Ik ben niet zo’n fan van Chris Rea, maar The Road To Hell vind ik echt een kunststukje. Het kwam een tijdje geleden voorbij in een willekeurige YouTube-playlist, en ik was meteen verkocht. Ik kende het niet, maar het blijkt een van zijn bekendste nummers te zijn, van zijn meest succesvolle album met dezelfde naam. Dat wel in Nederland is uitgebracht, maar er zijn geen hits uit voortgekomen.
Chris Rea bewijst hiermee dat hij meer in zijn mars heeft dan het wat eenzijdige werk dat ik van hem ken. Dat klinkt allemaal zo’n beetje hetzelfde naar mijn idee, voortbordurend op zijn grote hit Josefine, wat ik trouwens ook nog steeds een prachtig nummer vind. On the Beach vind ik alweer een stuk saaier, en dat is het beeld dat bij mij van hem is blijven hangen. Nou ja, op die geweldige kersthit na dan, maar daar gaan we het nu echt niet over hebben, middenin de hete zomer.
The Road To Hell blijkt oorspronkelijk een 2-part nummer te zijn ontdekte ik net, toen ik even wat achtergrondinformatie opzocht. Dus ik ben even gaan luisteren naar beide delen apart. Deel 1 begint een beetje weird, bijna 3 minuten klinkt een pianodeuntje, ik denk een kinderliedje, met daardoorheen op de achtergrond allemaal stemmen. Het is dat je weet dat er nog een deel achteraan komt, want zo is het eigenlijk retesaai. Deel 2 is het betere gedeelte. Maar doe mij toch maar gewoon de lange, complete versie (dat gelukkig ook dat rare kinderliedje achterwege laat).
Dan is het opeens een mini rockopera, met een heel verhaal en een verborgen boodschap. Het lijkt voor een groot deel letterlijk over de hel te gaan, maar als je oplet begrijp je dat het over kapitalisme gaat, over de verdorven wereld van de graaiers en de superrijken.
And all the roads jam up with credit
And there’s nothing you can do
It’s all just bits of paper flying away from you
Oh look out world, take a good look what comes down here
You must learn this lesson fast and learn it wel
En dan blijkt ie nog best een goeie gitarist te zijn ook. Voor de grap heb ik zijn laatste single uit 2011, The Chance of Love, ook even beluisterd. Dat heb ik na een minuut uitgezet, toen ik exact dezelfde melodie ontwaarde als in The Road To Hell…gewoon 1 op 1 hetzelfde! Jammer Chris.
Reacties (1)
Een beetje echte muziek: