Max Molovich, auteur op Sargasso

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Recensie Zomergasten: Daan Roosegaarde

2 september 2013 , 07:30 , door Max Molovich

RECENSIE - Recensie zomergasten: in de laatste aflevering van Zomergasten was architechnodesignkunstenaar Daan Roosegaarde (1978) te gast bij Wilfried de Jong. Het werd een geweldige ontdekkingsreis langs de grenzen van het menselijk kunnen, met een bijna kinderlijk enthousiaste reisleider.

‘Delen is het nieuwe hebben’, zei Daan Roosegaarde ergens. Wat hij ermee bedoelde was vrij duidelijk (bezit is niet meer van deze tijd, de wereld is van iedereen). Toch vroeg Wilfried de Jong iets wat hij om de haverklap vroeg: ‘Leg eens uit wat je daarmee bedoelt?’

De Jong en zijn gast spraken een andere taal. Daan Roosegaarde vond dingen nice en chill en nasty. Hij sprak over ‘lagen toevoegen aan de werkelijkheid’. En in plaats van technologie, zei hij ‘tech’ (spreek uit: teg). Alsof het een grondstof was, dat je naar gelieve kunt gebruiken. Deze taalbarrière illustreerde eigenlijk heel mooi Roosegaardes stokpaardje: de oude wereld is bezig te crashen, we moeten al onze creativiteit en kennis aanwenden om de nieuwe vorm te geven. Dat moet op een radicale manier. En niet bijvoorbeeld door een zonnepaneel op een lantaarnpalen te plakken in een poging energie te besparen. ‘Dat is als je moeder die lid wordt van Facebook en dan al jouw foto’s gaat liken‘, zei hij.

Foto: copyright ok. Gecheckt 03-03-2022

Zomergasten: Daan Roosegaarde

1 september 2013 , 15:00 , door Max Molovich

COLUMN - In de laatste aflevering van Zomergasten (lees hier de recensie) is architect/designer/kunstenaar/wereldverbeteraar Daan Roosegaarde (1978) te gast bij Wilfried de Jong. Het belooft een een avond vol ‘techno poëzie’ te worden. Een ontdekkingsreis, als we Daan zelf moeten geloven. En waarom zouden we die niet geloven?

Volgens de introtekst van zijn website ontwikkelt Daan Roosegaarde, ‘in a world, shifting between the analogue and the digital’ (in mijn geestesoor hoor ik dit voorgelezen door die diep ronkende Hollywoodtrailerstem) kunstwerken die de relatie tussen ruimte, mens en technologie verkennen. Zijn interactieve ontwerpen reageren instinctief op geluid en beweging. Het zijn vaak transparante sculpturen die met behulp van LED- en touch-based technologie van kleur veranderen wanneer je er langsloopt, het aanraakt of er tegen gaat praten. Zijn kunstwerken reageren op hun omgeving. Eigenlijk maakt Daan Roosegaarden een soort high-brow furbies. Waarbij we wellicht meteen de zwakke plek van Daan Roosegaardes kunst te pakken hebben: zijn kunstwerken hebben blijvende aandacht van het publiek nodig. Anders sterven ze. Tenminste, dat stel ik me zo voor. Je zou ook kunnen zeggen dat zijn kunstwerken pas tot leven komen wanneer ze aandacht krijgen. Waarmee hij de essentie van kunst te pakken heeft.

Maar eigenlijk zijn die kunstwerken slechts vingeroefeningen. Daan Roosegaarde wil de wereld verbeteren. Niet door te chanten, zichzelf in brand te steken of een steentje in een rivier op aarde te verleggen, maar door de wereld, met behulp van technologische ontwikkelingen, echt te verbeteren. Door bijvoorbeeld planten te ontwikkelen die, net als kwallen, licht geven. Zodat we verlichting kunnen laten groeien. Of door in Shanghai palen te ontwikkelen, die smog opzuigen. En wellicht rijdt u binnenkort in Brabant over een stukje smart highway, die hij samen met bouwbedrijf Heijmans aan het ontwikkelen is en waarvoor Roosegaarde dit weekend de prestigieuze Deense designprijs Index: Award 2013 won (goed timing VPRO!). Smart highways zijn energiezuinige wegen, die zich aanpassen aan de omstandigheden. Alleen verlichting waar je rijdt en bewegwijzering die zichtbaar wordt als het nodig is.

