[qvdd] Neem als kabinet alsjeblieft een voor Zeeland acceptabel, ondubbelzinnig besluit, zoals ik dat - mag ik blijven (?) hopen - op 23 mei j.l. ook heb gedaan. Johan Robesin, Statenlid van de Partij voor Zeeland, herinnert Mark Rutte per brief aan het inmiddels roemruchte Torentjesoverleg van 14 april - waar ook Geert Wilders bij aanwezig was - en de belofte om niet te ontpolderen in Zeeland. Rutte beloofde Robesin toen maximale inzet om 'het ontpolderspook eens en voorgoed uit Zeeland te verjagen'. Voor Robesin was dat reden om bij de Eerste Kamerverkiezingen op de regeringscoalitie te stemmen. Robesin is bezorgd over 'een mogelijk kabinetsbesluit dat Zeeland opscheept met een onmogelijk dilemma'. Ons kabinet moet, conform Europese richtlijnen en verdragsafspraken met onze Zuiderburen, de Hedwigepolder onder water zetten ter compensatie van het natuurverlies door uitdieping van de Westerschelde. Staatssecretaris Henk Bleker is echter van plan om in plaats daarvan gronden bij het natuurreservaat Rammekenshoek op Walcheren onder water te zetten. Hij komt daarmee onder meer CDA-dissident Ad Koppejan tegemoet, voor wie de ene polder kennelijk de andere niet is.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Geschiedenis wordt geschreven en herschreven door overwinnaars. Geschiedenis gaat over het verleden, maar wordt geschreven in en voor het heden. Geschiedenis is dan ook per definitie gekleurd: wat niet past, wordt weggestopt in bijzinnen, en wat goed uitkomt wordt opgeblazen tot immense proporties. Martin Bosma verkondigt dan ook een waarheid als een koe als hij beweert dat we in het Westen weinig tot geen aandacht hebben voor de ‘Europese’ slachtoffers van ‘islamitische’ slavenrovers in de zeventiende eeuw, maar wel hele bibliotheken volschrijven over de transatlantische slavenhandel. Het eerste past niet echt heel lekker in ons verhaal van westerse koloniale hegemonie – terwijl wij de wereld ontdekten, verdwenen zonen en dochters uit onze mediterrane achtertuin naar de duistere zijde van de wijnblauwe Mediterranée. Het tweede is bij uitstek onderdeel van onze eigen culturele geschiedenis: het (formeel) afschaffen van slavernij is een cruciale stap in de westerse ontwikkeling naar een beschaafde samenleving met gelijke rechten voor iedereen. Bosma heeft misschien wel gelijk dat dit fenomeen meer aandacht zou verdienen. Maar hij is zelf geen haar beter. Bosma – het begint een handelsmerk te worden – verdraait de feiten. Zijn verhaal is selectief en gekleurd.
Een anekdote. In 1544 werd het lieflijke eilandje Lipari – u kent het wellicht uit il Postino – overvallen. De ganse bevolking van het eiland – zo’n 9000 mannen, vrouwen, en kinderen – werd gevangen genomen en afgevoerd richting de Arabische slavenmarkt. Ischia werd ook te grazen genomen (4000 slaven, ke-dzjing) – dat ging in 1544 gewoon in één moeite door. Een deel werd in Messina vrijgekocht en keerde terug, maar pas in 1556 werd het eiland door Karel V (‘onze’ koning van Hispaniën, ja) herbevolkt – maar niet voordat er op het eiland een enorm fort was gebouwd waar de bevolking in geval van een overval in kon schuilen. Piratenovervallen waren een frequent en reëel probleem – buiten de brede muren van Karel V zou het in Lipari tot in de 19e eeuw onveilig blijven. Formentera – een van de Balearen – was zelfs geheel ontvolkt, zo vaak werd het door piraten te grazen genomen. Tot zover schetst Bosma een historisch fenomeen dat we in het westen – terecht of onterecht – naar de marges van onze geschiedenis hebben gedreven.
Moet je films vanwege hun demonische boodschap verbieden? Films zijn in Nederland niet echt verboden, maar niet alle films zijn vrij verkrijgbaar. Duitse propagandafilms uit de nazitijd mogen in Nederland alleen voor wetenschappelijke doeleinden en onder strikte voorwaarden worden bekeken. Een film als Der ewige Jude (1940) is niet zomaar in de videotheek op de hoek af te halen. Dat betekent niet dat nazifilms op internet lastig zijn te vinden. Tik de juiste zoekterm in en je kunt de films direct gratis bekijken. Dient het verbieden van films een doel of gaat de vrijheid van meningsuiting boven alles?
Gelijkenissen tussen Fitna en der ewige jude
Der ewige Jude wordt net als Fitna als een op feiten gebaseerde documentaire aan het publiek voorgeschoteld. We zien de negatieve gevolgen van de veronderstelde massa-immigratie van ‘anderen’. Er wordt selectief geknipt en geplakt uit de Heilige Boeken om het extreme, perfide en politieke karakter van de vreemde ‘godsdiensten’ duidelijk te maken. Waar Geert Wilders bepaalde delen van de Koran selectief selecteert, doet regisseur Fritz Hippler (1909-2002) exact hetzelfde met de Thora. Het centrale thema, dat ‘de ander’ geen geloof aanhangt, maar aanhanger is van een gevaarlijke politieke ideologie, komt in beide films duidelijk naar voren. Waarom is de Duitse film verboden en Fitna niet? De nazifilm lijkt niet zozeer verboden om de inhoud an sich, maar doordat men de film ziet als een radertje. Een radertje in de propagandamachine van de nazi’s, die de Duitse geesten rijp maakte voor de Shoah. Is dat niet meten met twee maten?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De schellen zijn mij van de ogen gevallen. De hoge heren in Den Haag denken ons, het Volk van Nederland, te kunnen manipuleren als makke schapen, maar dat zal ze niet meer lukken. Ik heb de waarheid gezien en ik zal hem blijven verkondigen. Ze zullen proberen me stil te krijgen – een auto-ongeluk waarschijnlijk, want gevoel voor sadistische humor kan ze niet ontzegd worden – maar zelfs als ze dat lukt, dan nog zal mijn boodschap overal te vinden zijn.
Al een tijd vraag ik me af: waarom neemt dit kabinet maatregelen rond auto’s die op geen enkele wijze te verantwoorden zijn? Eerst was er die verhoging van de maximumsnelheid van 130 kilometer per uur – meer doden, meer vervuiling, nauwelijks tijdwinst – en nu overweegt de regering ook het belastingvoordeel op zuinig auto’s af te schaffen. En dat terwijl op diverse plaatsen in Nederland nu al het jaarlijkse quotum voor het aantal dagen dat de Europese fijnstofnorm overschreden mag worden is opgebruikt.
Toen las ik op Slate het artikel Your Commute Is Killing You. Daarin wordt uit de doeken gedaan dat forenzen een zeer ongezonde bezigheid is. Het artikel haalt een hoop empirisch onderzoek aan dat als volgt kan worden samengevat: forenzen maakt je dik, eenzaam en ongelukkig.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
[qvdd]
“Deze coalitie is er omdat geen andere goed te vormen was en al helemaal niet eentje waarmee je het kernprobleem van Nederland kon oplossen, namelijk het huishoudboekje op orde krijgen. Wat mij betreft is deze coalitie met CDA en PVV pure noodzaak. Geen liefde, maar noodzaak.”
Vertrekkend kamerlid Atzo Nicolai is van mening dat de huidige coalitie noodzakelijk is, want andere partijen zouden het huishoudboekje niet op orde kunnen krijgen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.