Je moet toch wel respect voor hem hebben. Tony Blair, verguisd in eigen land, Europa en grote delen van de wereld, is vandaag met zijn politieke memoires naar buiten getreden. En waar gaat de discussie over? Wat voor sociale hork Gordon Brown toch wel niet is. Knap werk van Tony. Hij weet zijn eigen gigantische falen weer leuk weg te poetsen.
Toen Blair in 1997 aan de macht kwam, zat ook ik met hem te dwepen tijdens mijn (gelukkig) zeer korststondige flirt met de PvdA. Student, bevlogen, nog niet helemaal bereid om de sociaal-democratie ten grave te dragen of de ideologische veren af te schudden. En daar kwam hij dan. De heilige Tony met zijn Derde Weg. Terstond kocht ik het gelijknamige boek van Anthony Giddens. Zou Fukuyama dan toch ongelijk hebben gehad? Was er nog politiek leven buiten het harde kapitalisme mogelijk? Een kapitalisme-light of sociaal-democratie-super-sized-ultra?
Fukuyama bleek toch wel een beetje gelijk te hebben. Blair bleek net zo’n grote marktprofeet als Thatcher, tot op het punt in grote delen van Londen niet duidelijk meer is wat publieke ruimte is en wat private. Op buitenlands gebied voelde Blair zich prima thuis de ideologische havikken die rond Bush cirkelden, met de (aanloop naar de) Irak-oorlog als bloedig dieptepunt. En om thuis de onrust, veroorzaakt door deregulering en globalisering, te temmen, werd onder Labour een surveillancepraktijk opgezet die zijn weerga in de Westerse wereld niet kende. EngSoc in de praktijk.