https://www.youtube.com/watch?v=uZt1xKtPbUQ
Op een zonnige zondag in september, bezochten M&M de buitenexpositie/expeditie Into Nature in het veengebied geklemd tussen Bargerveen en de Duitse grens.
Kaartverkoop en tevens startpunt van de kunstroute was een tent bij natuurijsbaan De Döörlopers in Weiteveen. ‘Als jullie aan het eind van de middag hier weer terugkomen, dan is er live-muziek, een zangeres’, zei de dame van de kaartverkoop, ‘en kunnen jullie nog een drankje drinken, jullie zijn welkom.’
De dag in het veen, fietsend van kunstwerk naar kunstwerk, slalommend om de schapenkeutels, lopend over de hei en soppend door het zuigende veen, dat in stand wordt gehouden door Europese gelden, was een prettige dag. Wat een ruimte, wat een rust.
Het was hier vroeger woest en ledig. Er werd turf gewonnen. Er waren toen geen Europese gelden. Er was ellende. Er was armoede. Aan de horizon blikkert nu een rij Duitse windturbines in de zon.
Het liep tegen zessen. Wij liepen terug naar de parkeerplaats bij de ijsbaan. De gastvrouw van die ochtend was er nog: ‘Zoek een plekje, wat kan ik voor jullie inschenken?’ We gingen op een strobaal zitten. Er scharrelde twee kippen langs mijn voeten. De late middagzon spatte rode vlekken op het water van de ijsbaan. Achter me het gezoem en gebrom van de duizenden bijen die de reuzen Toverbal van Semâ Bekirović ontdekt hadden.
En daar was de muziek. 300 Miles bleek een duo: Ad Hofsink speelde gitaar en Anja Dalhuisen zong. Nu zong ze ‘I’d Rather Go Blind’. Dat soulnummer kende ik, Etta James, die dramatische tekst: ‘ik word liever blind dan dat ik jou nog een keer met haar zie.’ Daar spreekt een gekwelde en gekwetste vrouw, die haar liefdespijn liever vervangt door een andere pijn.
En Karin, en de andere vrijwilligers, bedankt voor de gastvrijheid.
