Overzicht

Gastauteur

2.335 Artikelen
3 Waanlinks
25 Reacties
Achtergrond: Jay Huang (cc)
Foto: Minister-president Rutte (cc)

Waarom moeten de provincies fuseren?

, door

ANALYSE - Provincies moeten fuseren om kosten te besparen. Maar volgens gastblogger Saskia liggen aan deze fusiedrang veel cynischer motieven ten grondslag. 

Wie op zijn werk een reorganisatie heeft meegemaakt zal ongetwijfeld ervaren hebben dat een reorganisatie ogenschijnlijk meer kost dan dat deze opbrengt. Iedereen zit ergens anders. Iedereen krijgt weer een andere computer waar van alles aan schort. Iedereen moet weer zijn boekenkast uitruimen en is daar weer een dag mee bezig. En uiteindelijk doet iedereen nog steeds ruwweg hetzelfde werk, op een handjevol mensen na dat eruit zijn gevlogen.

Onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen onder gemeentelijk besturen wijst uit dat een fusie tussen gemeenten geen enkele reële bezuiniging met zich meebrengt. De reden om te reorganiseren is dan ook altijd een andere, meer strategische. Minder bestuurlijke baantjes? Geen sprake van. Minder ambtenaren? Absoluut niet. Meer belastingopbrengsten? Nee, burgers gaan niet ineens ergens anders wonen.

Waarom waarom waarom. Wat is dan het idee achter een superprovincie. En waarom wil de VVD het zo per se en is ineens de PvdA ook om, en wil die zeer dringend zijn achterban overtuigen?

Ik kwam er maar niet uit en vind het echt helemaal niks. Als ik móet kiezen noem ik mezelf Brabander. Ik merk het aan alles, ook al praat ik gelukkig niet zo. Bovendien is Brabant een veel betere provincie dan alle andere provincies. De provincie heeft een zeer deugdelijk bestuur en draagvlak onder de bevolking. En de mensen daar zijn aardiger. Waarom zou iemand dat nou willen splitsen in een Oost-Brabant dat bij Limburg moet en een West Brabant dat bij Zuid Holland moet?

Foto: BBC Radio 4 (cc)

De politieke erfenis van Thatcher

, door

ANALYSE - Margaret Thatcher was een radicaal. Waarom kon ze zolang haar stempel op de Britse samenleving drukken? Een gastbijdrage van Armen Hakhverdian, Universitair Docent aan de afdeling Politicologie van de Universiteit van Amsterdam. Dit artikel verscheen eerder op het weblog Stuk Rood Vlees.

Margaret Thatcher was één van de meest iconische politici van de twintigste eeuw. Gisteren werd bekend dat ze op 87-jarige leeftijd is gestorven aan de gevolgen van een beroerte. De discussie om haar politieke erfenis is inmiddels losgebarsten, maar eigenlijk is die al jaren gaande. Wat mij betreft begint en eindigt elke discussie van die erfenis met de volgende grafiek:

Gini-UK-750x545

‘Stop Britain going red’

Hoge en en lage inkomens groeiden onder Thatcher in relatief korte tijd sterk uit elkaar. Bij haar aantreden in 1979 behoorde het Verenigd Koninkrijk wat betreft inkomensongelijkheid (hierboven gemeten aan de hand van de welbekende gini-coëfficient) tot de meest gelijke democratische samenlevingen ter wereld. ‘Thatcherism’ heeft dat voorgoed veranderd. Privatisering van staatsbedrijven, deregulering van de financiële sector, vleugellam maken van vakbonden,terugdringen van inflatie ten koste van hoge werkeloosheid; het zijn maatregelen die de Britten tot de dag van vandaag merken (voor legendarische media-optredens van Thatcher over haar economische beleid, zie hier en hier).

Thatcher heeft nooit een geheim gemaakt van haar plannen om de Britse samenleving ingrijpend te veranderen. Als ‘Leader of the Opposition’ merkte ze in 1977 op dat haar taak was ‘to stop Britain going red’. Na de verkiezingsoverwinning in 1979 zei Thatcher: ‘We have to move this country in a new direction, to change the way we look at things, to create a wholly new attitude of mind’. In 1984, toen haar economische plannen in een stroomversnelling raakten, stelde Thatcher: ‘I came to office with one deliberate intent: to change Britain from a dependent to a self-reliant society – from a give-it-to-me, to a do-it-yourself nation. A get-up-and-go, instead of a sit-back-and-wait-for-it Britain’.

Foto: JustinWoolford (cc)

Schaliegas gaat energieprijs verhogen

, door

ANALYSE - Schaliegas is geen duurzame oplossing voor energietekorten, zegt olie-activist Peter Polder. Schaliegas zal de prijzen namelijk flink opdrijven.

De winning van schaliegas vergt meer energie, duurdere installaties, meer water en chemicaliën en meer personeel dan de winning van ‘normaal’ aardgas. Daarom zal schaliegaswinning altijd duurder zijn dan normale aardgaswinning. En in een vrije markt betekent een hogere productieprijs een hogere vraagprijs. Dit zou een open deur moeten zijn. Toch hoor ik elke dag wel iemand roepen dat goedkoop schaliegas onze energie-intensieve industrie en landbouw in Nederland kan ondersteunen. De mensen die om ‘goedkoop’ schaliegas vragen konden in plaats daarvan wel eens stijgende energieprijzen krijgen.

Goedkoop te produceren aardgas wordt steeds schaarser. De aardgasproductie in de Noordzee en in ons eigen Slochteren, het grootste gasveld van West Europa, daalt al jaren. Nederland moet  in 2025 aardgas importeren als we de vraag naar aardgas niet kunnen laten dalen. Europa zal zijn aardgas in toenemende mate importeren uit Rusland en Algerije. Als het tenminste lukt om daar nieuwe, grote gasvelden te ontwikkelen. En als de combinatie van stijgende binnenlandse vraag, export naar China en binnenlandse onrust geen rem zet op de exportcapaciteit.

Gamechanger

Schaliegas wordt door sommigen aangeprezen als de grote gamechanger. Verwijzend naar de lage prijs in de VS, hoopt men op overvloedig goedkoop gas. De gasprijs in de VS is ondertussen overigens sterk aan het stijgen. Desondanks is de $4/MMBTU die er nu gevraagd wordt nog steeds te laag om de kostprijs van gemiddeld $8/MMBTU te dekken. De schaliegasindustrie in de VS lijdt dan ook zwaar verlies, bedrijven vallen om, boeken af op hun reserves en schalen hun investeringen terug. Ook in de VS is de winning van schaliegas duur en werden de tijdelijk lage prijzen veroorzaakt door overaanbod. Schaliegaswinning
in de VS heeft alleen toekomst als de prijzen naar een Europees niveau stijgen.

Foto: Pim Geerts (cc)

Het Marokkanendebat is fout, deal with it…

, door

ANALYSE - Laila Ezzeroili publiceerde gister een stuk waarin ze probeert uit te drukken wat het is om een stigma te dragen en hoe zij daar tegen in verzet wil komen. Maar velen, zo bleek, lazen haar stuk anders, zo ook Thomas van Aalten in zijn reactie. Waar ligt het misverstand? Een gastbijdrage van Rogier van Reekum.

Ezzeroili beklaagt zich in haar stuk over de neiging die we allemaal hebben om te wijzen op ‘Marokkaanse Nederlanders’ die stigma’s weerleggen: ‘We riepen wel dat Marokkanen heus wel deugen, maar liever dan te hameren op artikel 1 van de grondwet, probeerden we het stereotype ijverig te weerleggen of hoogmoedig te negeren.’

