Spotlight: dEUS

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant. Een nijpend gebrek aan coherentie en de afwezigheid van echt sterke songs, maakten dat er evenveel magie in de lucht hing als in het oefenkabinet van een vrijetijdsgoocheiaar. Zo maakte het grote publiek volgens het juryrapport van Humo's Rock Rally in 1992 kennis met dEUS. Zanger Tom Barman zag er met zijn haarband nog uit als een veredelde Mark Knopfler. Ruim 15 jaar later is dat volkomen anders. Een nieuw dEUS album is een media-event van de eerste orde, compleet met relletjes over geschonden persembargo's. In deze Friday! Friday! Friday! Spotlight gaan we in op het verhaal van dEUS: het begin, de opkomst, dEUS als duiventil, de stilte en de terugkeer met de status van supergroep, een recensie van Vantage Point maar vooral met veel clipjes.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Mohammed Bouyeri Salah Edin!

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Salah Edi, oh wacht of is het Mohammed B? ;) (Foto in publiek domein)

U wellicht bekend van zijn baanbrekende acteervermogen in een bepaalde Nederlandse film gaat deze week de Spotlight over Nederlands Ergste Nachtmerrie, rapper Salah Edin. Salah Edin, die zichzelf vernoemd heeft naar de Koerdische generaal Saladin, staat in Nederland vooral bekend vanwege zijn gelijkenis met Mohammed Bouyeri en zijn actieve rol in het integratiedebat.

De meeste mensen zullen Salah Edin eerder kennen vanwege zijn politieke mening dan zijn muziek. Als zij, door overmatig peroxide gebruik, hem al niet per ongeluk verwarren met de moordenaar van Theo van Gogh (geeft niet hoor Geert, al die buitenlanders lijken ook zo op elkaar). Hierdoor delft de muziek van Salah Edin wel eens het onderspit, en dat is toch jammer. Kortom, hoog tijd voor een spotlight over een van de betere rappers die Nederland rijk is.


(Het land van…)

Internationaal
Voordat Salah Edin echt doorbrak in Nederland kreeg hij al internationale erkenning binnen de rap-gemeenschap. Hij ontmoete Cilvaringz van de Wu-Tang Clan die hem bijna direct tekende voor zijn Ringz & Partners Entertainment label. In die tijd tourde hij ook door meer landen dan welke andere rapper dan ook. In het begin rapte hij dan ook nog niet in het Nederlands. Hij begon in het Engels, maar besloot uiteindelijk om in het Arabisch te gaan rappen.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Backworld; mystieke schoonheid

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Backworld in haar begindagen (Bron: last.fm)

Backworld (MySpace) is een relatief onbekende band opgericht en gecentreerd rond Joe Budenholzer. Budenholzer is bij tijd en wijle ook het enige bandlid. De muziek wordt gekarakteriseerd door rustige, zweverige folk met mystieke invloeden. Geen stevige rock, of ophitsende dance, maar muziek voor op de luie zondagochtend met een centrale plek voor de akoestische gitaar, cello, viool en piano, waarbij de muziek gedragen wordt door het warme stemgeluid van Budenholzer.


(The Devil’s Plaything / Anthems from the Pleasure Park)

Nonnen, folk en poëzie
Joe Budenholzer groeide op het platteland van Nebraska op. Een gebied dat – in de woorden van Budenholzer – vol was van traditie en religie:

[my birthground was] immersed in the rural lore and religious traditions of the region.

Het had een blijvende invloed op de muziek die hij later met Backworld zou gaan maken. De kleine Budenholzer werd naar een door nonnen geleide school gestuurd en kreeg daar zijn eerste muzieklessen. De fascinatie voor de christelijke mystiek waarmee Backworld doorweven is heeft hij ongetwijfeld hier opgedaan.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Ane Brun; Changing of the Seasons

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Ane Brun (Bron: last.fm)

Komende maandag (17 maart) komt eindelijk het nieuwe album van Ane Brun ‘Changing of the Seasons’ uit in Nederland. Ter gelegenheid hiervan staat ze de dag daarvoor in de Amstelkerk te Amsterdam (kaarten waren niet te koop, maar enkel te winnen via o.a. de OOR of pre-order van het nieuwe album). Dit is haar eerste studio-album sinds 2005, en ook het eerste album dat op haar eigen label verschijnt. Ondanks tussendoortjes als ‘Duets’ en ‘Live in Scandinavia’ was het lang wachten op nieuw werk, maar het wachten wordt dubbel en dwars beloond. Het album, dat inmiddels uit is in Noorwegen, Zweden en op iTunes (link opent iTunes), steeg terecht op iTunes Noorwegen & Zweden direct naar de eerste plek.

