Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

VPRO’s Tegenlicht vraagt om hulp

21 augustus 2013 , 11:00 , door Max Molovich

COLUMN - VPRO’s Tegenlicht vraagt om uw input: hoe gaat u de crisis te lijf? Film uw creatieve oplossingen en wie weet komt het in de uitzending. U heeft tot 1 september de tijd.

Welke creatieve oplossingen kun je bedenken om geldgebrek tegen te gaan? Op een gegeven moment had ik het: bekers rapen op festivals. Een paar jaar geleden was ik voor het laatst op Lowlands. Van toen herinnerde ik mij het bekers rapen: als je vijf bekertjes inleverde, kreeg je een muntje terug. Dat muntje was één biertje waard, oftewel 2 euro 60. Wat nu, bedacht ik me, als je het hele weekend niks anders doet dan glazen rapen? Dan heb je zo een paar honderd euro bij elkaar verzameld! En als je op die manier alle festivals afgaat, dan kun je zo een mooie vakantiebonus bij elkaar rapen. Zet een camera op je hoofd, en je kunt er ongetwijfeld een boeiende reportage van drie minuten van maken.

Ik dacht dat ik een origineel idee te pakken had. Maar wie schetst mijn verbazing toen ik op Lowlands dit jaar hordes professionele glazenrapers zag. En dat terwijl je inmiddels elf bekers moest verzamelen voor één muntje.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten: Johan Simons

18 augustus 2013 , 17:00 , door Max Molovich

MEDEDELING - In de vierde aflevering van Zomergasten 2013 is theaterregisseur Johan Simons te gast bij presentator Wilfried de Jong.

Als er één gast is waarbij Zomergasten-presentator zich als een vis in het water zou moeten voelen, dan zou dat theaterregisseur Johan Simons moeten zijn.

Tenminste, dat denk ik. Want Johan Simons is een theaterman. En Wilfried de Jong is dat ook. En Johan Simons is een verhalenman. En Wilfried de Jong is dat ook, afgaande op zijn columns en zijn voice-overs, die altijd iets semi-plechtigs hebben. Wilfried de Jong wil het onderwerp dat hij behandelt altijd boven zichzelf laten uitstijgen. En is dat niet precies wat theater ook probeert te doen? Ik lul maar wat, om eerlijk te zijn, maar u begrijpt wellicht wat ik wil zeggen: Wilfried de Jong én Johan Simons, dat kan wel eens dé perfect match van deze jaargang zijn. Zoals Jolande Withuis dat voor Jan Leyers was en Paulien Cornelissen voor Jelle Brandt Corstius, om er maar een paar te noemen.

Maar voor hetzelfde geldt vergis ik me enorm. Ik ging er immers, op basis van een gemeenschappelijk beroepsverleden als absurdistisch theatermaker ook vanuit dat Wilfried de Jong wel een klik met Hans Teeuwen zou hebben gehad. Maar dat viel knap tegen.

Foto: Het vreugdevuur der ijdelheden - Tom Wolfe copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

Klassiekers | Het vreugdevuur der ijdelheden

13 augustus 2013 , 12:00 , door Max Molovich

RECENSIE - Met ‘Het vreugdevuur der ijdelheden‘ van Tom Wolfe zijn wij getuige van de ondergang van Wall Street-boy Sherman McCoy. Dat is genieten. Want a) Tom Wolfe weet waarover hij het heeft en b) Tom Wolfe heeft het met heel veel liefde voor het woord (en voor ijdelheid) opgeschreven.

Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of de letterkundigen het er al over eens zijn dat Het vreugdevuur der ijdelheden officieel een klassieker genoemd mag worden. Eigenlijk was mij gevraagd of ik voor deze serie De Avonden wilde behandelen. Aanvankelijk wilde ik dat wel. Het leek me wel wat om in het zonovergoten Languedoc mezelf weer eens onder te dompelen in de eindejaarsmijmeringen van Frits van Egters. De naderende kaalheid van zijn broer, de open staande poepflap van vader, de bessensap van moeder: wat wil een mens meer tijdens zijn vakantie? Maar toen ik er beter over ging nadenken, vond ik het toch weer wat ver gaan. Bovendien: waarom een klassieker lezen die ik al had gelezen?

