Corstius versus Huijbrechts

Een bijdrage van Max Molovich, overgenomen van Nurks Magazine.

Hoe belangrijk is timing, vroeg Jelle Brandt Corstius ergens tegen het einde van de eerste Zomergasten van 2011 aan Marc-Marie Huijbrechts. In zijn laatste show schijnt Marc-Marie zijn publiek een klein kwartier lang steeds harder aan het lachen te krijgen door enkel de naam ‘Herman van Veen’ te herhalen. Marc-Marie Huijbrechts wist het niet. Hij dacht er niet bij na. Het ging erom dat je de zaal aanvoelt. Dat je de zaal in een bepaalde sfeer krijgt, op zo’n manier dat de zaal één persoon wordt en dat je vervolgens aanvoelt hoe je met die ene persoon moet spreken.

Jelle Brandt Corstius heeft de timing van een autistische boer wiens koeien op het punt staan te kalveren. De man is in staat om op de meest gevoelige momenten de meest lompe opmerkingen te maken. Om een voorbeeld te geven: Marc-Marie Huijbrechts was zo vriendelijk om op een eerlijke manier over de periode te praten dat hij een pruik droeg. Hij vertelde hoe ingewikkeld het lag. Dat hij een enigszins androgyn zelfbeeld had, toen kaal werd, maar er nog niet aan toe was om zich echt een man te voelen en dus een pruik begon te dragen. Een pruik die, niet onbelangrijk, zeer fraai gemaakt was (hij was overigens op het idee gebracht om een pruik te dragen door een advertentie in de Autokampioen). Marc-Marie vertelde dat het in het begin goed werkte, maar dat het steeds meer ging wringen. ‘En toen gooide je die cavia van je hoofd’, zei Jelle Brandt Corstius. Marc-Marie vatte die opmerking niet verkeerd op en maakte zijn verhaal af, maar ik vond het weinig tactisch. Jelle Brandt Corstius is het soort man dat waarschijnlijk op wekelijkse basis wel een keer ‘wat heb ik nou weer gezegd?’, moet zeggen.

Zo zat de avond vol met momentjes die pijnlijk hadden kunnen zijn als Marc-Marie Huijbrechts niet de innemende en inschikkelijke persoonlijkheid had bezeten die hij bezat. Jelle Brandt Corstius lijkt het op een of andere manier niet te kunnen bevatten dat er mensen bestaan die een andere kijk op de dingen hebben dan hij. Dat was me vorig jaar volgens mij ook al opgevallen. Terugkerend themaatje was het onvermogen van Marc-Marie Huijbrechts om ruzie te maken. Of onvermogen was het niet, meer onwil. Hij houdt nu eenmaal van harmonie en vreet zichzelf soms liever op dan dat hij een ander iets openlijk kwalijk neemt, ook al heeft die ander ook daadwerkelijk iets kwalijks gedaan. En dat wilde Jelle Brandt Corstius, die uit een gezin komt waarin ruzie een ander woord voor communicatie is, maar niet begrijpen. Tot vervelens toe.

‘Heb je het gevoel gehad, dat je jezelf hebt kunnen overgeven’, vroeg Jelle Brandt Corstius aan het eind van de avond. ‘Vind jij dat ik me heb overgegeven’, vroeg Marc-Marie Huijbrechts. ‘Je hebt in ieder geval niet overgegeven’, zei Jelle Brandt Corstius waarna hij nog iets stamelde over de moedigheid van Marc-Marie Huijbrechts en dat hij hem bewonderde om zijn openheid. De wenkbrauwen van Marc-Marie Huijbrechts vlogen in een mengeling van wanhoop en berusting omhoog, maar hij bedankte beleefd voor het compliment. Het was een soort botsing der beschavingen waar ik getuige van was geweest. Ik heb het met plezier bekeken, maar ik bleef het gevoel houden (zoals welk vaker bij Zomergasten) dat er meer in had gezeten als de interviewer iets meer zijn best had gedaan om de Zomergast echt te begrijpen. Of zich er op zijn minst bij neer had gelegd dat er mensen bestaan die hij nooit zal begrijpen. Maar dat is dan weer mijn euvel, dat ik niet kan begrijpen dat er mensen bestaan die zich er niet bij kunnen neerleggen dat ze iemand anders nooit zullen begrijpen.