Met oorlog breng je geen vrede

Los van alle ellende – voor zover dat kan, tenminste, want de beelden van het vliegveld bij Kabul zijn haast niet om aan te zien: mensen met doodsangst in hun ogen, ouders die in paniek hun kindje doorgeven, in de hoop dat een ander het mee zal nemen, weg het land uit – los van al die ellende dringt een vraag zich op. Wat is in ’s hemelsnaam het nut van oorlog? Kun je, zoals de Verenigde Staten al sinds de Vietnamoorlog in de jaren ’60 volhouden, inderdaad ‘the hearts and minds’ van de bevolking veroveren nadat je een land eerst bent binnengevallen, en het vervolgens aan gort hebt gebombardeerd? Vietnam, Irak, Afghanistan – overal speelt die vraag. Kun je als buitenlandse macht ooit nog op goede voet met de bevolking komen te staan, wanneer je die eerst als collateral damage hebt behandeld? Wanneer je met drones argeloze bruiloftsgasten hebt opgeblazen, en de kinderen van een land collectief hebt verweesd? Wanneer je, zoals Nederland in Srebrenica overkwam, in de positie raakt dat je onderdeel wordt van een burgeroorlog en je jezelf machteloos laat gebruiken door de overheersende partij? Maken zulke oorlogen de taak van de internationale blauwhelmen – die hoofdzakelijk afstand tussen de strijdende partijen pogen te scheppen – niet duizendmaal moeilijker dan die al is? Steeds meer ga ik geloven dat het enige dat je kunt doen voor een land dat in burgeroorlog verkeert, niet bestaat uit dat land invallen, maar uit lokale initiatieven versterken en waar je maar kunt de nood lenigen. Pleisters plakken, voedsel en schoon water verstrekken, schooltjes oprichten, de lokale pers helpen, ziekenhuizen bouwen, dorpsraden consulteren. En wanneer die schooltjes en ziekenhuizen worden gebombardeerd, met koppig optimisme weer van voor af aan beginnen. Het werk van Artsen Zonder Grenzen, het Rode Kruis, Reporters Sans Frontières is moeilijk, maar zaait minder wantrouwen en biedt uiteindelijk meer perspectief. Je bouwt geen democratie met legers; die metsel je met geduld, vertrouwen, overtuiging, standvastigheid en betrouwbaar zijn. Tegen dictatoriale regimes en terroristische groeperingen bestaat geen quick fix – alleen stug volhouden, in samenwerking met de bevolking. Niet dat je internationaal met lege handen hoeft te staan. Ook sancties kunnen werken, net als fondsen intrekken, beslag leggen op de rekeningen van oorlogsfinanciers en regimes uitsluiten van internationale gremia. Maar daar win je weinig mee – je voorkomt hooguit erger. De lokale democratie versterken is het enige dat werkelijk perspectief biedt. Maar dat betekent ook dat je strenger moet zijn tegen regismes die nu nog overwegend als ‘friendly’ worden beschouwd. Van Jair Bolsonaro en Vladimir Poetin tot Recep Tayyip Erdoğan en Viktor Orbán – wees strenger tegen hen, al was het maar omdat het weinig helpt om daar toe te staan wat je elders verwerpelijk zegt te vinden. Deze column van Karin Spaink verscheen eerder in Het Parool.

Door: Foto: cc wikimedia.commons.nl Make love not war in time
Foto: Opgelet, onderstaande tekst kan sporen van ironie bevatten

KRAS | Hongersnood

Het Rode Kruis heeft een gironummer geopend in verband met de op handen zijnde hongersnood in Afrika. Niet om een extra hoog hek aan de Middellandse Zee op te trekken, maar voor voedselhulp. Het linkse complot in deze is uiteraard dat de overlevende Ethiopiërs aangezogen zullen worden door de gedachte dat er in Europa genoeg te eten is.

