De grootste politieke partij van Zwitserland: de rechts-populistische Zwitserse Volkspartij (SVP) opteert voor een stijlloze 'oplossing' van de problematiek rondom criminele immigranten. Door een selectieve invoering van Sippenhaftung: een Oud-Germaansrechtelijke traditie waarbij gehele families worden gestraft voor het (wan)gedrag van één familielid zouden kinderen uit migrantengezinnen het wel uit hun hoofd laten om het criminele pad op te gaan. Deportatie van hele families dus als één familielid wordt veroordeeld. Met een 'smaakvolle' poster waarbij drie witte schapen één zwart schaap over de grens trappen hoopt de SVP de benodigde 100.000 handtekeningen op te halen voor een referendum. "As soon as the first 10 families and their children have been expelled from the country, then things will get better at a stroke" said Ueli Maurer, President of the Swiss People's Party SVP. (WashingtonPost) Het gaat de SVP dus om het schokeffect van de maatregel. Maar waarom als je als overheid teruggrijpt op methoden die ook onder Hitler, Stalin en Mao werden uitgevoerd, waarom ga je dan niet gewoon gelijk een stapje verder? Voor het geslaagde schokeffect zeg maar...? Als de selectieve Sippenhaftung wordt ingevoerd in Zwitserland zal de Europese Unie zich moeten afvragen wat zij aanmoet met dit landje dat maar al te graag profiteert van het economische succes van Europa maar ondertussen weigert haar gemeenschappelijk christenjudeohumanistische waarden te onderschrijven. Diplomatiek, economisch en infrastructureel technisch deporteren, voor het schokeffect?
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Nederland kent een overschot aan doctorandussen, das duidelijk. Zodoende werken veel mensen onder hun niveau, met twee vingers in de neus voldoet men aan de werkverplichtingen. De rest van de tijd wordt gedood met emailen, uit het raam kijken, roken, roddelen en internetten. Geen probleem zou je denken, zolang men maar voldoet aan de S.M.A.R.T. geformuleerde doelstellingen: product X af op tijdstip Y. Maar daar denken sommige werkgevers toch anders over…
“Bij ECN mochten we deze zomer niet de site van Studio Sport bezoeken om het Tour nieuws te checken. Bij ECN zitten trouwens heel veel sites achter een filter”. Dit is zomaar een flard van een gesprek dat ik onlangs opving in de kroeg, maar het heeft mij sindsdien niet meer losgelaten. Tot nu toe komt u: gewaardeerde lezer van dit weblog hier op werkdagen allemaal klokslag half negen ‘sochtends binnenstromen en doet uw ding: lurken en/of reaguren. U bent de basis van onze business. Tegen vijven gaat u massaal weer naar huis en de vertrouwde stamgasten komen na het avondeten nog even terug om de discussiedraadjes weer op te pikken. ‘Snachts is het hier op een enkele insomnia patiënt en/of andere expat na doodstil.
Maar het zou hier wel eens voorgoed heel stil kunnen worden als meer werkgevers er dezelfde Normen & Waarden op na gaan houden als het restrictieve ECN. Een arbeidsethos dat in feite niets anders is dan de Westerse variant van de Chinese fabrieksbaas die zijn naaisters op een lange werkdag slechts één plaspauze gunt. Hopeloos achterhaald want een goede manager weet dat gelukkige werknemers het best presteren. Het bericht dat de laatste tijd het gehele ministerie van VROM niet meer op GeenStijl kan komen (ook al ligt de oorzaak hier ergens anders) deed bij mij een schrikbeeld opdoemen. Wat moet er van het milieubeleid komen als VROM ambtenaren niet meer Sargasso kunnen lezen? En wat had Sargasso veel gehad aan de input van die verstandige ECN medewerkers in al die discussies over allerhande energievraagstukken alhier…
In Bahrein wil de islamistische volksvertegenwoordiger Mohammed Khalid vijf landgenoten die onlangs werden vrijgelaten uit Guantanamo Bay ieder een kleine 100.000 euro geven voor ‘het lijden en de martelingen’ die ze hebben moeten doorstaan (Bahraini.tv). De Bahreinse blogger Mahmood is kwaad en blogt: not in my name en van mijn belastingcenten! Hij onderschrijft dat de gevangenen in Guantanamo recht hebben op een eerlijk proces maar eenmaal vrijgelaten hoeven ze volgens hem niet gelijk tot iconen van de samenleving gemaakt te worden. Those men chose to go into a war zone to do goodness’ knows what and they might have participated in terrorism and terrorist activities. In Saoedië-Arabië werden onlangs oud-Guantanamo-gevangenen beloond met een auto, de islamistische parlementariër wil deze stunt nu in Bahrein herhalen.
Het zou de islamistische volksvertegenwoordiger sieren als hij zich druk zou maken om mensen die écht iets met marteling te maken hebben gehad. En dan hebben we het niet over stofkappen en isoleercellen. Nee, dan hebben we het over mensen ondersteboven hijsen, afranselen en zo nu en dan een been of arm amputeren. In Bahrein wel te verstaan. Bij dit soort onfrisse praktijken is de bejaarde Brit Ian Henderson betrokken geweest. Nadat hij in de jaren vijftig succesvol op zijn geheel eigen wijze de Mau Mau opstand in Kenia had (mede-)onderdrukt is deze martel-expert ruim dertig jaar lang Head of State of Security in Bahrein geweest, tot 1971 Brits protectoraat. Henderson ging in 1998 met pensioen, maar tijdens de opstand van islamisten in de jaren negentig martelde de Bahreinse geheime dienst onder zijn leiding er nog lustig oplos (filmpje). Henderson woont tegenwoordig in Zuid Afrika, maar wandelt zo nu en dan nog doodleuk Bahrein in en uit. De Bahrain Youth Society for Human Rights is een actie tegen Henderson begonnen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Deze week kwam naar buiten dat de wikipedia pagina over Mabel en Friso door de personen in kwestie zelf zijn aangepast.
De vraag is dan ook of het al dan niet acceptabel is dat individuen de wikipedia pagina over zichzelf moeten kunnen aanpassen wanneer zij menen dat er iets niet correct wordt weer gegeven. Of mogen zij nooit aan hun eigen pagina komen omdat ze er een belang bij zouden kunnen hebben? Maar weten de personen in kwestie niet gewoon beter wat er daadwerkelijk is gebeurd?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
