Ceci n’est pas une feestje

Waarin de auteur probeert uit te leggen waarom het onzin is om media (of het nu social media of traditionele media zijn) de schuld van de ravage in Haren in de schoenen te schuiven. Eerst was het een social media-hype. Toen het rellen werden, waren de traditionele media al snel de hoofdschuldigen. Tenminste, dat vonden zij van de social media. En Sjors Fröhlich (waar kwam die ineens vandaan?) vond het ook. Als de traditionele media zich nergens mee bemoeid hadden, dan was er niks aan de hand geweest. Dat is misschien zo. Maar je kunt je wel afvragen waarom de traditionele media zich ermee gingen bemoeien. Het is niet de schuld van de traditionele media dat de traditionele media het zo interessant vonden dat de traditionele media het niet meer konden negeren.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: copyright ok. Gecheckt 21-02-2022

De macht van feestboek

OPINIE - Na een avondje facebooken wil ik af en toe nog wel eens gezellig ouderwets een half uurtje de televisie aanzetten. Op die manier kreeg ook ik lucht van het verjaardagsfeestje van Merthe.

Drie dagen lang tetterden het journaal en de actualiteitenrubrieken het op voorhand uit de hand gelopen feestje van Merthe rond. Ik op vrijdagavond natuurlijk met een borrelnootje achter de TV. Want die tweets, dat is toch een stuk minder dan de echte beelden.

… Maar wat verbazingwekkend dat men op die oude media meldde dat ze zo verrast werden door het feest en de rellen! Een bizarre gang van zaken: eerst drie dagen lang reclame maken voor een feest dat niet de bedoeling is, en dan vreemd staat te kijken als er duizenden opgeschoten reljongeren op af komen… om dan vervolgens te beweren dat dit kennelijk de vernietigende kracht van Facebook is. Gelukkig zijn er na twee dagen verstandsverbijstering al mede-columnisten die dit aanwijzen. Scheelt mij weer wat werk.

Toch kan ik er niet over uit hoe slecht mensen blijken te weten hoe sociale media werken. Zo schijnen verslaggevers van de “oude media” nog steeds te denken dat de oorzaak van alles “een vergeten vinkje” is.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.