Pedodiscriminatie

De vrijheid van meningsuiting is een principiële waarde van het Westen. De vrijheid van meningsuiting is één van de pijlers onder de democratie. De vrijheid van meningsuiting is voor ons Westerlingen net zo heilig als de Koran in de islamitische wereld. Als je het aanhoudende opiniërende gekwetter van de commentatoren in kranten en op blogs zo leest over de bestormingen van ambassades in diverse islamitische landen naar aanleiding van het slechtste Youtube-filmpje ooit, dan zou je bovenstaande bijna gaan geloven.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 03-03-2022
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

spreekverbod voor ondernemers

Is er in Nederland een wet die op voorhand het spreken over bepaalde zaken verbiedt? Mijn eerste reactie, toen ik deze vraag kreeg, was dat ik me niet kon voorstellen dat in Nederland een spreekverbod expliciet in een wet is vastgelegd. En tot nu toe heb ik dat ook nog niet gevonden. Een spreekverbod kan door de rechter in bepaalde gevallen worden opgelegd in de context van de beslechting van een bepaald conflict. Dat gaat dan over concrete uitlatingen over concrete zaken en zo’n verbod is ook vaak tijdelijk.
Maar het vooraf vastleggen van een spreekverbod in een algemene regeling komt ook voor. Zo lees ik dat een spreekverbod over salarissen in een arbeidsovereenkomst wel mogelijk is, al lijkt me de handhaving daarvan niet eenvoudig. De aanleiding voor de vraag, het verbod om binnen een vereniging van zelfstandige beroepsbeoefenaren te spreken over vergoedingen voor geleverde diensten, ligt in dezelfde lijn. Ook al staat het niet letterlijk zo in de wet, volgens een woordvoerder van ConsuWijzer, is dit verbod wel in overeenstemming met artikel 6 van de Mededingingswet.

Volgens artikel 6 van de Mededingingswet is het concurrenten verboden prijsafspraken te maken (een kartel te vormen). De NMa onderzoekt eventuele prijsafspraken en kan indien nodig boetes opleggen. Volgens een brochure van de NMa is dat onderzoek er op gericht na te gaan of er concurrentiebeperkende afspraken zijn gemaakt:

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Martijn en de menselijkheid

Dat de rechtbank in Assen de pedofielenvereniging Martijn heeft opgeheven is om twee redenen onwenselijk, stelt ethicus Bart Voorzanger.

De rechtbank in Assen heeft de pedofielenvereniging Martijn ontbonden omdat de publieke uitingen van die vereniging de openbare orde schaden. Volgens de rechtbank draagt de vereniging met die uitingen bij aan “een subcultuur waarin seksuele handelingen tussen volwassenen en kinderen als normaal en acceptabel gelden” en “tast” ze daarmee “de rechten van kinderen aan”.

De wet waarop de rechtbank zijn besluit baseert, gaat over “rechtspersonen” waarvan de “werkzaamheden” de openbare orde schaden. De rechtbank betoogt dat de wetgever met “werkzaamheden” ook doelde op mondelinge en schriftelijke uitingen, dus bijvoorbeeld op een website waar meningen worden verkondigt. Als de rechtbank daar gelijk in heeft is dat slecht nieuws voor de vrijheid van meningsuiting. Of het oordeel juridisch deugt, is voer voor juristen – de advocaat van Martijn gaat in hoger beroep – maar zelfs als het deugt, lijkt het me vergezocht en riskant.

Voor elke club die een bepaalde wet onjuist acht, geldt onvermijdelijk dat de leden een “subcultuur” vormen waarin datgene wat die wet verbiedt als acceptabel geldt, en waarin men vindt dat het verbodene juist normaal zou moeten zijn. En als er mensen zijn wier rechten die wet geacht wordt te beschermen, zal die subcultuur die rechten “aantasten” – in elk geval in de beperkte zin dat men er ontkent dat die rechten in het geding zijn. Maar ook daarover moet je in een democratische rechtsstaat van mening mogen verschillen.

Over de privatisering van de openbare ruimte

Het grondrecht van de vrijheid van meningsuiting geldt bij uitstek voor de openbare ruimte: de straat, openbare gebouwen, de openbare vergadering, maar ook de publieke media, het internet. Er zijn wel grenzen natuurlijk, maar die zijn bij wet bepaald en gelden voor iedereen. Overschrijding daarvan zal altijd door een rechter moeten worden getoetst voordat er sancties kunnen volgen. In niet-openbare omgevingen, zoals bedrijven, scholen, particuliere huizen moet je je houden aan daar geldende regels. En dan kun je bij overtreding te maken krijgen met sancties van de daar bevoegde autoriteiten. Dat is dan een puur private aangelegenheid, willekeur is niet uitgesloten. Je kunt daarvoor naar een (civiele) rechter stappen natuurlijk, maar de meeste conflicten worden in de praktijk binnenshuis opgelost.