Dat is de paradox van stigma: wie het weerlegt, bevestigt het. Als uitweg bepleit Ezzeroili dan ook een principieel protest: ‘Onze etniciteit gaat over ons wezen, onze ik, ons mens-zijn. Niet omdat onze etniciteit ons definieert, maar omdat we onze etniciteit altijd in de ogen van de ander weerspiegeld zullen zien. We mogen niet toestaan dat onze kinderen een negatief beeld van Marokkanen, van moslims en uiteindelijk van het zelf, verinnerlijken. Wat we ook vinden van de Marokkaanse opvoeding, de islam, hoofddoeken en vrouwen- en homo-emancipatie.’

In die laatste zin speelt de paradox van stigmatisering zich af. Stigmatisering is alleen te adresseren wanneer we besluiten dat ze principieel – ongeacht mogelijke problemen – onrechtvaardig is. Dat is wat Ezzeroili zichtbaar wil maken: ‘Maar bovenal wil ik mijn kinderen inprenten dat ze wel goed zijn als Marokkanen.’

Foto: FaceMePLS (cc)

Parlementaire ongehoorzaamheid

, door

OPINIE - Een aantal parlementariërs heeft aangegeven tijdens de inhuldiging van de koning geen eed af te leggen. Staatsrechtdocent Mentko Nap heeft moeite met die opstelling.

Rondom de inhuldiging van de koning worden momenteel allerlei staatsrechtelijke rookgordijnen opgetrokken. Diverse Kamerleden voelen er weinig voor een eed of belofte van trouw aan de in te huldigen koning uit te spreken. Ze menen dat ze bij de aanvaarding van hun Kamerlidmaatschap voldoende loyaliteit hebben gezworen, of ze hebben republikeinse bezwaren tegen de regeringsvorm.

Gerrit Wim Voermans verleende staatsrechtelijke munitie voor het verzet met een wel heel avontuurlijk betoog over de verhouding tussen Grondwet en Statuut. SP’ers Karabulut en Fashir zullen hun toegangskaartjes voor de Nieuwe Kerk ongebruikt laten, terwijl Partij voor de Dieren-politici Thieme, Ouwehand en Koffeman er in de Nieuwe Kerk het zwijgen toe zullen doen. Vorige week meldden ook vier GroenLinksers (Voortman uit de Tweede Kamer en Strik, De Boer en Ganzevoort uit de Eerste Kamer) zich aan als lid van het geen-Eedgenootschap.

Het relletje is aangewakkerd doordat twee Eerste Kamerleden vragen hebben gesteld aan de minister-president. De parlementariërs informeerden bezorgd of de af te leggen eed of belofte de handelingsvrijheid van volksvertegenwoordigers zou beperken, en of voor het afleggen van belofte of eed een staatsrechtelijke verplichting bestaat. In zijn antwoorden op de vragen heeft de minister-president bijzonder onhandig geopereerd door te stellen dat de inhuldigingsverklaring ‘geen zelfstandige juridisch-constitutionele betekenis’ toekomt. Veeleer zou de belofte of eed uiting geven aan hoe fijn koning en volk het samen hebben in het koninkrijk. Aan niet-naleving van de wet zijn geen gevolgen verbonden, aldus de premier.

Foto: PlanetObserver (cc)

Opgestoken vinger en eigen boezem

, door

ANALYSE - Het kabinet en de Tweede Kamer zitten niet op één lijn wat betreft Europa, schrijft Ruben de Graaff. 

Minister Timmermans stuurde, samen met zijn Deense, Duitse en Finse collega’s, op 6 maart een brief aan Commissie-voorzitter Barroso. Daarin onderstrepen zij het belang van het beschermen van het Europese project als waardengemeenschap, juist in tijden van euroscepsis en financiële malaise. Zij schreven:

As you very rightly stated in your State of the Union Address, there are limits to our institutional arrangements when it comes to ensuring compliance. Neither the procedures enshrined in the Treaties nor the EU fundamental rights charter provide for sufficiently targeted instruments.

