Vandaag een gastbijdrage van Bart Luirink, hoofdredacteur van ZAM Africa Magazine. Het stuk verscheen ook op zijn blog. Donkere wolken trekken zich samen boven Johannesburg. Een betere clichezin kan ik op de ochtend van de eerste januari 2011 niet verzinnen. Maar het is de waarheid. Zoals de winter in Europa te vroeg inzet, blijven de Zuid-Afrikaanse lenteregens doorstromen tot in hartje zomer. Ik lees Peter Harris’ Birth, een gedetailleerd verslag van de aanloop naar de eerste democratische verkiezingen in Zuid-Afrika, april 1994. Harris leidde het kantoor van de Independent Electoral Commission. De maanden voorafgaand aan die gedenkwaardige verkiezingsdagen was het een aaneenschakeling van donkere wolken – bloedbaden, de AWB mars op Boputhatswana, de moord op Chris Hani, al die sinistere pogingen om te voorkomen dat het hier een democratie zou worden – maar uiteindelijk brak de zon door en werd er gewacht in eindeloos lange rijen, en toen gestemd.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Oranje heeft verloren. Er moet en zal gereld worden. Het lijkt wel alsof veel media dat wel heel graag zien gebeuren.
Het deed pijn. Cardiologen zullen het druk hebben vandaag en ook de RIAGG’s kunnen een hause tegemoetzien van geknakte zieltjes en teleurgestelde dromers.
Teleurgesteld was ook een aantal media. Want oh, oh, oh, waar gaat het toch naartoe met dit land? Na iedere wedstrijd moet er natuurlijk flink gereld worden. Nederland is immers oh zo a-sociaal anno 2010. luidt de communis opinio. Blijven de rellen uit, dan leg je gewoon zelf een link.
Een 17-jarige jongen zou na de verloren wedstrijd een 25-jarige man hebben doodgestoken in Nieuwegein. De ruzie lag in de relationele sfeer, zegt de politie, maar dat is voor de onderbuikkrant van wakker Nederland geen belemmering om in kop en tekst toch maar even een link naar de finale te leggen. Overal is het rustig gebleven, verzuchten de meeste andere media teleurgesteld. Alsof het niet-plaatsvinden van rellen nieuws is.
Wat maakt Nederlanders zo mopperig, ontevreden en politiek verweesd? Die paar (dronken) raddraaiers, rotmocro’s, klootzakkies en ander scootertuig, die inderdaad de boel vernielen en verpesten? Of die paar verdraaiers in de media die iedere scheet voor een volgescheten broek proberen te verkopen?
Vanavond moet het gebeuren, of juist niet? Want misschien is het met volkeren wel net als met schrijvers: hoe meer (jeugd)trauma’s hoe beter ze zijn? Waar hadden we het anders over moeten hebben die afgelopen 36 jaar? Rensebrink …op de paal, zijn we er toch ingetuind! Toch zou het ook wel eens mooi zijn om de wereld als wereldkampioen te bekijken. Want zeg nou zelf: wie doet u wat als u straks met een WC-rol onder uw arm over de franse camping naar het toiletblok loopt? Wij hebben Wesley… Tot ver voorbij 2040 zullen Nederlanders het te horen krijgen van Moskou tot Melbourne en van Cali tot Katmandu: “Snaider, Snaider, number one!” ..en het mooie is dat als Oranje vanavond verliest dan horen we dat ook nog jarenlang?! Maar laten we maar gewoon winnen, dan de eenentwintigste eeuw eindelijk beginnen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Bier, Duitse tieten en zwembaden helpen je niet aan de wereldtitel. Dat hebben we in 1974 wel geleerd. Maar magnetische polsbandjes, bidsessies en een “we worden wereldkampioen omdat we het heel hard roepen”, dat gaat ook niet werken. Octopus Paul heeft het gezegd.
Ik moest wel even grinniken toen ik las wat Yolanthe voor Wesley Sneijder op haar lichaam had laten graveren. “Ik dank God voor Wesley”. Allemachtig. Van mij mag het hoor, maar geef mij dan maar de jaloerse telefoontjes van Danny Cruijff die Nederland in 74 de zege kostte. Want zo’n tattoo is natuurlijk vragen om een roemloze aftocht. Als ik God een beetje ken, heeft ie een goed gevoel voor wrange humor als het om dit soort dingen gaat.
Het zou dus verstandig zijn om, in plaats van ons te verlustigen aan de rel om de mediarechten voor een boottocht, ons nu al af te vragen op wie of wat onze toorn zich moet richten als we straks moeiteloos het toernooi worden uitgetikt door een superieur Spaans elftal. Yolanthe? Octopus Paul? Mick Jagger? Rene van der Gijp en Johan Derksen?
Ik gok op Robin van Persie. Zomaar. Omdat het Robin van Persie is.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.