Zoekresultaten voor

'Nieuw-Nederland'

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (18)

Een prettig Uiteinde: Season of Holidays

Gelukkig, ’the Season of Holidays’ zit er weer op. Voor mij persoonlijk is het einde van de feestdagen het meest plezierige aspect. Ik heb een instinctieve weerzin tegen religieuze gebruiken, hoe fijnzinnig of gecultiveerd die ook vorm gegeven of hoezeer die ook verbasterd zijn tot seculiere volksgebruiken. Ik kan de feestdagen maar moeilijk onderscheiden van of anders zien dan de primitieve, heidense gebruiken van inheemse stammen om geintoxiceerd op tromgedrum rond een totem te dansen. Er hangt bij elk volk de geur van een hoogontwikkelde beschaving rond haar gebruiken, maar die geur verstikt mijn luchtwegen.

Thanks Giving (4e donderdag in november), Kerstmis (de avond van 24 december en 25 december) en Oud en Nieuw Jaar, het hele repertoire aan feestdagen heb ik ook dit seizoen weer met een melancholiek gevoel aan me voorbij zien trekken. Soms denk ik dat ik misschien wel simpelweg Hollands nuchter ben in mijn appreciatie van al deze vrolikheid, of erger nog eenvoudig Calvinistisch, maar ook toen ik nog in Nederland woonde moest ik dezelfde massaal bezochte volkskermis plichtmatig ondergaan. Het eigenaardige leek mij altijd dat de idiotie ervan vrijwel iedereen leek te ontgaan, de exacte werking van dit verschijnsel ontgaat me ook nu nog volkomen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (17)

UPDATE (20051008-1101pm): Grootste Auto-Onderdelen Fabrikant van Amerika ‘Delphi’ (50.000 personeel) failliet!

Dood op Krediet: het Failliet van Amerika (1)

Correspondent AmerikaOp 17 Oktober 2005 wordt in Amerika de hervorming van de Faillisementswet, ’the Bankruptcy Law’ officieel van kracht. De wet moet het vooral moeilijker maken om een persoonlijke liquidatie aan te gaan en heet officieel dan ook ‘Bankruptcy Abuse Prevention and Consumer Protection Act (BAPCPA)’. Amerika is berucht vanwege de schulden economie en de spectaculaire bedrijfsfaillissementen van de laatste jaren. Een close-up van de Amerikaanse schulden economie, waarin Sargasso een voorproefje op de Ondergang van het Amerikaanse Imperium neemt.

Introductie
Het meest bekende hoofdstuk uit de Amerikaanse Faillisementswet is het in de volksmond bekende ‘Chapter 11.’ Dit hoofdstuk 11 uit de Bankruptcy Law heeft als belangrijkste oogmerk het herstructureren van op zich levensvatbare bedrijven die door omstandigheden echter niet in staat zijn gebleken te voldoen aan de schuldeisers. In de laatste jaren is men ook buiten Amerika vertrouwd geraakt met de term ‘Chapter 11’ vanwege de spectaculaire faillissementen van multinationals als Enron, Pacific Gas & Electric, Worldcom, Adelphia, MCI, K-Mart, Global Crossing, Mirant, Westpoint Stevens, Trump Hotels and Casinos, Pegasus Satellite Communications, United, TWA en US Airways, Arthur Anderson, QWest en recentelijk nog van Delta en Northwest Airlines. Toch is deze wet slechts 1 hoofdstuk uit een veel omvangrijker Codex.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (16)

Een verloren zoon, een verloren zoon

Het toeval wil dat ik niet de eerste in de familie ben die naar Amerika emigreerde. Maar lange tijd dacht ik van wel, totdat tijdens een recente familiedag een achterneef uit de hoge hoed kwam die in 1964 naar Amerika was vertrokken. Het toeval wil ook dat ik sinds een week weer eens ruimschoots de tijd heb om te doen wat ik wil. En dus, onder het Amerikaanse motto ‘Easy to hire, Easy to fire,’ en met de verdiensten van mijn ‘Unemployment Benefits’ van $405 per week, nam ik de gelegenheid waar om de vroegere pionier uit de familie tak van vader’s kant te bezoeken in Bethlehem, PA.

