Het is vandaag Super Tuesday, een belangrijke dag in de voorverkiezingen van de Democraten in de VS. Ik kan me geen toepasselijker nummer indenken dan Don’t Lie To Me van Barbra Streisand. Ik kwam het toevallig op het spoor. Onbegrijpelijk dat dit nummer bij ons niet is doorgedrongen. De clip spreekt ook boekdelen. Ik vind het geweldig.
Ik dacht, doe ’s gek, doe eens een drieluik. Nou bij dezen dan. Ik bied u Timothy Bloom en V. (Veronika) Bozeman met een drietal ballads. Twee soulartiesten die hier niet zo bekend zijn, maar in de VS timmeren ze aardig aan de weg. Hun gezamenlijke hit ging destijds (2011) viral, waarschijnlijk mede omdat ze beiden but naked zijn in de clip. Die is dan ook echt een lust voor het oog, wat een ongelooflijk mooie mensen zeg. Nee, je ziet verder niks, het is allemaal heel esthetisch en Facebook-proof natuurlijk. Ook de stemmen combineren prachtig. Het begint een beetje tam, maar zodra V. haar strot opentrekt wordt je meegesleurd in dit gevoelige, soulvolle en o zo romantische lied ‘Till the End of Time.
De laatste tijd vraag ik me best vaak af; hoe kan deze artiest nou nog niet tot de vaderlandse hitparades zijn doorgebroken? Dat geldt zeker voor Welshly Arms, die toch een behoorlijke staat van dienst heeft, met name ook doordat hun songs in verschillende films en series hebben gefigureerd. Ik hoorde ze in 2 van mijn favoriete series: Lucifer en Sense8.
Dat hun naam refereert aan Saturday Night Live wist ik niet tot ik voor dit stukje op onderzoek uit ging, maar het geeft er nog een lollig tintje aan ook.
COLUMN - Oh My God. Ik keek net even op buienradar om te kijken wat het weer vandaag gaat doen. Donderdag ben ik altijd vrij en een rondje markt is dan wel even leuk. Of eindelijk eens wat puinruimen in de tuin. Dinsdag en woensdag was het raar weer, met periodes met zon, dan opeens weer slagregen en vandaag zelfs hagel.
Maar toen zat ik op kantoor, en hoefde slechts een klein ommetje te maken om de brievenbus te legen. Die trouwens vol met water gelopen was (?), waardoor de 2 papieren facturen die erin lagen helemaal waren doorgelopen. Ja, die heb je nog wel eens hoor, het is zeldzaam maar je moet waakzaam blijven. In het verleden ben ik die bus wel eens vergeten, en dat levert dan zomaar een boete wegens te laat betalen op. Dus nu staat in mijn agenda dat ik elke dinsdag om half 4 even mijn ommetje maak. Het is maar een paar meter, maar je bent altijd langer bezig dan je denkt. Want de postbode mietert elke dag alle post voor nr. 34 en soms ook van nr. 32 in één van de brievenbussen. Aangezien er meer dan 10 bedrijven zitten, ben je wel even zoet met herverdelen. Dat levert ook af en toe de gênante situatie op dat je per ongeluk post voor iemand anders openmaakt, zoals buurman Art laatst onze belastingenvelop. Maar ach, Art mag dat, hij is een goeie buur én een goeie klant.
OPINIE - Met stijgende verbazing heb ik de ondervraging van imam Suhayb Salam bekeken. Wat een enorme aanfluiting. Ja, de arrogantie van Salam was stuitend. Maar de Kamerleden die de mini enquête over buitenlandse financiering van orthodox-islamitische moskeeën begeleiden, waren niet alleen zwaar bevooroordeeld, maar ook nog eens zeer slecht voorbereid. Niet gehinderd door enige kennis, werden er vragen gesteld die de imam – wel goed voorbereid – gemakkelijk kon pareren. Dat verbaast me niets.
Het hele gedoe is ontstaan na publicaties van Nieuwsuur en NRC, waaruit bleek dat zeker dertig islamitische organisaties in Nederland financiering hebben aangevraagd of ontvangen uit de Golfstaten.
