Ter gelegenheid van de installatie van drie nieuwe vice-presidenten stak de president van de Hoge Raad, Corstens, een gloedvolle rede af over de betekenis van de rechtsstaat. De kwestbaarheid van de rechtsstaat en met name de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht liet zich makkelijk illustreren met de muilkorving van de rechterlijke macht, zoals die in Hongarije steeds openlijker plaatsvindt. Tegen die achtergrond deed Corstens ook even de luiken open over de recente commotie omtrent de afgeketste benoeming van mr. Aben in de Hoge Raad.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op GeenStijl verscheen een bejubeld blogje over de Europese PVV-fractie en hun gedrag tijdens de uitreiking van de Sacharovprijs aan opstandelingen van de Arabische Lente. De uitsmijter ervan wil ik u niet onthouden: Totdat Geert Wilders zich van zijn EU-fractie distantieert, zijn PVV’ers racisten. Allemaal.
Gejubeld werd er natuurlijk omdat er, GeenStijl-typisch, korte metten wordt gemaakt met Madlener en de zijnen, in niet mis te verstane woorden. Maar Johnny Quid – Matthijs van den Beukel – heeft er niets van begrepen. Wat natuurlijk ook GeenStijl-typisch is.
De Europese PVV-fractie gedraagt zich namelijk precies volgens de lijn die Wilders heeft uitgezet. De Arabische Lente is het ergste wat de PVV kan overkomen, omdat deze de grondslagen onder de partij volledig weg slaat. Die luidt immers dat de islam een verschrikkelijke onderdrukkersgodsdienst is, dat er nooit democratie kan bestaan in een islamitisch land en dat islamieten onze vrijheid haten. Daarom wordt de opstand weggezet als “burgeroorlog”, kunnen “vrijheidsstrijders” niet bestaan en wordt de nadruk constant gelegd op islamitische partijen die aan verkiezingen meedoen. En dat terwijl het niemand kan verbazen dat in islamitische landen islamitische partijen bestaan.
Israël, frontlinie in de strijd tegen islamisering volgens de PVV, is ook al niet gelukkig met de Arabische lente. Een democratisch Egypte gaat zijn eigen gang en dat moeten we niet willen met z’n allen. We zagen dat al aan de grens met Gaza, aan de weigering van een visum aan De Roon en aan het gesprek dat de militaire autoriteiten hebben gehad met onze ambassadeur naar aanleiding van het aangekondigde boek van Wilders. Die zwartjes krijgen ineens spatjes!
Ook wakkere Nederlanders hebben wel eens een zwak momentje. PVV’er Barry Madlener reageerde vandaag in het Europarlement op de uitkomst van de eurotop. Maar Barry had vannacht duidelijk wat weinig slaap gehad. Zou het iets te maken hebben met de problemen rondom de terugkeer van de dronken PVV’er Daniël van der Stoep naar Brussel? Slaapdronken oreerde bedroom Barry een oer-Hollandse woordenbrei over een werkloosheidsunie die een schuldenunie is en Roemenen die Grieken worden. FILMPJE! U vindt dat we dit niet moeten doen? Hier neem een watermeloen!
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Vlaams Blok (B) plagieert PVV (NL) in kamervragen
Twee weken geleden schreef Folkert Jensma een bevlogen betoog over de rechtsstaat, waarin hij zijn oprechte zorgen uitte over de stilte rond de dagelijkse schending van rechtsstatelijke beginselen door de PVV. Op basis van meer dan tien op zichzelf staande gebeurtenissen poneerde hij dat een ‘pluriforme, vrije samenleving, gebaseerd op de rule of law, gelijkheid, respect, vrijheid, debat en compromis’ door de PVV niet gewenst is.
Eén van de argumenten in zijn column was het bijhouden van lijstjes van politieke andersdenkenden, zoals -aldus Jensma- door PVV-Kamerlid Bosma gesuggereerd wordt in zijn boek Schijn-elite van de valsemunters. En laat nou juist dat laatste idee niet (rechtstreeks) uit de koker van Bosma komen. In een ingezonden brief verwijt Bosma zaterdag de oud-hoofdredacteur van NRC Handelsblad ‘puur populisme’ en fact free journalism te bedrijven. Maar vervolgens schiet hij weer zover uit de bocht dat de stelling van Jensma alleen maar meer aan waarde wint. Die ene onterechte toewijzing ten spijt.
