Gastauteur

2.333 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: copyright ok. Gecheckt 10-03-2022

Zijn allochtone rolmodellen echt nodig?

Allochtonen in de politiek: voor velen een teken van goede integratie van deze nieuwe Nederlanders. Zij houden zich ook niet meer alleen bezig met migrantenkwesties. Niet iedereen juicht deze ontwikkeling toe: wie moet anders opkomen voor de belangen van allochtonen, vraagt Enis Odaci van humanislam zich af.

Naar aanleiding van een artikel van emeritus hoogleraar Wasif Shadid in de Volkskrant is er enige beroering ontstaan over de rol van allochtone politici: moeten zij nu een actieve rol innemen in het islamdebat of staat het hun vrij zich niet (meer) te bemoeien met dit soort kwesties en moeten zij vooral op hun politieke daden worden beoordeeld?

Latif Hasnaoui (PvdA) schrijft in de Volkskrant dat islamitische politici niet voor hun eigen achterban opkomen en Zeki Baran (PvdA) stelt op Republiek Allochtonië dat politici zich juist gewoon moeten gedragen als elke andere (autochtone) politicus.

Wat opvalt is dat zowel Hasnaoui als Baran beide van de PvdA zijn. Was het niet de PvdA die tijdens de grote arbeidersmigratie uit Turkije en Marokko van eind jaren 60 en jaren 70 bekend stond als veilige politieke thuishaven voor de (overwegend islamitische) gastarbeiders in het nieuwe vreemde land? Dat er nu binnen deze partij twee stromingen bestaan zegt veel over het veranderde politieke landschap.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gevecht boerkaverbod duurt nog wel even

Het boerkaverbod lijkt er binnenkort dan echt te komen. Het is echter nog maar de vraag of het verbod standhoudt voor de rechter, betogen juristen Gerhard van der Schyff en Adriaan Overbeeke. Het stuk is overgenomen van Publiekrecht & Politiek.

Het heeft er alle schijn van dat Nederland binnenkort Frankrijk en België zal volgen in het aannemen van wetgeving die het dragen van boerka’s in het openbaar verbiedt. Naar alle verwachting zal nog tegen het einde van dit jaar een wetsvoorstel worden ingediend dat het dragen van boerka’s strafbaar stelt met een boete van 380 Euro. Hoewel Frankrijk het eerste West-Europese land was dat een verbod introduceerde en België in 2011 volgde, is de discussie in Nederland van ouder datum. De Tweede kamer nam al in 2005 een motie aan waarin de regering verzocht werd een algemeen boerkaverbod uit te vaardigen en twee initiatiefvoorstellen van dezelfde strekking volgden in 2007 (wetsvoorstel-Wilders en Fritsma) en in 2008 (wetsvoorstel-Kamp). Ditmaal ziet het er echter naar uit dat het ook werkelijk tot wetgeving komt.

De democratische legitimiteit van wetgeving is ontegenzeggelijk van groot belang, maar wetten moeten evenzeer in overeenstemming zijn met rechtsstatelijke eisen; ze moeten bijvoorbeeld grondrechten respecteren. Het is in dit licht de moeite waard te kijken naar het Franse debat. De Franse constitutionele rechter (Conseil Constitutionnel) achtte het in Frankrijk ingevoerde wettelijke verbod in overeenstemming met de grondwet terwijl de Franse Raad van State serieuze twijfel uitspreekt over algemene boerkaverboden, en erop wijst dat dergelijke verboden eigenlijk alleen mogelijk zijn in zeer specifieke omstandigheden. Bij het tot stand brengen van de Belgische wet werd de Belgische Raad van State niet om advies gevraagd. De grondwettelijkheid van de wet op het verbod op gezichtsbedekkende kleding zal nu worden getoetst door het Grondwettelijk Hof, dat de bevoegdheid heeft wetgeving te vernietigen. De Nederlandse Raad van State heeft zich tot nog toe enkel in adviserende zin uitgesproken over het voorstel-Wilders/Fritsma en betoonde zich uiterst kritisch jegens dit wetsvoorstel, dat zich enkel keerde tegen twee vormen van gezichtsbedekking, de boerka en de nikaab. Een dergelijke directe discriminatie tegen een (groep aanhangers van een) specifieke geloofsovertuiging is problematisch. Hierin ligt een belangrijk verschil met de in Frankrijk en België ingestelde verboden die in beginsel gericht zijn tegen alle gezichtsbedekking, ongeacht het al dan niet religieuze motief voor de verboden handelwijze. Deze lijn zal vermoedelijk ook terug te vinden zijn in het aangekondigde Nederlandse wetsvoorstel, dat nu voor advies bij de Raad van State ligt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De vleeseter betaalt

De Partij van de Dieren wil een vleestax invoeren, maar goochelt met cijfers om haar pleidooi kracht bij te zetten, ontdekt freelance journalist Melvin Captein.

