Is uw boekverkoper een leeghoofd?

[caption id="attachment_14376" align="aligncenter" width="450"]         De leukse boekhandel die ik ooit zag (Sozopol, Bulgarije)[/caption] Ik had eigenlijk een kwaad stukje willen schrijven over dit artikel, waarin een al bijna een eeuw bekende antieke beschaving wordt aangekondigd als een nieuwe ontdekking. Ik was al twee alinea’s bezig toen mijn oog viel op een bericht dat me nóg bozer maakte: de verkiezing van de “Boekverkoper van het jaar”. Hier is de gekte dus helemáál doorgebroken. Een hype om de hype. Niemand kan al die boekverkopers, waarvan ik ongezien aanneem dat het erg aardige mensen zijn, kennen; niemand kan dus op zinvolle wijze een stem uitbrengen. Het is alsof u bij de verkiezingen voor de Staten-Generaal mag stemmen op “Partij 1”, “Partij 2” en “Partij 3” zonder dat u weet wat die representeren. Kortom, de verkiezing van “Boekverkoper van het jaar” zal worden gewonnen door de boekverkoper die het beste in staat is zijn of haar klanten te mobiliseren.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het ministerie van Fenomenisering

Een bijdrage van Peter Olsthoorn.

Sommige persberichten lijken speciaal voor Leugens.nl te worden geschreven. Over vermenging tussen journalistiek, social media en reclame.

“Merken en mensen kunnen in het huidige communicatietijdperk binnen 24 uur een wereldwijd fenomeen worden, maar goede ‘fenomenisering’ hoeft geen toevalstreffer te zijn.

Daarom start vandaag het Ministerie van Fenomenisering (www.minfen.nl), geleid door de ex-directeur van de Telegraaf Media Groep en medeoprichter van Powned, Marianne Zwagerman. Samen met het gelauwerde reclameteam Jan Bennink en Theo Imhoff, en oud-hoofdredacteur van dagblad Metro, Rutger Huizenga zet zij een nieuwe formule in de communicatiemarkt om mensen, merken en organisaties te fenomeniseren. Met een mix van creativiteit, publiciteit en interactiviteit.

“Fenomeniseren is van iets kleins iets groots maken door maximale nieuwsaandacht te genereren”, aldus Marianne Zwagerman. “Daarbij gaan we altijd uit van een journalistieke aanpak. We speuren naar de verhalen in bedrijven waarvoor wij werken. De bedrijven die we vroeger adverteerders noemden, helpen we groot en bekend te maken. Door alle vormen van communicatie in te zetten maken we fenomenen. Op straat. In de media. Op social media.”

Zwagerman bracht fenomenisering zelf ook in de praktijk. Na haar vertrek als directeur van de Telegraaf Media Groep besloot zij een boek te schrijven over vrouwen aan de top: ‘Een webshop is geen carrière’. Een boek waarmee ze via een uitgekiende strategie door middel van nieuws, reclame, free publicity en social media niet alleen maximale aandacht genereerde, maar ook zelf een fenomeen werd.

Foto: Free stock photo from FreeImages copyright ok. Gecheckt 05-10-2022

HEINEKEN

Eerder hadden we al de jood (de niet noodzakelijkerwijs Joodse aanhanger van het joodse geloof) en de Jood (de tot het Joodse volk behorende persoon die in theorie niet joods hoeft te zijn, hoewel dat in joodse kringen wel als een jodenstreek wordt gezien). Daarna kregen we de LINDA. van Linda de Mol. En sinds vandaag hebben we Heineken van HEINEKEN.

HEINEKEN heeft namelijk een nieuw logootje nieuwe corporate visual identity, waarin de hoofdletter de boventoon voert. Volgens het persbericht van HEINEKEN is de nieuwe identiteit in het leven geroepen om een onderscheid te kunnen maken tussen het bedrijf HEINEKEN en het biermerk Heineken. Heerlijk Helder Heineken in het Holland HEINEKEN House dus volgend jaar. Puristen onder ons kunnen dan nog verdedigen dat het merk zó bekend is dat het ook als soortnaam door het leven kan gaan, en dus geheel gevrijwaard kan blijven van hoofdletters: bij het betreden van een Heineken-schenkend etablissement zou je kunnen zeggen dat je op de website van HEINEKEN, www.theHEINEKENcompany.com, veel goeds over Heineken hebt gelezen, en daarom graag een glaasje heineken zou bekomen uit de Heineken-tap die de uitbater van HEINEKEN in bruikleen heeft gekregen – ware het niet dat het persbericht in alle talen zwijgt over uitspraakverschillen tussen heineken, Heineken en HEINEKEN.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De Portretrechten van Anders Behring Breivik

Het meest confronterend vind ik dus die foto’s die overal opduiken. Er zijn een paar varianten, maar de keurige-trui-variant lijkt het, gek genoeg, vooralsnog te winnen. In deze variant kijkt de massamoordenaar het publiek met licht naar links gebogen hoofd aan, de haren keurig gekamd, een paar plukjes haar op de kin, en iets dat op een haast verlegen grijns lijkt. De torso is licht gedraaid. Over een oranje blouse draagt de marxistenkiller een donkerblauwe, haast zwarte trui met de krokodil van de firma Lacoste iets boven de linker tepel. De witte achtergrond suggereert een haast professionele portretfoto. Een fatsoenlijke knaap, zou je zeggen. Een keurige jongen. Een acht voor wiskunde, een zeven voor economie. Nine to five burobaan met behoorlijke financiële compensatie. Keurig samenwonend met zijn vriendin. De ideale schoonzoon. Eens in het jaar nog dronken met de oude studievrienden. Nu nog wel, want binnenkort komen de kinderen, en dan is het afgelopen met de pret. Misschien een beetje conservatief, maar verder vooral onopvallend.

De waanzin heeft een verontrustend vertrouwd gezicht, en dat gezicht lacht de wereld vriendelijk en beleefd toe. Het kwaad ziet eruit als dertien in dozijn. Ik word daar koud van. Ik realiseer me dat ik geen truien van Lacoste heb, en ik bedenk me prompt dat het feit dat ik me dat zo ongeveer automatisch realiseer tamelijk bizar is. Maar misschien ben ik wel niet de enige.
Aan de ene kant is de confrontatie met de banaliteit van het kwaad misschien wel goed. Het kwaad zit ergens misschien ook wel in ons allemaal. Natuurlijk zit er een steekje los in die man, maar het blijft een mens die door zijn eigen menselijke tekortkomingen tot onmenselijke daden komt. U en ik hadden ook tot zo’n machinegeweermonster kunnen verworden – door de psychische aanleg waarmee we op de wereld kwamen, door de loop der dingen, door het ideologische gif dat we besloten tot ons te nemen. Het is slechts niet zo gelopen, omdat we als andere mensen op de wereld kwamen, en ons niet in die richting hebben ontwikkeld. Huiveringwekkend vind ik dat.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Greenwash bij Shell

Een gastbijdrage van Eveline Lubbers en Andy Rowell van Buro Jansen.

Vijftien jaar na de executie van Ken Saro-Wiwa zijn er nieuwe documenten boven water gekomen over de PR strategie van Shell ten tijde van de crisis in Nigeria. De stukken maken deel uit van het bewijsmateriaal verzameld voor het proces dat de nabestaanden van Wiwa hadden aangespannen tegen Shell. Net voor de zaak na meer dan 13 jaar juridische touwtrekkerij voor de rechter zou komen in New York, kwam het vorige zomer tot een schikking. Shell kocht de nabestaanden af voor een bedrag van 15,5 miljoen dollar. De schikking had tot gevolg dat het bewijsmateriaal en de vele getuigenverklaringen nooit openbaar gemaakt werden. Tot nu toe.

Een van de meest onthullende stukken, is het tot “zeer vertrouwelijk” bestempelde Crisis Management Strategy and Plan opgesteld voor een geheime vergadering van de Shell top in Ascot in januari 1996. Voornaamste doel is te komen tot “een strategie voor de reputatie van de Groep als een asset.” Shell lag al jaren onder vuur voor de milieurampen veroorzaakt door de operaties van het bedrijf in Nigeria, zoals olielekkages en het continue affakkelen van gas, vrijgekomen bij oliewinning. De crisis werd acuut toen het bedrijf werd beschuldigd van te nauwe betrekkingen met het militaire regime. Volgens velen had Shell niet genoeg gedaan om de executie van Ken Saro-Wiwa en acht andere mensenrechtenactivisten te voorkomen. De focus van het Crisis Plan is desondanks op “The Message”. Niet door oorzaken van de problemen, maar de Public Relations staan centraal in het rapport.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.