Het is tijd om de PVV en Geert Wilders niet meer te ontzien. We moeten onszelf niet langer laten gijzelen door de mening van dat deel van de bevolking dat hem steunt. We have to call them like we see them.
Naar aanleiding van de overwinning van de PVV bij de gemeenteraadsverkiezingen heb ik behoorlijk wat buitenlandse berichtgeving naar aanleiding van deze gebeurtenis gelezen. In buitenlandse media is het helemaal niet zo’n punt om het beestje bij de naam te noemen als hier in Nederland.
Wilders wordt gewoon keurig versleten voor xenofoob, extreem/radicaal rechts, islamofoob en ga zo maar door. Als kers op de taart wordt de opkomst van Wilders in de Sueddeutsche Zeitung vergeleken met de opkomst van Hitler. Een echte onvervalste Godwin in de Heimat van het nationaal-socialisme. En nee, ze willen Wilders geen toekomstige Hitler noemen, maar wel signaleren ze de maatschappelijke overeenkomsten in de achtergrond van de opkomst van twee populistische groeperingen. Bovendien constateert de krant dat ook qua gedragingen en gedachtegoed de NSDAP en de PVV behoorlijke overeenkomsten vertonen.
Waarom kan men in een Duitse krant wel zoiets zeggen zonder het halve land over zich heen te krijgen en waarom krijgt Kant op haar lazer als zij een zijdelingse vergelijking met de jaren dertig maakt? Het antwoord is tweeledig, aan de ene kant kijkt men in het buitenland met minder aanzienlijk emotie naar onze binnenlandse strubbelingen. Maar vooral heeft men in Duitsland veel meer morele verantwoording afgelegd voor wat er is gebeurd in de Tweede Wereldoorlog en laten we wel wezen, wij in Nederland nauwelijks. Wij zien onszelf veelal als ver verheven boven die vreselijke nazi’s van toen en dus is het ook heel erg om dit soort vergelijkingen te maken. Dat wij kennelijk net zo bevattelijk waren en wellicht nog steeds wel zijn als de Duitsers toen voor populisme, volksmennerij, antisemitisme, racisme en vervolgingen, ontgaat ons ook in 2010 nog.