De Partij voor de Dieren wil een vleestaks invoeren. Momenteel overlegt kopvrouw Marianne Thieme met andere partijen om nog voor de zomervakantie een wetsvoorstel te kunnen indienen. Daarbij hoeft ze in ieder geval niet te rekenen op de steun van de PVV of de VVD, die in reacties ‘gehakt maakten’ van dit ‘onzalige plan’. Volgens Thieme hoeft dat echter geen probleem te zijn. Er is namelijk ‘voldoende draagvlak’ voor haar plannen.

Thieme wil de belasting invoeren omdat vlees volgens haar het meest vervuilende onderdeel van het voedselpakket is. Op het eigen digitale huis laat de PvdD weten dat de westerse vleesconsumptie verband houdt met – houd u vast – klimaatsverandering, ontbossing, dierziektencrises, biodiversiteitcrisis, gezondheidsproblemen, zoetwatercrisis en voedselschaarste. Eerder al wilde Thieme om die reden vleesloze dagen in restaurants van minsteries invoeren. Door de BTW te verhogen van 6 procent naar 19 procent wil Thieme nu ‘de vervuiler laten betalen’. De opbrengsten worden in biologische landbouw geïnvesteerd.

Het voorstel zou veel Nederlanders direct in de portemonnee treffen. Een karbonaadje of speklap bij het avondeten is veelal nog gemeengoed. Daarom is het belangrijk te onderzoeken of de beweringen van Thieme op waarheid berusten. Hoeveel draagvlak is er daadwerkelijk voor haar voorstel? En is het consumeren van vlees echt zo slecht voor het milieu?

Foto: copyright ok. Gecheckt 22-09-2022

Mag ons OV-bedrijf een echt bedrijf zijn?

In onze nieuwe rubriek De Praktijk, vertellen vakmensen vanaf de werkvloer over hun werk, de samenleving, dilemma’s en politiek. De rubriek verschijnt voorlopig wekelijks. De auteurs zijn vakmensen die openhartig zullen berichten en daarom vaak onder pseudoniem schrijven. Vandaag schrijft OV-man over zijn frustratie: is het OV-bedrijf een publieke dienst of een echt bedrijf. Politici kies!

Ons bedrijf is verzelfstandigd en dus officieel een eigen bedrijf. Ik zeg officieel, want de praktijk ziet er heel anders uit. De verzelfstandiging houdt vooral in dat we continu een wedstrijd moeten spelen waar de regels telkens van veranderen. Het gevolg is dat we de kwaliteit van onze publieke dienstverlening niet kunnen garanderen. Een relaas over privatisering van een publieke dienst, gezien vanuit een betrokken personeelslid.

Ik ben 30 jaar werkzaam bij het openbaar vervoer en we zijn de laatste jaren steeds verder in een stroomversnelling van veranderingen terecht gekomen. Toen ik met privatisering te maken kreeg dacht ik in mijn naïviteit dat een “tak van dienst” van de (semi-) overheid een volledig zelfstandig bedrijf zou worden, zoals alle andere bedrijven.

Al vanaf 2000 hebben we ons als bedrijf voorbereid en in 2007 gingen we los. De privatisering werd al verzelfstandiging genoemd en nu we hier 4 jaar mee werken vind ik het eens tijd worden om te kijken wat dit in de praktijk inhoudt.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Crisiskoorts

Journaliste Karin Spaink heeft last van crisiskoorts. Haar ijldromen brachten haar langs de randen van financiële en sociale afgronden, van bonussen en armoede. Of was het geen droom? De bijdrage was ook te lezen in het Parool.

De meeste banken zijn weer opgestaan en keren als vanouds bonussen uit. In de zakenwereld stijgen de topsalarissen, vaak ook de winsten. Wel zijn er veel werknemers weggesaneerd, een noodzakelijke ingreep om weer gezond te worden. Toch bedreigt de crisis ons nog uit alle hoeken. Om ons stelsel van groei en krediet in stand te houden, moeten alle overheden derhalve fors bezuinigen en daarnaast investeren in bedrijven en banken.

