Zes beroemde gedachtenexperimenten
, door
Een paar “wetenschappelijke” gedachtenexperimenten eenvoudig uitgelegd. Misschien wel iets te eenvoudig, maar wel leuk.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Foto:
Michael Dales (cc)
Overal goed in zijn
, door
ANALYSE - In Nederland heerst de gedachte dat we in de wetenschap moeten kiezen waar we goed in willen zijn. Onzin, vindt Barend van der Meulen.
In mijn korte tijd als ambtenaar, begin jaren ’90, kreeg ik een tekst waarin het Ministerie van Defensie heel serieus de voortgang in het speerpuntenonderzoek meldde. Ik had niet verwacht dat ons land nog met speren verdedigd werd. Ik was niet de eerste lezer van de tekst. Blijkbaar hadden velen voor mij de term speerpuntenonderzoek niet raar gevonden.
In onderzoek- en wetenschapsbeleid moet er altijd gekozen worden. “We kunnen immers niet overal goed in zijn,” zeggen bestuurders graag. Of dat waar is, is maar de vraag. Individuen kunnen niet overal goed in zijn. Heel veel wetenschappers kunnen wel in heel veel goed zijn. En veel wijst er op dat Nederlandse wetenschappers het over de volle breedte van de wetenschap goed doen. Sommigen zeggen ‘excellent’, maar die categorie bewaar ik zelf liever voor de beste 10%.
Hoe dan ook, de overtuiging dat er gekozen moet worden, is diep verankerd in het wetenschapsbeleid. De gedachte is in ieder geval ouder dan ik zelf ben. In 1963 schreef Alvin Weinberg het artikel ‘Criteria for Scientific Choice’ , dat in één van de eerste nummers van het tijdschrift Minerva verscheen. Hij probeerde in dat artikel het probleem op te lossen dat er meer wetenschappelijke plannen zijn dan de overheid kan (of wil) financieren.
Tik tak: waarom loopt onze biologische klok te langzaam?
, door
COLUMN - Waarin Max Molovich antwoord hoopt te krijgen op een vraag waar hij al een tijdje mee rondloopt: waarom hebben wij een biologische klok die iets te langzaam tikt?
Het tv-programma Labyrint ging gisteren over de biologische klok. En dan niet de biologische klok die ervoor zorgt dat vrouwen op een gegeven moment kindertjes willen. Maar over de biologische klok die ons lichaam elke dag op een vast tijdstip vertelt dat het slaap moet gaan krijgen of juist wakker moet worden.
Die biologische klok staat ingesteld op 24 uur per dag. Een onderzoeker onderzocht wat er gebeurde als je mensen laat denken dat een dag 28 uur duurt. Dit doe je door mensen in een afgesloten ruimte op te sluiten en het dag- en nachtritme te verleggen door het op andere tijden licht te laten zijn en ze op andere tijden te eten te geven. Gevolg: de hoofdklok blijft dezelfde tijden aanhouden alleen raken er heel wat andere klokken (die van het maag-en-darmstelsel bijvoorbeeld) enigszins ontregeld, met allerhande problemen als moeheid en obesitas tot gevolg, om het even samen te vatten.
Mijn interesse was gewekt: ik loop al jaren rond met een vraag over ons dag-en-nacht-ritme die ik maar niet beantwoord. Helaas is mijn vraag ook tijdens deze uitzending van Labyrinth niet beantwoord. Vandaar dat ik ’m maar even hier stel. Wellicht zit er onder de lezerschare van Sargasso nog een bioloog die mij kan vertellen wat ik nu wel eens zou willen weten.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Onderzoek: abstract nadenken zorgt voor matiging politieke standpunten
, door
Foto:
copyright ok. Gecheckt 25-08-2022
Vage wereldranglijst universiteiten
, door
DATA - Overheid blij, universiteiten blij, want de Nederlandse universiteiten doen het beter op de Times Higher Education (THE) World University Rankings. Maar hoe serieus kan je die nemen?
Universiteiten zijn grote, complexe organisaties. Die worden niet zomaar binnen een jaar veel beter of slechter. Maar de ranglijst van THE laat enorme sprongen zien. Zo ging de Erasmus Universiteit in één jaar van plaats 157 naar plaats 72.
Statistisch en wetenschappelijk is zo’n sprong niet hard te maken. Als je alle universiteiten van Nederland die alle drie de jaren een plaats hadden in die ranglijst laat zien in een grafiek, is het helemaal ongeloofwaardig.
Neem dan liever deze Shanghai ranglijst. Daar is het verloop veel geleidelijker en daarmee realistischer.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
NRC propageert mythe Gele Gevaar
, door
Het NRC propageert de mythe van het Gele Gevaar, aldus hoogleraar Noord-Koreastudies Remco Breuker.
Auteur Frank van Kolfschooten herkauwt stereotypen die regelrecht lijken weggelopen uit Fu Manchu-romannetje
Planeet gevonden bij dichtstbijzijnde ster Alpha Centauri
, door
Oproep: doe mee aan klimaatpoll Telegraaf en geef tegenwicht aan wetenschapsontkenners
, door
Genen hebben grote invloed op interesse in politiek, maar familie bepaalt het stemgedrag
, door
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.