Dat is nog zacht uitgedrukt. De Europese Commissie zit met de handen in het haar nu in Hongarije een pakket constitutionele amendementen van kracht is geworden dat op gespannen voet staat met rechtsstatelijke beginselen. Met name de rechterlijke macht moet het daar ontgelden. Zo kan de President van de Hongaarse Raad voor de Rechtspraak voortaan rechtszaken bij de ene rechter weghalen en overhevelen aan een andere rechter (hierbij verbleekt de Nederlandse affaire Chipshol) en is de rechtskracht ontnomen aan alle (!) uitspraken van het Constitutionele Hof die voor het inwerkingtreden van de nieuwe Grondwet zijn gewezen (zie eerder dit blog en de amendementen). De vier diplomaten schrijven:

Foto: copyright ok. Gecheckt 22-04-2022

Antisemitisme, jodendom en het Geroofde Land

, door

LONGREAD - Antisemitisme kan zoveel verschillende dingen betekenen, schrijft Bart Voorzanger, dat het zonder uitgebreide toelichting erg weinig zegt. Veel recent “antisemitisme” is in feite anti-zionisme, en daar is inhóudelijk weinig mis mee.

Een antisemiet is iemand die op grond van bepaalde overwegingen over een bepaalde groep mensen een negatief oordeel heeft en daar graag bepaalde consequenties aan verbonden zag. Maar die overwegingen, die groep, dat oordeel, en die consequenties kunnen allemaal flink variëren. Het oordeel varieert van ‘mijn beste vriend is joods, maar als schoonzoon had ik hem toch liever niet’ tot hartgrondige haat. De gewenste consequenties varieert van enige distantie – ‘met zulke mensen gaan wij liever niet om’ – tot totale vernietiging. De overwegingen variëren van religieuze overtuigingen die je niet deelt, via politieke overtuigingen die je nadrukkelijk afwijst, tot karaktereigenschappen die je verafschuwt.

Antisemitisme kan dus variëren van enige reserve tegenover een religie met gebruiken die je bevreemden en waar je maar het liefst niet te veel mee geconfronteerd wordt, tot blinde haat jegens een groep die je het liefst zag uitgemoord. En daartussen ligt een multidimensionale wereld aan mogelijke andere invullingen. Dat maakt ‘antisemitisme’ niet tot een erg helder en veelzeggend begrip.

Foto: Surreal Name Given (cc)

Het gelijk van Turkije

, door

OPINIE - Turkse bemoeienis met de Nederlandse kinderopvang leidt tot heftige verontwaardiging, maar dat is onterecht. Wie Turkije wil verbieden wat Nederland wel mag – zijn zorgen uiten over de gang van zaken elders – meet me twee maten, zegt Bart Voorzanger.

Turkse bemoeienis met de Nederlandse kinderopvang leidt tot heftige verontwaardiging. Die verontwaardiging is onterecht. Wie Turkije wil verbieden wat Nederland wel mag – zijn zorgen uiten over de gang van zaken elders – meet me twee maten. We doen er beter aan eens wat langer stil te staan bij onze omgang met onze religieuze en culturele minderheden.

Je kunt het geen mens en geen dienst verwijten dat die het onmogelijke nalaat. Als er voor een islamitisch jongetje dat nú uit huis moet, geen andere plek is dan een liefdevol lesbisch paar, zal het daar worden ondergebracht en rest ons niets dan grote dankbaarheid jegens het gastvrije stel en de dienst die het jongetje en hen bijeen bracht.

Het is natuurlijk treurig dat er geen gastgezinnen te vinden zijn die de thuiscultuur van het jong wat dichter benaderen, en ’t is verleidelijk het gebrek aan islamitische gastgezinnen toe te schrijven aan de comfortabele gemakzucht van mensen die hier alleen maar heen kwamen om te profiteren van ónze vrijheid en ónze welvaart. Maar wie wat meer contact met de betrokken gemeenschappen heeft, weet beter.

Foto: Pin-Sylvestre (cc)

Waar begrip ontstaat, verdwijnt het oordeel

, door

OPINIE - Wie tijd en liefde krijgt, kan zich losmaken van de maatschappelijke norm en daarmee de wereld veranderen, zegt Seth Lievense, blogger voor maatschappelijke verandering en duurzaamheid.

