Toen ik nog bij mijn ouders in het dorp woonde, mochten mijn vader en ik graag de folders doorploegen waarin dagtochten naar Duitse steden tegen bodemprijzen werden aangeboden (om de een of andere mysterieuze reden krijg ik ze niet in Amsterdam in de bus). De 'talloze voordelen' waren mooi opgesomd. De enige werkelijke garantie die de operator kon bieden was vermoedelijk het aantal taalfouten, maar wat was het hartverwarmend. Extra's als warme maaltijden, kopjes koffie, porseleinen poppen voor de dames en gereedschapskisten voor de heren en natuurlijk de gewraakte verkoopdemonstratie van reumadekens. En dat slechts voor 49 gulden! En deze knalaanbiedingen zullen tot in het einde der tijden bestaan, rara hoe kan dat? Het tv-programma Groeten van Max liet het zien.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Li Jing (46) woont als Chinese expat met zijn gezin in Moskou. Op 21 augustus 2007 dacht hij: “Kom! Ik ga te paard naar de Olympische Spelen in Beijing”. Afgelopen zondag kwam Li op zijn bestemming aan: te laat… Op de 9.000 kilometer lange reis versleet hij meerdere paarden en besteedde hij €17.000 van zijn spaargeld. Maar het was het waard, aldus de Chinees te paard [/Sint Seth]. Check zijn foto’s hier en het verhaal (en foto’s) hier. Li komt binnenkort te paard onze richting op want zijn volgende doel is: Olympische Spelen 2012 in Londen.
‘Abroad?’ she said, surprised and slightly frightened, because in those days going abroad was no ordinary matter. ‘Where? What for!’ she asked.
‘I was thinking about Czechoslovakia.’ I answered. I wouldn’t have dared to say something like Paris or London, and frankly they didn’t really interest me, I couldn’t even imagine them. This was only about crossing the border – somewhere. It made no difference which one, because what was important was not the destination, the goal, the end, but the almost mystical and transcendent act. Crossing the border.
A year passed following that conversation. The telephone rang in our newsroom. The editor in chief was summoning me to her office. “You know,” she said, as I stood before her desk, “we are sending you. You’ll go to India.”
‘Travels with Herodotus’, Penguin Books 2008, pagina 10. Het begin van de stormachtige opmars van de Poolse historicus / journalist Ryszard Kapuściński.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
hun honderdroebelprentjes, hun giffabrieken, hun ondergondse kunst en bovengrondse mijnbouw, hun stad: ze mogen haar houden. Hier komt men niet meer weer, zoveel is zeker. Krasmaarop.
Onze woorden zijn nog niet koud of spijt bekruipt ons. Wat is dat toch met een reizigersziel? Waarom laat je wàt achter in je thuishuis, waarom neem je wat mee, en wat blijft over, in dat hoofd van de passagier die je werd, die toeschouwer in plaats van acteur in Hometown?
Het zijn precies dezelfde demonen, basculine balansen, die de dienst uitmaken, maar, hoe zou het ook anders kunnen: helemaal anders. Waar je voor op reis trok, ongeduldig, waar je vandaan wou, daar ga je zonder ontkomen onderkomen krijgen. Wat je achterliet, verschijnt zonder mededogen voor je.
En net op momenten van uitzichtloosheid, van opgave, van de doodlopende straat, wanneer de partizaan zijn laatste briefje schreef – in dat gevoel, wordt je wakker op een concert wat zo onwezenlijk lief is, zo boven zichzelf is uitgestegen tenmidden van klanken die tastbaar uit alle hoeken van de beschaving komen, dat – we zijn voorzichtig – hoop mag wederkeren, in de vorm van: niet alles is voorbij.
De zin komt terug. We zijn naar het zuiden gedraaid. Fucking pinksteren, het feest van verliezers en futiliteit, is begraven.
Er zijn twee soorten reizigers: backpackers en koffertrekkers. Backpackers gebruiken als gids de Lonely Planet en de Rough guide. Koffertrekkers gebruiken andere gidsen, slapen in dure hotels, reizen met een gezelschap of zijn anderszins minder avontuurlijk. Wie alleen op pad gaat zweert bij de Rough guide of de Lonely planet. Het zijn ongetwijfeld niet de meest uitgebreide gidsen. In Mali had mijn reisgenoot de Bradt bij zich, een meesterwerk dat diep inzicht gaf in de cultuur, architectuur, muziek en geschiedenis van het land. Mijn Lonely Planet West-Africa behandelde geheel Mali in slechts een bladzij of veertig, maar vertelde me wel waar ik goedkoop kon slapen.
Nu ik in Colombia ben gebruik ik de Lonely Planet Colombia. Het is met zijn 276 pagina’s een van de dunnere deeltjes, vergelijkbaar met het deeltje Oekraine, ook zo weinig omvangrijk. Voor de statusgevoelige backpacker is dat overigens een aanbeveling. Hoe minder er over een land geschreven is, hoe meer je je een pionier voelt. Zo kijkt de geoefende rugzaktoerist ook altijd welke editie van de gids hij in handen heeft. Colombia is al toe aan zijn vierde editie en is daarmee eigenlijk veel te ‘mainstream’. Wie in Cartagena rondkijkt merkt het meteen: er lopen Engelse jongeren rond en gezinnetjes, signalen dat de ontdekker niets meer te zoeken heeft in een land.
De Lonely Planet Colombia is in opspraak. In het introotje voor in de gids staat een zwart-wit portret van mede-auteur Thomas Kohnstamm. Met zijn Lake Placid 1980 muts, zijn baard en zijn brede glimlach ziet hij er overtuigend uit als backpacker. Het is het type dat meelift met vrachtwagens als er geen bussen zijn, dat meedrumt met de lokale bongo-spelers en als het even kan op 4300 meter hoogte meevoetbalt met het beloftenelftal van de FC Potosi, het succesvolste elftal in de Andes.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