Het boek van Bosma mag dan misschien niet zo expliciet tot de lijsten oproepen, maar de suggestie ervan ligt elders voor de hand. Zo verklaart hij op Artikel7.nu: “Zwarte lijsten” klinkt een beetje eng. Ik houd niet zo van lijstjes. Maar ik denk dat het altijd gezond is in een democratie te kijken naar wat gekozen politici uitvoeren. Het is dan aan de kiezer om daar mee af te rekenen. Op veel internetsites worden politici zeer kritisch gevolgd. Een goede zaak (…).” En zoals Jensma terecht opmerkt, wordt het initiatief van de lijstjes dan ook op diverse plekken enthousiast opgepakt.
Nu de spanning in de gedoogconstructie toeneemt, wordt het tijd om de staatsrechtelijke kaarten te schudden. Kan er een nieuw gedoogblok onder het kabinet Rutte worden gezet? Of is het woord meteen aan de kiezer, als de PVV het gedoogakkoord opzegt?
Staatsrechtelijk gebeurt er eigenlijk niets als de PVV het voor gezien houdt. Alleen als de Tweede Kamer een motie van wantrouwen tegen het kabinet aanneemt, dan moet er ontslag worden aangeboden en schrijft de ‘Conventie van 1966′ (Maximaal één volwaardig kabinet per verkiezingsuitslag) voor dat in beginsel nieuwe verkiezingen moeten volgen. Maar tot die tijd lijkt er staatsrechtelijk niet zoveel te verhapstukken. Er zijn geen PVV-ministers die het kabinet in hun val zouden kunnen meetrekken.
Het zou een mooi experiment zijn om het minderheidskabinet gewoon te laten zitten. Dat kan als de andere partijen (of misschien de PVV ook wel) besluiten het wantrouwensvotum in de binnenzak te houden. Het kabinet, op zijn beurt, zal dan moeten accepteren dat wetgeving ter uitvoering van het gedoogakkoord stokt. Het ligt niet voor de hand dat partijen die zich nu fel tegen die plannen hebben uitgesproken, zich alsnog laten verleiden de plannen te steunen. In de politiek wordt vaak in linzenmoes gehandeld, maar zo openlijk dat de PvdA de absurde verhoging van het griffierecht opeens wel zou steunen onder verwijzing naar de schrapping van de JSF – dat wordt wel heel gortig. Als er nieuwe voorstanders worden gezocht voor de bezuinigingsoperatie zal het kabinet moeten bewegen om het ook voor nieuwe voorstanders verkoopbaar te houden. Misschien is het wel realistisch om de Kunduz-combinatie het genoegen te gunnen om plannen uit het gedoogakkoord door de shredder te mogen halen, om vervolgens de onderhandelingen te beginnen over de begroting van 2013.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.
Al tien jaar lang willen al die mensen die moord en brand schreeuwden wegens de prijsstijgingen na de overgang op de euro, terug naar de gulden. Het is een schoolvoorbeeld van de naïeve sentimentaliteit die het politieke denken in Nederland overheerst. Het soort denken dat één stap zet en vervolgens niet doordenkt.
Sta mij toe een stap verder te denken. Wat was ook alweer het probleem met die euro? Was dat niet dat winkeliers wel heel erg naar zichzelf toe rekenden en alles ineens duurder werd? Dan lijkt het natuurlijk logisch om te denken dat het omgekeerde gebeurt als je dezelfde weg weer terug volgt. Alleen is dat niet zo.
Laat ik een eenvoudig voorbeeld geven. Afgelopen zomer reed ik op ons onvolprezen geitenpad, de Autostrada A3, langs een beginnende bermbrand en ik kan u vertellen: dat is best eng. Wat denkt u dat er gebeurde toen ik weer terug naar huis ging? Ging de brand als vanzelf weer uit? Werd de tijd teruggedraaid zoals in Superman? Eh… nee. In tegendeel. Ik moest nóg een keer langs de vlammen, die nu, aan de andere kant, hoog over de vangrail sloegen.
Dat gebeurt er dus als u weer op de gulden over moet. U moet opnieuw langs de vlammen en met dereguleringspartij VVD aan de macht, wordt de winkelier vast niets in de weg gelegd om hetzelfde geintje nog een keer te flikken. Maar dan beter. Het terugrekenen naar de gulden gaat u dus geld kosten en het excuus luidt natuurlijk dat de winkelier “enorm veel extra kosten” moet maken. Net als toen. Drie zwaar onderbetaalde vakkenvullers, een prijstang en een avondje tot een uur of elf. En daar gaat u nog jaren voor schokken.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
