Overzicht

Juliette Verheijen

51 Artikelen
3 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Mannetjes

, door

COLUMN - Mannetjes die ergens verstand van hebben. Ik ben er dol op. Koelkast kapot? Mannetje bellen. Openhaard komt los van de muur? Mannetje bellen. En rustig maar, feministen onder ons, lees gerust overal vrouwtje waar mannetje staat, alleen zijn het tot nu toe gewoon altijd mannetjes geweest die ik aan de deur krijg. Kan ik het helpen. Als ik het zelf kon deed ik het trouwens ook gewoon zelf hoor, maar ik ben nul technisch. Ik kan weer andere dingen.

Ik hang overal bovenop, mis niets wat ze doen, want het doel is uiteindelijk het overbodig maken van deze mannetjes. Het is me nog nooit gelukt. Ik heb wel eens zelf wat geprobeerd hoor. Zo heb ik de lekkende buizen vervangen naast de wasmachine en droger. Niet eens zo beroerd vond ik zelf. Ik ben met buizen, koppelstukken, lijm, schuurpapier en figuurzaag in de weer geweest en het hing prachtig. Dacht ik.

Deze week stortte mijn droger in. Lekkage aan alle kanten, grote puinhoop. Ik zocht eerst op internet wat ik zelf kon doen en heb alles opengemaakt wat open kon, alles schoongemaakt waar stof in zat en drie keer raden, het kreng bleef lekken. Ik heb het geprobeerd, droogrekjes, maar dat is in de zomer nog wel te doen buiten, maar binnen in de winter droogt er hier helemaal niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Museumbezoek

, door

COLUMN - Het blauwe permanentje ging expres voor mijn kinderen staan. Ze lagen op de grond in het museum voor een schilderij met schapen. Die moesten ze zo goed mogelijk natekenen. We liepen de kinderroute, meestal is dat een speurtocht met allerlei opdrachten, door het museum zelf bedacht om kinderen al wat liefde voor kunst bij te brengen. Het blauwe permanentje vond het maar niets. Zij kwam voor haar rust. Dat zag je zo. Mijn tip voor haar zou zijn om musea op zaterdag en zondag te mijden. Door de week had ze vast tijd zat. Geen kind te bekennen in de meeste musea op een doorsnee dinsdagochtend. Intussen zagen mijn kinderen enkel nog dunne kuiten ingepakt in vleeskleurige pantykousjes.  Ik had zin om haar een flinke duw te geven.

De oudste vroeg haar vriendelijk of ze een beetje opzij kon gaan staan. Hij zag de schapen niet meer en als ze nou twee passen naar links ging, konden ze het alle drie zien. Hij kreeg een vieze blik en de vrouw weigerde een stap te verzetten. Mijn oudste bleek een ‘brutaal nest’. Ik besloot even af te wachten, kijken wat ze zouden doen. De jongens keken elkaar aan en pakten allebei hun papier en potlood op. Ze liepen om haar heen en plofte voor de oude vrouw weer op de grond, tongen direct uit de mond, blik van papier naar schilderij. Toen ze eventjes naar mij keken stak ik mijn duim omhoog. Prima opgelost.

Bij de oude mevrouw kwam de stoom uit haar oren. Ze had duidelijk zin om mijn kinderen een schop te geven. Toen er nog drie kinderen lachend de zaal binnenkwamen trok ze het niet meer. Ze gaf mij en de moeder van de andere kinderen een woeste blik en liep stampvoetend en tegen de suppoost pruttelend de zaal uit, een brok  chagrijn. De suppoost kwam naar me toe. Hij verontschuldigde zich. Sommige oude mensen in het museum hadden wat moeite met het jonge spul, zei hij. Hij was er juist wel blij mee. Beetje leven in de brouwerij. Behalve dan dat ze altijd maar overal aan wilden zitten, maar als dat nou het enige was, af en toe een vinger van een schilderij afvegen?

Foto: bertknot (cc)

Hollandse namen

, door

OPINIE - Wat zegt een naam nou over arbeidsethos?

Het verbaast mij niets, dat bericht over het schoonmaakbedrijf in Brabant. Toen ik ooit in een ver verleden als intercedente in Tilburg werkte, kreeg ik, als ik een niet direct Hollandse naam van een geschikte kandidaat doorgaf, regelmatig de vraag of hij of zij op een kameel kwam. Daar waren allerlei varianten op te bedenken en die kwamen ook allemaal voorbij. Stuitend vond ik dat. Dit soort teksten was geen uitzondering, het was regelmaat. Vaak onder het mom van een ‘geintje’. De humor ontging mij volledig.

Er meldden zich allerlei mensen aan mijn bureau, van allerlei soorten afkomst, met allemaal een ander soort arbeidsethos. De strafbladen kwamen inderdaad voor bij Marokkanen, maar ook bij Jantje, Harm en Kees. Zat er weer zo’n jongen voor je met een gat in zijn cv van een jaar of drie. ‘Reizen’ noemden ze dat dan. Als je ook maar drie vragen stelde over waar ze geweest waren, vielen ze al door de mand. Dat waren moeilijk plaatsbare jongens. Of het nou om Jantje of Mohamed ging. Die reserve begreep ik wel bij werkgevers. Ik loog nooit. Niet over het type werk tegen de mensen die zochten en ook niet over het type werkzoekenden richting werkgever. Alleen vond ik de naam er niet echt toe doen. Wat zei dat nou over geschiktheid voor een functie? Ervaring en graag willen leek mij wat belangrijker.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Verpakking

, door

COLUMN - Ik wilde alleen even een nieuwe toner uit de verpakking halen. Dat ging niet zomaar. Ik moest op zoek naar een stanleymes om door de dikke plastic verpakking heen te snijden. Daarna volgden nog de plastic verpakking, de papieren verpakking, het plastic zakje om de toner en tenslotte het plasticje dat de inkt tegenhield. Ik keek naar de berg rotzooi op tafel en ik werd woest. Was dit nou allemaal nodig? Deze berg afval?

Ik heb navulverpakkingen geprobeerd, maar dat werkte voor geen meter. Ik zat heel snel en altijd op onmogelijke momenten zonder inkt, dus dat ging hem niet worden. Dus weer terug naar deze verpakkingsterreur. Wel eens stilgestaan bij de hoeveelheid verpakking die er om een elektrische tandenborstel zit? Na het uitpakken van de Sinterklaascadeaus stampen we de container nog even extra aan, zetten we een extra zak plastic meuk aan de straat en gaan de Chinese nepbatterijen de speciaal daarvoor bedoelde afvalbak in.

We hebben verpakkingsbelasting hier in Nederland, maar dat wordt allemaal doorberekend aan de klant, dus dat zet geen zoden aan de dijk. Ik betaal voor verpakkingen die ik niet wil. Leuk natuurlijk dat er allerlei initiatieven zijn om van de (plastic)afvalberg nieuwe producten of kunst te maken, maar het moet gewoon een stuk minder en dat kan volgens mij ook. Waarom moet alles vier keer ingepakt worden? Waarom in plastic, dan weer in papier en daarna nog een keer in plastic? Een soort zou toch voldoende moeten zijn?

Foto: Robert Nelson (cc)

Deurne: voor de feiten uit

, door

OPINIE - Een rechter zou moeten uitmaken of bij het schietincident in Deurne sprake was van zelfverdediging.

We weten over het incident in Deurne niets meer dan dat het lijkt op zelfverdediging, dat er een 20-jarige man dood is en dat van de ander de identiteit nog niet bekend is, dat er geen wapenvergunning was, maar wel een wapen en dat de juwelier en zijn vrouw als verdachten zijn aangemerkt. That’s it. Met niet meer dan deze feiten ga je nog niet over tot het trekken van voorlopige conclusies en al helemaal niet tot het melden dat je strafvervolging achterwege laat.

De officier van justitie had zijn voorlopige conclusie gewoon voor zich moeten houden, want het onderzoek is nog in volle gang en dit incident spreekt nogal tot de verbeelding. Nu voelen mensen zich geroepen om dader (wie is dat nu eigenlijk in dit verhaal?) en slachtoffer (daar hebben we ook twee kanten van inmiddels) te verdedigen en is er zelfs een demonstratieverbod in Deurne. Terwijl er nog niets met zekerheid over de zaak te zeggen valt.

Vrij vlot na de eerste berichten over de schietpartij barstte het los op Twitter. Het was geoorloofd, ze was een heldin, het werd eindelijk eens tijd, de overvallers hadden het aan zichzelf te danken meer van dit soort teksten. Ik denk niet dat de vrouw van de juwelier zichzelf een held vindt. Ik denk dat ze niet meer slaapt omdat ze twee mensen heeft neergeschoten. Ik denk dat ze haar leven lang getraumatiseerd blijft, omdat deze twee overvallers nu dood zijn, of ze nou uit noodweer handelde of niet. Maar de onduidelijkheid over dat noodweer had wel reden moeten zijn voor de officier van justitie om zijn mond te houden, om juist af te wachten tot alle feiten op tafel lagen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Bikinitijd

, door

COLUMN - Het is bikinitijd. Nee, nog niet om erin rond te lopen, maar het is wel tijd voor de voorbereidingen. Over een paar maanden mogen we weer en iedere winter kweek ik een speklaag op de verkeerde plaatsen. Dat moet eraf.

Zodra het woord lijnen valt, heb ik direct 24 uur per dag honger. De hele dag. Heel erge honger. En kom niet aan met dat je dat trek moet noemen omdat alleen mensen in Afrika honger hebben, ik kan wat hongergevoel betreft goed concurreren met ieder willekeurig Afrikaans kind met een bakje rijst in de handen. Alleen zie ik er uit als een iets te goed doorvoed Europees Prinsesje, maar het gaat even over de term honger, hè jongens. Dat is wat telt!

Had ik maar trek in wortelen en avocado’s, in rode bietjes en magere kipfiletjes. Maar nee hoor, uiteraard geen zin in gezond eten, nee, in vette hap. Chips, chocolade, koeken van de ergste soort, kaas, losse plakken salami zo uit de verpakking, ovenschotels, bakken ijs, het maakt geen donder uit, als er maar veel, heel veel calorieën inzitten.

Wat is dat toch?! Zodra ik iets niet meer mag, wil ik het juist. Drank, nicotine, eten, vroeger ook nog mannen. Moest ik er af blijven (meestal door mezelf opgelegd uit zelfbescherming, inclusief de mannen), dan werd het verlangen alleen maar groter. Obsessief groter. Ik-kan-nergens-anders-meer-aan-denken groter. Om te janken. Dus dit jaar gaan we het eens eventjes helemaal anders doen. Die bikini gaat eruit. Het corrigerende badpak trouwens ook. Dat verplaatst de speklaag alleen maar. We gaan met de hele familie op cultuurvakantie naar IJsland!

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Autoradio

, door

COLUMN - Het fijne van op vakantie gaan vind ik de autorit. ‘Lekker snel vliegen’ is volledig overschat met twee uur van te voren inchecken, zeven uur vliegen (want als we dan toch het vliegtuig nemen, dan gaan we wel wat verder) en weer twee uur wachten op de koffers en de huurauto. Jankende, want oververmoeide kinderen, bekaf om twee uur ’s nachts aankomen in je appartement, stress en de tweede dag van je vakantie al moe beginnen. Wij doen er niet aan mee.

Wij rijden. Heel relaxed. Via Duitsland naar Italië of richting Frankrijk of Spanje. Dat is fijn, want we doen er een paar dagen over zodat je al op dag één rond een uurtje of vier aan een koud biertje zit in een of ander exotisch dorp. Kinderen een ijsje en een speeltuin, helemaal goed. Nooit te lang in de auto en het spelletje dat met stip bovenaan staat is: zoek een muziekzender die het langer dan tien minuten doet.

Ga je richting Italië, dan gaat dat meestal wel goed. Duitse zenders zijn hartstikke degelijk, dus die gaan een tijdje mee. Ga je door Frankrijk, dan wordt het een uitdaging en daar zit de lol. In België gaan we, om even in te komen, nog voor StuBru. Studio Brussel trekt het namelijk ook nog een klein stukje Frankrijk in, maar dan begint het. Zoeken. Het liedje dat we allemaal leuk vinden begint zuiver, maar bij het tweede refrein zit er al een stevige ruis in. Het is ingewikkeld om een heel lied uit te kunnen zitten. Meezingen hoeft niet voor ons, het gaat om een lied met kop en staart. Kom maar door met die chansons. We zitten niet voor niets in Frankrijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Bel me niet

, door

COLUMN - Ja hoor, daar gaan we weer. Telefoon. Ik hol van mijn bureau naar mijn toestel dat verderop ligt op te laden om voor de zoveelste keer ‘privénummer’ in mijn scherm te zien. Ik wacht al lang niet meer op het geluidje dat er iets is ingesproken. Ik druk de beller weg en loop terug naar mijn laptop. Sinds een maand of vier word ik dagelijks drie keer gebeld door een anoniem nummer.

In het begin nam ik op. Of ik een abonnement wilde op een krant die ik ooit had uitgeprobeerd? Nee. Superaanbieding voor een nieuw product, hoe kon ik weigeren? Nee. Of ik een lot bij een of andere loterij wil uitproberen? Nee. Superkorting bij een tijdschrift naar keuze? Nee. Hoe moeilijk kan het zijn, ik wil het niet! Als ik een abonnement op een krant wil, een tijdschrift, extra loten, dan regel ik het zelf wel. Echt, heus, daar ben ik toe in staat marketingmensen. Zelfs zonder dat ik korting krijg. Maar het komt er gewoonweg op neer dat IK HET NIET WIL! Ook niet na hevig aandringen. Als ik nee zeg, bedoel ik echt nee. Ook maanden later. Aan het eind van het gesprek zou ik worden doorverbonden met het Bel-me-niet Register.

Het Bel-me-niet Register, daar verwacht ik niet veel meer van. Daar sta ik al jaren geregistreerd, maar omdat ik met mijn nummer ook bij de Kamer van Koophandel sta ingeschreven, mogen ze me toch bellen, zei het callcenterjongetje. Bedankt Kamer van Koophandel. Ik heb nog nooit iets positiefs van die hut zien komen, maar dat behandel ik wel een keer in een andere column. Ik heb mijn nummer ook op mijn site staan. Klopt als een bus. Eigen baas, dus ik wil wel gevonden worden voor opdrachten. Ik moet ook leven. Maar dat ik bij het Bel-me-niet Register sta geregistreerd, zegt iets over hoe ik denk over marketinggerelateerde-callcentergedreven-supercommerciële telefoontjes. Ik wil NIET gebeld worden. Bel me NIET. Zo heet dat register. Het zou toch een belletje moeten doen rinkelen, maar nee.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Plaatje

, door

COLUMN - Het kookboek beloofde mij de hemel. Het een zag er nog mooier uit dan het ander en ik zag al dat lekkers hier al op tafel staan. Rijen vol schalen met prachtige gerechten, kleurrijk en zowel qua smaak als kleur mooi bij elkaar passend. Vlees, vis, soepen en toetjes met druipende sauzen, alles om je vingers bij op te vreten. Goede wijn erbij, karaffen met water op tafel. We zouden zo aan de tafel kunnen schuiven die we in het kookboek voorgeschoteld kregen. Ik hoefde het plaatje alleen nog maar eventjes na te maken…

Uiteindelijk smaakt het natuurlijk wel. De smaak is niet waar het misgaat. Het ziet er bij mij gewoon niet uit. Dan heb ik het niet alleen over stoofpotjes, kleurrijke eenpansgerechten of goedgevulde gebonden sauzen. Vlees en vis, kleurrijke salades of romige desserts, ik kan het er allemaal moeiteloos uit laten zien als kattenvoer. Zo smaakt het niet, maar zo ziet het er wel uit. Ik weet niet wat er misgaat. Ik verdenk de foodfotografen van verregaande manipulatie en fotoshopgedrag, want het kan natuurlijk nooit aan mijn kookkunsten liggen. Dat lijkt me logisch.

Na wat googlen blijkt dat wat je op het plaatje ziet, niet is wat je eet. Het ligt dus niet aan mij. Diepe zucht van opluchting. Siroop of chocoladesaus blijkt motorolie, want dat is dikker en druipt mooier uit. Eten wordt aan elkaar geplakt en vastgestoken met satéprikkers, plastic fruit en groenten worden toegevoegd. IJs wordt van aardappelpuree met kleurstoffen gemaakt, anders smelt het onder de lampen. Vlees wordt bijgekleurd met schoenpoets, glanzend fruit druipt van de haarlak. Smakelijk kan ik het niet noemen. Daarna gaat er nog een stevige portie fotoshop overheen. Geen wonder dat ik het niet op tafel krijg zoals het in het boekje staat.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Blogbal

, door

COLUMN - Ik mocht ooit lang geleden naar het boekenbal omdat de jongens van Jiskefet niet gingen. Gekregen kaarten voelt toch anders dan een persoonlijke uitnodiging. Ik vond aan het hele boekenbal geen barst aan. Iedereen zwierf van zaal naar zaal om te zoeken naar waar het nou wel leuk was. De enige vrolijke noot was Midas Dekkers die achter de rug van Michael Zeeman rare bekken aan het trekken was en de openingsact van Jaap Fischer was weergaloos. Maar voor mij was het boekenbal na het horen van alle legendarische verhalen een stevige deceptie.

Het Blogbal kwam wat jaren later, daar mocht ik komen omdat IK leuke blogs schreef. Ik vond het er top! Samen met mijn lief toog ik naar Amsterdam en liet al die literaire hoogstandjes voorbijgaan richting Schouwburg. Wij namen de afslag richting De Balie. ‘Podium voor het vrije woord, eigentijdse kunst, debat en cultuur.’ Prima stek, want als er nou een groep mensen nooit om een creatieve mening verlegen zit, zijn het de bloggers wel. Het was een topavond. Ik ontmoette mensen waar ik nog nooit eerder van had gehoord. Bloggers schrijven toch vaak onder een alias. Ik sloeg de namen goed in me op, zocht de dag erna op het net en vond een berg boeiende teksten. Daarnaast was het was het begin van een aantal leuke online-vriendschappen.

Nu staat het volgende Blogbal voor de deur. Wegens omstandigheden heb ik twee jaar voorbij moeten laten gaan, maar dit jaar ben ik weer van de partij. Het mooie is dat die paar mensen die ik drie jaar terug heb leren kennen inmiddels een olievlek hebben gevormd op Twitter. De leuke mensen van die avond leverde nieuwe leuke mensen aan en zo bouwde ik een comfortabel twitternetwerk op. Ik ben ontzettend benieuwd naar een aantal mensen achter de 140 tekens, het kan er alleen maar leuker door worden. Daarom vind ik het ook al een feestje; als je komt, kun je ineens je halve tijdlijn voorbij zien lopen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Sorry

, door

COLUMN - Je doet het goed of je doet het niet. Excuses aanbieden. Het blijkt niet voor iedereen weggelegd. Een welgemeend sorry is voor sommige mensen onmogelijk om uit de strot te persen. Van die mensen die je tijdens het aanbieden van hun excuses toch nog even het gevoel geven dat je om hun lompe gedrag hebt gevraagd.

“Het spijt me dat je mijn kritiek zo persoonlijk hebt opgepakt, maar je kunt gewoon echt niet koken.”
“Ik vind het naar dat wat ik heb gezegd zo gevoelig bij je ligt. Sorry daarvoor. Daar zou je misschien aan moeten werken hoor, want dit zal je nog vaker tegenkomen.”
Of: “Het spijt me dat je je gekwetst voelt, ik zeg dit altijd zo, maar jij kunt daar blijkbaar wat moeilijk mee overweg.”

Dat zijn geen excuses mensen, dat is een trap na.Sorry met een maar is geen sorry. Een goede sorry is solo, met uitleg over waarom je sorry zegt. Sorry met direct een vergoelijking voor je eigen lompe gedrag is geen excuus en telt dus niet. Dat is gewoon neerbuigend. Een extra reden voor een excuus. Als je geen sorry kunt zeggen, zeg dan niets. Sta dan gewoon achter je belediging, je grove opmerking, je lompe actie of wat het ook mag zijn geweest waar je iemand mee overstuur hebt geholpen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Van die dingen | Pesten

, door

COLUMN - Zelf heb ik geluk gehad. Ik ben niet zo veel gepest op school. Het was geen hardcore pesten, ik werd niet structureel buitengesloten of genegeerd. Maar ik weet wel nog heel goed hoe het voelde als ik eens een keer de klos was. Dat je moest zoeken bij verstoppertje en dat iedereen dan al lang en breed in de klas zat en ik door het zoeken te laat op school kwam. Dat je onderbroek naar beneden werd getrokken als je naar huis liep. Kruisspinnen in het laatje van mijn tafeltje. Briefjes met teksten over mij die door de klas gingen. Iedereen lachen en ik die als enige niet wist waarom. Als een groep zich tegen je keerde kon je het soms alleen nog maar op een lopen zetten of moest je heel hard van je afslaan. Maar goed, het overkwam mij soms en gelukkig niet dag in, dag uit. Het stopte toen ik de grootste pester op een dag in vlaag van verstandsverbijstering een bloedneus en tand door de lip sloeg. Huilend droop hij af. Daarna werd het rustig.

Ik ben geen heilig boontje, ik heb ook wel eens meegedaan op het schoolplein. Mocht iemand niet meedoen tijdens de gym, verstopte je iemands schoolspullen. Maar ik liep daar trouwens niet in voorop. Ik was een volger. Ik probeerde er wel zo veel mogelijk buiten te blijven, maar als je op die leeftijd moest kiezen tussen zelf de klos zijn of een ander pesten, was de keuze snel gemaakt. Meedoen aan het pesten voelde bijna hetzelfde als gepest worden. Ik kan er nog triest van worden als ik eraan terug denk.

Vorige Volgende