(Clip: The Puzzle / Changing of the seasons)

Changing of the seasons
Als een artiest een aantal jaren geen nieuw materiaal uitbrengt begin ik me vaak af te vragen hoe dat nieuwe album uit zal uitpakken als het dan eindelijk verschijnt. Zeker als je je realiseert dat het laatste studio album (‘A Temporary Dive’) van buitengewone kwaliteit is. Je vraagt je af of de inspiratie misschien verdwenen is, of dat de stijl drastisch is gewijzigd. Over dat laatste kan ik kort zijn, Ane Brun is nog steeds Ane Brun. En het eerste? Ook daar kunnen de fans opgelucht over ademhalen. Het nieuwe album is zonder twijfel prachtig.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: de grote Chiptune & SID remix special

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

MOS SID Chips (Bron: Wikimedia commons)

Chiptune? SID? Het zijn niet de meest bekende termen. Mening muziekliefhebber zal er nog nooit van gehoord hebben. En als men er al van gehoord heeft is het beeld vaak bij voorbaat al negatief. Termen als chiptunes, en SID-remixes hebben namelijk te maken met muziek uit de videogame-industrie. Om preciezer te zijn, retro videogames. De deuntjes die bijvoorbeeld uit een oude Atari 2600 of Commodore 64 kwamen.

Wie echter denkt dat het dit artikel over oubollige nerdmuziek gaat zal bedrogen uitkomen. Er is namelijk een kleine, maar zeer actieve, remix- en chiptune-scene die prettig in het gehoor liggende dancenummers maakt gebaseerd op deze oude computerdeuntjes. Een aantal mensen in deze scene gaan zelfs zover dat zij de muziek direct componeren op een oud beestje als de Atari of C64. En, hoewel technisch gezien geen chiptunes, is er ook voor de liefhebbers van rockmuziek genoeg te vinden binnen dit genre. Rock coverbands die oude deuntjes op scheurende gitaren naspelen. Mocht zowel dance als rock niet je ding zijn, dan is er inmiddels ook het C64 orchestra. Een klassiek ensemble dat oude C64-tunes heeft bewerkt tot orkestrale stukken. Kortom, oude videogames zijn voor velen een inspiratiebron voor het maken van muziek.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Queens of the Stone Age; Live in HMH

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

QotSA Live in Parijs (Foto: Wikimedia Commons)Gisterenavond (donderdag 28 februari) stonden Queens of the Stone Age in de Heineken Music Hall (HMH) te Amsterdam. Vandaar deze week een speciale Spotlight zonder de gewoonlijke achtergrondinformatie en feitjes. Geen feitjes over dat de band door Josh Homme is gestart na zijn tijd in Kyuss, dat de band oorspronkelijk Gamma Ray heette maar haar naam moest veranderen omdat er al een power metal band met deze naam bestond. Ook niet dat de naam af zou komen van een uitspraak van producer Chris Goss die in de begindagen van de band grapte [i]”You guys are like the Queens of the Stone Age.”[/i]. De focus in deze spotlight zal liggen op het recente optreden in Nederland.

(Clip: Little Sister / Lullabies To Paralyze)

Biffy Clyro
Het voorprogramma werd verzorgt door de voor mij onbekende band Biffy Clyro. Deze uit Schotland afkomstige gitaarrock band maakte niet echt een hele grote indruk. De driemansformatie klonk zeker energiek en is waarschijnlijk op album zeer de moeite waard, maar helaas was de geluidstechnicus van de HMH of in slaap gevallen of had een grotere voorliefde voor gitaren dan zang. De zang verdronk namelijk geheel in de brei van, overigens zeer aardige, gitaar-riffs. Daardoor bleef voor mij het meest opvallende aan Biffy Clyro het feit dat frontman Simon Neil na letterlijk elk nummer van gitaar wisselde. Ook was het enigszins teleurstellend dat de band totaal geen contact zocht met het publiek. Simon Neil sprak geen woord, op een bedankje net voor het laatste nummer na. Kortom: op naar QotSA!

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: My Dying Bride; so dark, black and yet fine

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

My Dying Bride (Persfoto Last.fm)My Dying Bride is een van de grootste, zo niet de grootste, doom-metal bands ter wereld. Een band die al vele jaren het depressieve hart van mening zwartkijker en ras-pessimist sneller langzamer doet kloppen. Voor zij die niet ingewijd zijn in dit genre zal het een verrassing zijn, maar de muziek die My Dying Bride maakt is geen snelle gillende metal gemaakt door mannen in strakke spendex in beren vellen. Het tempo ligt tergend traag, de teksten zijn poëtisch en het gebruik van viool en keyboard wordt niet geschuwd. Maar het is boven alles vooral lood- en loodzwaar.

