In deze post werd er uitgegaan van een link tussen de vermoorde Russische journaliste Politkovskaya en de Russische ex-spion Litvinenko. Maar zeker wat betreft Litvinenko: Zou het Kremlin zo stom zijn om zo’n dikke rode pijl van zijn lijk naar Moskou te laten lopen? Het blijft lastig (sommigen zeggen: ‘Onmogelijk!’) deze twee zaken in het Westen uit te leggen. Hoe dan een objectief oordeel te vormen? Door het radicale tegendeel te lezen en er uw eigen conclusies uit te trekken. Hier daarom een oude column uit ‘The eXile’ (het ongenuanceerde Amerikanen-blaadje. Eigenlijk gaat het om de vraag waar de Amerikaanse Politikovskaya blijft, maar er zitten een aantal interessante observaties in wat de media betreft. Unlike Putin, the Western media wasted no time in seizing Politkovskaya's corpse for their own purposes, parading it around and milking it for every ounce it was worth.
Sargasso heeft privacy hoog in het vaandel staan. Nu we allemaal meer dingen online doen is een goede VPN-service belangrijk om je privacy te beschermen. Volgens techsite CNET is NordVPN de meest betrouwbare en veilige VPN-service. De app is makkelijk in gebruik en je kunt tot zes verbindingen tegelijk tot stand brengen. NordVPN kwam bij een speedtest als pijlsnel uit de bus en is dus ook geschikt als je wil gamen, Netflixen of downloaden.
Dit is deel III van een drieluik over democratie in Azerbajdzjan – een verhaal opgetekend aan de hand van krantenartikelen. De quotes zijn afkomstig van Coen van Zwol, correspondent van het NRC Handelsblad in Moskou – naar wie vriendelijke dank uitgaat.
We schrijven bijna een jaar later. Ik vlieg terug naar Baku voor een aantal conferenties over ‘energy-security’, en wil een paar oude vrienden opzoeken, en kijken hoe een dergelijke ‘democratie’ zich ontwikkeld.
Baku is veranderd. Plots staan er potsierlijke hotels, en men heeft een nieuwe muntsoort ingevoerd die verdacht veel op de euro lijkt. Hoogbouw lijkt het nieuwe adagium, en de infrastructuur is enorm verbeterd. Wat mijn vrienden en kennissen betreft hoef ik me weinig illusies te maken. Murad is terug in London. Rashid zit ergens in de bergen, Emin woont in Moskou, een andere Rashid zit in New York.
Tijdens een conferentie in datzelfde Hyatt hotel krijg ik een aanvaring met Tahir Taghi-Zadeh, de directeur van het ‘Pers en Informatie departement’ op het ministerie van Buitenlandse Zaken. In de pauze leggen we ons conflict iets bij, en hij nodigt me uit voor koffie.
Tahir is een goedlachse man die het naar eigen zeggen altijd op prijs stelt om ‘open and frank’ met buitenlanders over de situatie in zijn land te praten. Hij legt uit dat de renovatie in het gebouw de vernieuwing van BuZa goed illustreert. Vroeger was het zijn werk uit te pluizen wat de media schreven over Azerbajdzjan, en dat eventueel bij te sturen. Nu brengt hij het grootste deel van zijn tijd door op seminars en conferenties, en geeft hij journalisten ‘betrouwbare’ informatie over de status-quo in Azerbajdzjan. Hijzelf en grote delen van zijn departement komen voort uit het voormalige amassadepersoneel in Washington. Ze praten naar hartelust en drinken koffie uit grote mokken.
Dit is deel II van een drieluik over democratie in Azerbajdzjan – een verhaal opgetekend aan de hand van krantenartikelen. De quotes zijn afkomstig van Coen van Zwol, correspondent van het NRC Handelsblad in Moskou – naar wie vriendelijke dank uitgaat.
Voor de verkiezingen zelf reden we naar het noorden, tot vlak aan de Russische grens – Dagastan. Net buiten Baku zat een man langs de kant van de weg, letterlijk in z’n onderbroek. Hij probeerde zijn jeans te verkopen. Drie dagen later reden we terug, en zat hij er nog.
Een groepje Jonge Democraten staat in een hoekje van het Hyatt te giebelen. Zij namen waar in het noordelijk Katsjmas en het westelijke Ganja. ,,Ik was vorige winter in Oekraïne. Daar ging de fraude stiekem, onder de tafel. Dit was hardcore”, zegt Olaf Koens. Hij achtervolgde een Mercedes door de stoffige straten: de eigenaar trok langs de stemlokalen om kiezers ervan te doordringen dat hun baan op het spel stond. ,,Hij maakte ze wijs aan de inkt op hun duim te kunnen zien op wie ze hadden gestemd.” Clanleiders reden hun aanhang naar de stemlokalen, en bij de telling ging men helemaal los. ,,Ze vouwden de biljetten niet eens open, telden ze automatisch bij de regeringskandidaat.” Een voorzitter van een stembureau, tevens schoolhoofd, dreigde een docente met ontslag toen ze protesteerde.
Thijs Brandenburg zag in Ganja ,,voor elk stemlokaal zo’n muur van leren jassen en gouden tanden”. De mannen schudden kiezers de hand, vertelden ze wat te stemmen. Soms was de voorzitter behulpzaam bij het invullen van het stembiljetten, soms kon iedereen meekijken in het stemhokje. De waarnemers vermoeden dat incompetentie een even grote rol speelde als kwade wil en regeringspartij YAP ook zonder fraude wel had gewonnen. Koens: ,,Maar 40 of 5 procent voor de oppostie, dat is nogal een verschil.”