Foto: copyright ok. Gecheckt 18-03-2022

Recensie Zomergasten Wouter Bos

26 augustus 2013 , 07:30 , door Max Molovich

RECENSIE - In de vijfde aflevering van Zomergasten 2013 ontving presentator Wilfried de Jong voormalig PvdA-lijsttrekker Wouter Bos, die de billen bedekt hield en deed wat ie altijd doet: Wouter Bos promoten.

Mevrouw Molovich en ik hebben een dingetje met Wouter Bos. We mogen ‘m niet. Hij heeft het veel te goed met zichzelf getroffen. Mevrouw Molovich zag dan ook als een berg op tegen deze uitzending. Er waren immers twee mogelijkheden: of ze zou zich enorm irriteren aan de Wouter Bos die ze kende, of ze zou haar mening moeten bijstellen omdat Wouter Bos inderdaad de innemende man zou blijken te zijn die hij zelf denkt te zijn. En je mening bijstellen, dat is nooit leuk.

Fortis, ABN Amro en de financiële crisis
Het werd het eerste: ze irriteerde zich mateloos aan Wouter Bos die de zaken weer allemaal veel simpeler voorstelde dan ze waren, waarbij hij zichzelf behendig buiten schot hield. Directe bron van de irritatie was Wouter Bos’ analyse van de oorzaken van de financiële crisis, die hij deed aan de hand van de film Margin Call. ‘Misschien wel de pijnlijkste waarheid over de financiële crisis’ (aldus Wouter Bos), was dat de hebzucht van gewone mensen ten grondslag lag aan de vindingrijkheid van financiële instellingen om ingewikkelde constructies te bedenken. In zijn analyse deelt Wouter Bos zichzelf in bij de gewone, hebzuchtige leken. Ogenschijnlijk sympathiek, maar toen het speelde was meneer mooi wel onze Minister van Financiën. Ik kan me nog wel herinneren dat hij ergens in februari 2009 vertelde dat ik rustig kon gaan slapen omdat wij hier in Europa niet van die rare hypotheken hadden zoals de Amerikanen. Ik had, wil ik maar zeggen, wel iets meer willen weten over de manieren waarop Bos toen tot zijn besluiten kwam en hoe hij besloot wat wij, burgers, wel en niet te horen mochten krijgen. Dacht hij nu echt dat wij hier buiten schot zouden blijven?

Foto: copyright ok. Gecheckt 28-09-2022

Zomergasten: Wouter Bos

25 augustus 2013 , 19:30 , door Max Molovich

In de vijfde aflevering van Zomergasten 2013 is bankenredder Wouter Bos te gast bij presentator Wilfried de Jong (lees hier de recensie).

Wouter Bos komt altijd overal mee weg terwijl hij er stiekem een puinhoop van maakt, schreef ik iets meer dan een jaar geleden op deze plek. Dat kwam me op de nodige kritiek te staan, want het is zo’n aardige jongen. Zeker voor een politicus. Ik zocht spijkers op laag water. Maar ik blijf er bij. Komt puntje bij paaltje, dan gaat Wouter Bos bij Wouter Bos altijd boven het landsbelang.

Momenteel ben ik Tao Te Tsjing van Lao Tse aan het lezen. Vaak geen touw aan vast te knopen, maar het voelt heel diep. Gisteren las ik dat je twee soorten deugden hebt. Hoge deugden en lage deugden. Hoge deugd is geen deugd en daarom juist deugd. (Wat wil zeggen dat hoge deugd zijn best niet doet om als deugd over te komen.) Lage deugd daarentegen doet er alles aan om als deugd over te komen en is om die reden geen deugd. Hoge deugd en lage deugd zijn beide dus geen deugd, maar op tegenovergestelde manier. Wouter Bos is van de lage deugd. Hij is altijd zo opzichtig z’n best aan het doen om te deugen dat ik er kromme tenen van krijg. En het vervelende is: niemand die het lijkt door te hebben.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

VPRO’s Tegenlicht vraagt om hulp

21 augustus 2013 , 11:00 , door Max Molovich

COLUMN - VPRO’s Tegenlicht vraagt om uw input: hoe gaat u de crisis te lijf? Film uw creatieve oplossingen en wie weet komt het in de uitzending. U heeft tot 1 september de tijd.

