Ruim een week geleden had ik, naar aanleiding van de Gay Pride in Moskou een telefonisch interview met onder andere Sophie in ’t Veld. Aan het einde van het interview klinkt er toch iets hoopvols: “Een paar jaar geleden was het ook bepaald niet gemakkelijk in Warschau. Nu was ik er onlangs weer, en de sfeer is werkelijk hartverwarmend. Als het in Warschau kan, dan kan het ook in Moskou.” De rest van het artikel leest u hier Maar is dat zo? Het is verleidelijk zo te denken. Polen maakte immers nog niet zo lang geleden gewoon deel uit van het pakt genoemd naar haar hoofdstad. Grosse mondo wist Polen zich sneller te ontwikkelen, en dus zien we in Rusland meer de ‘homo post sovieticus’ het ‘politieke’ domineren. Toch denk ik dat er iets anders aan de hand is. Warschau heeft wat Moskou niet in zich draagt – ik noem het (voorlopig) ‘europeness’.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Linkse mensen hebben meestal geen humor. Je zou als linkse politicus je best moeten doen voor het levensgeluk van de mensen. Maar in de praktijk zijn linkse politici vaak de meest onaangename mensen die er zijn.
Aldus Derk Sauer vandaag in een interview in Volkskrant Magazine (niet online, sorry). Derk Sauer, ondernemer in de mediawereld, momenteel opererend vanuit Moskou is al vanaf de oprichting lid van de SP.
In het interview komt de pijnlijke steun voor de SP (en andere linkse partijen) voor het Sovject-communisme en Mao ook nog even langs. Hij geeft toe zich te schamen voor het gemak waarmee men indertijd achter Mao aanliep, de grootste moordenaar van vorige eeuw.
Maar veel belangrijker dan dat is natuurlijk de vraag of linkse politici humorloos zijn. Daarom een polletje.
[poll=67]
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Prachtige foto’s op de LiveJournal van ‘Kunstkamera‘, de journaliste Yulia Vishnevetskaya. Overal in de voormalige Sovjet-Unie zien scholen er hetzelfde uit. Grote betonnen platen die jaar op jaar met een dikke laag verf worden beschilerd. Net als in Azerbajdzjan zitten de kinderen met de muts op in de klas, en staat ’s lands president met foto en spreuk op de muur.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.