Ik had koorts, zoveel was duidelijk. Want wie ijlt, heeft een volkomen eigen logica: je huishouding wordt gedreven door onnavolgbare, oververhitte dromen.

Zwetend belandde ik bij het Amerikaanse CBS. De cijfers duizelden me voor de ogen. In Amerika leeft een op de zes mensen momenteel onder de armoedegrens. Een op de zeven heeft geen zorgverzekering. Een op de acht huizen staat er leeg: de bewoners moesten vertrekken omdat ze de hypotheek niet meer konden betalen. Een op de tien Amerikanen is werkloos, zonder uitzicht op een baan. De inkomensongelijkheid in het land is de laatste decennia fors toegenomen. Ondertussen schreeuwde de Tea Party me toe dat Obama een vieze socialist was.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Europa gaat over meer dan geld alleen

Eindelijk is er discussie over Europa, maar helaas gaat het alleen over geld. Dat is jammer, zegt gastauteur en Europakenner Christiaan Buijnsters. De discussie over Europa zal vooral ook over gedeelde waarden moeten gaan.

Een Griekse tragedie houdt momenteel alle ogen gericht op Europa. Voor de eurofielen onder ons zijn het op het eerste oog gouden tijden: eindelijk hebben we dan die aandacht voor ‘Brussel’, voor de Europese onderhandelingstafel waar zulke grote belangen voor ons land op het spel staan. Zelfs onze Tweede Kamer is deze zomer speciaal vervroegd van haar zomerreces teruggekomen om te debatteren over Europa. Maar er mist een element in deze Europadiscussie, die alleen maar over staatschulden en euro-obligaties gaat. Minister van Financiën De Jager lijkt tegenwoordig onze nieuwe minister van Buitenlandse Zaken te zijn die voortdurend in Brussel het Nederlandse belang verdedigt.

Europa is niet alleen een club landen die onderhandelt over reddingspakketten en obligaties. Het is ook een waardengemeenschap met gedeelde normen, zoals mensenrechten. Zo worden mensenrechten expliciet genoemd  als een overkoepelend doel in alle externe relaties van de Europese Unie in het EU-verdrag (artikel 21) en moeten kandidaat-lidstaten voldoen aan de ‘Kopenhagen-criteria’, waar de eerbiediging van mensenrechten onderdeel van is. Europa is dus meer dan een economisch blok. Maar juist deze waardengemeenschap staat in deze tijden van economische crisis onder druk. Daarom is een recentelijk gepubliceerd rapport van de Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) – een adviesorgaan van de Nederlandse regering over buitenlands beleid – zo interessant. Vrij vertaald luidt de conclusie van dit rapport: tik elkaar niet alleen op de vingers over de financiën, maar spreek elkaar ook aan op de naleving van mensenrechten.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Gezichtsherkenning bij juweliers gaat niet werken

Juweliers in Rotterdam gaan veroordeelde overvallers weren door gezichtsherkenning bij de deur. De techniek is goed, de organisatie ook. En toch gaat het niet werken, denkt Sander Flight, deskundige op het gebied van cameratoezicht.

De politie Rotterdam-Rijnmond bouwt een camerasysteem met gezichtsherkenning. De bedoeling is om overvallers op juweliers te herkennen voordat ze de winkel betreden. Onlangs was ik op bezoek bij de projectleider en ik was onder de indruk. Ze pakken het grondig aan. Ik heb gezichtsherkenning tien jaar geleden de heilige graal van cameratoezicht genoemd: iedereen zoekt er naar, maar niemand weet hem te vinden. De graal is in zicht, zeggen ze in Rotterdam. Dit systeem werkt namelijk echt. Ik heb het systeem in actie gezien en het werkt inderdaad goed. Mijn gezicht werd onmiddellijk herkend. Ook de organisatie achter de schermen is goed. En tóch ben ik bang dat het niet gaat werken.

Hoe werkt het?
Het draait bij gezichtsherkenning allemaal om ‘het piepje’. Bij een boef moet het systeem een piepje geven en bij brave burgers moet het systeem geen piepje geven. Dat piepje komt in drie stappen tot stand.