Ik merkte al vrij snel dat ik met ‘Het vreugdevuur der ijdelheden’ een bijzonder gelukkige keuze had gemaakt. Ik had mezelf geen beter vakantieboek kunnen gunnen. ‘Het vreugdevuur der ijdelheden’ is vrij eenvoudig samen te vatten: stinkend rijke Wall Street-jongen raakt betrokken bij een ongeluk in de Bronx waarbij een ‘veelbelovende zwarte scholier’ in een coma raakt en wordt zo het middelpunt van een mediahype, waardoor hij de controle over zijn leven verliest en machteloos zijn eigen ondergang tegemoet struikelt. Het boek stond al wat langer op m’n lijst, omdat het me wel interessant leek of de ondergang van obligatiehandelaar Sherman McCoy iets vertelt over de wereldwijde crisis waarin wij thans verkeren.

Zomergasten recensie | Beatrice de Graaf

12 augustus 2013 , 07:30 , door Max Molovich

RECENSIE - In de derde aflevering van Zomergasten 2013 ontving presentator Wilfried de Jong hoogleraar Conflict en Veiligheid Beatrice de Graaf, die ons een boeiend kijkje gunde in haar veel te snel denkende hoofd.

Ik krijg het altijd wat warm als een ongelovige een praktiserend gelovige probeert te begrijpen, terwijl je aan alles merkt dat hij niet wezenlijk geïnteresseerd is om het écht te begrijpen. Wilfried de Jong vroeg aan zomergast Beatrice de Graaf hoe gelovig zij was op een schaal van één op tien. Aanvankelijk gaf zij een ontwijkend antwoord.

Een kwartiertje later kwam ze er nog op terug, door te zeggen dat zij dat stadium al lang voorbij was. De grootste uitdaging, legde zij uit, zat ‘m erin uit te vinden hoe jij jouw geloof, met alle eeuwenoude regels en dogma’s van dien, laat verhouden tot jezelf en tot de tijd waarin je leeft. Wilfried de Jong vroeg haar of ze, als ze zou mogen kiezen, haar werk zou inruilen om een leven als ouderling in haar kerk te leiden. De Graaf keek Wilfried de Jong vol ongeloof aan. Ze had net een kleine twee uur vol vuur over haar werk als historicus en terrorismedeskundige verteld.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten | Beatrice de Graaf

11 augustus 2013 , 19:30 , door Max Molovich

OPEN DRAAD - Vanavond in Zomergasten: Beatrice de Graaf. Ze is terreurexpert (‘hoogleraar conflict en veiligheid’), heeft een boek geschreven over tien vrouwelijke terroristen zoals Ulrike Meinhoff, Tanja Niemeyer en het chickie van Samir A. Ze gaat onder andere praten over haar (en onze) fascinatie voor geweld. Ze komt uit Putten, het hart van de bible belt. Ze gaat nog steeds naar de kerk, wat volgens mij vrij ongebruikelijk is in de academische kringen waarin zij verkeert. Een achtergrond die wel eens tot verrassende inzichten in door religieus fanatisme geïnspireerd geweld kan leiden. Ik heb zo het vermoeden dat de moord op Theo van Gogh ook nog wel langs zou komen, waardoor we mooi dwarsverbanden met de uitzending met Hans Teeuwen kunnen gaan leggen.

Kortom: dat belooft een gezellige avond te worden! Ik zou zeggen: zet een kan ranja binnen handbereik, knabbelnootjes erbij, lekker plaid over uw naakte onderlijf, gooi uw tv op Ned2 en slinger desnoods uw iPad aan om de kijkervaring te optimaliseren. Hieronder kunt uw ongezouten mening kwijt. In het buurtcafé dat Twitter heet, ken u meediscussiëren met hashtag #zg13, het zogenaamde tweede scherm hebben zij van Zomergasten wijselijk met pensioen gestuurd. Morgen leest u op deze plek de recensie van yours sincerely.

Zomergasten recensie | Hans Teeuwen en Nelleke Noordervliet

11 augustus 2013 , 16:00 , door Max Molovich

RECENSIE - Zo. Uw nederige Zomergasten-watcher is weer in het land. Heb vrijdag en zaterdag de eerste twee uitzendingen ingehaald en dat was geen onverdeeld genoegen. Waarbij ik mij bij Hans Teeuwen vele malen beter heb vermaakt dan bij Nelleke Noordervliet. En dat terwijl presentator Wilfried de Jong bij Noordervliet vele malen meer in vorm was. Was hij bij zijn eerste uitzending nog wat onwennig (soms leek het wel alsof hij er niet helemaal bij was), bij de tweede uitzending was het alsof hij dit al twintig jaar deed.

Wat me in de uitzending met Noordervliet meteen opviel, was De Jongs opgewekte toon. Zomergasten-presentatoren praten meestal een beetje alsof ze een begrafenisspeech houden. Opdat wij, als kijker, niet zullen vergeten dat wij naar een belangrijk programma kijken dat de hele avond duurt. De Jong daarentegen praat lekker opgewekt, alsof hij Nelleke Noordevliet toevallig tegenkomt bij de bakker en even snel wil weten hoe het met haar is. Niet dat het gejaagd was. De Jong was nonchalant, hartelijk en trefzeker. Dat de avond toch wat mat bleef, lag vooral aan de fragmenten, die aan de hypercorrecte kant waren. En zo nu en dan volledig willekeurig leken gekozen. Zo zagen wij Hannah Arendt in een interview uitleggen waarom ze geen filosoof genoemd wilde worden. Als het de bedoeling was om een volmaakt oninteressant stukje van een van de meest interessante denkers van de 20e eeuw te laten zien, dan was de missie geslaagd. Maar ik vermoed dat men gewoon maar leukraak een stukkie Arendt had gekozen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | The Newsroom

16 juli 2013 , 15:30 , door Max Molovich

RECENSIE - De Amerikaanse pers sabelde The Newsroom neer. Volgens The New Yorker bijvoorbeeld, was de HBO-serie zo naïef dat het cynisch werd. Hadden de critici gelijk?

Mijn vrouw wil mij niet meer kennen. Onze dagelijkse ontbijtjes-met-het-hele-gezin, eens bron van zoveel vreugde, voltrekken zich in ijzige stilte. De reden? Ik kijk naar The Newsroom. Inderdaad, die hoogst verantwoorde, maar massaal neergesabelde dramaserie waarin een wat oudere news anchor het licht ziet en besluit om de journalistiek weer terug aan de mensen te geven.

De serie barst uit z’n voegen van het vals sentiment, pathetisch patriottisme en de tenenkrommende scenariotrucjes. Ik had mij voorbereid op een vaardig geschreven, licht naïeve, enigszins moralistische serie die een wat al te romantisch beeld van een utopische werkelijkheid trachtte te schetsen. Maar het lijkt wel alsof scriptschrijver Aaron Sorkin (bekend van The West Wing en The Social Network) ergens in de jaren ’80 in coma is geraakt en niet weet dat wij inmiddels bekend zijn met Twin Peaks, Soprano’s en The Wire. De verhaallijnen en dialogen zijn zo verschrikkelijk clichématig, zo over-the-top corny en zo pro-Amerikaans-om-alle- verdenkingen-van-anti-Amerikanisme-te-ondermijnen dat het weer grappig wordt. Alsof hij een satire heeft geschreven, maar is vergeten om dat tegen de uitvoerende partijen te vertellen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | #dathebikweer

2 juli 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - In de nieuwe realitysoap #dathebikweer volgen we mensen die iets meemaken. In aflevering 1 wordt Max Molovich verdacht van oplichting.

Afgelopen zaterdag. Max zit in de tuin van het weder te genieten als zijn vrouw enigszins aangeslagen komt aangelopen met een brief in haar handen. ‘Wat is dit,’ zegt ze nauwelijks hoorbaar. Max neemt de brief over, de camera kijkt mee over zijn schouder, Max begint hardop te lezen.

“Geachte heer Molovich”, leest hij, “hiermee verzoek ik u om op dinsdag 2 juli 2013 om 13.00 te verschijnen aan het bureau Teambureau Etc., om als verdachte te worden gehoord over oplichting, gepleegd op 31 mei 2013. Ik wijs u op de mogelijkheid om voorafgaand aan uw bezoek uw zaak op eigen kosten te bespreken met een advocaat. Tijdens het verhoor kunt u zich niet laten bijstaan door een advocaat.” Max’ schoonmoeder begint, tot grote ergernis van haar dochter, een anekdote over een collega die iets soortgelijks had meegemaakt, maar dan erger.

In de onvermijdelijke tussenbeschouwinkjes, die dit soort programma’s kenmerken, vertelt Max dat er van alles door zijn hoofd schoot. Films van Hitchcock, Bellicher’s Cel, Nigeriaanse prinsenkinderen, zijn autodealer (kampers!), zijn illegale downloadjes van Pirate Bay, de klusjesman, Maurice de Hond… Hij kijkt of hij in zijn digitale agenda kan zien wat hij die dag gedaan had. Hij was naar de dermatoloog geweest ter controle van zijn moedervlekken. En hij had een vrijmibootje gehad. Niks bijzonders kortom. Of toch wel?

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Nachtvlinder

25 juni 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - In Nachtvlinder: de laatste dagen van Priscilla zijn we getuige van de laatste dagen van Priscilla. Precies zoals de titel belooft dus.

‘Ga maar snel weer naar binnen, voor je ziek wordt,’ zei tante Mar tegen de dodelijk zieke Priscilla, de avond voordat ze geëuthanaseerd zou worden. Ze konden er allebei hard om lachen toen Priscilla op de absurditeit van de uitspraak wees. Het was lachen om niet te hoeven huilen.

Priscilla, onder haar vrienden beter bekend als vlindertje en bij tante Mar vooral als spookje en heksje, was erfelijk belast met twee hartziekten, een spierziekte en nog een ziekte. Ze zou nooit ouder dan dertig zijn geworden. Ze had haar moeder, die dezelfde ziekte had, verloren toen ze nog klein was en ze wilde voor zichzelf de paar jaar durende lijdensweg die haar moeder had moeten doorlopen, besparen.

Ze vertelde dat ze de diagnose te horen had gekregen toen ze op haar werk was. Ze heeft toen tien minuten gehuild, waarna ze zichzelf bij elkaar heeft geraapt en tegen zichzelf zei: ‘Pris, je kan blijven huilen, je kan er ook nog wat van maken.’ Of woorden van gelijke strekking. Ze koos er dus voor om er nog wat van te maken. ‘Carpe diem’, staat er op haar graf.

Geen Bal Op Tv | Youtube commercials

18 juni 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Ik weet natuurlijk niet of u zich wel eens heeft laten verleiden om op een Facebook-ad te klikken. Of op zo’n banner van een of andere online winkel die jou, als een soort über-Turk, het hele internet achterna loopt om jou op de nieuwste antizweetslippers te attenderen, omdat je daar toevallig op hebt gezocht toen je in een wat verveelde bui de analisten van de Otto aan het pesten was. Ikzelf niet namelijk. Als ik een blog bezoek of een mail schrijf, kunnen Google Ads en consorten schreeuwen wat ze willen, mij verleiden ze niet om op de bundel aanbiedingen te klikken.

De kroon van de tang-op-dirk-reclame wordt wat mij betreft gespannen door Youtube. Ik ben volgens mij nog nooit een commercial tegengekomen die mij ook maar een fractie van een seconde heeft doen aarzelen om het filmpje in de wacht te zetten en dan maar snel even naar de adverteerder te gaan om daar de tent leeg te kopen.

Nu wil niet elke Youtube-commercial mij verleiden om meteen te klikken. De meeste reclames willen ouderwets conditioneren. Ze proberen, zoals dat in vaktermen schijnt te heten, top of mind te komen. Zodat ik, de eerstvolgende keer dat ik een auto koop, bij me eigen denk “Hey! Renault! Createurs d’Automobiles! Dat moet goed wezen!” Waarna ik overga tot de aanschaf van een Renault.

Geen bal op tv | Shownieuws

11 juni 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Er was afgelopen week echt Geen.Bal.Op.Tv. Behalve Shownieuws, maar kijken mensen daar echt bewust naar?

Een tijdje geleden hoorde ik op de radio dat een of andere topman van Google een kritisch boek had geschreven over China. Hij zou harde noten hebben gekraakt over de manier waarop de Chinese overheid de internetvrijheid van haar burgers beperkte.

Ik stelde me zo voor dat China zich nog eens omdraaide en verder snurkte. Maar het zette me wel aan denken. Er was immers nogal wat kritiek toen Google haar diensten aan de Chinezen ging aanbieden. Om deze diensten aan te mogen bieden in het enorme land moesten ze immers tegemoet komen aan de eisen van de Chinese overheid. Ze moesten concessies doen die ze gezworen hadden nooit te doen. ‘Don’t do evil,’ was immers hun motto. Als argument om toch de Chinese markt te verkennen, zei Google dat een beetje vrijheid beter is dan helemaal geen vrijheid.

Maar nu het boek van de Google-topman was verschenen, werd me duidelijk dat er nog een argument was om het te doen. Immers, door concessies te doen aan de Chinese overheid, mag je de Chinese markt verkennen, waardoor je een uniek kijkje achter de schermen krijgt. Waarna je er harde noten over kan kraken. Wellicht zou Google dat nu bij de CIA kunnen doen. Ons precies vertellen op wat voor manieren de CIA mijn gegevens gebruikt. Zou ik wel sympathiek vinden. Is het minste wat een bedrijf dat ‘don’t do evil’ als motto heeft voor ons kan doen.

Geen bal op tv | Ramptoerist in Murcia

4 juni 2013 , 15:30 , door Max Molovich

Als er iets gruwelijks gebeurd is, wil ik het liefst alles erover weten. En tegelijkertijd wil ik het allemaal niet weten. Maar negeren is onmogelijk.

Hoewel ik onmiddellijk een onpeilbaar plaatsvervangend verdriet voelde toen ik collega’s over de gruwelijke wijze waarop Ingrid Visser en Lodewijk Severein aan hun eind waren gebracht hoorde praten, surfte ik zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde nieuwssite om de gruweldetails tot mij te nemen.

In Brandpunt zat een misdaadverslaggever van La Verdad uit Murcia. Hij was niet bepaald van mening dat hij grens had overschreden toen hij details over de moord op Visser en Severein had gepubliceerd die nog niet bekend waren bij hun families. Hij had zijn plicht gedaan. Het volk heeft het recht alle details te weten, hoe gruwelijk die ook zijn. De meest gruwelijke had hij overigens voor zich gehouden. Hij vond het maar raar dat men in Nederland kennelijk niet wilde weten wat er gebeurd was. ‘Willen ze dan alleen maar weten dat ze dood zijn?’ vroeg hij.

Nee hoor, in Nederland willen we ook alles weten. Ik in ieder geval wel. Hoewel ik mij ervoor schaam dat ik het wil weten. En ik het bovendien tegelijkertijd ook weer niet wil weten. Net zoals je tegelijkertijd niet en tegelijkertijd wel wil kijken wanneer er iemand onder een tram is gekomen en zich omringd weet door ambulancebroeders en politie die de toegestroomde meute op afstand moet houden. Overigens weet ik me, in het geval van real life ongelukken, wel altijd te beheersen. Het is mij iets te intiem en de toeschouwers die er omheen staan, zijn me iets te onverschillig, daar wens ik niet bij te horen. Er schuilt een ramptoerist in mij, maar hij schaamt zich vooralsnog om naar buiten te treden.

Vorige Volgende