Kunst op Zondag| Tentegenovertoonstelling

Sinds 2012 is in het Haagse Gemeentenmuseum de doorlopende tentoonstelling ´Ontdek het moderne´ te zien. Het grappige aan de tentoonstelling is dat de moderne kunst niet in een historisch chronologisch overzicht wordt gepresenteerd, maar dat kunstwerken van verschillende tijden en stromingen in vijf thema´s bij elkaar zijn gezet. Eeen ideetje van museumdirecteur Benno Tempel, die ook het gelijknamige boek er bij schreef. Benno Tempel wil zo dwarsverbanden zichtbaar maken, maar zonder dat boek er bij zie je sommige van die verbanden niet meteen. Eén van die thema’s is ‘stilstand en beweging’. Hier worden Mondriaan, impressionisten, urbanisatie, het Hollandse platteland en de Haagse School bij elkaar gebracht. Kort door de bocht samengevat: reizende kunstenaars in een veranderende wereld. Maar zie je dat er van af als je langs de kunstwerken loopt? Nee, daarvoor zijn ze te verschillend. Dat er dwarsverbanden, zelfs overeenkomsten te vemoeden zijn valt pas op bij kunstwerken waarbij  enige gelijkenis meteen opvalt.

Door: Foto: Emiliano (cc)
Foto: Sharon Mollerus (cc)

Kunst op Zondag | Zwart Wit

Zwart of wit, je ziet het er niet van af. Mwah, hier en daar een beetje misschien. Het doet er ook niet toe.

Romare BeardenSpring Way, 1964.
cc Flickr Smithsonian American Art Museum Romare Bearden - Spring Way, 1964

Romare BeardenAutumn Lamp​, 1983.
cc Flickr Istanbul'daki Yunanistan photostream Romare Bearden, Autumn Lamp

hier de hoek om a.u.b.

Ellsworth Kelly, Red, Yellow, Blue II, 1965.
cc Flickr Michael Newman photostream Red, Yellow, Blue, Green

Ellsworth KellyCurve XX!! (“I Will”), 1981.
cc Flickr Ron Cogswell photostream Ellsworth Kelly's 'I Will' ('Curve XXII') Sculpture in Lincoln Park Chicago (IL) 2014

Frank Stella – Concentric Square, 1966.
cc Flickr Gandalf’s Gallery Frank Stella - Concentric Square 1966

Frank Stella – Hooloomooloo IV, 1994.
cc Flickr Douglas Palmer photostream Hooloomooloo IV, 1994, by Frank Stella

William T. Willimas, Trane, 1969.
© Tate Modern. William T. Willimas, Trane, 1969. Studio museum in harlem new york usa © william t. williams courtesy of michael rosenfeld gallery llc new york ny

Sam GilliamApril 4, 1969.
cc Flickr Cliff photostream April 4,, by Sam Gilliam, 1969.

Sam Gilliam – Red Hot New Haven, 1987.
cc Flickr Cliff photostream Red Hot New Haven

Harvey Quaytman – Moon Fancy, 1969.
cc en.wikipedia.org Moon Fancy by Harvey Quaytman, 1969.

Harvey Quaytman – Untitled, 1991.
cc en.wikipedia.org Untitled by Harvey Quaytman, 1991.

Al LovingUntitled, circa 1975.
cc Flickr Sharon Mollerus photostream Al Loving, Untitled, c. 1975, MOMA

Jack Whitten – Mask of God I (For Joseph Campbell), 1987.
cc Flickr Sharon Mollerus photostream Jack Whitten, Mask of God I (For Joseph Campbell), 1987, Walker

Jack Whitten – E Stamp VI Vouvray (For Harvey Quaytman), 2008.
cc Flickr Sharon Mollerus photostream Jack Whitten, E Stamp VI Vouvray (For Harvey Quaytman), 2008, Walker

Deze Kunst op Zondag kwam tot stand door vrije associatie naar aanleiding van dit artikel over deze tentoonstelling.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

The Hidden Picture

RECENSIE - Afgelopen weekend opende in het Cobra Museum in Amstelveen de tentoonstelling The Hidden Picture. Hierin wordt werk uit de kunstcollectie van de ING Bank getoond.

De bank geeft hiermee een inkijkje in haar veertigjarige geschiedenis als kunstverzamelaar. Vanaf 1974 heeft de ING Bank (dan wel de voorlopers) immers een prachtige internationale kunstcollectie bijeengebracht. Kunst die de bank nu graag met de samenleving wil delen.

Verzamelen uit liefde en waardering voor het werk, niet om het geld.

Voor de ING Bank is dat het oogmerk van waaruit de verzameling werd samengesteld, aldus Sanne ten Brink, hoofdconservator van de kunstcollectie van de ING. ‘Kunst inspireert,’ vertelt ze, ‘ontwricht en verbindt, het trekt mensen uit hun “comfort zone”, zet aan tot kritisch denken én tot dialoog. Bijvoorbeeld tussen klanten en medewerkers.’

Daarom heeft kunst bij ING een centrale plek gekregen – en die heeft ze na veertig jaar nog steeds.

ING 1
 
Voor The Hidden Picture selecteerde Ten Brink meer dan zeventig kunstwerken uit Belgische, Britse, Poolse en Nederlandse vestigingen van de bank.

ING 2
 
Deze werken laten een doorsnede zien van de ING-collectie. In het gekozen werk staat vaak de mens als individu of in groepsverband uitgebeeld.

ING 3

Foto: © Wiepke Poldervaart trajekt copyright ok. Gecheckt 24-11-2022

Kunst op Zondag | Wiepke Poldervaart

Ook kunstenaars maken carrière. Het liefst van van klein naar groot, maar het kan ook anders. Wiepke Poldervaart ruilde zestien jaar geleden het wereldtoneel in voor het eigen atelier.

Ze was van 1984 tot 1997 artistiek leidster van Trajekt Theater. Een mengvorm van beeldende kunst en theater. De voostellingen bedacht ze zelf en kwamen tot stand dankzij medewerking van dansers, acteurs, musici, theatermakers en een legertje technici, decorbouwers en vrijwilligers. Tot op vandaag zie je op hun cv’s het Trajekt Theater prijken.

Sommige recensenten beschreven Trajekt als schatplichtig aan Hinderik de Groot  en als de ingetogen, introverte tegenhanger van soortgelijke locatietheaterprojecten als de Dogtroep, die in 2008 ter ziele ging.
In dertien jaar tijd groeide Trajekt uit tot één van de Nederlandse culturele producten die internationaal faam verwierven. Tot Trajekt in 1997 van het toneel verdween.

Nu maakt Wiepke Poldervaart schilderijen en objecten, veel kleiner van formaat dan de beelden in Trajekt. Vanaf 2 maart tot en met Pasen wijdt kunstcentrum De Kolk, te Spaarnwoude een expositie aan haar werk.

© Wiepke Poldervaart object36

Nieuwsgierig naar zo’n enorme carrièreswitch besloot Kunst op Zondag haar aan een email-interview te onderwerpen. (KoZ = Kunst op Zondag, WP = Wiepke Poldervaart).

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Doe het veilig met NordVPN

Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 26-11-2022

KOZ | Hommage

In de vorige KOZ beloofden we een hommage. Sargasso’s 10-jarigheid is de aanleiding. KOZ (Kunst op Zondag) is wat jonger. Zes jaar lang wordt, met wat onderbrekingen, hier elke zondag kunst geëxposeerd.

Zo moet je deze rubriek vooral zien: Sargasso’s kunstgalerie. Musea hangen de professionele kunstliefhebber uit, galeriehouders zijn vaak hobbyisten. De duizenden galerietjes zouden graag de hele wereld over de vloer krijgen, maar weinigen halen broodwinning uit hun exposities. Naast de vele galeries die door uitvoerende kunstenaars zelf worden gedreven, zijn er de galeries die door kunstliefhebbers worden gerund.
Dat is KOZ. Een wisselende expositie, niet ingericht door professionele conservatoren, maar door liefhebbers van kunst in de breedste zin van het woord.

KOZ is een beetje vreemd verschijnsel op Sargasso. In tegenstelling tot alle andere content, zijn afleveringen met diepgaande duiding of informatieve analyses beduidend in de minderheid. Een titel, een naam van een kunstenaar kan er nog net af. KOZ is vooral een hommage aan de kunst zelf. Kunst spotten en doorgeven. De lezers maken er zelf wel wat van.

Kunst op Zondag zou er zonder Sargasso’s redacteur Steeph en zijn assistentconservator Crachàt, niet zijn geweest. In 2006 verscheen de eerste aflevering en de eerste reactie was meteen positief: “Goed initiatief. Vasthouden, elke zondag iets of iemand uit de schilderkunst. Tis toch een weinig troost, zo tussen de bedrijven door. En, zonder aandacht kwijnt ieder en alles weg. Dan lijkt het leven al verloren, een doodgeboren kind, en al te vergeefs”.
De eerste van Steeph.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag (KoZ) | Anselm Kiefer


Zoals ooit beloofd, deze zondagse zondag: Anselm Kiefer in het Antwerpse Museum voor Schone Kunsten.
Telkens ik het monumentale gebouw binnenga komen een pak herinneringen terug. Mijn vader staat nog ergens op een beverig 8mm filmpje wanneer hij en zijn Companions Du Route in de jaren 60 daar in de enorme hal een plek eisten voor hedendaagse kunst. “Kunst terug naar de eigen tijd!” Verrassend snel (toen werkte de loge nog) kregen ‘ze’ het toenmalige provinciale paleis van de Koning op de Meir (elke provincie heeft zijn plek om de Koning en gevolg op te vangen) om performances en allerlei andere ‘vrijheid’ uit te voeren en op te hangen. Ze rookten allemaal en zelfs nonsens had een bedoeling.
Vandaag zit er een soort showchocolatier in dat Koninklijk gebouw op de Meir. Het is van deze tijden, tegenwoordig.
In het Museum Voor Schone Kunsten op het Antwerpse Zuid (tram 8 nemen) stoot je allereerst op een loden vliegtuig. Weinig keren een zo elegante tentoonstellingsopening gezien. Op de een of andere manier zit je meteen in de stemming voor het twintigtal werken en dat is een pluim voor de ingehuurde curator
.

Meneer Anselm Kiefer zit een beetje tussen de idee- en daadkunst in. Sinds enkele decennia moet je als kijker de ervaring in plaats van het subject ondergaan: “wat doet wat in deze ruimte“, is intussen de eerste vraag die de artiest zich tegenwoordig stelt en aan u wil geven. Op elke mogelijke wijze ligt het vakmanschap onder vuur, en waar Duchamp en Warhol dat met humor en een gerichte bedoeling deden, is er natuurlijk een enorme schare mindere goden die niet aan de lokroep van het “hee dat kan ik ook“- konden weerstaan.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Joan (cc)

Kunst op Zondag (KoZ) | Craigie Horsfield

Vorige week met laaggespannen verwachtingen naar het Antwerpse Zuid getrokken om de opening van Cragie Horsfield in het M HKA te bekijken. Het M HKA, geplaagd door onwelvoeglijk directiegetwist tussen gepolitiseerde fracties, brengt met moeite goede tentoonstellingen, en het gebouw weigert blijkbaar pertinent om die stadswijk naar een hoger niveau te brengen.
Het Antwerpse Zuid, bekend om zijn grootst aantal deeltjes coke per kubieke meter rioolwater.
Aanwezig als spreker die openingsavond, was federaal Minister van Justitie Stefaan De Clerck. Of ook hij bijdroeg aan de deeltjes per kubieke weet ik niet zeker, maar op dreef was hij voorzeker.

Cragie Horsfield is namelijk … een kunstenaar die zijn werken laat weven – en laat dat nu net een portee zijn van Minister De Clerck. Hij kon niet alleen lekker de economisch interessante kant van de door Vlaamse weverijen gemaakt kunstwerken als Kernwoord op zijn toespraakpapiertje onderlijnen, de woordspelingen met ‘de wever [!]  die dit heeft gemaakt is er goed in gelukt SAMEN TE WERKEN’, om iets ‘CONSTRUCTIEFS ervan te maken’ – en oneindig meer van dat waren… overvloedig. Na de tiende grap was zelfs de fervenste grappenfab uitgeschaterd. Soms moet het ophouden, populair willen zijn.
Anyway, fronsend de stapel overbodige junk aanschouwd op het gelijkvloers. Men wou, met het ijskoude tijdschrift Artefactum als leidraad, de wonderjaren der installatie/cynische-kunst vieren. Het ontbrak niet enkel aan kaarsjes.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Kunst op Vrijdagmiddag | Ecco Nippon

[nsfw] those crazy japanese_kl
Goedemiddag deze vrijdagmiddag… hier uw gemarginaliseerde margeblogger Drs Boobelino de Soto! Kunst op Vrijdagmiddag, gewoon omdat het moet. Ik, uw eigenste Drs, presenteer aan u hedendaagse Japanners in een onbekende kontext. Deze afbeelding zal ongetwijfeld in bepaalde gevallen als werkplekonveilig kunnen worden ervaren, maar is in tweede instantie altijd verdedigbaar als Kunst met een grote K. Aan u de nobele taak te achterhalen wat we hier zien en wat we hierbij moeten denken en voelen. Een goed (museum)weekend!