Stap 1: Zoek het gezicht
De ingang van de juwelier is een sluis: twee deuren na elkaar. De eerste deur gaat open, de klant loopt de sluis in. De camera maakt een foto van het gezicht. Lukt dat niet? Dan gaat er een piepje. De juwelier kan dan zelf bepalen of hij de tweede deur open doet of niet. Vaste klanten mogen naar binnen, twijfelgevallen worden gescreend en pas na goedkeuren door de juwelier naar binnen gelaten. Of de politie wordt gebeld.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De toekomst van het boek: denken in verhalen

Boeken lijken dan steeds vaker voorbestemd voor het oud-papier, maar verhalen vertellen is tijdloos. Op de Frankfurter Buchmesse constateert Marlies Hanifer dat uitgevers die boodschap aardig door hebben.

Afgelopen week vond in Frankfurt de grootste boekenbeurs ter wereld plaats. Thema dit jaar: hoe de ‘boekenwereld’ de toenemende digitalisering van de consument het beste kan omarmen. Want met de toename van het gebruik van iPads, eBooks en smartphones,  moeten de fouten die de muziekindustrie maakte, worden voorkomen.

Self-publishing

De muziekindustrie is namelijk – toen het downloaden van muziek de aankoop van CD’s begon terug te dringen – te rigide gebleven. En dat heeft de boekenwereld in z’n oren geknoopt. Om geen lezers te verliezen, is het nu zaak met de consument mee te denken en te anticiperen op zijn wensen. Een van de manieren voor een interactieve relatie met lezers is self-publishing. Een leuk voorbeeld hiervan is www.mijnbestseller.nl. Het past in de trend van burgerjournalistiek, en speelt in op de droom van vele lezers om zelf een boek te publiceren.

Denken in verhalen

Maar de echte, lange termijn oplossing om lezers te verleiden is natuurlijk lastiger. Het uitgeven van een hard-copy en eBook met een bijbehorende marketingcampagne is ontoereikend. De boekenwereld kan niet anders dan afstappen van het boek als business model. Een boek is soms gewoon te langzaam. Uitgevers moeten gaan denken in verhalen, en deze als volledig geïntegreerde content bij lezers aanbieden. Beter is om een nieuw verhaal aan te bieden als totaal concept, met bijbehorende apps, website, video’s en interviews. Een andere mogelijkheid met veel potentie is het gratis aanbieden van tablets (iPad, eBooks) en de content voor een zachte prijs verstrekken.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Elke bandiet zijn koosjere lied

Een kerk in Alabama pleit voor alternatieve straffen – verplicht een jaar kerkbezoek. Een aanlokkelijk idee, vindt gastauteur Mohammed Benzakour.

Job was intensief in het nieuws. De ene (met s) werd de hemel in geprezen omdat ie de mensheid ‘technologisch beschaafder’ had gemaakt, de ander (zonder s) werd aan de schandpaal genageld omdat ie ‘te beschaafd’ is, en weer een andere (de Bijbelse) is van stal gehaald als strijdwapen tegen de onbeschaafdheid.

Job is van alle markten.

Maar deze laatste Job, de Bijbelse, is boeiend. In het Amerikaanse Bay Minette (Alabama) zijn een aantal geestelijken de operatie ‘Restore Our Community’ gestart. De bedoeling is (tenzij de rechter roet in ‘t eten gooit) dat boeven voortaan mogen kiezen tussen celstraf of 1 jaar kerkbezoek.

Aardig idee leek me, jail or Job, bajes of bijbel, maar ‘t stuitte meteen op weerzin en hoongelach. Een laffe manier van zieltjeswinnerij! Hoezo scheiding van kerk en staat! Schande dat dit bolwerk van kinderverkrachters en bloedgieters zich over onze boefjes ontfermt!

Gutgut, de kerk kan ook niks meer goed doen, terwijl het toch echt wel Jezus was die zei dat ‘tollenaars en hoeren’ zullen voorgaan in het koninkrijk Gods.

Toch heb ik ook m’n bedenkingen. Want behalve dat de predikanten onbedoeld de indruk wekken dat kerkgang een vorm van boetedoening is, geloof ik niet dat je iemand in de Here krijgt door hem protocollair en bij decreet elke zondag braaf vooraan op de bankjes laat zitten met gekamde haartjes en een net pak. Vraag het aan Wolkers en ’t Hart.

Foto: copyright ok. Gecheckt 24-10-2022

De zorg van de hulpverlener

In onze nieuwe rubriek De Praktijk, vertellen vakmensen vanaf de werkvloer over hun werk, de samenleving, dilemma’s en politiek. De rubriek verschijnt voorlopig wekelijks. De auteurs zijn vakmensen die openhartig zullen berichten en daarom vaak onder pseudoniem schrijven. Vandaag vertelt Piet over de werkdruk in de Jeugdzorg.

