Het is de erven van wijlen Jacques Goudstikker eindelijk gelukt grote delen van zijn collectie terug te krijgen. Deze collectie was gedurende WOII grotendeels in handen gekomen van de Duitsers en met name van Herman Göring, die een grote kunstliefhebber was.
In deze teruggave bevindt zich een bijzonder geval. 
Het schilderij “De huwelijksnacht van Tobias en Sarah” van schilder Jan Steen hangt in Museum Bredius in Den Haag en bestaat van oorsprong uit twee delen. De rechterkant behoorde tot de collectie van de verzamelaar Bredius en de linkerkant hing jarenlang in Utrecht. In 1996 zijn beide panelen samengevoegd tot een schilderij.
Nu blijkt de linkerkant te behoren tot de collectie Goudstikker. Het is nu de vraag hoe ver de erven gaan. Laten ze het schilderij splitsen? Gaat het hier om hebberigheid of toch om echte liefde voor de kunst?
Reacties (12)
Ik ben benieuwd. Ik ben al net zo benieuwd of ze de schilderijen per direct verkopen. Als dat het geval is hadden we ze nooit terug moeten geven.
Ik denk niet dat ze dat direct doen. Ze zeggen niet te weten wat ze er mee willen gaan doen. Ook zeggen ze nog niet klaar te zijn met de jacht op de verloren gegaande schilderijen, dus wat dat betreft kan er nog veel gebeuren.
Maar direct verkoop zal ze alleen maar in een verkeerd daglicht gaan zetten.
Dat ze zeggen dat ze nog niet weten wat ze ermee gaan doen zegt mij al genoeg.
Ik hoor het al weer. De Goudstikkers zijn rijke mensen, en die hebben minder rechten dan u en ik.
Maar het betreft hier wel een erezaak. De manier waarop Nederland na (en tijdens) de oorlog is omgegaan met de bezittingen van weggevoerde en vermoorde landgenoten is ronduit stuitend en harteloos. In zo’n geval is er maar één oplossing: geen vragen stellen en gewoon teruggeven aan de eigenaars. De essentie van eigenaar zijn, is dat je ZELF beslist wat je met JOUW spullen mag doen. Dus ook nadat ze gestolen zijn geweest en ook nadat de heler (de Nederlandse staat) eerst nog een tijdje met de dieven onder één hoedje heeft gespeeld alvorens jouw rechtmatige bezit terug te geven.
Mensen die zich nog nooit druk hebben gemaakt om een schilderij of een museum huilen opeens krokodillentranen over “onze” schilderijen. Dus waar gaat dit over? Over afgunst en jaloezie. Bah wat kinderachtig.
Schaam je!
@Lenin: grotendeels met je eens. Als iets gestolen is moet het teruggegeven worden. Daar kun je ingewikkelde wetten bijslepen maar da’s de bottom line.
Maar in dit specifieke geval is het heel zuur als de Staat er veel geld in heeft gestoken om de twee helften weer mooi aan elkaar te plakken. Als de Goudstikker erven dat gewoon uit elkaar laten slopen zijn het ordinaire geldwolven. Er valt vast wel wat te regelen dat ze dan een bepaald bedrag krijgen en NL het schilderij houdt.
@Lenin: Natuurlijk hebben ze recht op die schilderijen. Ik vraag me alleen af of het een erezaak is of gewoon een kwestie van geld.
Volgens mij zouden deze mensen, als het een erezaak zou zijn, allang weten wat ze met de schilderijen willen doen.
Maar hoe dan ook, dat samengestelde doek zal wel eens een mooi symbolisch salomonsoordeel kunnen worden.
Stuk over de reconstructie
http://www.museumbredius.nl/reconstr_nl.htm
De Nederlandse staat wist toen (96) ook al hoe de vork in de steel zat.
En als de Goudstikkers vóór die tijd alles in bezit hadden gehad en hadden besloten hun hele collectie te verkopen, was er geen probleem geweest. De overheid had waarschijnlijk vooraan gestaan om e.e.a. op te kopen. Nu het een erekwestie is, moeten we er plots voorwaarden aan stellen?
Was er niet al een keer een compensatie betaald aan de weduwe? Dan zijn de doeken toch eigenlijk staatsbezit en mogen ze dat toch gewoon restauren.
Was het niet onhandig om ook dit doek terug te geven juist vanwege de restauratie. Zeker aangezien het een gebaar van geode wil betrof. Nu heb je doek weer in “orginele” staat waarvan je dus maar voor de helft eigenaar bent…
Als men dan alsnog ook achter dit doek aanging had Yogi ook het antwoord gehad…
knap van de familie Goudstikker om voor hetzelfde 3 keer langs de kassa te gaan. Enfin, ik ga het hier niet nog eens uitleggen, maar als je meer daarover wilt weten, lees het dan zelf maar eens na op mijn weblog waarom ik vind dat de Goudstikkertjes in hun niets ontziende graaizucht bereid zijn om over 6 miljoen lijken te gaan…
Ik heb je artikel gelezen, maar zijn er ook bronnen? Interessant, maar tot nu toe alleen maar een verhaal.
Er is al eerder een compensatie betaald en dat klopt ook. Wat ik hier wilde betogen is inderdaad hoe ver ga je? Natuurlijk wist de Nederlandse overheid al lang dat een groot deel van de kunst in handen van Joodse handelaren door de nazi’s is meegenomen.
In Oostenrijk heeft zich een zelfde situatie voor gedaan met de collectie van Bloch-Bauer. Een nog leefde nicht heeft ook de schilderijen deels terug gekregen maar heeft zich niet zo hard opgesteld dat alles terug moest en een deel is ook blijven hangen in Oostenrijk.
Ik denk dat voor alle partijen een milde opstellingen zo lang na dato heel netjes zou zijn. Niet iedereen weet altijd waar sommige schilderijen vandaan komen, dus het is makkelijk om musea nu zwart te maken.