COLUMN - Ergens in de jaren 2030 gaan we mensen naar Mars brengen. Althans, als het aan Elon Musk en zijn ruimtevaartbedrijf SpaceX ligt. Ook Obama ziet het wel zitten. Volgens hem is het niet alleen goed voor de vooruitgang op het gebied van energie, geneeskunde, landbouw en kunstmatige intelligentie, maar ‘we zullen profiteren van een beter begrip van onze omgeving en onszelf.’ Dit berichtte Trouw afgelopen vrijdag. Je kunt je afvragen wat marsreizen aan beter begrip opleveren over onze eigen omgeving en onszelf. Maar goed, wie verre reizen doet kan in ieder geval veel verhalen.
Het grootste probleem is trouwens niet om op Mars te komen. Je bent wel een maand of zeven onderweg, maar mag aannemen dat er tijdens de reis voor vertier en afwisseling gezorgd wordt. In tegenstelling tot een luxe cruise in de Caraïben is de eindbestemming echter niet een tropisch luxe ressort. Trouw schrijft: ‘De zon schijnt er krachtig genoeg om de temperatuur bij de evenaar overdag draaglijk of zelfs aangenaam te maken.’ Maar aangezien er nauwelijks sprake is van een atmosfeer kan de temperatuur ’s nachts tot wel tot min 100 graden Celsius zakken.
Niet zómaar een minpuntje dus.
Verder bestaat die atmosfeer voor 95 procent uit CO2 en aangezien mensen geen planten zijn, is ze niet geschikt om in te ademen. Pioniers zullen daarom moeten leven onder kunstmatige koepels of in ondergrondse ruimten en alleen in drukpakken naar buiten kunnen komen.
Zo bezien begint de mens dan weer van voor af aan als ‘holbewoner’.
Met drukpak, dat dan wel; holbewoner twee- of misschien wel driepuntnul.
Maar hoe dan verder? Ooit was Mars blijkbaar een planeet die leek op de aarde. Er zijn sporen van stromend en stilstaand water gevonden. Vloeibaar water kan alleen bestaan als zowel de temperatuur als de luchtdruk hoog genoeg zijn. De vraag is nu of deze aarde-achtige omstandigheden weer terug kunnen komen. En jawel, dat kan. Daarvoor hoef je ‘alleen maar’ de gemiddelde temperatuur een paar graden te verhogen.
En waar hebben we dit eerder gezien?
Juist, op onze eigen aarde. Komt dat even goed uit! We warmen de boel lekker op, zorgen voor een dichtere atmosfeer en de CO2 en waterdamp zullen, net als thuis, zorgen voor het benodigde broeikaseffect.
De ervaring die we hebben opgedaan met klimaatopwarming is bij nader inzien een blessing in disguise! Je zou bijna in goddelijke voorzienigheid gaan geloven. Met zoveel praktijkkennis moet het toch niet moeilijk zijn om van Mars een nieuwe, betere en idealere aarde te maken dan het uit- en afgeleefde vod dat we straks en masse willen verlaten.
Natuurlijk zitten er wat logistieke haken en ogen aan het project. Hoe brengen we bijvoorbeeld zeven miljard mensen over? En dan is er nog de vraag wie als eersten in aanmerking komen om als kwartiermakers naar Mars af te reizen.
Ik denk dat de klimaatontkenners uit de topgelederen van de olie- en aardgasmaatschappijen de aangewezen personen zijn. Geld speelt in deze kringen doorgaans geen rol en als geen ander weten zij hoe je klimaatopwarming moet aanpakken.
Reacties (12)
Het is toch gewoon buitengewoon vet als dat lukt? Kunnen we daarvandaan weer een stap (of een stelsel) verder. De final frontier dus.
Omdat de massa van Mars een stuk kleiner is dan die van de aarde, kan de planeet moeilijk een atmosfeer vasthouden. Daarom is er die ook nauwelijks. En wat er niet is kun je ook niet opwarmen.
Ik neem maar aan de tag satire per ongeluk vergeten is?
Mars is ideaal om al je aardse problemen te vergeten:
http://www.nu.nl/wetenschap/4334727/verblijf-mars-kan-leiden-dementie.html
Zonde van het geld:
Voordat er sprake kan zijn van het aanleggen van echte nederzettingen in het universum, heeft de huidige aardbevolking de aarde al volledig verruïneert en is er niemand meer over om er naar toe gaan.
;-)
@5: geld kun je zo maar maken, Henk. Mario Draghi doet niet anders. Als je geld nodig hebt voor een expeditie naar Mars, dan zijn er genoeg investeerders, die het aan je willen lenen.
Ik ben het wel met je eens: het is zonde van de energie, de grondstoffen en de tijd, die je in zo’n project steekt.
Schattig die simplistische verhalen. Je schetst een nogal rooskleurig beeld. En je vergeet de grootste gevaren te benoemen. Ten eerste is Mars is bedekt met gif. Bij de maanlanding zaten de capsules helemaal onder het stof. Gebeurt dat op Mars, dan ben je de zak. Even naar buiten is er dus simpelweg niet bij. Streep dat drukpak dus maar door. En die koepels kun je ook schudden; men gaat er vanuit dat als je je habitat 2 meter onder de grond bouwt dat je dan nog 3 uur aan het oppervlak zou kunnen doorbrengen al te zeer gebakken te worden door de straling.
Beter bouwt men luchtkastelen in de atmosfeer van Venus.
@3: ;-)
Kunnen we niet beter eerst oefenen met een zelfvoorzienende nederzetting 2 meter onder de grond op Antarctica? Dat lijkt me een stuk eenvoudiger.
@9: Antarctica heeft ten opzichte van Mars en Venus een nogal groot nadeel: de zon schijnt er zo nu en dan nogal behoorlijk lang niet.
@9:
In de Sahara en in andere droogte gebieden zijn “zelfvoorzienende nederzettingen” vast ook erg welkom.
Moeten ze wel eerst een heel groot magneetje maken willen ze de atmosfeer behouden.