Top drie Nederlandse taboes
Edge of Europe trapt de overzichtenmaand af met een top drie van Nederlandse taboes. Opvallend is dat ik geen incidenten heb kunnen vinden in 2011 in Nederland die wijzen op taboes rond de islam of de profeet Mohammed. Ik zal niet ontkennen dat die taboes bestaan, maar deze zorgden het afgelopen jaar niet voor vuurwerk of voor media die zich in rare bochten wringen.
Er heerst in Nederland een taboe op rechts terrorisme. Breivik was een “eenzame gek”, de naziterreuraanslagen op moslims en andere Kanacken in Duitsland heten nog altijd zuinigjes “dönermoorden” en de vele pogingen tot aanslagen op moskeeën in Nederland worden keurig onder het tapijt geveegd. Rechts terrorisme bestaat niet. Terreur is het exclusief domein van links en natuurlijk vooral van hun bloedbroeders de moslims, wier kinderen dan ook al jaren “straatterroristen” worden genoemd. Dus: kinderen die rondhangen en naar je buurmeisje sissen zijn terroristen en Duitse neonazi’s die Turken overhoop schieten uit extreemrechtse politieke motieven zijn dat niet.
Een enorm taboe is ook Geert Wilders afbeelden als dode. Dit leidde tot moralistische afkeurblogjes en een krokodillentranen huilende Hero Brinkman bij Pauw & Witteman. Een gevoelig mens, die Hero. Een kraker die een – echte – schedelfractuur is geslagen, is “mooi” want “ze staat nog“, maar zijn – getekende – vriend en politiek leider met een – getekende – keukenschaar in zijn borst is aanleiding voor minutenlang gedreig met rechters en gedramatiseer, bijgestaan door Witteman die de voormalige ME’er gedienstig een misplaatste vergelijking met Theo van Gogh aandraagt.