Nederlanders bevolken het gebied tussen de Delaware rivier en de Connecticut rivier al eeuwen. Als moderne kolonist, behoor ik tot die zonen van het Groot-Nederlandse vaderland die tot de glorie en welvaart van ons allen en die van de koning, dit barre land ver van de gemakken van huis en haard onderwerpen aan onzer wil. Zulkse pioniersarbeid vereist natuurlijk een bijzonder karakter van een man. Ik wist dus wel dat een weekeinde met familie overzees niet zo saai zou zijn als in het thuisland.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (15)

De Een zijn Dood (Memorial Day 2005)

“Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.”

Amerika heeft een relatief korte geschiedenis, die officieel begint met de Onafhankelijksverklaring van 1776. De Amerikaanse Revolutie van 1776 vormde een grote bron van inspiratie voor de Fransen, waarna Napoleon in Europa de grote sprong voorwaarts maakte naar de moderne tijd. Het kostte Europa nog wel even een paar verlate revoluties en reactionaire tegenslagen, maar nadat de Amerikanen Europa opnieuw tweemaal bevrijdden kenden dan ook alle Europeanen voortaan het voorrecht van de universele vrijheid.

De geboorteplaats van de Amerikaanse vrijheid is Lexington, een klein plaatsje in Massachussetts, in Nieuw Engeland. Je kunt er nog de kroeg bezichtigen waar het idee van de Amerikaanse Vrijheid zijn hoofdkwartier had. In zekere zin, is er niet veel veranderd, ook nu combineren de grootste voorstanders van de Amerikaanse Vrijheden alchohol en idealen in hun leven alsof deze uitwisselbare illusies betreffen.

Natuurlijk, is de Amerikaanse Vrijheid de democratische beginselen van de oude Grieken een zeker intellectueel eerbetoon verschuldigd. Die wordt dan ook volop betoond in Amerika, vooral in de officieuse nationale architectuur, die de Dorische en Ionische stijlen reflecteert in de meeste regeringsgebouwen, zoals het Witte Huis, het Congres, het Lincoln Monument, en de vele rechtsgebouwen en gebouwen van lokale overheden.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (14)

Het Voorrecht van Immigratie – Amerika en Mexico

Inleiding
Vreemdelingen wekken in de mens een oneigenlijk gevoel op, waar ook ter wereld, en door alle tijden in de geschiedenis. Immigranten zijn de fysieke vertegenwoordiging van een psychologisch neiging van de menselijke ratio tot herhaling, tot het eigenmaken van zichzelf. Daarom is de immigrant niet welkom, omdat deze de ontkenning van de menselijke Id is, het onderbewustzijn dat niet tot de Ego, het bewuste Zelf, behoort. Albert Camus bracht het niet onverdienstelijk aan het licht in zijn novelle L’Etranger, waarin dit gebrek aan inleving in de ander wordt verwoord. De vreemdeling is een eenzame ziel in de woestijn. Een menselijk gebrek niemand vreemd.

In de VS wonen 285 miljoen mensen, waarvan er 33,5 miljoen buiten de VS geboren zijn, oftewel 12% van de Amerikaanse bevolking is eerste generatie immigrant, vreemdeling in eigen huis. In een stad als New York is dit cijfer zelfs 40%, een enorm aantal, zeker gezien de omvang van een stad als New York. En wat gold voor de Duitsers, wat gold voor de Russische Joden, de Ieren, de Italianen, de Puerto Ricanen, dat geldt tegenwoordig voor de Mexicanen en Latinos uit andere Zuid-Amerikaanse landen: de vreemdeling is niet welkom, is slechts goed genoeg voor hard en laag betaald werk, en ondervindt een racisme zonder mededogen. In zekere zin, is dit een sociale wet die overal ter wereld en altijd geldt, van de Joden, Fransen en Duitsers in de Gouden Eeuw in de Lage Landen tot aan de vreemdelingen van nu, de Marokkanen en de Turken, en om die reden alleen wellicht niet zorgwekkend. Huidskleur is hier van ondergeschikt belang, het betreft een sociaal-economisch en cultureel-psychologisch mechanisme, dat slechts met opeenvolgende generaties afslijt, wanneer nieuwe groepen de plaats innemen van vorige.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (13)

The Lone Star Recipe
Is er een Kapitalistische Dokter in de Zaal?