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Hollywood heeft het verhaal rond de vergiftiging van Aleksander Litvinenko ontdekt. Johnny Depp gaat een film over de Russische ex-spion produceren, naar aanleiding van het nog te verschijnen boek “Sasha’s Story: The Life and Death of a Russian Spy”. Ondertussen gaat het onderzoek door. Niet alleen naar wie er achter de vergiftiging zit, maar ook naar eventuele andere slachtoffers. Er zijn inmiddels 450 mensen getraceerd met Polonium 210 in het bloed, al gaat het bij de meesten om kleine dosis.
VPRO Tegenlicht zendt aankomende maandag een In Memoriam uit over Aleksander Litvinenko. Met daarin onder andere een opsomming van welke Russen de afgelopen jaren onder al dan niet verdachte omstandigheden om het leven zijn gekomen. Russen die, net als Litvinenko, veelal probeerden aan te tonen dat de Russische geheime dienst FSB verantwoordelijk was voor de bomaanslagen op verschillende appartementencomplexen in Rusland in 1999, en niet Tjetjeense terroristen, zoals Putin verklaarde.
De verhalen van Litvinenko en de vermoorde Russische journaliste Politkovskaya duiden op de betrokkenheid van Putin, die de angstige sfeer na de aanslagen gebruikte om de verkiezingen te winnen en een tweede oorlog in Tjetjenië te beginnen. Maar of die betrokkenheid ooit volledig wordt bewezen, en gevolgen zal hebben voor de Russische president, is nog maar de vraag.
Dit is deel I van een drieluik over democratie in Azerbajdzjan – een verhaal opgetekend aan de hand van krantenartikelen. De quotes zijn afkomstig van Coen van Zwol, correspondent van het NRC Handelsblad in Moskou – naar wie vriendelijke dank uitgaat.
In december 2004 sliep ik in een busje onderweg van Kiev naar Mikolayiv, een paar dagen voor de 2e ronde van de presidentsverkiezingen. Oleg maakte me wakker: “Kijk, nu is het oorlog”. Er reden 6 bussen met politieagenten voorbij. “Ik heb al zeker 30 bussen gezien vannacht”, zei Oleg – die daarom slecht kon slapen. “Ze halen jonge politieagenten uit de dorpen en steden uit het zuiden, die moeten straks ‘Maidan’ schoonvegen en alle demonstraten uit het centrum meppen”. Gelukkig liep in Oekraïne alles anders.
Revoluties zijn verslavend; als je er eentje meemaakt, wil je er meer zien. Met een aantal organisaties en een paar vrienden heb ik een NGO verkiezings-waarnemingsmissie georganiseerd. Samen met democratisch gezinde jeugdorganisaties uit verschillende regio’s zouden we de parlementsverkiezingen waarnemen.
Op 16 oktober zou Goelijev [een oppositieleider in ballingschap, Sargasso] in Baku landen. De oppositie riep haar aanhang op hem massaal te verwelkomen, maar president Alijev jr. sloot het vliegveld hermetisch af met duizenden agenten, waarna het toestel met Goelijev onverrichter zake terugkeerde naar Oekraïne.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
U zit met uw Georgische vrienden in een klein cafe in Tbilisi. Na een aantal glazen heft men het glas en draagt men de toost op aan Stalin. Hij is per slot van rekening de ‘Grootste Georgier’, en de enige Georgier die het daadwerkelijk heel ver op het wereldtoneel heeft geschopt. Drinkt u mee?
Een oude vrouw knijpt hard in mijn rechterteen. Ze schreeuwt dat ik op moet staan, omdat we er bijna zijn. De trein dendert nog altijd razendsnel, dus voorlopig hoef ik me geen zorgen te maken. Het is de trein die me van Sint Petersburg terug naar Moskou brengt. Ik denk zeker te weten dat Sint Petersburg de mooiste stad ter wereld is. Mijn vrienden in Moskou noemen het ‘verfoeilijk Europees’. “Ik vlieg wel naar Milaan als ik mooie Italiaanse architectuur wil zien!”. Moskou is dan ook eigenlijk Azie. Alles is er groot, gehaast en duur.
In Sint Petersburg kun je ademhalen, het is de enige plaats in heel ‘Oost Europa’, van Chisinau tot Baku, waar ik me thuisvoel. Er waait een frisse Baltische wind door de straten, mariniers lopen af en aan en het voelt zo Eurpees, zo eigen…
Nog een keer knijpt ze in mijn rechterteen, nu nog harder. Ik bijt haar toe dat ze beter koffie voor me kan halen dan me steeds in mijn tenen te knijpen. Wie weet helpt het. Ooit vochten de Russen aan de Zwarte Zee om Istanbul te veroveren, het zuidelijke Sint Petersburg. Met een haven in het Noorden en het Zuiden zou Moskou tot een middelgrote provinciestad verbleken! Als maar die verdomde Eerste Wereldoorlog nooit uitgebroken was!
En zo klinkt de hymne van de USSR ruim 15 jaar na dato! In Rusland viert men dezer dagen geen kerstmis (vraag het Yahoo! maar…) en dus kun je kerstavond maar beter buiten de deur doorbrengen. Samen met honderden 20-ers en 30-ers zong uw correspondent in Moskou natuurlijk uit volle borst mee! (hier in het Engels voor de liefhebber)
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.