Het is natuurlijk niet zo vreemd dat er zorgen zijn over ongewenste beïnvloeding door die landen op onze moskeeën. Het NCTV constateert dat er een flinke toename is van het salafisme in Nederland. Maar in datzelfde artikel wordt al duidelijk dat de overheid worstelt met deze kennis. Begin 2019 liet minister Koolmees weten dat er nogal wat haken en ogen zitten aan een onderzoek naar de kwestie. Hij gaf aan dat de term “onvrije landen” niet zomaar is om te zetten in een concrete lijst, omdat dit het diplomatieke verkeer in de weg kan zitten, en wilde meer onderzoek.
Het duurde even voor ik in de gaten had dat dit het nieuwe Bond-nummer is. Ik ben geabonneerd op het kanaal van Billie Eilish dus zodra de song online kwam kreeg ik hem voorgeschoteld, en vanavond klikte ik er maar eens op. Ik dacht nog, wat een atypisch nummer. Maar toen zag ik dat icoontje in de titel en vervolgens het onderschrift, en dan snap je het opeens. No Time To Die is dus ook de titel van de komende Bond-film. Wissik nie, maar James Bond interesseert me dan ook al jaren niet meer. Toch, leuk dat zo’n jonge artiest zo’n kans krijgt. Binnen een dag ruim meer dan 10 miljoen views. Ze deed ’t al goed, maar nu is haar kostje definitief gekocht. Goed gedaan meid.
Club Des Belugas noemt zichzelf niet gewoon een band, maar plakt er het label orkest op. Wat best mag natuurlijk met zoveel muzikanten, die in verschillende samenstellingen muziek maken, vaak ook met gastartiesten. Ze scharen hun muziek onder het genre NuJazz, waar ik persoonlijk weinig jazzigs in hoor, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk. Best raar dat ik nooit eerder van ze gehoord had, want ze bestaan al sinds 2003. Straight to Memphis stamt uit 2014 en was het eerste nummer dat ik van ze te pakken kreeg, en ik was meteen verkocht.
Goedemorgen deze maandagmorgen. Voor wie er een beetje de pest in heeft dat het weekend alweer voorbij is, trappen we af met wat grappen en grollen.
Sarah Millican is sinds kort een van mijn comedy-helden. Je moet wel goed Engels spreken want haar accent is vrij heftig, en je moet ook de schrille stem kunnen hebben. Maar een van de hilarische dingen aan haar is juist, dat ze bij een clou van een grap opeens een hele zware stem op kan zetten. Ze is ook heel interactief met haar publiek, en ze is ontzettend grof in de mond.
In deze clip Ladyparts heeft ze het over haar nieuwe vibrator, die ze iedereen aan zou raden. Hij heeft alleen één nadeeltje… Verder gaat het over schaamhaar en anusbleken, dat ze ook nog een visueel tintje geeft. Maak je borst maar nat dus (haha).
In Men vs Women zie je haar interactie met het publiek, haar improvisatievermogen en hoe ze ook veel van haar grappen uit dat publiek haalt. Waarbij ze niet schroomt om ze compleet voor gek te zetten, en ze vinden het allemaal prachtig. Uiteraard spaart ze zichzelf ook niet.
Ze vraagt de mensen wat het fijnste is aan het vrouw dan wel man zijn, zodat ze aan de hand van de antwoorden kan bepalen of ze meer mannelijk of meer vrouwelijk is. Alle antwoorden worden opgeschreven en de dames en heren worden direct van repliek gediend.
Deze jonge persoon is een mirakel. Wát een leven heeft ze al achter de rug. Ze kreeg op 3-jarige leeftijd een gitaar en leerde zichzelf spelen. Op 17-jarige leeftijd heeft ze een drugsverslaving overwonnen, waarna ze bij gebrek aan een baan als straatmuzikant ging optreden. 4 jaar later brak Tash Sultana met Jungle door op YouTube, met miljoenen views.
(Even uitleggen, hoewel ik er eigenlijk geen aandacht aan wil schenken; Tash (Natasha) is genderfluïde en geeft de voorkeur aan “they” in het Engels. Dat heeft in het Nederlands tot gevolg dat ze alsnog “zij” wordt genoemd, maar bij het bezittelijke voornaamwoord wordt dat dus “hun”. Dat is even raar, maar het went.)
