Wat voorafging: Dian heeft als weekopdracht een aantal dikke boeken te lezen in het kader van een quiz die door Paul gepresenteerd zal worden. Voor een aantal uren zal haar contact met de wereld worden verbroken. Eerst gaat ze met een tv-kok gepocheerde eieren maken.
‘Gepocheerde eieren,’ herhaal ik. ‘Dat heb ik nog nooit gemaakt.’
‘Dat is precies de bedoeling, Dian.’ De tv-kok geeft me een ei. ‘Je mag dat eitje in het kopje doen. Dan doe ik een scheutje azijn in het kokende water. Sta je vaak in de keuken, Dian?’
‘Ik kan nog geen ei koken, laat staan pocheren.’
De camera zoomt in op het borrelende water. ‘Zet je wel eens koffie?’ vraagt de tv-kok.
‘Zelfs dat nauwelijks. Een kopje thee.’
‘Speciaal voor keukenbarbaren als jij doe ik dit kookprogramma, Dian. Zodat ook jij in een handomdraai een lekkere lunch of eenvoudige maaltijd kan bereiden. Ik ken het probleem wel hoor, weinig tijd in de ochtend, druk druk druk. Maar er zijn mooie oplossingen voor. Zo gebruik ik al jaren Senseo. Koffiepad in het apparaat, op een knopje drukken en een heerlijk aromatisch kopje koffie staat voor me klaar.’ De tv-kok kijkt in de camera en houdt een verpakking Mild Roast naast zijn gezicht en haalt er een papieren schijfje uit. ‘Jij ook een bakkie, Dian?’
‘Ik begin mijn dag liever met Cleanema. En laat ik me nou maar eerst concentreren op dat gepocheerde ei.’
De tv-kok neemt een slok van zijn koffie en maakt een knipoog naar de camera.
‘Voor gepocheerde eieren is finesse belangrijk. Niet te snel met de schuimspaan het ei eruit vissen, want dan mislukt-ie. Ja, je kan het.’
Ik laat het ei voorzichtig in het kokende water glijden. ‘Een gepocheerd is ei heel voedzaam,’ zegt de tv-kok op dwingende toon, net iets te hard in mijn linkeroor. ‘En het is ook nog eens… lekker.’ Hij legt zijn hand om mijn pols. ‘Dian, ik wil dat je even kijkt naar camera 2.’
Ik kijk naar de andere cameraman. Hij maakt met zijn rechterhand een teken naar de tv-kok. ‘Ja, en nu?’ vraag ik. ‘Is dit onderdeel van de weekopdracht?’
Hij verstevigt de greep rond mijn pols. Hij komt achter me staan, zijn kruis bijna tegen mijn billen. ‘Sst. Even geen vragen. Blijf in de camera kijken.’
‘Ja…?’
‘Jij wilde een ei pocheren, maar wat zeggen de kijkers?’ Uit de verpakking van de Senseo pads haalt hij een rode envelop. Hij opent de envelop, leest het kaartje en kijkt verwachtingsvol naar mij. ‘Ja, 65 procent wilt dat jij die eieren daadwerkelijk pocheert! Je bent door!’ Een keihard gejuich schalt door de speakers. De gezwollen voice-over echoot: ‘Dian is door door door!’
Terwijl de tv-kok me bijna huilend in de armen valt, vraag ik: ‘Maar hoe zit dat met mijn andere weekopdracht? Die politieke quiz?’
‘Politieke quiz?’
‘Ik kreeg vannacht een tas met boeken die ik uit mijn hoofd moest leren.’
De tv-kok knijpt in mijn schouders. Hij kijkt in camera 1. ‘We gaan even naar de boodschappen,’ stamelt de tv-kok. Een reclamejingle voor fitnessapparatuur buldert door de ruimte.
‘Mark, Travis, hoe zit dat met een politieke quiz?’ roept hij in de lege ruimte.
Uit de slaapkamer komt Travis, met headset op, aangestormd. ‘We leggen de opnamen even stil. Dian, laat me die boeken zien die je hebt gekregen voor de weekopdracht.’
‘Daar liggen ze.’ Ik voel me opgelucht. Hoef ik dan toch geen moeilijke boeken over communistisch China te lezen?
Travis bekijkt de boeken. Hij smijt Communistisch China in de hoek. ‘Waarom heeft niemand van ons dit gezien? Wie was er in de control room toen deze boeken werden gebracht?’
‘Ik kreeg ze van een meisje dat Eva heette. Ook zou mijn internetverbinding en Blackberry zolang worden afgesloten…’
Uit alle hoeken komen nu floormanagers, assistent-regisseurs, geluidsmannen en productiemedewerkers in paniek toegesneld. ‘Sabotage!’ wordt er geschreeuwd. ‘Er zijn kabels doorgesneden!’ Via de speakers hoor ik hoe Troy zijn duet met Patricia inzet, ergens in een studio in het land.
