Het is niet leuk om iets onaardigs over iemand te zeggen op zijn verjaardag. Zodoende - gisteren is de voormalige Duitse bondskanselier Helmuth Schmidt negentig geworden. Tijdens zijn regeerperiode zwaar omstreden, is hij nu de meest gerespecteerde levende Duitse politicus. In ieder geval in de peilingen, want niet iedereen houdt van hem. Hij wordt geroemd om zijn standvastigheid en zijn berekenbaarheid - ook mooie eigenschappen voor de commandant van een concentratiekamp, aldus de linkse politicus Oskar Lafontaine. Helmut Schmidt was een voorbode van wat we later nog veel vaker hebben gezien bij Wim Kok, Tony Blair, en Wouter Bos. In een tijd dat we in Nederland sociaal-democratie nog met Joop den Uyl associeerden, was Schmidt al een leider in de lijn van Wim Kok, Tony Blair, en Wouter Bos. Hij was een sociaal-democratisch leider die in de praktijk rechts van het midden stond. Ook in de buitenlandse politiek gold dit. Waar zijn voorganger Willy Brandt een dialoog met het Oostblok voorstond, was Schmidt een echte ´Cold Warrior´, en een enthousiast voorstander van de plaatsing van kruisraketten. Vandaag de dag is Schmidt nog veel verder naar rechts getrokken. Hij wil de Duitse verzorgingsstaat radicaal omvormen, is een groot voorstander van kernenergie, en een principieel tegenstander van toetreding van Turkije tot de EU. Voor een links georienteerd publiek (waarmee, praktisch gesproken, de meerderheid van de GC-lezers omschreven kan worden) is Helmuth Schmidt bijna een boze droom uit het verleden. Zijn navolgers regeren echter nog altijd de wereld.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Europa is wellicht het meest kansrijke continent op aarde als het gaat om een eerlijke verdeling van welvaart, duurzaam gebruik van grondstoffen en het kanaliseren van nationalistische driften via onschadelijke ietwat nichterige zangwedstrijden. Maar aan transparantie en democratische inspraak in het bestuur schort het tot op heden nogal. Europese burgers eisen echter in toenemende mate democratisering en transparantie op, denk bijvoorbeeld aan het initiatief Newropeans. Deze week manifesteert zich een petitie in de Europese blogosfeer die betrekking heeft op de aanstande benoeming van de ‘President van Europa’.
Het Europese kwaliteitsblog European Tribune is een petitie (nl versie) gestart tegen de nominatie van Tony Blair als voorzitter van de Europese Raad. Dit bestuursorgaan dat sinds 2004 samenkomt in Brussel wordt gezien als het hoogste Unie-orgaan. De Europese Raad stelt de politieke richting van de Europese Unie vast, en is als zodanig een grote stimulator van Europese integratie. Maar nu wordt de Britse oud-premier Blair genoemd als grote kanshebber voor het voorzitterschap van deze raad en dat is gezien zijn staat van dienst onwenselijk zo vinden de opstellers van de petitie.
De petitie somt enkele redenen op waarom Blair geen nominatie toekomt.
Ten eerste heeft Blair het internationale recht geschonden door Groot-Brittannië te betrekken bij de invasie in Irak. Zijn rol in oorlog in Irak zou zwaar op het imago van de Unie in de wereld wegen als hij in feite tot President zou worden benoemd. De stappen die Blair’s regering heeft genomen en zijn medeplichtigheid met de administratie van George W. Bush in het illegale “extraordinary renditions” programma hebben tot een ongekende uitholling van burgerlijke vrijheden geleid. Dit is in tegenspraak met de voorwaarden van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, dat een integraal deel van het Verdrag van Lissabon uitmaakt.
Ten tweede heeft Blair in plaats van de Europese integratie verder te helpen tijdens de onderhandelingen over het Verdrag van Lissabon zich ingezet om Groot-Britannië buiten een aantal cruciale punten van het verdrag te houden, te weten: the Charter of Fundamental Rights, foreign policy, common law, and tax and benefits (BBC).
Ten derde heeft Blair als premier zijn land altijd buiten de Schengen-akkoorden en de eurozone gehouden.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
“Washington turned his head and he couldn’t resist the stage or the glamour it gave him.”
Ken Macdonald, tot vorig jaar de Britse ‘Director of Public Prosecutions’ (hoofd van het openbaar ministerie), heeft geen goed woord over voor Tony Blairs erkenning dat hij Irak ook had aangevallen als hij had geweten dat er geen massavernietigingswapens waren.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.