Juni/Augustus 2011. Bijna iedereen in hulpverlenend Jeugdzorg land vliegt weer zo’n beetje uit. De maatschappelijk werker, de gezinsvoogd, de AMK medewerker, de raadsonderzoeker, centrale toegangsmedewerker, ambulant gezinshulp, de thuiszorg, de behandelend groepsmedewerker van de GGZ, de verslavingsdeskundige. Van Vlieland tot de Middellandse zee langs Renesse naar de Balkan. Maar voordat we gaan dan moeten we de zorgmeldingen, rapportages verzoekschriften de deur nog even uitgewerkt worden. Dat geeft tenminste wat rust in de kop als je naast je De Waard tent, met een stukje worst op de barbecue, zit.

Net terug van je eigen vakantie merk je snel dat deze zorgmeldingsgolf al langzaamaan binnen rolt bij de afdeling Jeugdbescherming, het spreekwoordelijk afvoer putje in de zorgketen. Via het AMK, Raad voor de Kinderbescherming en de rechtbank rolt de golf de afdeling van de Jeugdbescherming binnen. Weinig mankracht, tijdens de vakantie, in huis betekent al snel dat we de met elkaar, politiek, sector, provincie en afdeling, gemaakte afspraken moeten laten vieren. Er is een noodkreet en die moet worden opgelost. De daarbij getelde procentuele ziekte en zwangerschap opgeteld natuurlijk.

Foto: copyright ok. Gecheckt 12-10-2022

Een echte feminist is ook een heer

Wat moet een echte feminist met ingesleten fatsoensrollen? Karin Spaink draait de rollen om en gedraagt zich gewoon als heer. Het artikel stond ook in het Parool.

De rollen omdraaien is vaak leerzaam. Wat je eerder vanzelfsprekend vond, is nu oneerlijk of ongemakkelijk; wat normaal scheen, is verwarrend. Zodra een rolwisseling iemands beleving van de situatie anders maakt, wijst dat erop dat die rollen niet neutraal zijn. Omdraaiing maakt ongelijkheid en machtsverschil zichtbaar.

Neem zoiets onschuldigs als iemands jas ophouden. Tegenwoordig zien we dat als een hoogst innemend, zij het licht ouderwets gebaar. De geste wordt geapprecieerd, ook wanneer de uitvoering ervan tot onbeholpen gestuntel leidt. (Niet elke in-de-jas-geholpene is op de galante interventie voorbereid, niet elke in-de-jas-helper weet hoe je een jas hándig kunt ophouden.) De waardering overheerst: wat attent dat iemand me in mijn jas wil helpen!

Maar er speelt meer dan beleefdheid en egards, hoe hard iedereen die voor een ander een jas ophoudt ook roept dat hoffelijkheid het enige motief is. De geste is immers niet neutraal, preciezer, hij is niet sekseneutraal. Nooit houdt een gastheer gedienstig de jassen van de vertrekkende heren op, nooit helpt de gastvrouw de afscheid nemende dames vriendelijk in hun jassen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 18-10-2022

Engeland: niet in de euro, toch in de problemen

Engeland zit niet in de euro, maar net zo goed in de problemen. Het land wordt niet geplaagd door een wankele munt, maar wel door een te grote afhankelijkheid van energie, stelt Hans Verbeek.

Het Britse Office for Budget Responsibility (een soort centraal planbureau) maakte in november 2010 een prognose voor de economische groei in de komende jaren.

Men verwachtte tot 2015 een economische groei tussen de 2 en 3% per jaar. De blauwe banden geven de groei aan bij meevallers of tegenvallers.Men verwacht groei en geen krimp.

Maar in het vierde kwartaal van 2010 kromp de economie in het Verenigd Koninkrijk onverwacht met 0,5%. In 2011 laten de eerste twee kwartalen een zeer kleine groei zien van 0,5 en 0,1%.

Als je deze groeicijfers intekent in de prognoses, dan zie je dat de gerealiseerde groei minder is dan de slechtste prognoses.

 

Het Verenigd Koninkrijk doet niet mee met de euro en gebruikt nog gewoon het Britse pond. De Britse regering kan gewoon haar eigen monetaire beleid voeren en de Britse export wordt niet gehinderd door de sterke euro. Toch zien we dezelfde tegenvallende groei en moet de regering ook fors snoeien in de uitgaven. Er is een fundamenteel probleem, dat niet alleen de Euro-zone, maar ook de VS en het Verenigd Koninkrijk in problemen brengt.

Vorige Volgende