Vandaag plaatsen we de tweede gastbijdrage van Andreas Bouman. Rouvoet, de minister van jeugd en gezin wil een maatschappelijke discussie over de losgeslagen moraal van de jeugd. Volgens de minister worden meisjes als gebruiksartikel gezien, is seks een ruilmiddel en is het begrip liefde bij de jeugd onbekend. Door de man zijn keurige scheiding, ouderwetse bril en gristelijke achtergrond, lijken zijn uitspraken ouderwets en rieken ze naar de spruitjesgeur van de jaren vijftig. Nu heb ik de jaren vijftig niet in levenden lijve mogen meemaken, maar ik vind de uitspraken van Rouvoet helemaal zo gek nog niet. Daarbij komt dat ik jonge spruitjes, mits niet te lang gekookt, best kan waarderen. Waarom heeft Rouvoet een punt? Iedereen moet lekker zelf weten wat die doet. Als twee mensen vrijwillig seks willen hebben zonder liefde is dat hun eigen keuze. Prima. Alleen moet het dan wel om volwassenen gaan. Vorige week was er op Nederland 3 een documentaire over hele jonge jongens (12 a 16) die spraken over nog jongere meisjes. Daar werd ik niet vrolijk van. Meisjes werden alleen gezien als hoeren (in hun terminologie 'banga's') en niet als mensen. De prille liefdenestjes waren gore garageboxen of ranzige portieken. Als je daar als pubermeisje je 'seksualiteit ontdekt' door je te laten nemen door een of meer huftertjes zonder enig respect, dan belooft dat weinig goed voor toekomstige moraal van deze jongens en meisjes.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Hoe zou je hun kunnen uitleggen dat die tragedies in virtuele vorm als puur vermaak worden beschouwd?
De Paus vraag zich in Sydney af hoe het te verantwoorden is dat geweld en seks als amusement op de televisie is terwijl er mensen zijn die lijden onder geweld en seksuele uitbuiting.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