Welke creatieve oplossingen kun je bedenken om geldgebrek tegen te gaan? Op een gegeven moment had ik het: bekers rapen op festivals. Een paar jaar geleden was ik voor het laatst op Lowlands. Van toen herinnerde ik mij het bekers rapen: als je vijf bekertjes inleverde, kreeg je een muntje terug. Dat muntje was één biertje waard, oftewel 2 euro 60. Wat nu, bedacht ik me, als je het hele weekend niks anders doet dan glazen rapen? Dan heb je zo een paar honderd euro bij elkaar verzameld! En als je op die manier alle festivals afgaat, dan kun je zo een mooie vakantiebonus bij elkaar rapen. Zet een camera op je hoofd, en je kunt er ongetwijfeld een boeiende reportage van drie minuten van maken.

Ik dacht dat ik een origineel idee te pakken had. Maar wie schetst mijn verbazing toen ik op Lowlands dit jaar hordes professionele glazenrapers zag. En dat terwijl je inmiddels elf bekers moest verzamelen voor één muntje.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten: Johan Simons

18 augustus 2013 , 17:00 , door Max Molovich

MEDEDELING - In de vierde aflevering van Zomergasten 2013 is theaterregisseur Johan Simons te gast bij presentator Wilfried de Jong.

Als er één gast is waarbij Zomergasten-presentator zich als een vis in het water zou moeten voelen, dan zou dat theaterregisseur Johan Simons moeten zijn.

Tenminste, dat denk ik. Want Johan Simons is een theaterman. En Wilfried de Jong is dat ook. En Johan Simons is een verhalenman. En Wilfried de Jong is dat ook, afgaande op zijn columns en zijn voice-overs, die altijd iets semi-plechtigs hebben. Wilfried de Jong wil het onderwerp dat hij behandelt altijd boven zichzelf laten uitstijgen. En is dat niet precies wat theater ook probeert te doen? Ik lul maar wat, om eerlijk te zijn, maar u begrijpt wellicht wat ik wil zeggen: Wilfried de Jong én Johan Simons, dat kan wel eens dé perfect match van deze jaargang zijn. Zoals Jolande Withuis dat voor Jan Leyers was en Paulien Cornelissen voor Jelle Brandt Corstius, om er maar een paar te noemen.

Maar voor hetzelfde geldt vergis ik me enorm. Ik ging er immers, op basis van een gemeenschappelijk beroepsverleden als absurdistisch theatermaker ook vanuit dat Wilfried de Jong wel een klik met Hans Teeuwen zou hebben gehad. Maar dat viel knap tegen.

Foto: Het vreugdevuur der ijdelheden - Tom Wolfe copyright ok. Gecheckt 11-02-2022

Klassiekers | Het vreugdevuur der ijdelheden

13 augustus 2013 , 12:00 , door Max Molovich

RECENSIE - Met ‘Het vreugdevuur der ijdelheden‘ van Tom Wolfe zijn wij getuige van de ondergang van Wall Street-boy Sherman McCoy. Dat is genieten. Want a) Tom Wolfe weet waarover hij het heeft en b) Tom Wolfe heeft het met heel veel liefde voor het woord (en voor ijdelheid) opgeschreven.

Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of de letterkundigen het er al over eens zijn dat Het vreugdevuur der ijdelheden officieel een klassieker genoemd mag worden. Eigenlijk was mij gevraagd of ik voor deze serie De Avonden wilde behandelen. Aanvankelijk wilde ik dat wel. Het leek me wel wat om in het zonovergoten Languedoc mezelf weer eens onder te dompelen in de eindejaarsmijmeringen van Frits van Egters. De naderende kaalheid van zijn broer, de open staande poepflap van vader, de bessensap van moeder: wat wil een mens meer tijdens zijn vakantie? Maar toen ik er beter over ging nadenken, vond ik het toch weer wat ver gaan. Bovendien: waarom een klassieker lezen die ik al had gelezen?

Ik merkte al vrij snel dat ik met ‘Het vreugdevuur der ijdelheden’ een bijzonder gelukkige keuze had gemaakt. Ik had mezelf geen beter vakantieboek kunnen gunnen. ‘Het vreugdevuur der ijdelheden’ is vrij eenvoudig samen te vatten: stinkend rijke Wall Street-jongen raakt betrokken bij een ongeluk in de Bronx waarbij een ‘veelbelovende zwarte scholier’ in een coma raakt en wordt zo het middelpunt van een mediahype, waardoor hij de controle over zijn leven verliest en machteloos zijn eigen ondergang tegemoet struikelt. Het boek stond al wat langer op m’n lijst, omdat het me wel interessant leek of de ondergang van obligatiehandelaar Sherman McCoy iets vertelt over de wereldwijde crisis waarin wij thans verkeren.

Zomergasten recensie | Beatrice de Graaf

12 augustus 2013 , 07:30 , door Max Molovich

RECENSIE - In de derde aflevering van Zomergasten 2013 ontving presentator Wilfried de Jong hoogleraar Conflict en Veiligheid Beatrice de Graaf, die ons een boeiend kijkje gunde in haar veel te snel denkende hoofd.

Ik krijg het altijd wat warm als een ongelovige een praktiserend gelovige probeert te begrijpen, terwijl je aan alles merkt dat hij niet wezenlijk geïnteresseerd is om het écht te begrijpen. Wilfried de Jong vroeg aan zomergast Beatrice de Graaf hoe gelovig zij was op een schaal van één op tien. Aanvankelijk gaf zij een ontwijkend antwoord.

Een kwartiertje later kwam ze er nog op terug, door te zeggen dat zij dat stadium al lang voorbij was. De grootste uitdaging, legde zij uit, zat ‘m erin uit te vinden hoe jij jouw geloof, met alle eeuwenoude regels en dogma’s van dien, laat verhouden tot jezelf en tot de tijd waarin je leeft. Wilfried de Jong vroeg haar of ze, als ze zou mogen kiezen, haar werk zou inruilen om een leven als ouderling in haar kerk te leiden. De Graaf keek Wilfried de Jong vol ongeloof aan. Ze had net een kleine twee uur vol vuur over haar werk als historicus en terrorismedeskundige verteld.

Zomergasten | Beatrice de Graaf

11 augustus 2013 , 19:30 , door Max Molovich

OPEN DRAAD - Vanavond in Zomergasten: Beatrice de Graaf. Ze is terreurexpert (‘hoogleraar conflict en veiligheid’), heeft een boek geschreven over tien vrouwelijke terroristen zoals Ulrike Meinhoff, Tanja Niemeyer en het chickie van Samir A. Ze gaat onder andere praten over haar (en onze) fascinatie voor geweld. Ze komt uit Putten, het hart van de bible belt. Ze gaat nog steeds naar de kerk, wat volgens mij vrij ongebruikelijk is in de academische kringen waarin zij verkeert. Een achtergrond die wel eens tot verrassende inzichten in door religieus fanatisme geïnspireerd geweld kan leiden. Ik heb zo het vermoeden dat de moord op Theo van Gogh ook nog wel langs zou komen, waardoor we mooi dwarsverbanden met de uitzending met Hans Teeuwen kunnen gaan leggen.

Kortom: dat belooft een gezellige avond te worden! Ik zou zeggen: zet een kan ranja binnen handbereik, knabbelnootjes erbij, lekker plaid over uw naakte onderlijf, gooi uw tv op Ned2 en slinger desnoods uw iPad aan om de kijkervaring te optimaliseren. Hieronder kunt uw ongezouten mening kwijt. In het buurtcafé dat Twitter heet, ken u meediscussiëren met hashtag #zg13, het zogenaamde tweede scherm hebben zij van Zomergasten wijselijk met pensioen gestuurd. Morgen leest u op deze plek de recensie van yours sincerely.

Zomergasten recensie | Hans Teeuwen en Nelleke Noordervliet

11 augustus 2013 , 16:00 , door Max Molovich

RECENSIE - Zo. Uw nederige Zomergasten-watcher is weer in het land. Heb vrijdag en zaterdag de eerste twee uitzendingen ingehaald en dat was geen onverdeeld genoegen. Waarbij ik mij bij Hans Teeuwen vele malen beter heb vermaakt dan bij Nelleke Noordervliet. En dat terwijl presentator Wilfried de Jong bij Noordervliet vele malen meer in vorm was. Was hij bij zijn eerste uitzending nog wat onwennig (soms leek het wel alsof hij er niet helemaal bij was), bij de tweede uitzending was het alsof hij dit al twintig jaar deed.

Wat me in de uitzending met Noordervliet meteen opviel, was De Jongs opgewekte toon. Zomergasten-presentatoren praten meestal een beetje alsof ze een begrafenisspeech houden. Opdat wij, als kijker, niet zullen vergeten dat wij naar een belangrijk programma kijken dat de hele avond duurt. De Jong daarentegen praat lekker opgewekt, alsof hij Nelleke Noordevliet toevallig tegenkomt bij de bakker en even snel wil weten hoe het met haar is. Niet dat het gejaagd was. De Jong was nonchalant, hartelijk en trefzeker. Dat de avond toch wat mat bleef, lag vooral aan de fragmenten, die aan de hypercorrecte kant waren. En zo nu en dan volledig willekeurig leken gekozen. Zo zagen wij Hannah Arendt in een interview uitleggen waarom ze geen filosoof genoemd wilde worden. Als het de bedoeling was om een volmaakt oninteressant stukje van een van de meest interessante denkers van de 20e eeuw te laten zien, dan was de missie geslaagd. Maar ik vermoed dat men gewoon maar leukraak een stukkie Arendt had gekozen.

Geen bal op tv | The Newsroom

16 juli 2013 , 15:30 , door Max Molovich

RECENSIE - De Amerikaanse pers sabelde The Newsroom neer. Volgens The New Yorker bijvoorbeeld, was de HBO-serie zo naïef dat het cynisch werd. Hadden de critici gelijk?

Mijn vrouw wil mij niet meer kennen. Onze dagelijkse ontbijtjes-met-het-hele-gezin, eens bron van zoveel vreugde, voltrekken zich in ijzige stilte. De reden? Ik kijk naar The Newsroom. Inderdaad, die hoogst verantwoorde, maar massaal neergesabelde dramaserie waarin een wat oudere news anchor het licht ziet en besluit om de journalistiek weer terug aan de mensen te geven.

De serie barst uit z’n voegen van het vals sentiment, pathetisch patriottisme en de tenenkrommende scenariotrucjes. Ik had mij voorbereid op een vaardig geschreven, licht naïeve, enigszins moralistische serie die een wat al te romantisch beeld van een utopische werkelijkheid trachtte te schetsen. Maar het lijkt wel alsof scriptschrijver Aaron Sorkin (bekend van The West Wing en The Social Network) ergens in de jaren ’80 in coma is geraakt en niet weet dat wij inmiddels bekend zijn met Twin Peaks, Soprano’s en The Wire. De verhaallijnen en dialogen zijn zo verschrikkelijk clichématig, zo over-the-top corny en zo pro-Amerikaans-om-alle- verdenkingen-van-anti-Amerikanisme-te-ondermijnen dat het weer grappig wordt. Alsof hij een satire heeft geschreven, maar is vergeten om dat tegen de uitvoerende partijen te vertellen.

Geen bal op tv | #dathebikweer

2 juli 2013 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - In de nieuwe realitysoap #dathebikweer volgen we mensen die iets meemaken. In aflevering 1 wordt Max Molovich verdacht van oplichting.

Afgelopen zaterdag. Max zit in de tuin van het weder te genieten als zijn vrouw enigszins aangeslagen komt aangelopen met een brief in haar handen. ‘Wat is dit,’ zegt ze nauwelijks hoorbaar. Max neemt de brief over, de camera kijkt mee over zijn schouder, Max begint hardop te lezen.

“Geachte heer Molovich”, leest hij, “hiermee verzoek ik u om op dinsdag 2 juli 2013 om 13.00 te verschijnen aan het bureau Teambureau Etc., om als verdachte te worden gehoord over oplichting, gepleegd op 31 mei 2013. Ik wijs u op de mogelijkheid om voorafgaand aan uw bezoek uw zaak op eigen kosten te bespreken met een advocaat. Tijdens het verhoor kunt u zich niet laten bijstaan door een advocaat.” Max’ schoonmoeder begint, tot grote ergernis van haar dochter, een anekdote over een collega die iets soortgelijks had meegemaakt, maar dan erger.

In de onvermijdelijke tussenbeschouwinkjes, die dit soort programma’s kenmerken, vertelt Max dat er van alles door zijn hoofd schoot. Films van Hitchcock, Bellicher’s Cel, Nigeriaanse prinsenkinderen, zijn autodealer (kampers!), zijn illegale downloadjes van Pirate Bay, de klusjesman, Maurice de Hond… Hij kijkt of hij in zijn digitale agenda kan zien wat hij die dag gedaan had. Hij was naar de dermatoloog geweest ter controle van zijn moedervlekken. En hij had een vrijmibootje gehad. Niks bijzonders kortom. Of toch wel?