(Your River / Turn Loose the Swans)

Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium
My Dying Bride behoord tot de zogenaamde grote drie, ‘The Peaceville Three‘, van de tweede generatie doom-metal bands. Deze naam refereert aan het feit dat allen bekend werden via het Peaceville label. Naast My Dying Bride waren dit Anathema en Paradise Lost. My Dying Bride de enige die nog immer bij Peaceville vertoeft en ook de enige die het genre is trouw gebleven (beide andere bands maken zelfs geen metal meer, Anathema maakt tegenwoordig prachtige Pink Floyd geïnspireerde rock en Paradise Lost speelt leentje buur bij de rock en zelfs new wave).

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Anna Ternheim; For all days to come

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Anna Ternheim (Persfoto / Last.fm)Er zijn van die dagen dat het leven je als atheïst best wel moeilijk wordt gemaakt. Als je geconfronteerd wordt met schoonheid die eigenlijk alleen maar van goddelijke afkomst kan zijn. Als het niet anders kan zijn dan dat er een engel van oogverblindende schoonheid en met een hemelse stem door God naar ons, simpele stervelingen, is toegestuurd. Het zijn van die dagen als Anna Ternheim’s prachtige stemgeluid uit je speakers rolt. Pijnlijke dagen van verwarring, een mengeling van verwondering en verbazing. Pijnlijke dagen die je telkens opnieuw wil oproepen. En gelukkig kan dat door haar albums nog een keer op te zetten.

(Shoreline / Somebody Outside)

Geboorte van een nachtegaal
Anna Ternheim is een Zweedse singer-songwriter, vooral bekend om haar buitengewoon gevoelige en fragiele luister- en liefdesliedjes, beter beschreven als kleine gevoelige juweeltjes. Oorspronkelijk voorbestemt om architect te worden koos zij er gelukkig voor om de liedjes die in haar hoofd rondzweefde achterna te gaan. Ze besefte dat ze niet in de wieg was gelegd voor het ontwerpen van mooie huizen, en stortte zich op het maken van liedjes met een buitengewone schoonheid.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Spinvis; een kindje van god?

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Spinvis! (Bron: WikiMedia commons)Erik de Jong, beter bekend bij het Nederlandse publiek als Spinvis, is zonder meer een van de meest talentvolle muzikanten binnen Nederland. Zijn muziek is zonder twijfel uniek te noemen. Een vreemde mix van minimalistische luisterliedjes, trip-hop beats, poëtische teksten en spruitjeslucht. Spinvis weet eigenlijk als geen andere Nederlandse artiest de identiteit die Maxima maar niet kan vinden muzikaal samen te vatten. Een uniek stemgeluid en een grote verscheidenheid van muziek maakt Spinvis tot een van de belangrijkste Nederlandstalige zangers van dit moment naar mijn mening. Iemand die grenzen opzoekt en er al fluitend overheen wandelt.

Zolderkamer begin
Spinvis is letterlijk op een zolderkamer begonnen. Het debut album ‘Spinvis‘ bestaat uit werk dat Erik de Jong op zijn zolderkamer in elkaar had geknutseld. Er wordt dan ook veel gebruik gemaakt van de computer, maar ook allerlei minder voor de hand liggende zaken zoals pandeksels komen op het album voor. Het zijn echter vooral het unieke stemgeluid en de poëtische teksten die zorgen dat Spinvis bijna direct een klein underground gevolg om zich heen verzamelt. De nummers ‘Bagagedrager’ en ‘Smalfilm’ worden zelfs bescheiden hitjes. Mede dankzij twee zeer leuke low budget videoclipjes.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Spotlight: Skyclad; een band met een boodschap

Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.

Skyclad (Persfoto/last.fm)In 1990 richten Martin Walkyier (ex Sabbat) en Steve Ramsey (ex Satan/ex Pariah) de band Skyclad (ritueel naakt) op. Een band die later niet alleen bekend zal worden vanwege het uitvinden van een nieuw muziekgenre; de folk metal, maar ook vanwege de meesterlijke, maatschappij kritische teksten van vocalist Walkyier. Vanaf het eerste album is het duidelijk dat de band een serieuze boodschap heeft. Ver voordat de film an inconvenient truth bekend wordt bij het grote publiek staan de teksten van Skyclad al bol van de waarschuwingen over het milieu. Een boodschap die zich op latere albums verder uitbreidt met aanklachten richting geloof, politici, kapitalisme en fascisme. De liedjes gaan echter ook meer en meer de menselijke kant van verdriet tonen; liefdesverdriet en depressie. Alles meesterlijk verpakt in een catchy “folk metal” jasje en ijzersterke teksten vol woordgrapjes.

(If I Die Laughing, It’ll Be an Act of God / Oui Avant-Garde a Chance)

Irrelevant microbes with colour TVs
You say, ‘Why waste concern on the rivers and trees.
They belong to mankind to exploit as we please?’
Face up to the fact that mankind’s a disease
Irrelevant microbes with colour TVs.

Our Dying Island

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende