markva

Pop-bioloog Midas Dekkers heeft weer eens een vermakelijk boek geschreven. Over sport deze keer, getiteld “Lichamelijke Oefening”. Bij wie dit geen verbazing veroorzaakt moet weten dat Dekkers een gruwelijke hekel heeft aan sport. Gruwelijk.

In een flits van foute kleuren word je omvergelopen door de lelijkheid in mensengedaante, puffend als een lekke band, de blik dof als een beslagen bril. Homo adidas. Een gekraak van takken, een vette hijg in je oor en daar hobbezakt hij alweer verder.

Laatst weer. Verbijsterd keek ik hem na. Op de rug van zijn trainingspak stond zijn artikel des geloofs: survival of the fittest. Hoe dom kan een mens zich sporten? Deze had duidelijk meer gymnastiek dan biologie van school opgestoken. Nimmer werd een principe grover misverstaan. Kennelijk dacht de moderne struikrover dat hij fitter moest worden om te surviven. Maar survival of the fittest slaat niet op jezelf, het slaat op je nageslacht.

Ik heb het boek niet gelezen, maar dit fragment maakt zijn boodschap duidelijk genoeg.

Tuurlijk, Dekker heeft een punt als hij zegt dat sporten geen zin heeft voor je nageslacht, maar hij vergeet wel even dat uiterlijk een belangrijke rol speelt in de partner-selectie. Wie er fitter uitziet maakt meer kans bij de vrouwtjes of mannetjes. En laten we het maar niet hebben over de geestelijke ontspanning die sport met zich meebrengt. Dekkers heeft weer een goed punt als hij vertelt dat sport een eeuw geleden nog nauwelijks bestond, dat was iets uit de Griekse tijd. Maar polo, jagen, paardrijden en schermen dan? De elite van een maatschappij heeft altijd sport bedreven. Volgens mij heeft het niet bestaan van sport meer met economische oorzaken te maken dan dat men het niet nodig vond.