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De rechten van de mens in het museum

GC heeft ruimte voor gastloggers. Hier het maandelijkse gastlogje van P.J. Cokema, die onze mailbox toch weer heeft gevonden. Hij schreef al eerder over dit onderwerp op zijn eigen blog.

Mensenworst (Foto: Flickr/sherrivokey)

Dat het niet overal bijster goed is gesteld met de rechten van de mens, weten we wel. Maar dat in vele musea wordt geworsteld met de vraag of de resten van de mens wel rechten hebben is minder bekend. In het Teylers Museum in Haarlem wordt vandaag een symposium gehouden met als centrale vraag hoe musea moeten omgaan met de beladen onderwerpen uit het verleden. Het symposium borduurt voort op eerdere discussies over het tentoonstellen en bewaren van mummies, botten en schedels. In 1998 liet de Kunsthal Rotterdam met de tentoonstelling “Botje bij botje“, al eens zien wat er zoal aan veenlijken, scalpen en menselijke rariteiten op sterk water in de Nederlandse collecties voorkomen. Twee jaar geleden leidde de rondreizende expositie “Bodies“, die hier te zien was in de Beurs van Berlage, tot ophef wegens het gebruik van geplastificeerde lijken.

Het Teylers Museum heeft sinds januari een expositie lopen, waar het museum zelf blijkbaar wat ethische vragen bij wenst te stellen. Tot 10 mei kun je daar nog kijken naar “De exotische mens, andere culturen als amusement“. Met vele affiches en foto’s van zo’n 70 jaar geleden, waarop te zien is hoe mensen uit verre streken werden geëxploiteerd als kermisattractie of bezienswaardigheid in een dierentuin. Maar ook een ontleed gezicht van een Afrikaan en een stukje huid, die een Amsterdamse arts overhield na het ontleden van lichamen van overleden vreemdelingen. Zowel voor vermaak als voor wetenschappelijke studie hoefde men niet naar exotische oorden af te reizen. Dankzij kermisexploitanten en circussen kwam de exotische mens hier binnen handbereik. In het AD van 22 januari zegt conservator Bert Sliggers dat het exposeren van de exotische mens een belangrijk stempel heeft gedrukt op het denken van de Europese mens. Ook al behoort het uitbaten van vreemdelingen als bezienswaardigheid tot het verleden, de invloed van dat soort presentaties gaat door tot op vandaag de dag. “Wellicht zou er minder racisme zijn geweest dan nu het geval is“, stelt Sliggers in het AD.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

SGP ontstemd over kut-expositie

[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers, dit kunnen stukjes zijn die we -uiteraard met toestemming- overnemen van andere weblogs, of die via onze mail binnenkomen. Hieronder een stuk van Grootinquisiteur[/i].

Beeld 'Mooi Kut' van Ber Stekelenburg (Foto: Mea Vulva - Mooi Kut)

Het is altijd wat met de SGP. Storen deze dorpsbestuurders zich niet aan de woorden “eeuwig zonde” in een voorlichtingsfolder over afvalscheiding of aan het blasfemisch bevonden kruis van Madonna, dan zijn ze wel laaiend op Beatrix. En nu is dan de tentoonstelling ‘Mea Vulva – Mooi Kut’ slecht gevallen. Bij de SGP in Nieuwegein dit keer, de plaats waar de reizende tentoonstelling over de vagijn vanaf 6 februari onderdak vindt.

De lokale SGP-nestor en rijwielhersteller Job Hoegée (77) – in 2008 al vijftig jaar actief als raadslid en verre van der dagen zat maar wel lijdend aan een zeer vergevorderd stadium van kortzichtigheid – noemt de expositie in het Algemeen Dagblad een schande. “De morele zedeloosheid viert weer hoogtij. Moet dit nu echt? Ik hoor hier ook op de scholen hoe kinderen hun moeder ‘kutwijf’ noemen, dat hoef je nog niet te laten zien of te benadrukken.” Hoegee heeft B&W van Nieuwegein om opheldering gevraagd, maar de gemeente heeft al laten weten zich geen inhoudelijk oordeel over de tentoonstelling te willen aanmeten.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende