Nadat Hillary Clinton zichzelf duidelijk profileerde als het gezicht van de Amerikaanse buitenlandse politiek is zij al meerdere malen de wereld rondgevlogen. Na bezoeken aan Rusland, waar zij de verkoelde verhoudingen met de voormalige aartsrivaal nieuw leven in trachtte te blazen, en aan Afrika en Zuidoost-Azië deed de minister vorige week onder meer Pakistan aan tijdens een reis door het Midden-Oosten. Clinton deed het aardig in de Pakistaanse media en lijkt meer dan de vorige regering het belang van een stabiel Pakistan in te schatten. De toestand waarin het land verkeert blijft echter precair: Talibanstrijders behouden er, ondanks recente offensieven van de Pakistaande krijgsmacht, een aanzienlijke machtsbasis die de inspanningen van de coalitietroepen over de grens in Afghanistan frustreert.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
“It would be reckless to make a decision on U.S. troop levels if in fact you haven’t done a thorough analysis of whether in fact there’s an Afghan partner ready to fill that space that U.S. troops would create and become a true partner in governing.”
Het Amerikaanse vertrouwen in het bewind van Hamid Karzai in Afghanistan is gedaald tot het vriespunt. Beide partijen waren al geen grote vrienden, maar Karzai verspeelt steeds meer vertrouwen vanwege de vuile spelletjes rond de verkiezingen in zijn land. Rahm Emanuel, stafchef van Obama, mag het vuile klusje opknappen. Hij legt uit waarom Obama (nog) niet kiest voor een verhoging van het aantal Amerikaanse troepen in Afghanistan. Senator John Kerry is het daarmee eens.
“It would be entirely irresponsible for the president of the United States to commit more troops to this country when we don’t even have an election finished and know who the president is and what kind of government we’re working with.”
De afgelopen verkiezingen in Afghanistan hebben de Afghaans-Pakistaanse strategie van de regering Obama zwaar onder druk gezet. Een voornaamste pilaar van die strategie was de vestiging van een stabiele, legitieme Afghaanse staat wat de Amerikanen in staat zou stellen om op den duur het land te verlaten. Geruchten van wijdverbreide verkiezingsfraude en het geweld dat de Taliban ontketenden tegen hen die stemden (waardoor minder dan 40% van de Afghanen naar de stembus ging in tegenstelling tot de 70% van de stemgerechtigden die in 2004 kwam opdagen) hebben echter het tegenovergestelde resultaat bewerkstelligd: de regering van President Hamid Karzai lijkt corrupter en onbetrouwbaarder dan ooit tevoren. De Taliban profiteren hiervan door Karzai des te meer als een marionet van het Westen af te schilderen die geen waar mandaat heeft van de Afghaanse bevolking.
Dit betekent dat de NAVO meer verantwoordelijkheid op zich moet nemen, wil het de missie in Afghanistan met succes afronden: het is de enige aanwezige autoriteit die bij machte is om tegelijkertijd de opstand neer te slaan en het land weder op te bouwen. De militaire opperbevelhebber, Generaal Stanley McChrystal heeft daarom om meer troepen gevraagd en voegde daar de waarschuwing aan toe dat wanneer de NAVO-bondgenoten er niet in slagen om binnen een jaar het initiatief te herwinnen en de Taliban terug te dringen, hen dat waarschijnlijk nooit zal lukken. De komende twaalf maanden zijn volgens McChrystal van essentieel belang maar dit is geen populaire boodschap in het Westen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Sinds we door hebben gekregen dat Afghanistan niet in vier jaar kan worden omgetoverd tot een democratie naar westers model, is er een debat gaande over ‘hoe’ en ‘hoeveel’. Hoe luidt onze militaire en civiele strategie in Afghanistan? En hoeveel troepen en doden zijn daarvoor nodig en/of acceptabel?
Tevens is er in veel landen de discussie; moeten we wel militairen sturen naar Afghanistan? Dit is echter vooral een politieke discussie, geen strategische.
Waarom zitten we er ook alweer? Eind jaren negentig was de regering Clinton ervan overtuigd dat Afghanistan een gevaar vormde voor de VS. Hoge functionarissen als Richard Clarke wezen de belangrijkste personen binnen de regering, de FBI en de inlichtingendiensten erop dat er gevaar schuilde in Osama bin Laden en zijn handlangers. Het terroristische netwerk rond Bin Laden en zijn ideologische kompanen trainde in de onherbergzame gebieden van het land.
Destijds kregen Clarke en zijn discipelen te weinig voet aan de grond binnen het leger en de inlichtingendiensten om de gevaren aan te kaarten. Afgezien van enkele precisiebombardementen (die faalden) had Al-Qaeda weinig te vrezen van de Amerikanen. De regering Bush had al helemaal lak aan de waarschuwing voor de terroristen.
Omslag
Na 11 september veranderde dit vanzelfsprekend. Opeens zag iedereen het licht en werd Afghanistan het land waar we de daders van de aanslagen moesten zoeken. De regering Bush stelde de Taliban een ultimatum: lever Osama Bin Laden en zijn handlangers uit, dan vallen we jullie niet aan. Het ultimatum verliep en de rest is geschiedenis.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.