De nieuwe Apple TV-serie The Morning Show, met Jennifer Anniston en Reese Witherspoon (wat al een aanbeveling op zich is), gaat na een wat lauwe start helemaal los. Hoewel #MeToo soms wel een beetje overdreven aanwezig is in de verschillende media, krijgt het in dit drama op een realistische, menselijke manier smoel. Er wordt knap geïllustreerd hoe een giftige cultuur op de werkvloer door iedereen wordt geaccepteerd, dan wel niet wordt gezien. Tot de bom barst, en de dader opeens slachtoffer wordt…want hij wordt ontslagen en door iedereen uitgekotst. Oók door degenen die hem al die tijd het hand boven het hoofd hebben gehouden.
RECENSIE - Ik ben groot fan van Michael McIntyre. Zijn stand-ups zijn geweldig, heerlijk apolitiek en alledaags. Zojuist ontdekte ik dat hij ook een wekelijkse show op de BBC heeft, Michael McIntyres Big Show. Die loopt al 4 jaar, maar dat wist ik dus niet. YouTubes algoritmes laten ook wel eens een steekje vallen.
Ik denk dat ik ze allemaal terug ga kijken als ’t kan. It’s fucking hilarious! Zo origineel! Hij neemt alles en iedereen op de hak.
In de aflevering die ik zojuist zag, waar onderstaande clip uit voortkomt (daarover zometeen meer), zit o.a. een verhaal over een vrouw uit het publiek, die op vakantie gaat. Zodra ze de deur uit is, sluipt Michael haar huis binnen en pikt een schilderij, een beeldje van haar hond, 2 tops uit haar kledingkast en 3 gerechten uit haar vriezer mee.
Vervolgens sleept hij dat allemaal mee naar het cruiseschip waar ze op verblijft. Hij heeft de hele crew bij zijn complot betrokken, acteurs ingehuurd en het restaurant vol met camera’s gehangen. Mijn beschrijving doet waarschijnlijk geen recht aan de grap, maar ik vind het toch het vermelden waard.
Tijdens een lunch krijgt ze haar eigen gerechten geserveerd in een – min of meer – culinair jasje. Haar eerste reactie op haar eigen soep: “Georgeous”. Over de shepperds pie die daarop volgt zegt ze, nou ja, dat ie precies op haar shepperds pie lijkt. Tegen de chef zal ze later zeggen dat ze dat toch meer een woensdagavondmaaltijd vindt. Ondertussen schuiven bij de tafel naast haar 2 dames aan, in haar beide tops, die ze ook herkent. Ze krijgt hartkloppingen als de chef – voordat hij naar haar tafel gaat – de dames complimenteert met hun kledingkeuze. Tot slot wordt het beeldje op een gigantische verjaardagstaart gezet voor een zogenaamde verjaardag aan de tafel naast haar aan de andere kant. Als ze van haar verbazing is bekomen, maakt ze even contact met de buren. Haar schilderij hangt naast haar aan de muur, maar die ziet ze blijkbaar niet. Dat was misschien net de druppel geweest, waardoor ze argwaan had kunnen krijgen. Gelukkig maar ook, want haar reacties die je onderin beeld ziet terwijl het filmpje draait, zijn onbetaalbaar.
Een weergaloze live-uitvoering van Lucky Man door de Keith Emerson band, oorspronkelijk van de Britse 3-mansformatie Emerson, Lake & Palmer (ELP). Ten minste, de eerste 5 minuten van dit 9 minuten durend epos. Loepzuiver gitaarspel en de hese stem van gitarist/zanger Marc Bonilla, prachtig.
Daarna gaat Keith Emerson als een gek tekeer op zijn synthesizer, een enorm zo te zien zelf geknutseld bouwwerk waar hij allerlei psychedelische klanken mee produceert. Het is indrukwekkend om te zien, maar je moet er tegen kunnen. Ik heb ’t afgeluisterd, maar dat ga ik niet nog een keer doen. Holy crap, wat een kakofonie. Maar goed, daar stond hij ook wel bekend om, net als om die geknutselde bouwwerken trouwens. In deze korte “docu” gaat een liefhebber dieper in op zijn werk.