De samenleving lijkt te verharden en liefde voor de medemens steeds moeilijker op te brengen. We verbazen ons erover, keuren het af en leggen de schuld bij het verknipte individu. Inlevings- en inbeeldingsvermogen stellen ons echter in staat de omstandigheden van de omgeving -ouders, school, vrienden- en de vroegere omstandigheden mee te nemen. Empathie leert ons vragen welke maatschappelijke verantwoordelijkheid we zélf dragen voor zijn of haar actie. Wat is de rol van empathie en liefde in onze westerse samenleving? En wat impliceert liefde eigenlijk? Is het een vervlogen droom van de jaren ’60 of heeft ze onze westerse samenleving nog veel te leren?

Liefde betekent veel meer dan ons enge huidig culturele begrip ervan. Zo kenden de Grieken kenden naast eros, de romantische liefde zoals wij haar kennen, ook nog philia en agápe. Philia beslaat de intieme band tussen vrienden, vriendschappelijke liefde, en werd hoger gewaardeerd dan eros. Ze bood houvast in het leven. Agápe was in de ogen van Martin Luther King de belangrijkste vorm van liefde en beslaat een onvoorwaardelijke liefde naar eenieder, naar de medemens. Vanuit deze brede benadering van liefde kijken we naar begrip en empathie en het belang hiervan voor maatschappelijke verandering.

Foto: Newsphoto (cc)

De brief van Lodewijk Asscher

, door

BRIEF - Eerder deze maand schreven Mohammed Rabbae en Abdou Menebhi namens een onbekend aantal Marokkaanse organisaties een brief aan PvdA-voorzitter Spekman. Ze lieten hierin weten Marokkaanse-Nederlanders sterk te zullen adviseren om niet op de PvdA te stemmen, wanneer de PvdA in de Eerste Kamer steun zou geven aan het wetsvoorstel om de kinderbijslag en de uitkeringen voor nabestaanden in Marokko stop te zetten.

PvdA minister Lodewijk Asscher die het voorstel aan de Eerste Kamer gaat voorleggen, reageert hieronder.

Geachte heren Rabbae en Menehbi,

Van PvdA-voorzitter Hans Spekman kreeg ik uw brief doorgestuurd die ook gepubliceerd is op verschillende internetsites. Omdat u in die brief aankondigt ervoor te zorgen dat Marokkanen niet meer op de PvdA stemmen vanwege mijn optreden, reageer ik zelf.

Ik moet bekennen dat ik ben geschrokken van uw brief. Niet vanwege het oneigenlijke electorale dreigement: als de PvdA in de Eerste Kamer het wetsvoorstel rondom beperking van export van de kinderbijslag naar landen van herkomst steunt, zorgt u dat Marokkanen geen PvdA meer stemmen bij de komende Gemeenteraadsverkiezingen.

Nee, ik ben geschrokken vanwege het beeld dat u blijkens uw brief koestert van Marokkaanse Nederlanders. Het is nogal een bevoogdende stelling om te beweren dat onze landgenoten van Marokkaanse komaf blijkbaar jaren op uw advies PvdA hebben gestemd en daar eveneens op uw advies weer mee zouden stoppen.

Foto: v3rbo.com (cc)

Bepalen wetenschapsjournalisten wat wetenschap is?

, door

OPINIE - De affaire Van Schayck (wetenschapper stapt op na uitspraken over wonder) brengt de pennen in beweging. Volkskrant-journalist haalt uit naar christelijke wetenschappers. Taede Smedes dient Keulemans van repliek.

Volkskrant-wetenschapsjournalist Maarten Keulemans heeft een persoonlijk antwoord geschreven op de brief van de brandbrief van de hoogleraren van gisteren. Keulemans brief is hier te vinden (en ook hier, op de site van De Volkskrant zelf). Ik weet niet precies hoe ik de brief moet interpreteren. Ik vind de brief schokkend, een wetenschapsjournalist onwaardig. Zelfs zodanig ideologisch van aard, dat ik van mening ben dat deze uitingen van Keulemans de objectiviteit van de kwaliteitskrant die De Volkskrant is, in gevaar brengt. Ik zal het uitleggen.

Schokkend naïef

Ik ga het niet hebben over Keulemans ideeën van wonderen. Hij heeft overduidelijk geen idee wat een ‘wonder’ in de context van het christelijk geloof inhoudt. Hij ziet Jomanda-achtige taferelen voor zich. Onzin natuurlijk, maar retorisch sterk, je hebt de lachers meteen op je hand. Maar dit is een discussie die op een andere tijd gevoerd kan worden. Mij gaat het nu om heel iets anders.

Keulemans schrijft schokkend naïef en in mijn ogen een wetenschapsjournalist onwaardig over Van Schayck:

‘Christenen als Van Schayck hebben lak aan de wetenschap. Leuk, die wetenschap, maar als puntje bij paaltje komt kun je je te korte been lekker tóch een stukje langer bidden. Een wonder, heet zoiets dan. Maar het is gewoon valsspelen: als je ze om bewijs vraagt, is dat opeens nergens te vinden, en verschuilen ze zich achter ‘een persoonlijke mening’ of ‘een eigen ervaring’.’

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De heilige stoel der verenigde vergadering

, door

ACHTERGROND - Een korte geschiedenisles van Clara Mens over de pogingen de voorzitter van de Tweede Kamer het voorzitterschap der verenigde vergadering toe te bedelen.

De aanstaande troonswisseling richt – net zoals iedere Prinsjesdag trouwens – onze aandacht op een van de meest merkwaardige bepalingen van onze Grondwet. Het gaat hierbij niet om de vrijstelling van persoonlijke belastingen die de koning geniet, maar om het voorzitterschap van de verenigde vergadering waarin de nieuwe koning straks wordt ingehuldigd. Al sinds 1815 bepaalt de Grondwet dat de voorzitter van de Eerste Kamer  de leiding heeft van de verenigde vergadering. Dat is merkwaardig. Deze voorzitter is immers net als zijn collega’s in de Senaat niet rechtstreeks door de bevolking gekozen. De voorzitter van de Tweede Kamer is dat wel. Pogingen van de Tweede Kamer om het voorzitterschap van de verenigde vergadering te claimen zijn echter mislukt. Tot tweemaal toe sneuvelden daartoe strekkende wetsvoorstellen bij de grondwetsherziening van 1983, en beide malen in de Eerste Kamer.

Het huidige artikel 62 van de Grondwet is in de bijna 200 jaar van zijn bestaan inhoudelijk niet gewijzigd. Zijn voorganger van 1815 bepaalde al “De Voorzitter der Eerste Kamer heeft het beleid der [verenigde] vergadering” en vandaag de dag geldt dit uitgangspunt nog steeds. De inhuldigingsvergaderingen van 1898, 1948 en 1980 werden dan ook voorgezeten door de Eerste Kamervoorzitters Van Naamen van Eemnes, Kranenburg en Thurlings, terwijl de huidige voorzitter De Graaf op 30 april zal voorzitten. Het had echter niet veel gescheeld of deze had de eer aan zijn collega Van Miltenburg van de Tweede Kamer moeten laten. Eind jaren ’70 en begin jaren ’80 heeft de Tweede Kamer op initiatief van het ARP-kamerlid Willem de Kwaadsteniet namelijk getracht het voorzitterschap van de verenigde vergadering te claimen. In februari 1980 nam de Tweede Kamer met overgrote meerderheid een amendement van deze De Kwaadsteniet aan, dat tevens was ondertekend door grootheden als Van Thijn (PvdA), Kappeyne van de Coppello (VVD), Brinkhorst (D66) en de communist Marcus Bakker. Het amendement veranderde de woorden ‘Eerste Kamer’ in ‘Tweede Kamer’, opdat de voorzitter van de Tweede Kamer voortaan de leiding over de verenigde vergadering zou hebben. Alleen SGP en GPV stemden tegen.

Vorige Volgende