Het Utopia van het collectieve bezit van de produktiemiddelen gold jarenlang als het panacee voor de ziektebeelden van de wereld: ongelijkheid, armoede, oorlog. Immers de diagnose was kapitalisme en het kanker van het kapitalisme was eigenbelang en priv

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (11)

Het Geloof in het Markt Deja Vu

Toen John Law het idee van papieren geld en een centrale bank introduceerde werd hij uitgelachen en weggehoond. In Frankrijk in 1715 vond hij wel gehoor uiteraard, maar zijn centrale bank werd tevens de eerste economische ‘bubble’ door het Mississippi Fiasco. Toch is geld inmiddels onze heiland en de enige bedreiging is wellicht het internet en het electronische betalingsverkeer. Maar daarmee lijkt het belang van de economie alleen maar verder toe te nemen.

De kolossen staalbouw rond Rockefeller Center tussen Fifth en Sixth Avenue, rond 50th Street en het door de Hollanders ‘gestichte’ Wallstreet, met zijn merkwaardige combinatie aan bouwval, wolkenkrabbers en historische kerkjes en neo-klassieke gebouwen, zijn niet alleen het hart van NYC, het is ook het hart van de wereldeconomie. Tuurlijk, London is ook belangrijk, en wat een prachtige ervaring om een jaar in Tokyo te werken, maar eigenlijk is dat alles maar een opmaat of een ritme waarop de echte melodie van de wereldmuziek gespeeld wordt. Misschien duurt het nog maar 10 jaar of misschien 20, maar het financiele hart van de welvaart van het wereldlichaam, waar zovele menselijke parasieten hun bestaan van afhankelijk is, dat ligt en klopt voorlopig nog op 7 uur vliegen van Nederland.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (10)

Correspondent AmerikaDe Partij van de Arbeid
Back in the USSR

Honderd en vijftig jaar geleden ongeveer ontdekte de intellectuele klasse dat de arbeiders niet alleen de benen en handen van de maatschappij waren die voor hen het vuile werk opknapten, maar dat deze georganiseerd kon worden tot een machtige en invloedrijke politieke machine. Sindsdien stortten hele groepen rijkeluiszoontjes en

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (6)

De Nor’easter

De eerste nor’easter sneeuw storm dit jaar heeft het landschap bedekt onder een egale laag witte sneeuw van ongeveer 25 centimeter. De wegen zijn stil, hier en daar schuift een op dit weer onberekende Toyota of Nissan weg in de bocht. Alleen de pick-ups en SUVs met de gele sneeuwschuivers op de voorbumper gemonteerd rijden af en aan, maar het is onmogelijk voor de ‘4-wheel drives’ om de sneeuwval bij te houden. Deze sneeuwschuivers zijn doorgaans op contract basis ingehuurde kleine zelfstandigen die nog voor het seizoen goed en wel begonnen is, ingehuurd worden tegen een vaste prijs, sneeuwval of niet. Het is de gok van de vrije markt, een spel dat zowel client als zelfstandige speelt in de hoop dat het geluk van het seizoen aan hun zijde is. Zou er veel sneeuw vallen dit jaar of slechts een paar tientallen centimeters. Een van de twee partijen zal geld moeten bijleggen op het contract, hoe dan ook. Ik heb de logica van dit soort afspraken nooit helemaal begrepen, helaas. Het gevolg is onherroepelijk dat je werk doen inhoudt dat je geld verliest, aangezien de sneeuwschuiver het geld al op voorhand in de zak heeft nog voordat hij een vinger uitgestoken heeft. Dus, bij elke sneeuwval, zakt het lood hem diep in de schoenen, want het betekent verloren tijd die beter besteed had kunnen worden ware het niet die f@#ing sneeuw. Meer vraag naar sneeuwschuivers als gevolg van de vele sneeuw zou het volgende jaar weliswaar hogere prijzen veroorzaken, maar dat zou slechts betekenen dat nog meer pick-up en SUV eigenaren een gele metalen sneeuwschuiver zouden aanschaffen, hetgeen de prijs weer in evenwicht zou brengen, terwijl het twee jaar eropvolgend de prijzen weer lager zouden zijn dan ze nu al waren als gevolg van de vele sneeuwschuivers. Daarentegen is er de op quid pro quo basis werkende sneeuwschuiver, die de eerste sneeuwvlokken met een glimlach tegemoet ziet, die fluitend de sneeuw van de weg veegt en vreugde aan zijn metier beleefd, voor wie lage grijze luchten in de winter liever zijn dan azuurblauwe hemelen in de zomer.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (5)

