In deze gastbijdrage onderzoekt filosoof Oliver Sutton de idee van social acceleration, de ogenschijnlijke versnelling van het leven. Het wordt een kleine serie van zeven delen. Vandaag het eerste deel waarin Sutton zich over een vreemde paradox buigt: technische innovatie is er vaak op gericht om dagelijkse handelingen te versnellen en te vergemakkelijken, maar waarom ervaren we dan toch dat ons leven steeds drukker wordt? At first sight the term "social acceleration" seems to hold promise. It connects to an intuition that there is some sort of acceleration taking place in the pace of life. Whereas a letter took days, email is instantaneous; whereas travel between the cities of Europe took weeks, now it takes hours (volcanoes permitting); production cycles are shortening, productivity is increasing and life seems more hurried. Yet under closer inspection the idea shows itself to be rather more opaque. It may be the case that communication and transport have accelerated, but that doesn't mean that we have accelerated. In fact, the opposite should be the case. No longer required to deal with all that mundane paraphernalia that went with writing someone a letter, we should be wallowing in the time that has been gifted to us by email. As for the decades that must have been saved as a consequence of the acceleration of our means of transport, it's a wonder we even need to get out of bed. Weren't the futurists of yesterday earnestly discussing the post-work society that would be the inevitable consequence of automated production systems? The point being that while the term seems promising it is far from transparent and needs to be got hold of in the right way.
Onderzoekers van de Eidgenössische Technische Hochschule (ETH) in Zürich hebben een robotkubus (Cubli) gemaakt die zichzelf kan verplaatsen en zichzelf op een rand of een hoek in evenwicht kan houden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.