Afkuil

Voor me ligt een boekje over het zogenaamde ?Talent Branding? uit de Volkskrant Banen-serie. Het boekje belooft veel. Heel veel. Zoveel zelfs, dat ik eigenlijk bij voorbaat al niet geloof dat de twee schrijvers, Van Zwieten en Van de Gift, het waar kunnen maken. Dit boekje zou namelijk de kennis bevatten die mij gelukkig en daardoor succesvol gaat maken in mijn werk. Om dit voor elkaar te krijgen moet ik misschien wisselen van baan, maar ja, risico’s nemen hoort er nou eenmaal bij in deze jachtige wereld. Iedereen moet iets nieuws durven aan te pakken en je moet wel het beste uit jezelf willen halen. Want als ?jíj je leven niet maakt, kraakt iemand anders het wel voor je.

Verkoop jezelf. Dat is de boodschap. Een bondig en zakelijk Curriculum Vitae is niet meer genoeg, stellen de schrijvers. Beide overigens afkomstig uit de reclamewereld en dus niet uit de Human Resources-hoek. Je moet jezelf dus verkopen. En dus jezelf zien als een merk. Want, zo stellen de schrijvers terecht, waarom kopen mensen witte Tommy Hilfiger-poloshirts in plaats van witte shirts bij Zara? Aan het product of aan de prijs zal het niet liggen, het gaat om het merk.

Hetzelfde geldt voor Nike. De beide schrijvers zien Nike als het voorbeeld van een succesvol merk. Het zou staan voor ?winnen?, ?jezelf uitdagen?, ?cool? en zelfs ?rebels?. Bij het lezen van deze onbescheiden lofzang op het bekende schoenen- en kledingmerk gingen mijn nekharen spontaan overeind staan. Nike rebels? Het contrast tussen de mening van de schrijvers en de mening van de meesten (inclusief ondergetekende) uit mijn omgeving kan nauwelijks groter zijn. Voor ?ons? is Nike, samen met Citigroup, zo’n beetje de leider van het Kwade Rijk. Het rijk waarin winst voor mensenrechten, arbeidsomstandigheden en het milieu komt. Maar goed, misschien zegt dit meer over mijn omgeving en mij, dan over Nike. Deze keuze is aan u.

Geïnspireerd door de opschudding in de boekenweek over de schandalige bejegening van de auteur Naima el Bezaz kocht ik haar boek ?De verstotene?. De verhaallijn van het boek is uitstekend, een groot deel daarvan staat helaas al op de achterflap van het boek. Bij literatuur is dat vast minder bezwaarlijk dan bij een thriller, maar bij dit stilistisch matige boek was het jammer dat er al zo veel van de spanning van te voren weg was. Het kostte me moeite het boek binnen drie weken uit te lezen.

Toch moet iedereen het boek maar kopen, om de schrijfster financieel een beetje te compenseren voor het onrecht dat fanatici haar aandoen.
Op de website van de schrijfster staat het portret van de mooie schrijfster dat ook de achterflap van haar boek siert, naast links naar de goedgeschreven en zeer lezenswaarde essays ?Laat moslimmánnen hoofddoek dragen?
en ? Het individu prevaleert boven de gemeenschap?

Jammer dat zij dit niveau niet haalde bij het schrijven van haar roman.

Het zou goed zijn als ook islamitische voormannen en -vrouwen duidelijk maakten dat een beschaafd mens niet tolereert dat men om welke reden dan ook censuur of geweld propageert.

Met ‘Episodes’ biedt Kees van Kooten een ontroerend inzicht in de wereld van een sentimentele opa. Twee stukken steken met kop en schouder boven Van Kooten’s maaiveld uit: ‘Leuke Meizes’ en vooral de ‘Epiloog’. In ‘Leuke Meizes’ beschrijft hij het voortschrijdend inzicht dat de Nederlandse vrouwen tegenwoordig bieden op hun borsten, buiken en billen in vergelijking met het bedekte beeld dat zij boden in de jaren 50.

In de ‘Epiloog’ geeft hij een analyse van wat de moderne mediacratie ons gebracht heeft. Vroeger waren de schelmen beperkt in aantal: er was één boef (Aage M), één oplichter (Het Goede Heertje) en de oerschelm Prins Bernhard. Tegenwoordig zijn deze heren en dames vervangen door honderden flitsmanagers en wibocri’s. Een leger van opiniemakers, columnisten, commentatoren, satirici en cabaretiers fulmineert hiertegen en tegen elkaar. “Maar hekelen werkt aanstekelijk en met elke schimpscheut dreigt men zich de hekel van een collega-hekelaar op de hals te halen.(—)elke commentator beschermt zijn eigen winkeltje en van een ministeriële uitglijder wil iedere hekelaar zijn eigen, tussen de tweehonderdvijftig en zevenhonderdvijftig woorden tellende en tussen vijfhonderd en duizend euro opleverende uitsmijter bakken.”

Hij sluit af met een versje dat de segregatie beoogt te bestrijden.

In 1969 leidde de gruwelijke moord op Sharon Tate, de hoogzwangere vrouw van de beroemde regisseur Roman Polanski, en een viertal vrienden, tot grote ophef. De moorden bleken gepleegd door volgelingen van de zelfverklaarde messias Charles Manson, die een rassenoorlog wilde ontketenen, naar eigen zeggen hiertoe geïnspireerd door geheime boodschappen in Beatles-nummers, waaronder Helter Skelter.

Polanski raakte in een depressie en werd zeven jaar na de slachtpartij gearresteerd wegens seks met een 13-jarig meisje. Gedurende 45 dagen werd hij opgesloten in een gevangenis om een psychiatrisch onderzoek te ondergaan. Omdat hem hierna een nog langere gevangenisstraf boven het hoofd hing, vluchtte hij naar Frankrijk.

A.F.Th. van der Heijden laat in zijn nieuwe boek Het Schervengericht Polanski zien in een Californische gevangenis, opgesloten op dezelfde afdeling als de moordenaar van zijn vrouw en ongeboren kind. Het experiment leidt tot een harde confrontatie, waarna een tocht langs de grillige randen van goed en kwaad begint.

Boeken? Cycli!
Tussen 1983 en 1996 verschenen de verschillende boeken van de romancyclus De Tandeloze Tijd. Met veel autobiografische elementen en een veelvuldig bejubelde schrijfstijl beschrijft Van der Heijden de jeugd-en studentenjaren van Albert Egberts.
De cyclusdelen verschenen niet op volgorde (boek 4 verscheen vóór boek 3, dat weer uit twee delen bestond) en de cyclus was nog niet afgerond toen Van der Heijden al aan de volgende cyclus begonnen was: Homo Duplex.