markva

De onvergetelijke Mel Brooks is bekend geworden met een genre film dat hijzelf ook nog een naam gaf: spoofs. Een spoof film is meestal een parodie op een bekende film, waarbij er zoveel flauwe grappen rond het thema op elkaar worden gestapeld dat alleen comedy puristen geen spierpijn in de kaken krijgen. Een van de eerste films die ik van hem zag, Spaceballs, is een prachtig voorbeeld. Deze parodie op Star Wars draait om de karakters Lone Starr (Bill Pullman, de held) en Barf (John Candy, een soort hondachtig wezen) die prinses Vespa redden uit handen van Dark Helmet (Rick Moranis) in opdracht van Pizza the Hut (alleen die namen zijn al hilarisch).

Memorabele momenten: Dark Helmet komt met Darth Vader-achtig gehijg de bridge op, maar blijkt te stikken in zijn helm; Lone Starr zegt tegen Barf: “jam their radar!” en vervolgens schieten ze een pot aardbeien jam op de radarschotel van het vijandige schip; Dark Helmet wil dat een gebied uitgekamt wordt, waarop de soldaten met een reuzenkam over de grond gaan vegen.

Tot zijn bekendste films behoren verder Young Frankenstein (met Gene Wilder als de erfgenaam van de Frankenstein-vloek), Blazing Saddles (western) en Robin Hood: Men in Tights. Brooks heeft in de jaren een groep acteurs en schrijvers rond zich verzameld waar hij gebruik van maakt in zijn films. Acteurs als Gene Wilder, Dom DeLuise en een rits minder bekende namen komen steeds terug. Maar Brooks zelf is ook in bijna al zijn films wel te zien. Meestal in een bijrol, zoals Yogurt in Spaceballs, maar in Life Stinks uit 1991 neemt hij zelfs de hoofdrol voor zijn rekening.