Nu is er in Nederland en vele andere westerse landen al jaren sprake van een privatisering van de openbare ruimte. Het overdekte winkelcentrum is het meest bekende voorbeeld. Een straat, plein, passage of traverse met uitsluitend winkels, beheerd door een particuliere onderneming en bewaakt door particuliere beveiligers. Die onderneming heeft namens de winkeliers meestal ook regels vastgesteld die er voor moeten zorgen dat er ongestoord gewinkeld wordt. En alleen gewinkeld wordt. Activiteiten die niet passen binnen dat kader kunnen worden verboden. Zwervers worden geweerd, evenals demonstraties en mensen die folderen in verkiezingstijd. Het is shoppen geblazen en anders ga je maar ergens anders heen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Sharia4Belgium zoekt de grenzen op in Amsterdam

Het had wel wat weg van Monty Python: de persconferentie op de Dam van Sharia4Belgium in de rol van The knights who say Ni!! Een soort Wilders met baard sloeg daar allerlei radicale opruiende taal uit, schoffeerde de slachtoffers van de Tweedewereldoorlog en spuugde op Europa. Rond het Oorlogsmonument op de Dam zouden volgens hem alle perversiteiten zich verzamelen om zich klem te zuipen en te prostitueren. We want.. a shrubbery!!! Als klap op de vuurpijl bedreigde de salafistische woordvoerder ook nog eens de échte Wilders, die hij bij Orpheus ‘hond van de Romeinen’ noemde?! De sharia zou wel even met hem ‘dealen’ zoals in het verleden ook met dergelijke figuren was gedaan. ‘Trek lering uit Theo van Gogh’ sprak hij dreigend. De persconferentie had overigens nauwelijks bekijks. Maar toen (op 4m35s) een potige toeschouwer inhoudelijk reageerde met de tekst: ‘je bent gewoon een klootzak’ werd deze fluks in de boeien geslagen door de aanwezige stillen van het zakkenrolteam? Alles werd gefilmd door (AT5) straatfilmer Frans Buis: FILMPJE!

Het merkwaardige incident is koren op de molen van de PVV die onmiddelijk Kamervragen heeft ingediend en gefundenes fressen voor de onderbuik die ‘het linkse stadsbestuur’ de schuld geeft dat dit kon gebeuren. Maar afgezien van de strafbare bedreiging én de Middeleeuwse communicatiemethode van het houden van een persconferentie op een stadsplein valt de rest van het betoog toch gewoon onder vrijheid van meningsuiting. Of moeten we dit met z’n allen niet willen en dient Sharia4Belgium per ommegaande de grens overgekieperd te worden richting Moeskroen, Marrakech of Mekka?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

D66 en GroenLinks riskeren aanslag op de vrijheid van meningsuiting

Een van de onderdelen van het ‘wandelgangenakkoord’ dat vandaag in detail is gepubliceerd betreft de versoepeling van het ontslagrecht. D66 en Groenlinks pleiten daar al langer voor in de verwachting dat dit leidt tot betere kansen voor jongeren op de arbeidsmarkt. Als je iemand sneller kunt ontslaan neem je als werkgever ook makkelijker iemand in dienst. Dat is de redenering. Over dat beoogde effect verschillen de meningen. Eén mogelijk effect heeft daarbij tot nu toe weinig aandacht gekregen: de aanslag op de vrijheid van meningsuiting van werknemers. Hoe zwakker je positie tegenover de werkgever, hoe voorzichtiger je zult zijn in het leveren van kritiek. Het is zelfs de vraag of de werkgever daar blij mee moet zijn.

Enige tijd geleden ontsloeg Blokker een werknemer na een scheldpartij op zijn Facebookpagina. Het bedrijf kwalificeerde hij als ‘hoerebedrijf’, zijn teamleider als ‘nepwout’, ‘kkhomo’ en ‘hoerestumperd’, en dat allemaal omdat Blokker geen voorschot wilde geven op zijn loon. Voor het bedrijf was deze eruptie van de werknemer de bekende druppel die leidde tot een ontslagprocedure. De rechter bevestigde het ontslag, ondanks de inmiddels aangeboden excuses aan de teamleider en de verwijdering van de tekst. “Met vrijheid van meningsuiting heeft dit bericht niets te maken. Die vrijheid wordt overigens begrensd door de beginselen van zorgvuldigheid die [werknemer] jegens Blokker in acht dient te nemen.” Aldus de Arnhemse rechtbank.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 15-11-2022

Is kritiek op huftergedrag een beperking van de vrije meningsuiting?

Op het (niet zo heel erg maar ze doen hun best) pro-hufterige blog ‘De Reaguurder’, verscheen een artikel tegen fatsoensridders en moraalfascisten. Ik was al een tijdje niet op De Reaguurder geweest, maar de auteur probeerde op Twitter  mijn aandacht te trekken, dus ik ging weer eens kijken. Ik voelde me aangesproken en reageerde als volgt:

Ik ben inderdaad zo’n zelfverklaarde fatsoensridder, een moralfag die steeds klaar staat met zijn wijsvingertje als hij vindt dat hufters over de schreef gaan. Laat me eens wat dieper in gaan op jouw persoonlijke ‘huftermanifest’, waarmee je dat van Bert Brussen op GeenStijl nog eens dunnetjes over doet. Heel dunnetjes, want een echte hardcore hufter ben je zomaar niet.

Allereerst zet ik graag een vraagteken bij de centrale premisse van je stuk. Je begint met uitgebreid uitleggen dat wij fatsoensridders alles mogen zeggen en schrijven. Dat is fideel van je. Maar dan zeg je: “jullie menen dat jullie de enigen zijn met dat recht op vrije meningsuiting”. Dat is de kern van je betoog, die nog eens terug komt in je conclusie: “(…)dat wij jullie niks willen ontzeggen, jullie het recht op een bepaalde manier van uiten niet proberen te ontnemen of ondermijnen. Zoals de fatsoensridders en moralisatienazi’s dat constant op verkapte wijze trachten te doen.”

Vorige Volgende