Koffie Cultuur in de VS

Sinds ik in de VS woon ben ik eigenlijk pas echt koffie gaan drinken. Misschien is het een toevallige samenloop van omstandigheden waaruit ik misleidende conclusies trek, maar koffie en Amerika zijn voor mij innig met elkaar verbonden. Weliswaar drinkt de gemiddelde Europeaan meer koffie per hoofd van de bevolking, maar het culturele belang en het effect ervan op de gemiddelde Europeaan lijkt me aanzienlijk kleiner dan op de gemiddelde Amerikaan. Koffie in de VS is immers een culturele obsessie. Bedrijfsketens met duizenden vestigingen zoals Dunkin-Donuts of Starbucks bepalen het straatbeeld. Met name in de ochtend (90% van de koffie in de VS wordt in de ochtenduren geconsumeerd) haasten zich honderden miljoenen witte schuimbekers met vetgedrukte oranje en roze letters over straat, in de ochtendspits of in de trein, drive-ins zijn een laatste stop voor het leger gehelmde en gatatoueerde bouwvakkers op weg naar de bouwplaats, tijdens de lunch duiken mannen strak in het pak de coffeeshops in, studenten hangen van de vroege namiddag tot de late avond in de comfortabele banken van een van de coffeeshops rond de campus om de laatste of de eerste hand te leggen aan een werkstuk, en politieagenten houden zich warm tijdens het bewaken van wegopbrekingen met koffie.

Dit massa-psychose ritueel is er de oorzaak van dat de diepste indruk van Europa die Amerikanen hebben is dat auto’s er geen bekerhouders hebben (hetgeen in de VS is alsof je een auto zonder wielen verkoopt) of dat men er zulke ontzettende kleine kopjes koffie schenkt, zo klein blijkbaar dat mijn schoonvader per definitie altijd 2 koppen koffie bestelde. Het is dan ook mijn stellige overtuiging dat de snel geagiteerde en geobsedeerde aard van de New-England-er te wijten is aan de monstermaten koffie die er gedronken worden. De naam koffie komt niet voor niets van het Arabische ‘qahwa’, dat letterlijk “wat de slaap voorkomt” betekent. De Arabieren kookten sinds de 9e eeuw de koffie bonen in water en dronken het stimulerende extract als alternatief voor alcohol dat voor Moslims verboden is.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Bericht uit Nieuw-Nederland (4)

Blij dat ik Rij op het Spoor

Vanaf het begin der tijden al herinner ik me de discussie over de verzelfstandiging van de Nederlandse Spoorwegen, en op de een of andere manier lijk ik mij te herinneren dat in die discussie, zoals in alle andere discussies over privatisering overigens, dat er steeds maar weer naar de VS werd gewezen om aan te tonen hoe noodzakelijk die verzelfstandiging wel niet is. Een andere indruk die ik gedurende de loop der tijden heb overgehouden aan de privatisering van de Nederlandse Spoorwegen, is dat het een chaos zoniet een complete mislukking is, en dat het door links wordt gebruikt om aan te tonen dat alle privatiseringen per onmiddelijke ingang moeten worden stilgezet. Het credo nu is niet meer ‘de markt’ maar ‘pas op de plaats’. Voorstanders van privatisering worden ‘markt-fundamentalisten’ genoemd, het management van de NS heet steevast ‘mismanagement’, het befaamde ‘rondje rond de kerk’ beleid was de druppel, kortom ‘crisis op het spoor’. Toen ik naar de VS verhuisde was mijn verwachting dan ook dat ik een volkomen geprivatiseerd openbaar vervoer systeem zou aantreffen zonder de mistwolk van problemen en frustraties die rondom het hele idee van ‘Openbaar Vervoer’ was opgetrokken in Nederland. Dus besloot ik me eens te wagen aan een vergelijking tussen de spoorwegen in de VS en de NS.

Volgende