. Het volk was verontwaardigd omdat hij elk jaar 550.000 euro van de staat kreeg om een bank van de ondergang te helpen. Tss. Wisten de mensen wel wat hij daarvoor liet liggen? Hij ging er verdomme bijna een miljoen per jaar op achteruit! Het was puur plichtsbesef dat hij ja had gezegd tegen deze functie.

550.000 euro, wat is dat nu? 1506 euro per dag. Een krappe 62 euro per uur. Peanuts. Een vrij modaal inkomen. Goed, dan ga je er wel vanuit dat je 24 uur per dag werkt. Maar dat beseffen nogal weinig mensen: bankdirecteur ben je 24 uur per dag. Zeven dagen per week. Ook als je slaapt ben je bankdirecteur.

Gerard van Olphen gooide de inhoud van zijn glas in de haard, keek toe hoe het vuur heel even oplaaide en schonk zichzelf nog maar eens in.