Of wacht, het linkse complot is dat de hongersnood het gevolg zou zijn van El Niño, een klimaatverzinsel. Er zijn dus helemaal geen hongerige Ethiopiërs. Die voedselpakketten zijn bedoeld als rantsoen voor de Saharareis die ze naar de Libische kust moet brengen, vanwaar ze snel naar Nederland reizen om hier in 2017 op de PvdA te kunnen stemmen. Of zoiets.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Foto: Henk-Jan van der Klis (cc)

Crowdcontrol bij Serious Request

ACHTERGROND - Serious Request haalde dit jaar meer dan twaalf miljoen op. Al negen jaar is de glazenhuisactie een groot succes. Maar het is ook een enorme veiligheidsoperatie. Hoe gaat dat in z’n werk?

Ik ben fan van Serious Request. Ik moet huilen als de DJs het glazen huis ingaan, ik moet huilen als er grote cheques worden aangeboden door kleine kindjes, ik moet huilen als Eric Corton een verdrietig verhaal vertelt uit Malawi, ik moet huilen als ze er op kerstavond uitgaan en hun appel/vriendin sinds een week weer in handen krijgen en als de zoontjes van Gerard Ekdom even gedag komen zeggen gaat de kraan helemaal open. Ik ben eigenlijk een watje.

Uiteraard kan ik hier dus ook geen boze-oude-mannetjes verhaal van maken (dan mogen andere zure reaguurders doen), maar het blijft natuurlijk een criminologisch blog. En zelfs aan een mooi, liefdadig project als het glazen huis van Serious Request zit een veiligheidsaspect.

De reden dat Serious Request elk jaar zo’n groot succes is: veel enthousiaste bezoekers, weinig noemenswaardige incidenten, veel geld binnenhalen voor het Rode Kruis, #SR12 en #3FM trending topics op Twitter, is namelijk hetzelfde mechanisme waardoor Project X in Haren heeft kunnen gebeuren. Groepsgedrag en ergens bij willen horen. Het kan dus wel: met grote mensenmassa’s op een plein een gezellig feestje vieren. Maar je moet het wel willen. Natuurlijk is Serious Request een stuk strakker geregeld en is de samenstelling van het publiek anders: diverser qua leeftijd, er zijn kinderen bij, minder anoniem (want: hele sportverenigingen, schoolklassen en bedrijfsafdelingen) en voor een goed doel. Het heeft dan ook een laag veiligheidsrisico.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Tweede Kamer neemt IDF-berichten klakkeloos over

Eind april publiceerde de woordvoerder van het Israëlische leger (IDF) een interview met Mathilde Redmatn, adjunct-directeur van het Rode Kruis in Gaza. Redmatn zegt in het interview dat er in Gaza geen sprake is van een humanitaire crisis, het leven ziet er redelijk normaal uit, er liggen producten in de winkels, er zijn restaurants en een mooi strand.

De Israëlische pers (zoals de Jerusalem Post, Haaretz en Arutz Sheva) nam het bericht over, evenals talloze overwegend pro-Israëlische websites. Getuige onder meer koppen als ‘Het Rode Kruis geeft toe…’ grijpt men het artikel aan om te stellen dat al die rapporten, niet alleen van het Rode Kruis maar ook van bijvoorbeeld de VN en de Wereldbank, tot nu toe schromelijk overdreven als ze de situatie in Gaza beschreven. Als bij toverslag transformeerde het Rode Kruis van een organisatie die men nog wel eens partijdigheid verwijt naar de boodschapper van dé waarheid.

Zoals wel vaker is de werkelijkheid echter niet zo simpel. Het bericht is afkomstig van een bij het conflict betrokken partij: het IDF. Het bericht lijkt haaks te staan op recente publicaties van dezelfde bron (het Rode Kruis of beter: het ICRC, het Internationale Comité van het Rode Kruis), die een zeer zorgwekkend beeld laten zien.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.