Hoe groter de organisatie, hoe hitsiger de bestuurders
, door
Rust, geld en een beetje mazzel: dat heb je nodig om een topuniversiteit te worden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Foto:
Jim Forest (cc)
Vrouwelijke hoogleraren nog lang niet vanzelfsprekend
, door
ANALYSE - Econome Edith Kuiper heeft de rechtszaak over genderdiscriminatie bij haar sollicitatie tegen de UvA vorige week niet gewonnen. De uitspraak bevestigt eens te meer dat vrouwen systematisch moeilijk doordringen tot de universitaire top.
In 2009 promoveerde ik op mijn onderzoek naar hoogleraarbenoemingen in Nederland. Ik bekeek daarin hoe de zoektocht naar kandidaten verloopt, wie daarbij betrokken zijn, welke criteria worden gehanteerd en welke gevolgen deze werkwijze en criteria vervolgens hebben voor vrouwelijke kandidaten. Mijn resultaten lieten zien door welke sociale processen vrouwen systematisch minder vaak benoemd worden dan hun mannelijke collega’s.
Zo bleek dat het benoemingsproces op de universiteit niet altijd even professioneel verloopt. Interviews met leden van benoemingscommissies lieten zien dat zij vele regels en richtlijnen flexibel interpreteerden. Richtlijnen werden vrij eenvoudig terzijde geschoven wanneer snelle beslissingen gemaakt moesten worden om een ‘excellente’ kandidaat binnen te halen of te behouden. Veel kandidaten bleken uitgenodigd te worden om te solliciteren. Het hoge percentage van dit soort ‘gesloten’ benoemingen (64 procent) week af van het formele beleid dat uitgaat van open werving. Tevens bestond bijna de helft van de commissies (44 procent) alleen uit mannen. ‘We kunnen ze [vrouwelijke kandidaten] niet vinden’, werd vaak geroepen door mannelijke commissies die zochten in hun bestaande en door mannen gedomineerde netwerken.
Foto:
Artur Salisz (cc)
Scholen lopen voor 300 miljoen euro risico op derivaten
, door
Je zou denken dat ze bij de instellingen voor hoger onderwijs heel slim zijn. Toch verloren de instellingen gezamenlijk bijna 300 miljoen euro op hun derivaten. Al mag het geen verlies heten.
Een op de drie instellingen in het hoger onderwijs maakt gebruik van derivaten. Voor veel instellingen is het de enige manier om risico’s (van renteschommelingen) af te dekken en zodoende genoeg kapitaal aan te trekken. Het wordt echter vervelend als deze derivaten in waarde verminderen. Nu is dat precies het geval.
De onderwijsinspectie heeft onderzoek gedaan naar de derivatenposities van alle MBO’s, HBO’s en universiteiten in Nederland. En het plaatje ziet er niet goed uit.
Veertig instellingen hebben voor dan 1,3 miljard euro aan leningen afgedekt met derivaten. Die zijn nu, let op, -289.943.513 euro waard. Dat is een boel geld.
Vooral de universiteiten zitten diep in de derivaten. Zo heeft de Universiteit van Amsterdam voor 225 miljoen euro aan derivaten afgedekt, maar zijn die nu -44 miljoen euro waard. Bijkomend probleem is dat een deel van die derivaten ‘verweesd’ is: ze dekken geen lening, omdat die lening niet doorging. De derivaten (nu dus met een negatieve waarde) moeten wel betaald worden. Stadsgenoot VU doet het niet veel beter. 150 miljoen aan derivaten die nu op -80 miljoen staan.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Ramadan welkom bij UvA? Vooral publiciteitsstunt
, door
Enkele dagen geleden pleitten vier wetenschappers van de Universiteit van Amsterdam (UvA) voor de aanstelling van Tariq Ramadan aan hun universiteit. Betrof het een publiciteitsstunt of een daadwerkelijke poging om de academische vrijheid van Ramadan te waarborgen?
Allereerst claimen de vier dat het onrechtmatig is dat de Erasmus Universiteit Rotterdam (EUR) Ramadan heeft ontslagen. Ze overtuigen slechts deels. Dat Ramadans bijbaantje bij het, door Iran gesubsidieerde, tv-station PressTV de reden voor zijn ontslag zou zijn, is inderdaad merkwaardig te noemen. Wordt namelijk niet bijna ieder tv-station of omroepbedrijf gesponsord door een overheid (NOS, TROS, BBC, de Russische staatstelevisie) of commerciële instellingen (RTL 4, SBS 6, Channel 4, Fox)? Bovendien, waarom wordt bij Iran de grens getrokken en niet, zoals filosoof Jos de Mul van de EUR zich afvraagt, bij China, ook geen land met een vlekkeloze staat van dienst waar het mensenrechten betreft? En daarbovenop, was de EUR niet al lang op de hoogte van Ramadans schnabbel?
Ondanks de terechte vaststelling dat de reden voor het ontslag dubieus is, slagen de auteurs er niet in aan te tonen dat de EUR zich heeft laten beïnvloeden door de gemeente Rotterdam, de financier van de door Ramadan bekleedde leerstoel, en dat het dus een politiek gemotiveerde kwestie is. Het blijft bij verdenkingen. Uiteraard is het een moeilijk aan te tonen beschuldiging, die vermoedelijk nooit bewezen zal worden, maar het is nogal wat om een andere universiteit van belangenverstrengeling te betichten, zonder dat je daarvoor harde bewijzen kunt aandragen.
Foto:
Sargasso achtergrond wereldbol
Voorstel tot aankoop van de Ivy League
, door
Sommige beleidsmakers in Nederland maken zich zorgen over het feit dat wij geen ’topuniversiteiten’ bezitten. Er zijn twee toonaangevende ranglijsten waar wordt aangegeven wat de ‘beste’ universiteiten ter wereld zijn, uitgegeven door de Jiao Tong-universiteit van Shanghai en de Britse Times, en Nederlandse universiteiten halen op deze lijsten vaak wel de top 100, maar eigenlijk nooit de top 40, top 20, of top 10. De top van de lijsten wordt gedomineerd door Amerikaanse universiteiten, en met name op de misschien niet geheel onpartijdige lijst van de Times doen ook een paar Britse universiteiten het erg goed.
Er zijn andere lijsten waar de Nederlandse universiteiten wel veel indruk maken. Een paar jaar geleden verscheen er bijvoorbeeld een studie over universiteiten binnen de EU. Een identificeerde 22 universiteiten binnen de EU met de grootste impact in de wetenschap, en hiervan waren er maar liefst zeven Nederlands. Maar voor onze ambitieuze beleidsmakers is zo’n succes niet genoeg. We leggen het op dit punt af tegen de Amerikanen, en dat steekt.
Het zou misschien verstandig zijn ons hier niet blind op te staren. De VS, het land van de topuniversiteiten, heeft het succes op de lijsten gedeeltelijk bereikt door bij de inrichting van de maatschappij andere prioriteiten te stellen. De angst voor een tweedeling in de samenleving is er minder sterk. In Amerika is er een hele dunne toplaag van mensen die Nobelprijzen winnen, en een grote meerderheid van mensen die, zelfs als ze een ‘college’ bezocht hebben, bijvoorbeeld niet weten dat Afrika een continent is, en geen land. Wij, in Nederland, neigen ertoe meer geld te willen investeren in de opleiding van mensen die het minder goed getroffen hebben. De logische consequentie is dat er voor onze toplaag minder geld overblijft.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Twitterindoctrinatie slaat toe op de UvA
, door
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.