Geen plaats…
Vandaag is het is kerst. Een (voornamelijk) christelijk feest waar we de geboorte van een markant persoon, ongeveer 2006 jaar geleden, vieren. Een persoon die met zijn aparte boodschap over vergevingsgezindheid, miljoenen mensen tot op de dag van vandaag weet te inspireren. Legendarisch was ook zijn afkeer van de betweterigheid van de schriftgeleerden, die aan de hand van lange studies in oude boeken bepaalden wat of wie er fout waren en wel of niet door de beugel konden.
Twee weken geleden overleed Pinochet. Oud dictator van Chili en ooit aan het hoofd van een regering die verantwoordelijk was voor 35,000 gemarteleden en meer dan 3,000 verdwijningen. Hij kreeg geen staatsbegrafenis, maar wel een mis geleid door bisschop Juan Barros Madrid. Voor aardse tribunalen te laat, maar misschien nog een hemelse kans voor gerechtigheid?
Gisteren is Piergiorgio Welby begraven. Schrijver, 60 jaar oud geworden en 40 jaar lang lijdend aan de verschrikkelijke ziekte spierdystrofie. Iemand die laatste jaren in leven werd gehouden door machines en die publiekelijk een oproep deed aan de president van Italië om te mogen sterven. In Katholiek en bijbelminnend Italië een abjecte vraag.
Dinsdag 20 december overleed Welby dan toch. Een arts had de “behandeling beëindigd”. Zijn religieuze familie wenste een katholieke uitvaart in de plaatselijke parochiekerk en vroeg deze ook aan. Als goed christelijke/katholieke kerk kon het Vaticaan natuurlijk niet anders dan dit verzoek weigeren. Welby is gisteren begraven, met een herdenkingsbijeenkomst buiten, naast de parochiekerk, en enkele uren voordat de paus de wereld weer allerlei mooie dingen toewenste op het Pietersplein.
