Vier disfunctionele, ruziënde muzikanten die eigenlijk ook geen instrument leken te kunnen bespelen. Een zanger met een dwangstoornis, een gewelddadige psychopaat als gitarist, een junkie als bassist en een drummer die maar wat op de trommels sloeg omdat niemand anders het deed. Bepaald geen mannen die meisjesharten deden breken: alleen de bassist zag er redelijk uit, de drie anderen waren zo lelijk als de nacht. Kortom, The Ramones – Joey, Johnny, Dee Dee en Tommy. Je hoeft op Youtube maar één concert te zien om iets te voelen van de elektriciteit die in de lucht moet hebben gehangen als ze optraden. Kijk maar hier. Het begint schreeuwerig, het eindigt schreeuwerig en daar tussendoor worden in zesentwintig minuten en achttien seconden veertien nummers er doorheen geragd. Op topsnelheid. Het is, vanaf het moment waarop Dee Dee het 1-2-3-4 afvuurt, tot de laatste maten, één brok energie. Ik kan er nog aan toevoegen dat het, toen de tweede drummer, Marky, werd vervangen voor Richie Ramone, nog sneller ging. Pas op hun allerlaatste elpee, toen de heren op weg waren naar de vijftig, ging het tempo iets omlaag.
The Hellfreaks komen uit Budapest, maar zijn vooral populair in Duitsland. Ze spelen een kruising tussen rockabilly en punk die je psychobilly schijnt te moeten noemen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Punk leeft weer even. Afgelopen week in Andere Tijden een leuke documentaire (wat een schatjes waren het eigenlijk) over de Nederlandse punkscene (zie helemaal onder). Ondertussen is er in het Centraal Museum in Utrecht de expositie God Save the Queen te zien, over de lokale punkscene uit de jaren zeventig en tachtig. Zodra iets in een museum hangt is het geschiedenis, zou je denken. Toch leeft punk nog, al is punk wel van gedaante veranderd. Het lijkt wat modieuzer te worden, wat meer tegen andere stijlen aan te schurken (die waarschijnlijk weldadig uit het punkvaatje hebben geput), zoals gothic en andere, wat meer fantasy-achtige stromingen. Speciaal daarom vandaag, uit de creative commons schatkamer van Flickr, het huidige gezicht van punk.
flickr cc bdebaca
flickr cc Tess Aquarium
flickr cc *Raymond
flickr cc kk+
flickr cc Anna Fisher
flickr cc Andy Doro
flickr cc xJason.Rogersx
flickr cc Libertinus
flickr cc Zilverbat
flickr cc Shuck
flickr cc Rik Goldman
flickr cc Philippe Leroyer
flickr cc chris_ti_ane
flickr cc eddi van w
Thanks: Eddi van W. Bdebaca, Tess Aquarium, *Raymond, KK+, Anna Fisher, Andy Doro, xJason.Rogersx, Libertinus, Zilverbat, Shuck. Rik Goldman, Philippe Leroyer, Chris_ti_ane
In de uitzending van Andere Tijden van 29 januari werd aandacht besteed aan de ‘uitzichtloze’ situatie in de jaren 80 van de vorige eeuw. Althans, een situatie zoals die door sommige jongeren werd beleefd. In de uitzending stond een terugblik op het VPRO-programma Tijdverschijnselen uit 1982 centraal. Hierin sprak Ad ’s Gravesande met rokende en drinkende punkertjes over de naderende toekomst. De angst en de desillusie zat er goed in. Andere Tijden ging, bijna dertig jaar later, terug naar de grootste ‘doemdenkers’ uit Tijdverschijnselen: hoe zaten ze er nu bij? Straatschoffie Thomas werkt tegenwoordig bij een reclamebureau, de ander week uit naar de Hare Krishna, de ander ging therapie geven in het buitenland. Tot zover de voormalige zwartkijkers. Er waren echter ook jeugdige calvinisten in de zaal.
Andere Tijden ging niet langs bij hen, de gedoodverfde tegenstanders in het debat van Tijdverschijnselen. Zij waren destijds helemaal niet bang voor de Bom, vreesden niet voor werkloosheid en desillusies. De 18-jarige Cees, bijvoorbeeld, droeg in 1982 een stropdas, had een clerks-bril en had het over ‘hard werken’. Guess what? Niets veranderd. Ideale schoonzoon Cees Nijman is thans fiscalist te Breda, en heeft zijn look behouden.
Doemdenkers, zo kan het dus ook! Een beetje meer werkdrift en het komt helemaal goed. (Moet je wel bijna dertig jaar in quarantaine in een C&A-pak).
Zijn de punkertjes van toen (niet persé uit deze uitzending) de ‘kutmarokkaantjes’ van nu? Alleen heeft het (schijn)engagement van toen plaatsgemaakt voor een nihilistische gangsta-dystopie vol bling bling, is de pep vervangen door Red Bull, is de A van Anarchie vervangen door die van Allah light, is het kraakhol vervangen door de hangplek en is de slogan No Future vervangen door Schijt aan de Overheid. Maar het nihilisme is hetzelfde, en iedereen pist op ze. En voor allebei geldt: een kleine groep bevestigt het beeld voor de grotere groep. Volgens mij heb ik die vergelijking al eens eerder gehoord (Met dat verschil dat je niet als punker werd geboren en dat Appa geen geschikt equivalent van Johnny Rotten is, nee toch).
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Uit Rotterdam: Rats on Rafts. Vrolijke punkrock met een vleugje reggae en verder geen kapsones.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.